εισηγηση errol andrea

Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης παρατηρήθηκε, η άνοδος της -από τα πάνω- προώθησης ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων με σκοπό τη διάθλαση της κοινωνικής οργής από το πολιτικοοικονομικό σύστημα προς το ίδιο το σώμα των καταπιεσμένων. Ως αποτέλεσμα υπήρξε η κοινοβουλευτική άνοδος και εδραίωση κομματικών μηχανισμών με αμιγώς ακροδεξιά ιδεολογία, ενώ και άλλα κόμματα υιοθέτησαν φασιστική και πατριωτική ρητορική, όποτε θεωρείτο απαραίτητο για την απενοχοποίηση και προώθηση της αντίστοιχης πολιτικής ατζέντας.

Τη στιγμή που ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια (οροθετικές, μετανάστες κ.α.) χαρακτηρίζονταν ως υγειονομική βόμβα, που δημιουργούνταν η εικόνα του απειλητικού και εγκληματία ξένου αποδίδοντάς του την ευθύνη της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και προωθούνταν η ισλαμοφοβία, τα Μ.Μ.Ε. συμβάλλοντας στην παραπάνω στρατηγική, ανήγαγαν σε celebrities τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και παρείχαν ειδησιογραφική κάλυψη στα συσσίτια μόνο για Έλληνες, στις ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων και στα πογκρόμ σε μικροπωλητές μετανάστες.

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής της Νίκαιας. Το συγκεκριμένο περιστατικό σίγουρα δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο από τη γενικότερη δράση της Χρυσής Αυγής ως το οπλισμένο χέρι του κράτους και των αφεντικών απέναντι σε μετανάστες, εργαζόμενους, αγωνιστές και σε κάθε τι διαφορετικό ή συνειδητά μη προσαρμόσιμο στην κοινωνική πραγματικότητα. Οι επιθέσεις στα γραφεία τους, οι πορείες και οι γενικευμένες συγκρούσεις που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία, αποτέλεσαν τα κινηματικά αναχώματα απέναντι στην επέλαση του φασισμού. Αυτός ήταν και ο λόγος που το κράτος και συνεπώς η αστική δημοκρατία, επαναφέροντας στο τραπέζι τη θεωρία των δύο άκρων, “κατέστειλε” την Χρυσή Αυγή, σαν μια απόπειρα εμφάνισης του ως εγγυητή της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής ειρήνης αλλά και σαν μια κίνηση επανοικειοποίησης κομματιού των ψηφοφόρων που είχαν χάσει οι πατριωτικές δυνάμεις του “συνταγματικού τόξου”.

Η εκάστοτε κοινωνικοπολιτική συνθήκη οδηγεί την κυριαρχία, είτε στη διάχυση φασιστικών ιδεολογημάτων (στα όρια, πάντα, που προβλέπει η δημοκρατία), προκειμένου να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των αφεντιών και η συντήρηση τους, είτε στην προώθηση ενός αντιφασιστικού πνεύματος (μέσα στα θεσμικά πλαίσια) καταστέλλοντας φασιστικούς σχηματισμούς, όταν τα συμφέροντα τους είτε δεν ικανοποιούνται, είτε απειλούνται. Ο θεσμικός “αντιφασισμός” περιορίζεται στα έδρανα της Βουλής, στις κινήσεις εντυπωσιασμού των φυλακίσεων, στα δίπολα νομιμοποίησης – απονομιμοποίησης φασιστικών κομμάτων, στην έκδοση καταγγελιών. Έρχεται να παρουσιαστεί ως εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης, νομιμοποιώντας τη θεωρία των δύο άκρων, έρχεται να προωθήσει τις αναθετικές λογικές ως τη μόνη λύση που θα αντιμετωπίσει το φασισμό μέσα από δημοκρατικές διόδους και έρχεται να απονοηματοδοτήσει τον έμπρακτο, αντιφασιστικό αγώνα που διεξάγεται στους δρόμους, στις πλατείες, τα σχολεία και τις σχολές, τους χώρους εργασίας και κάθε σημείο που συναντάται με τον φασισμό, ο οποίος όμως προτάσσει παράλληλα την εθνική ενότητα.

Άλλωστε η εθνική ενότητα, αποτελεί βασικό ιδεολόγημα για την αναπαραγωγή του κράτους και του καπιταλισμού. Μέσω της διάχυσης αυτού του ιδεολογήματος προωθείται η αντίληψη που θέλει τα αφεντικά και τους εργάτες, τους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, που ανήκουν στην ίδια εθνικότητα να έχουν κοινά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί αποτρεπτικά στην δόμηση κοινοτήτων καταπιεσμένων, αποδυναμώνοντας τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Έτσι έχουμε τα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού, εκμεταλλευόμενοι να συγκρούονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους, της ακραίας εκμετάλλευσης, των φθηνών εργατικών χεριών, της μαύρης εργασίας, κτλ.

