«Την βλέπεις αυτή, την έχω φάει…
Κολλητέ χθές βράδυ φόρτωσα…
Έλα ρε αυτή είναι παρτόλα…
Καλά ρε, ούτε να την πέφτουμε δε μπορούμε…
Δεν αντιστάθηκε…το ήθελε…
Είχα πιεί…δεν ήξερα τι έκανα…
Τα ήθελε και τα έπαθε…με τα ρούχα που φορούσε…
Δε θα μου πεί εμένα οτι δεν είμαι Άντρας…»
Ο βιασμός δεν είναι μια κακιά στιγμή. Είναι κομμάτι μιας συνολικής κουλτούρας που καλλιεργείται μέσα από τις κοινωνικές νόρμες και πειθαρχήσεις της πατριαρχίας. Είναι μια κλιμακούμενη συνθήκη που ξεκινάει από τα αηδιαστικά βλέμματα και τα «αστεία» σχολιάκια και καταλήγει στην πιο ακραία έκφανση της Αντρικής κυριαρχίας στα σώματα των γυναικών. Η 21χρονη Ελένη Τοπαλούδη βιάζεται και δολοφονείται από 2 Άντρες καθώς αρνείται να συνευρεθεί ερωτικά μαζί τους. Το «όχι» της δεν στάθηκε αρκετό απέναντι στην βία της πατριαρχίας. Η Ελένη, η Μαρία, η Σάρα, η Φατιμά, η Χαμπίμπα είναι όλες τους θύματα της κουλτουρας του βιασμού μέσα στη συνθήκη αυτή. Θύματα ομαδικών ή ατομικών βιασμών από συμφοιτητές, φίλους, εραστές, συζύγους, πατεράδες, πατριούς, νταβατζήδες, παπάδες, σωφρονιστικούς μα πάνω απ’ όλα Άντρες με το Α κεφαλαίο. Αυτή η συνθήκη που αφήνει πίσω της κακοποιημένες και νεκρές γυναίκες πρέπει να πεθάνει μια για πάντα. Να μην αφήσουμε καμία γυναίκα, μόνη απέναντι στη βία της πατριαρχίας. Να κάνουμε τις αρνήσεις μας όπλο, απέναντι στο σεξισμό και την έμφυλη βία.