Το μακεδονικό ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι το κυρίαρχο επίδικο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Από τα τηλεδικεία ειδήσεων και τη βουλή, μέχρι τα καφενεία και τις καθημερινές συζητήσεις στους δρόμους, ο καθένας ανοίγει το στόμα του έχοντας να πλέξει ένα ακόμα εγκώμιο για τη δική του μακεδονία. Κανένας μας δε χρειάζεται να πείσει τον άλλον για τη σημαντικότητα του ζητήματος. Το κυρίαρχο όμως επίδικο είναι να βρεθεί κοινωνικά μια κοινή πολιτική ανάγνωση σε σχέση με την πραγματική διάσταση. Όσο λοιπόν αφελές και αστείο και αν ακούγεται, επιστρέφουμε στο ίδιο ερώτημα:
Ποιο είναι το πραγματικό μακεδονικό ζήτημα;
Η βαλκανική χερσόνησος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γεωπολιτικά ως το επιχειρησιακό σταυροδρόμι των πολέμων. Η κρισιμότητα της γεωγραφικής θέσης, όλα αυτά τα χρόνια, αποτυπώνεται στις αμέτρητες πολεμικές επιχειρήσεις που έχουν τα βαλκάνια ως σημείο αναφοράς, τις συνοριακές ανακατατάξεις όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και το ρόλο του κάθε κράτους στις πληθυσμιακές μετακινήσεις με βάση τις μεταναστευτικές ροές.
Ιδανικά, η στόχευση των διεθνών στρατηγείων θα μπορούσε να είναι η μετατροπή της βαλκανικής χερσονήσου σε ένα γιγαντιαίο στρατόπεδο. Όμως κοινωνικά θα έμελε να χαρακτηριστεί ως αποτρόπαια πολεμική πράξη σε περίοδο ειρήνης. Γι’ αυτό και αρκούνται προσωρινά στη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων ανά τα κράτη-μέλη της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας. Εύλογα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πως το πραγματικό μακεδονικό ζήτημα των ημερών είναι η πραγμάτωση της συμφωνίας, που αφορά τη δημιουργία μιας κεντρικής στρατιωτικής βάσης στη γειτονική χώρα, με απαραίτητο προαπαιτούμενο την είσοδό της στη συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Η συγκρότηση της κοινότητας του έθνους
Μία τόσο κεντρική γεωστρατηγική επιλογή θα μπορούσε να διεκπεραιωθεί αναίμακτα, μόνο αν στραφεί η κοινωνική οργή σε λάθος βάση. Εδώ είναι που αναβιώνει το άλλο μακεδονικό ζήτημα, που αφορά τη δημιουργία ενός κοινού εχθρού απέναντι στον οποίο θα αντιπαρατεθεί συλλογικά η κοινωνία. Ο εχθρός θα είναι οι «σκοπιανοί αλυτρωτιστές» και ο κοινός τόπος συσπείρωσης της κοινωνίας απέναντί τους η κοινότητα του έθνους.
Ο εθνικός κορμός συντίθεται από τα δομικά στοιχεία του κράτους και τους θεσμούς του. Η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία, ο στρατός, το πολιτικό προσωπικό αλλά και επιφανείς φυσιογνωμίες συνθέτουν τα δομικά υλικά του εθνικού κορμού. Όλοι τους φέρουν ξεχωριστό μερίδιο ευθύνης, καθώς εφαρμόζουν μια σταθερή στρατηγική προπαγάνδας υπέρ της ενίσχυσης της εθνικής ιδέας και της σημαντικότητας της ύπαρξης της κοινότητας του έθνους. Όμως δεν είναι οι μόνοι που έχουν ευθύνη. Ο καθένας από εμάς που αποδέχεται την αυθεντία των κυρίαρχων, συμβάλλει στην συνεχιζόμενη αναπαραγωγή της εθνικής ρητορείας και υπερηφάνειας με τον τρόπο του. Ήθη, έθιμα και παραδόσεις παρουσιάζονται ως συνήθειες και πολιτισμική κουλτούρα του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος, τη στιγμή που η ίδια τους η ουσία μπορεί να χρήζει εναντίωσης.
Το πέπλο της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας απέναντι στο κοινό εχθρό ήταν άλλωστε και αυτό που σκέπασε κάθε ταξική αντίθεση μέσα στο οργισμένο πλήθος που πλαισίωσε τα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βάζοντας για ακόμη μια φορά το δικό του αποτύπωμα στα όπλα του φασισμού. Στην ουσία λαός και κολωνάκι δημιούργησαν ένα όχημα μέσα από το οποίο ξεπετάχτηκαν οργανωμένα τάγματα φασιστών που πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε χώρους και άτομα του Αγώνα. Οι επιθέσεις στον ΕΚΧ Σχολείο, το αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός και ο εμπρησμός της κατάληψης Libertatia δεν είναι αποτέλεσμα ανεξέλεγκτων μειοψηφιών ενός ειρηνικού εθνικού μετώπου, αλλά το αποτέλεσμα της φασιστικής έξαρσης που παρήγαγαν οι εθνικιστικές μαζώξεις.