Ο αντιφασιστικός αγώνας ως αδιαμεσολάβητος και αντιθεσμικός, οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Ενός αγώνα συλλογικού, που δεν βλέπει διαχωρισμούς ανάμεσα σε έθνη, φυλές και φύλα και προϋποθέτει διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων ενάντια στο εξουσιαστικό σύμπλεγμα κράτους, αφεντικών, φασιστών.

Οι διαδηλώσεις της 18ης Σεπτέμβρη στη μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα αποτελούν το πρακτικό αντίκρισμα της συνεχούς αντιφασιστικής δράσης και υπενθυμίζουν, πως ο αγώνας ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες παραμένει ανοιχτός.

Σε καιρούς που η ανάγκη αντεπίθεσης των από τα κάτω γίνεται πια προφανής με την αποκαθήλωση των σωτήρων, καθαρίζουμε τους δρόμους από τα τσιράκια των αφεντικών και οργανωνόμαστε “ντόπιοι” και “ξένοι”, ώστε να τολμήσουμε την έφοδο στον ούρανο.

Αποχή από τις κάλπες, μέσα στους αγώνες

Τσακίζουμε τον φασισμό στον δρόμο

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ-ΚΑΜΑΡΑ 18:00

συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, κατάληψη Terra Incognita, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες

Προσυγκέντρωση 11.00 στην κεντρική πλατεία Πολυγύρου (πλατεία ηρώων)

Για τη μετάβαση στον Πολύγυρο θα αναχωρήσει από Θεσσαλονίκη λεωφορείο, στις 9.00 από την Καμάρα.

Για κρατήσεις θέσεων καλέστε στο 6983389259 ως την Παρασκευή 25/9

O κόσμος δεν αλλάζει ούτε με προσευχές ούτε με εκλογές.

Σεπτέμβρης 2015 και είναι η τρίτη φορά που η κυβέρνηση Σύριζα καταφεύγει στις κάλπες, επικαλούμενη την ζήτηση λαϊκής εντολής για την συνέχιση της ισοπεδωτικής πολιτικής που επιβάλλει ο σύγχρονος ανεπτυγμένος κόσμος στις κοινωνίες ανά τον πλανήτη. Είναι η υπόσχεση της ρήξης με την ΕΕ που μετατράπηκε σε επιμήκυνση της πιστωτικής υποτέλειας, είναι η υπόσχεση της άρνησης κάθε συμφωνίας με το κεφάλαιο που μετατράπηκε σε 3^ο μνημόνιο, είναι η τωρινή υπόσχεση της αναδιάρθρωσης της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης που θα κάψει ότι έχει απομείνει. Η ιστορία κάνει κύκλους και καταγράφεται όχι για να δοξάσουμε το παρελθόν αλλά για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Υπάρχουν όμως πλέον εξαπατημένοι ψηφοφόροι; Υπάρχει κάποιος που πραγματικά ελπίζει πως ο κόσμος αυτός θα αλλάξει μέσα από τις εκλογές και την ανάθεση των πολιτικό-κοινωνικών ζητημάτων στα επιστημονικά επιτελεία και τους επαγγελματίες πολιτικούς; Υπάρχει κάποιος που ελπίζει ότι αυτό το σύστημα εξανθρωπίζεται; Ερωτήματα που δέχονται μόνο μια απάντηση, όχι. Οι εκλογές αποτελούν το όπλο της εξουσίας να εκτονώσει κάθε ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης στις κάλπες. Τα τελευταία χρόνια όμως αποτελούν και το άλλοθι του καθενός μπροστά στην ευθύνη πως τη λύση για τα πραγματικά προβλήματα θα την δώσει η ίδια η κοινωνία μέσα από την οργάνωση της κοινωνικής-ταξικής αντεπίθεσης.

Η θεώρηση του τέλους του μεσσιανισμού προκύπτει από την ίδια την κοινωνική βάση που όλο το προηγούμενο διάστημα μοίρασε απλόχερα ευκαιρίες σε κάθε πολιτικό φορέα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου. Τίποτε όμως δεν άλλαξε και τίποτε δεν μένει το ίδιο. Η ανάθεση της ρύθμισης των ζωών μας σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν εκλεγεί, δηλαδή η συνειδητή παραίτηση από τη συμμετοχή στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων, είναι η ίδια η αναπαραγωγή της εξουσίας και των επιτελέσεων της στην κοινωνία.

