Όπως είπα και στην αρχική μου τοποθέτηση σήμερα δεν νιώθω πως δικάζομαι. Ήδη, πολλοί σύντροφοι πριν απο μένα και άλλοι πόσοι στο μέλλον, έχουμε δηλώσει οτι η συνειδητή πολιτική επιλογή ολικής άρνησης στράτευσης, είναι μια επιλογή κοινωνικά δικαιωμένη. Όπως κοινωνικά δικαιωμένη είναι και η επιλογή του αδιάλλακτου αγώνα για την κοινωνική επανάσταση ενάντια στην κυριαρχία των κρατών και του κεφαλαίου.
Έχω μεγαλώσει μέσα σε μια γενιά που μπορεί να μην έζησε την άμεση εμπλοκή στις πολεμικές αντιπαραθέσεις όπως εσείς (απο συγκεκριμένη θέση βέβαια), αλλά έζησε και ζει ακόμα την άμεση εμπλοκή στον υπόγειο πόλεμο της Δημοκρατίας.
Μπορεί να μην έζησα τις δικτατορίες του Μεταξά και της 7ετίας των συνταγματαρχών όμως έζησα και ζώ ακόμη τη δικτατορία των αγορών και την τυφλή υποταγή στους δανειστές. Μπορεί να μην έζησα κάποια πολεμική γενοκτονία, έζησα και ζώ ακόμη όμως την στρατηγική της κοινωνικής γενοκτονίας των κυβερνήσεων απο το 2011 και την είσοδο της χώρας στον μηχανισμό στήριξης των Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ. και Ε.Ε. μέχρι και σήμερα. Μια στρατηγική που αφήνει πίσω της καμμένη γη, για να συνεχίσει την αναπαραγωγή και υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου.
Μπορεί λοιπόν να μην έζησα τον πόλεμο όπως τον ορίζετε εσείς και η ιστορία που γράφετε μονοπωλιακά στα σχολικά βιβλία σας, έζησα όμως και ζω ακόμα τον πραγματικό πόλεμο. Τον καθημερινό πόλεμο για τον οποίο ποτέ δε θα μιλήσουν οι στρατευμένοι ιστορικοί σας. Τον πόλεμο που εσείς τον ονομάσατε ειρήνη.
Για ποια ειρήνη μιλάτε λοιπόν κύριοι; Για την ειρήνη της φτώχειας και της ανέχειας; Για την ειρήνη της βίαιης ταξικής αναδιάρθρωσης όλο και περισσότερων κομματιών της κοινωνίας; Για την ειρήνη του οικονομικού εκβιασμού και της αφαίμαξης;
Να πάτε να μιλήσετε για ειρήνη στις οικογένειες των 4 νεκρών εργατών στα κάτεργα του δολοφόνου Λάτση στον Απρόπυργο. Να πάτε να μιλήσετε για ειρήνη στην οικογένεια του Πάυλου Φύσσα που έπεσε νεκρός απο το οπλισμένο χέρι του παρα-κράτους. Να πάτε να μιλήσετε για ειρήνη στην οικογένεια του Γρηγορόπουλου που εκτελέσθηκε απο τους έμμισθους δολοφόνους του κράτους. Στις οικογένειες των μεταναστών που δολοφονήθηκαν στο Αιγαίο, στον Έβρο, στη Λαμπεντούζα. Γιατί αυτοί είστε και αυτή είναι η ειρήνη σας. Η ειρήνη των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσεις, του φράχτη στον Έβρο και των ναρκοθετημένων συνόρων. Μια ειρήνη που στάζει αίμα απο τις επιθέσεις σε μετανάστες, ομοφυλόφυλους, τρανσέξουαλ κτλ, απο τις εκατονταδες αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, απο τις δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτης σκλαβιάς, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία.
