Στις 10 Δεκέμβρη έληξε η απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού καθώς και των συντρόφων που επέλεξαν το ίδιο μέσο για να σταθούν αλληλέγγυα δίπλα του. Επιλέγουμε να τοποθετηθούμε μετά από τόσο καιρό διότι παρότι κρίνουμε απαραίτητη τη θέση και αυτό-κριτική του καθενός στη δημόσια σφαίρα, περιμέναμε πρώτα από τα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα να τοποθετηθούν.
Θα αποφύγουμε να μιλήσουμε με όρους νίκης και ήττας, ή ακόμα και να επαναλάβουμε πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί. Αναγνωρίζουμε πάντως πως αναμειχθήκαμε σε έναν αγώνα που -για ακόμη μια φορά- οι διαστάσεις του μας ξεπέρασαν, ως άτομα, χώρο και ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα.
Λυπηρό και ταυτόχρονα πολιτικά ανυπόστατο ήταν το γεγονός της μεγάλης συσπείρωσης του κόσμου, τη στιγμή που ο σύντροφος μπήκε στο νοσοκομείο. Και αυτό εγείρει το ερώτημα “τι άλλαξε από τότε”, μιας και η αλληλεγγύη που αντιλαμβανόμαστε και στηρίζουμε δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς και φιλανθρωπία, παρά με πολιτικές συμφωνίες. Γι’ αυτό και εμείς επιλέξαμε εξ’ αρχής να τοποθετηθούμε δημόσια σχετικά με τη θέση μας δίπλα στο σύντροφο, διατηρώντας τις πολιτικές μας διαφωνίες.
Κατά τη διάρκεια της απεργίας παρατηρήσαμε πως το ίδιο το υποκείμενο έγινε βορά στα θηρία. Τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας που διαδραματίστηκαν μετέφεραν το ζητούμενο του αγώνα από της αδιαμεσολάβητες συνελεύσεις και τους δρόμους, στα μιντιακά πάνελ και το κοινοβούλιο.
Και ποιος βγαίνει εν τέλει ευνοημένος…
Ίσως η κυβέρνηση που επέβαλε καθόλη τη διάρκεια του αγώνα τα χαρακτηριστικά της μηδενικής ανοχής, της άρνησης συμβιβασμού, της ακροδεξιάς ρητορικής. Ίσως η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάστηκε ως ο κοινοβουλευτικός αντίλογος στο καθεστώς τάξης και ασφάλειας της Ν.Δ., απολαμβάνοντας πλέον τα προεκλογικά κέρδη, καθώς ετοιμάζεται να παραλάβει τη διαχείριση της εξουσίας. Ίσως ακόμα και το -για κάποιους ασήμαντο- ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε το ρόλο του ρυθμιστή ανάμεσα στις δυο πλευρές καθώς τα στελέχη του έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη μιντιακή προπαγάνδα με τις δηλώσεις τους (Κακλαμάνης, Λοβέρδος, Βενιζέλος).
Και κάτω από αυτή τη συνθήκη βρισκόμαστε εμείς, που συνεχίζουμε τους αγώνες μας κάτω από νέα μέτρα, νέες ρυθμίσεις και θεσμοθετήματα που ξεκινάν από έναν και μας αγγίζουν όλους (π.χ. βραχιολάκι).
Να σημειώσουμε όμως και κάποια πράγματα που θα θέλαμε να μείνουνε ως παρακαταθήκες για το μέλλον.
Είναι λοιπόν δυνατή η ενότητα σε έναν αγώνα αρκεί ο καθένας να σέβεται τη στρατηγική του άλλου. Και αυτό γιατί συμμετείχαμε σε ένα κίνημα αλληλεγγύης που περιείχε συντρόφους με διαφορετικές αντιλήψεις, σχεδιασμούς και στρατηγικές που κάθε άλλο παρά αποτρεπτικές, ως προς αυτό, ήταν. Κύριο στοίχημα ήταν και παραμένει ο μέγιστος δυνατός συντονισμός. Εξαιρούνται φυσικά όσοι προσπάθησαν να παίξουν μικροπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του συντρόφου και του αγώνα του.
Είναι επίσης δυνατό να στέκεσαι δίπλα σε ένα σύντροφο, παρά τις διαφωνίες σου, όταν βέβαια αυτές δεν μετατρέπονται σε πολεμική ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Χαρακτηριστική είναι η θέση μας για την αλληλεγγύη που δεν αφορίζει τις διαφορετικές στρατηγικές, στοχεύοντας όμως πάντα στον ίδιο αγώνα. Και όλα αυτά ανοιχτά και δημόσια και όχι πίσω από την πλάτη κανενός, ειδικά όταν αυτός είναι απεργός πείνας.