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες, έλεγαν παλιοί θεωρητικοί. Και αυτό γιατί σε ένα βουνό νόμιμων καταχρήσεων και πολιτικών κοινωνικής γενοκτονίας, η λύση δεν μπορεί να βρίσκεται γραμμένη στους νόμους. Σε ένα πολιτικό περιβάλλον που παράγει φτώχεια και καταπίεση, που προωθεί την μιζέρια και την εξατομίκευση, που επιβάλλει το δίκιο του κέρδους μετατρέποντας την ζωή σε επιβίωση, δεν μπορούμε να βρούμε περιθώρια αλλαγής.

Ένας άλλος κόσμος όμως είναι εφικτός.

Ένας κόσμος ισότητας και αλληλεγγύης μακριά από λογικές ιεραρχίας. Ένας κόσμος δομημένος πάνω στις πραγματικές ανάγκες των μελών του. Ένας κόσμος που θα παράγει λύσεις και όχι προβλήματα. Ενάντια σε κάθε λογική ανάθεσης με ή χωρίς εκλογικές διαδικασίες, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία αυτοδιάθεσης, που θα καλύπτει μόνη τις ανάγκες της. Μέσα από οριζόντιες αντιθεσμικές διαδικασίες, να συλλογικοποιήσουμε ολόκληρες τις ζωές μας. Μέσα από αντιιεραρχικούς-αντικρατικούς σχηματισμούς να οργανώσουμε τον αγώνα για την ολοκληρωτική καταστροφή των κρατών και του κεφαλαίου.

Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα, …για να τελειώνουμε μια για πάντα με το παλιό.

Αποχή από τις εκλογές.

Συμμετοχή στους αγώνες ενάντια στα κράτη και το κεφάλαιο.

Κατάληψη Terra Incognita

Στις 2 Μάρτη συλλαμβάνεται από τους κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής η καταζητούμενη Αγγελική Σπυροπούλου. Στα πλαίσια της ίδιας τρομοκρατικής επιχείρησης συλλαμβάνονται φιλικά και συγγενικά πρόσωπα των μελών της Συνομωσίας πυρήνων της Φωτιάς μεταξύ των οποίων και η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου και η Εύη Στατήρη, σύζυγος του δεύτερου. Με συνοπτικές διαδικασίες κατηγορούνται για υπόθαλψη εγκληματία και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση (νόμος 187α) και προφυλακίζονται.

Μετά από πολυήμερη απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ και της Α. Σπυροπούλου ορίζεται η αποφυλάκιση της Α. Τσάκαλου με ακραίους περιοριστικούς όρους που στην ουσία την εξορίζουν στη Σαλαμίνα από όπου της απαγορεύουν να μετακινηθεί. Για την Ε. Στατήρη η κυβέρνηση σύριζα, σε μία προσπάθεια να εκτονώσει φαινομενικά την κατάσταση, καταθέτει μια τροπολογία που προέβλεπε την άμεση αποφυλάκισή της. Τις φαινομενικά ευεργετικές διατάξεις του Παρασκευόπουλου έρχεται να διαψεύσει ο αρμόδιος ανακριτής για «υποθέσεις τρομοκρατίας» Ευτύχιος Νικόπουλος που απορρίπτει συνολικά 5 αιτήσεις αποφυλάκισης.

Μέσα από αυτές τις κινήσεις της εξουσίας φαίνεται ο ξεκάθαρα εκδικητικός χαρακτήρας της προς την οργάνωση. Αλλά ανέκαθεν η κυριαρχία είχε ως μοναδικό σκοπό να εξοντώνει όσους δεν συμβαδίζουν με τα προστάγματά της. Έτσι, για ακόμη μία φορά το μήνυμα είναι σαφές, όπου δε βασιλεύει ο φόβος, όπου η αξιοπρέπεια και η ανάγκη για αγώνα νικούν την εκκωφαντική σιωπή της υποταγής, καραδοκεί η τιμωρία. Από το 2001 και την έναρξη της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής από το στρατηγείο των Η.Π.Α. είναι ξεκάθαρο πως εδραιώθηκε από τη μεριά των διωκτικών μηχανισμών η συνθήκη στοχοποίησης και ποινικοποίησης των φιλικών και συντροφικών σχέσεων κάτω από την ομπρέλα της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση.