Και σε αυτήν την ειρήνη εσείς θα με καταδικάσετε ως ανυπότακτο. Το έχω δηλώσει δημόσια στην πολιτική δήλωση ολικής άρνησης στάτευσης που κατέθεσα πριν 3 χρόνια πως είναι «…μέγιστη αρετή για έναν άνθρωπο να αναγνωρίζεται ακόμα και από τον εχθρό του, ως ανυπότακτος. Ανυπότακτος σε ένα σύστημα που κατασπαράζει κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Που οδηγεί έναν ολόκληρο λαό στην κοινωνική χρεοκοπία. Που στο πέρασμά του ρημάζει τα πάντα αφήνοντας πίσω του, τα συντρίμμια της αξιοπρέπειας. Μιας αξιοπρέπειας που κάποιοι παρέδωσαν δίχως μάχη στο βωμό της πλασματικής ευδαιμονίας.»
Δε θα μπορούσα να επιλέξω τίποτε άλλο πέραν της ολικής άρνησης στράτευσης που συνεπάγεται και την αρχή της ευθείας αντιπαράθεσης με τον μηχανισμό του στρατού και κατ’ επέκταση με το ίδιο το κράτους και το κεφάλαιο. Είμαι αναρχικός με συνέπεια λόγου και πράξης σε αυτά που επιττάσει η πολιτική μου ταυτότητα. Με την ιστορική μνήμη και τη συνείδηση που φέρει ένας άνθρωπος που έχει βάλει την πίστη στον αγώνα πάνω απο το προσωπικό κόστος. Γιατί εσείς νομίζετε πως εμείς ερχόμαστε εδώ για να κάνουμε την πλάκα μας.
Σας πληροφορώ πως το να τάσσεσαι ολόψυχα υπερ της εξουσίας, όπως κάνατε εσείς στη ζωή σας, όπως μας πιπιλίζαν το μυαλό οι γονείς μας ή οι δάσκαλοι μας για να βολευτούμε, να μη μπλέξουμε, να έχουμε μια ήσυχη ζωή είναι το πιο εύκολο. Το δύσκολο είναι να πάρεις αυτή την βαθιά ανάσα και την μεγάλη απόφαση να αγωνιστείς μέχρι τέλους όχι για ένα αυθαίρετο καλύτερο αύριο που λεν και οι αριστεροί, αλλά για να επιβιώνεις με αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι στο σήμερα, σε αυτό το όργιο που έχετε δημιουργήσει.
Θυμάμαι σαν σήμερα, και ίσως θυμάστε και εσείς γιατί είστε εκ θέσεως πολεμοχαρείς, το ξημέρωμα της 20ης Μάρτη του 2003 όπου στις 4:30 το πρωί ο αμερικανικός στρατός ξεκίνησε τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης ως αρχή στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και επίσημη απάντηση για την επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στους δίδυμους πύργους. Η αρχική επειχήρηση κράτησε 6 μέρες με συνεχείς βομβαρδισμούς στη Βαγδάτη, τη Μοσούλη, τη Βασόρα και άλλες περιοχές. Κανένας σας όμως δε θα θυμάται ή μάλλον δε θα σας ένοιαξε η εικόνα της επόμενης μέρας. Η κάθε επόμενη μέρα έφερνε στο φώς την κτηνωδία του πολέμου. Ολόκληρες πόλεις βομβαρδισμένες, ξενοδοχεία και νοσοκομεία ολοσχερώς κατεστραμμένα και αμέτρητα θύματα αμάχων.
Αυτό είναι και ένα παράδειγμα απο το ποιόν σας. Απο το παρελθόν που φέρετε στις πλάτες σας και τα εκατομμύρια εγκλήματα που σας βαραίνουν, μέχρι το λαμπρό μέλλον που τάζετε στην κοινωνία. Κατέχετε κύριοι έναν μηχανισμό που ιστορικά είναι υπεύθυνος για την αιματοβαμμένη καταστολή εργατικών εξεγέρσεων, απελευθερωτικών επαναστάσεων και αντιστασιακών κινημάτων και θέλετε να γίνουμε και εμείς κομμάτι αυτού.