Είναι δυνατό να επιφέρουμε τριγμούς στο πεδίο της εξουσίας. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τους αδιάλλακτους αγώνες. Εδώ είναι και η κύρια διαφωνίας μας στη στρατηγική που ακολούθησε ο σύντροφος, καθώς απέμπλεξε τους υπεύθυνους από το αδιέξοδο που ο ίδιος με τόσο αγώνα τους έθεσε. Μιλάμε φυσικά για τη διέξοδο που προτάθηκε με την αποδοχή του μέτρου του γεωεντοπισμού, ως λύση για τη λήξη της απεργίας.
Κλείνοντας θέτουμε τον εξής προβληματισμό, κατά πόσο το ίδιο το ανταγωνιστικό κίνημα θα στεκόταν αδύναμο να διαχειριστεί την υπόθεση του ίδιου του αγώνα σκεπτόμενοι μια δυσμενή εξέλιξη της απεργίας πείνας και τη θέση στην οποία θα βρισκόμασταν.
Την απάντηση θα τη βρούμε στις ίδιες τις διεργασίες για την οργάνωση του επαναστατικού κινήματος.
Σχετικά με τα γεγονότα στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη.
Ήταν η στιγμή που χιλιάδες κόσμος αψηφώντας την καταστολή και τα έκτακτα μέτρα τάξης συμμετείχε στη διαδήλωση μνήμης, για το θάνατο του Αλ. Γρηγορόπουλου και αγώνα, για τον σύντροφο Νίκο Ρωμανό που διένυε την 26η μέρα απεργίας πείνας.
Μια μέρα δίχως τέλος με επαναλαμβανόμενες επιθέσεις και συλλήψεις στις τάξεις των διαδηλωτών που συγκρούονταν ολομέτωπα σε όλη τη χώρα. Οδομαχίες, συγκρούσεις, εμπρησμοί συνέθεταν το μήνυμα στο σύντροφο πως ο αγώνας συνεχίζεται με όλα τα μέσα.
Στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της πρωινής πορείας δέχεται επίθεση το κατάστημα Zara εν ώρα λειτουργίας. Ακολουθεί απόπειρα εμπρησμού, η οποία αποσοβείται από τους διαδηλωτές.
Δεν είμαστε αυτοί που θα μιλήσουν για τα κίνητρα της επίθεσης. Θα μιλήσουμε όμως για την επαναστατική βία και τις στοχεύσεις της ως εργαλείο για την ανατροπή.
Η επαναστατική βία είναι το εργαλείο των καταπιεσμένων που επιστρέφει ένα μερίδιο από την κρατική βία που δεχόμαστε. Η κοινωνική αντιβία δεν εξισώνεται με την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα και την επέλαση του ολοκληρωτισμού. Έχει ξεκάθαρη στόχευση. Εφαρμόζεται στους πυλώνες και εκφραστές του κράτους και του κεφαλαίου, σε όλους τους φορείς της καταπίεσης και του ολοκληρωτισμού. Καθετί διαφορετικό όχι μόνο δε περιέχει καμία επαναστατική προοπτική αλλά είναι εχθρικό προς την απελευθερωτική δράση.
Στο κατάστημα Zara μπορεί να αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, το ερώτημα όμως παραμένει. Ως πότε η αφέλεια και η απερισκεψία θα ανακόπτουν τις απελευθερωτικές διεργασίες.
Ο αδιάκοπος αγώνας για την κοινωνική επανάσταση δεν είναι ηθικολογία. Δεν περιέχει δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Δεν στέκεται απολογητικά σε κανέναν. Είναι η συνειδητή επιλογή και βαθιά πίστη πως η ολομέτωπη και αδιάλλακτη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο αποτελεί μονόδρομο για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ο αγώνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού και η έκταση που πήρε, έθεσε κεντρικά ζητήματα τόσο στις ίδιες τις διαδικασίες μας όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Η πορεία μας, οι επιλογές και η στάση μας σε αυτόν, είναι ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν, και μέσα από το πεδίο της αμφίδρομης αυτό-κριτικής να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την δόμηση ενός ισχυρού επαναστατικού κινήματος.
Να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά.
Να ενισχύσουμε τις επαναστατικές διεργασίες.
Να συνεχίσουμε τον αδιάλλακτο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.
Κατάληψη Terra Incognita
Ιανουάριος 2015