Αν νομίζετε πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να βλέπουμε την κοινωνική βάση να θυσιάζεται για τη διάσωση των κερδών και των συμφερόντων σας, είστε γελασμένοι. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το παραϊατρικό προσωπικό και κάθε εργαζόμενος στον κλάδο της υγείας δεν είναι αναλώσιμοι. Η προστασία της κοινωνικής βάσης απέναντι στην κρατική αδιαφορία είναι δική μας υπόθεση. Στηρίζουμε στην πράξη τους εργαζόμενους στον χώρο της υγείας, που δίνουν μάχη όλο αυτό το διάστημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση νομοθετεί με βάση το κρατικό και καπιταλιστικό συμφέρον, αντιμετωπίζοντάς τους ως απλή στατιστική.
Το απόγευμα της Τρίτης 1 Δεκέμβρη πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μπογιές και τρικάκια
- στο γραφείο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κ. