Τη Παρασκευή 7/6 μία είδηση μας απέδειξε για ακόμη μία φορά το πόσο διάτρητο και ευάλωτο μπορεί να κάνει το κράτος και τα μέτρα ασφαλείας του, ο διαρκής πόθος για ελευθερία: η απόδραση του Γιάννη Μιχαηλίδη από τις αγροτικές φυλακές της Τίρυνθας, η οποία έγινε αντιληπτή κατα τη καταμέτρηση των κρατουμένων. Μία πράξη που πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ικανές και ικανοί να πραγματώσουμε τα πάντα όταν το θελήσουμε, ότι μπορούμε να διαταράσσουμε την ασφαλή και ήσυχη καθημερινή ρουτίνα των μητροπόλεων, ότι το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’όλα τα κελιά…
Η επιλογή της «παρανομίας» και της φυγοδικίας είναι από μόνη της μία πράξη επαναστατική, που αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμα αγωνιστές και αγωνίστριες που μάχονται με κάθε τρόπο και κάθε κόστος για έναν καλύτερο κόσμο, για τη συνολική απελευθέρωση.
Εμείς από τη μεριά μας ως αναρχικές/οί στεκόμαστε δίπλα τους και υπερασπιζόμαστε τέτοιες επιλογές που θέτουν σε επαναστατική προοπτική τη συνέχιση του αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Γιατί όπως δε πρέπει να ξεχνάμε τους αιχμαλώτους στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους διωκόμενους, που μπορεί να είναι έξω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά ζούνε σε ένα καθεστώς άτυπης ομηρίας και συνεχούς καταστολής με επικυρήξεις, προβοκατόρικες συκοφαντίες και άλλα ποταπά μέσα που επιχειρούν να δικαιολογήσουν εκ των πρωτέρων οποιαδήποτε κατάληξη μπορεί να έχει το σύγχρονο κυνήγι κεφαλών…
Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής τέτοιες επιλογές αγώνα μας γεμίζουν χαμόγελα και θάρος για να συνεχίσουμε τη μάχη ενάντια σε κάθε εξουσία.