Παραθέτουμε λίγα μόνο παραδείγματα από αυτή τη συνθήκη:

Καλοκαίρι 2001: Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης εξάρθρωσης της ε. ο. 17 Νοέμβρη, η σύλληψη του Σάββα Ξηρού αποτελεί την αρχή για τη στοχοποίηση όλου του συγγενικού του περιβάλλοντος. Το ίδιο συμβαίνει και με τη σύντροφο του Δημήτρη Κουφοντίνα, Αγγελική Σωτηροπούλου, η οποία και προφυλακίζεται ενώ στο δικαστήριο αθωώνεται. Τέλος και στην πρόσφατη υπόθεση της φυγής, έπειτα από άδεια, του Χριστόδουλου Ξηρού, υπόλογη βρέθηκε ξανά η οικογένειά του με συνεχείς προσαγωγές και ανακρίσεις.

Ιανουάριος 2006: Κατά τη διάρκεια ληστείας της Ε.Τ.Ε. στη Σόλωνος συλλαμβάνεται ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης. Στοχοποιείται αμέσως ο συντροφικός του περίγυρος με τρεις εξ αυτών, τους Σίμο και Μάριο Σεισίδη και τον Γρηγόρη Τσιρώνη να φέρονται πως μαζί με τον Γιάννη, δημιούργησαν την ευφάνταστη ομάδα “ληστές με τα μαύρα”. Οι σύντροφοι που επέλεξαν την παράνομη ελευθερία, επικηρύχθηκαν και κατηγορήθηκαν για 6 ληστείες και απόπειρες ανθρωποκτονίας (με το Σ. Σεισίδη να εμπλέκεται συνεχώς και σε άλλες υποθέσεις) ενώ αθωώνονται στα επερχόμενα δικαστήρια καθώς δεν προκύπτει κανένα στοιχείο ενοχής. Το κλίμα όμως έχει ήδη δημιουργηθεί.

Μάρτιος 2010: Νεκρός από τα πυρά των έμμισθων δολοφόνων του κράτους και των αφεντικών, πέφτει ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας-μέλος της ε.ο. Επαναστατικός Αγώνας. Οι συλλήψεις που ακολουθούν ένα μήνα μετά, με την επιχείρηση προσπάθειας εξάρθρωσης της οργάνωσης έχουν πολλές φορές ως μόνο στοιχείο τις σχέσεις συντρόφων με τον Λάμπρο. Εντάλματα εκδίδονται και στο οικογενειακό περιβάλλον του Κώστα Γουρνά, με τη σύζυγό του Μαρί Μπεραχά να φτάνει μέχρι τη δίκη της υπόθεσης, όπου και αθωώνεται. Κατά την περίοδο όπου τα μέλη της οργάνωσης, Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα, διάλεξαν την παράνομη ελευθερία, στοχοποιείται συνεχώς ο στενός συντροφικός τους περίγυρος με κύριο ζητούμενο τον ψυχολογικό εκβιασμό που θα τους οδηγήσει σε λάθη και θα φέρει τη σύλληψη. Το τελευταίο κυνήγι μαγισσών φέρει το όνομα “επιχείρηση γαλατάς”. Από το πρωί της 7ης Μάρτη 2015 “ανώνυμες καταγγελίες για όπλα και εκρηκτικά” φέρνουν εφόδους σε σπίτια συντρόφων με πραγματικό στόχο την σύλληψη της συντρόφισσας Πόλας. Και η επίδειξη ισχύος κλείνει κάθε φορά την έρευνα με τη φράση “ουδέν ανευρέθη”.

Σεπτέμβριος 2009: Από την έναρξη της υπόθεσης Χαλανδρίου και την αρχή των συλλήψεων μελών της Σ.Π.Φ. ξεκινάει ένα πρωτόγνωρο σχέδιο ποινικοποίησης του φιλικού τους περίγυρου. Εκδίδονται συνεχώς εντάλματα εναντίον ατόμων που δεν έχουν καμία εμπλοκή στην υπόθεση (Μ. Παντέλογλου, Α. Χελιώτη, Μπακοβασίλης) και προφυλακίζονται άτομα με μόνο στοιχείο τις διαπροσωπικές σχέσεις (υποθέσεις Μασούρα, Καρακατσάνη και ενός 21χρονου, για διάστημα ενάμιση μήνα περίπου).

Όπου η καταστολή και ο εγκλεισμός δεν αρκούν για να κάμψουν το υποκείμενο, επιστρατεύεται η τακτική της επίθεσης στον περίγυρό του, στοχεύοντας στην έμμεση αδρανοποίηση μέσω της ψυχολογικής πίεσης.

Από τη μεριά μας αντιλαμβανόμαστε ότι είναι χρέος απέναντι στους αγώνες μας, απέναντι στην ίδια την πολιτική μας ύπαρξη να στήνουμε κάθε φορά τα απαραίτητα αναχώματα που θα αναστέλλουν την ανεξέλεγκτη κατασταλτική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΗΣ Ε. ΣΤΑΤΗΡΗ

Κατάληψη Terra Incognita