Εθνική είναι η ενότητα των σφαγιαστών
Έχει μεγάλη σημασία όταν ο καθένας επικαλείται την εθνική του ταυτότητά, να θυμάται πολύ καλά τι υπερασπίζεται. Ο «σωστός έλληνας» που φτύνει χολή για τους λαθρομετανάστες που βιάζουν ελληνίδες, είναι ο καλύτερος πελάτης στο σύγχρονο trafficking μεταναστριών από τα βαλκάνια και άλλες χώρες. Αυτός που εξοργίζεται με τους ξένους που του κλέβουν τη δουλειά, μεταφέρει τα λεφτά του σε offshore εταιρίες στα βαλκάνια για μικρότερους φόρους και μεροκάματα. Αυτός που «αγωνίζεται για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας», τρέχει με τους φίλους του στα καζίνο των βαλκανίων για να τζογάρει. Αυτός είναι ο έλληνας, ο αγνός πατριώτης που ανησυχεί για την αλλοίωση της εθνικής κληρονομιάς, για τη διαφύλαξη των εθνικών συνόρων, που τώρα όπως πάντα φωνάζει για την ελληνικότητα της μακεδονίας (καθώς τα πάντα γύρω μας είναι ελληνικά, ή έχουν ελληνικές ρίζες).
Κανένα έθνος δε μας χωρίζει-Κανένα όνομα δε μας ενώνει
Ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν των βαλκανίων, μετά την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δημιουργούνται έθνη-κράτη που το καθένα απαιτεί ξεχωριστά εθνική ομοιογένεια, επέκταση των συνόρων και της κυριαρχίας του. Η δημιουργία τους σήμανε στην ουσία ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πολεμικών συγκρούσεων, βίαιων μετατοπίσεων πληθυσμών, σφαγών και βιασμών στο όνομα της εθνοκάθαρσης. Ποιος από εμάς, που δεν μας χωρίζει τίποτα παραπάνω από λίγα μέτρα γης, νιώθει πραγματικά την ανάγκη απέναντι στην ιστορική μνήμη να υπερασπιστεί αυτά τα εγκλήματα; Ποιος έχει την ανάγκη να διεκδικήσει τον τίτλο του γνήσιου απογόνου του πολιτισμικού σφαγέα Μεγάλου Αλεξάνδρου, που τα αγάλματά του έπρεπε για λόγους ιστορικής συνείδησης και τιμής στους χιλιάδες νεκρούς να τα γκρεμίζουμε και όχι να τα διεκδικούμε αποκλειστικά. Μύθοι που συγκροτήθηκαν μέσα από διαδικασίες ενσωμάτωσης και αποκλεισμού, έρχονται να τροφοδοτήσουν τόσο τον ντόπιο εθνικισμό όσο και αυτόν της γειτονικής χώρας.
Όμως οι καταπιεστές μας έχουν τα ίδια συμφέροντα, όποια γλώσσα και αν μιλάνε, όποιο κράτος και αν υπηρετούν. Και τα συμφέροντα αυτά θα είναι πάντα εναντίον μας. Αρνούμαστε πεισματικά να χωρίσουμε τους ανθρώπους με βάση τα έθνη και τις πατρίδες. Αρνούμαστε να δημιουργήσουμε σχέσεις, που χαρακώνουν τον πλανήτη. Για μας πατρίδα είναι όλη η γή, είναι το χώμα που πατάμε , είναι οι σχέσεις αλληλεγγύης με τους απανταχού αγωνιζόμενους ανθρώπους. Είναι τα κοινά βιώματα, τα κοινά άγχη και οι δυσκολίες, είναι η κοινή πίστη απέναντι στο άδικο και οι αγωνίες του καθενός για την κοινωνική αλλαγή. Είναι ο αγώνας του καθενός από εμάς και η συλλογική προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας επαναστατημένης αναρχικής κοινωνίας, απαλλαγμένης από κάθε μορφή καταπίεσης. Εκεί που ο καθένας και η καθεμία μας θα προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητες του/της, για τις συλλογικές ανάγκες. Απέναντι σε ένα κόσμο μίσους και διχόνοιας να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αυτοδιάθεσης.
Εντείνουμε το πόλεμο ενάντια σε κράτη, έθνη και πατρίδες οξύνοντας τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις
Δεν αφήνουμε καμία φασιστική επίθεση, αναπάντητη
Ούτε βήμα πίσω…