Εμείς που έχουμε στρατευτεί συνειδητά ενάντια στους θεσμούς που υπηρετείτε. Εμείς που κρατάμε αναμμένη τη φλόγα του αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Εμείς που κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτε άλλο παρά για την συλλογική οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Εμείς που η ζωή μας ολόκληρη είναι ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση και την Αναρχία. Εμείς είμαστε πεπεισμένοι οτι δεν θα οπλίσουμε τα χέρια μας για την εξουσία. Εσείς κύριοι της εξουσίας, είστε σίγουροι οτι θέλετε να οπλίσετε τα χέρια μας;
Σε εμάς λοιπόν αναθέτει ο στρατός την φύλαξη των συνόρων, του έθνους και της πατρίδας. «…Δική μας πατρίδα είναι η μνήμη, η Ιστορία, ο λαός και τα συμφέροντά του. Αυτή την πατρίδα υπηρετούμε, γι’ αυτή την πατρίδα στρατευθήκαμε, για την ύπαρξή της θα πολεμήσουμε και για την ελευθερία της παλεύουμε και θα παλέψουμε.» δήλωσε ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας στο στρατοδικείο του, τον Δεκέμβρη του 2004. Τα έθνη και οι πατρίδες είναι το άλλοθι που προβάλλει η εξουσία για να καλύψει τα εγκλήματα των πολέμων της και τα σύνορα είναι μόνο χαρακιές στο σώμα του πλανήτη. Εσείς βλέπετε Τούρκους, Αλβανούς, Σκοπιανούς και Έλληνες, ντόπιους και ξένους ενώ εμείς βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Καλλιεργείτε ένα ένδοξο παρελθόν χωρίς να έχετε καμία ανάμειξη, σπέρνοντας μίσος για το καθετί διαφορετικό. Προβάλλετε συνεχώς την εθνική ενότητα και ομοψυχία, για να αποπροσανατολίσετε την κοινωνία απο τις εγκληματικές στρατηγικές σας. Μέχρι και τα λόγια σας στάζουν αίμα.
Σήμερα κύριοι διεξάγετε τον πιο ύπουλο πόλεμο. Ένα πόλεμο που δεν θα έχει τόπους εξορίας σαν την Μακρόνησο και τον Αη Στράτη. Έναν πόλεμο που δε θα στήσει εκτελεστικά αποσπάσματα στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Χωρίζετε τη γή απλά σε οικόπεδα, αντιμετωπίζετε τους ανθρώπους ως αναλώσιμους, για σας οι θάνατοι και οι αυτοκτονίες είναι απλά νούμερα και στατιστικά. Διψάτε για ακόμη περισσότερη εξουσία. Για ακόμη περισσότερη επιβολή. Κάθε σας πράξη, κάθε σας σκέψη είναι και ενα έγκλημα ενάντια στην κοινωνία.
Σε αυτή την κτηνωδία που έχετε επιβάλλει, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω με αμείωτη ένταση τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Έναν αγώνα που έχει μεγάλο προσωπικό κόστος. Δεν είναι η πρώτη φορά που σέρνομαι στις δικαστικές αίθουσες για τις πολιτικές μου επιλογές και σίγουρα δε θα είναι και η τελευταία όσο παραμένω συνεπείς στον προσωπικό και συλλογικό αγώνα.
Το ζήτημα της στράτευσης ήταν κάτι που με απασχολούσε πολλά χρόνια. Η άρνηση στράτευσης, μέσω ευθείας πολιτικής αντιπαράθεσης με το μηχανισμό, ήταν και είναι το ζητούμενο για μένα, γι’ αυτό και μόνος μου διέκοψα την προβλεπόμενη αναβολή, ακολουθώντας τότε μια στρατηγική έντασης με όλο και περισσότερες δηλώσεις ολικής άρνησης στράτευσης. Το τίμημα βέβαια δεν είναι αμελητέο. Με κυρήξατε ανυπότακτο, μου επιβάλλατε το πρόστιμο των 6000 ευρώ, τόσα όσα χρειάστηκε πριν ένα μήνα ο υπουργός εργασίας Σκουρλέτης για να ανακαινίσει το πολιτικό του γραφείο, εκδώσατε ένταλμα σύλληψης. Στήσατε ολόκληρη επιχείρηση έξω απο το σπίτι της συντρόφου μου, με 20 κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής, για να μας συλλάβετε μαζί με τη συντρόφισσα Στέλλα Αντωνίου που κατηγορήθηκε και αθωώθηκε για παραβίαση περιοριστικών όρων, μας απαγάγατε με συνοπτικές διαδικασίες και μας θέσατε σε καθεστός απομόνωσης τόσο στα υπόγεια όσο και στα κρατητήρια της ασφάλειας. Το ίδιο κάνατε με την ασφάλεια πολιτεύματος, επικαλούμενοι το ίδιο ένταλμα που είχε εκτελεσθεί, στο πατρικό μου στο Βόλο. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα. Εγώ είμαι εδώ, στέκομαι μπροστά σας, με ψηλά το κεφάλι, πιο δυνατός μέσα απο κάθε χτύπημα, πιο σίγουρος γι’ αυτα που πιστεύω και πράττω μετά από κάθε δίωξη. Και αυτό είναι που σας ενοχλεί.
Σας δηλώνω λοιπόν πως δεν κάνω ούτε βήμα πίσω σε ό,τι πιστεύω. Δεν κάνω καμία έκπτωση στο λόγο και τη δράση μου. Συμμετέχω στις επαναστατικές διαδικασίες γιατι δεν ονειρεύομαι απλά έναν άλλο κόσμο, αλλά πράττω και αγωνίζομαι για το καλύτερο. Γιατί αν είναι κάτι για το οποίο αξίζει να ζείς και να δίνεις τη ζωή σου γι’ αυτό όπως οι σύντροφοι Τσουτσουβής, Κασσίμης, Φούντας, είναι να αγωνίζεσαι αλλιώς είσαι ήδη νεκρός. Προσπαθώ να συμβάλλω τα μέγιστα σε μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης ενάντια στην εξατομίκευση και τον κανιβαλισμό που σπέρνετε.
Κύριοι έχουμε εκ διαμέτρου αντίθετα προτάγματα:
Εσείς προττάσετε εθνικό στρατό για την προάσπιση των συμφερόντων του κράτους και του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου. Εμείς προττάσουμε ένοπλες λαϊκές πολιτοφυλακές για την προάσπιση των συμφερόντων της επαναστατημένης κοινωνίας που θα δημιουργήσουμε.
Εσείς κατέχετε ένα σύστημα στρατευμένης δικαιοσύνης υπέρ της αστικής τάξης, ενώ εμείς στήνουμε λαϊκά δικαστήρια υπέρ του δίκαιο και αναγκαίου της αγωνιζόμενης κοινωνίας.
Παρότι κατέχετε το μονωπόλιο της νόμιμης βίας, είστε ιστορικά καταδικασμένοι να αποτύχετε. Γιατί όσο θα υπάρχουν κράτη, έθνοι και πατρίδες, όσο θα συνεχίζεται η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, θα υπάρχει και η αναγκαιότητα του αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση. Θα υπάρχει η αναγκαιότητα για την επιστροφή της βίας που ασκείτε στους απο τα κάτω.
Εσείς μιλάτε για εθνικούς πολέμους και την άμυνα της χώρας απο την ξένη εισβολή. Εμείς μιλάμε για κοινωνικό-ταξικό πόλεμο, για συλλογική αντεπίθεση ενάντια στα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός, για επανάσταση.
Για εκείνη τη λαμπρή μέρα που θα σβήσει όλο το σκοτάδι που έχετε απλώσει με την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που έχετε ακολουθήσει. Και όπως λέει και ο Μ. Λοίζος «εκείνη η μέρα δε θ’ αργήσει».
Ούτε ένα δάκρυ για την πατρίδα.
Ούτε μια στιγμή στο στρατό.
Μια ζωή αφιερωμένη στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία.
Θάνος Χατζηαγγέλου
17 Ιούνη 2015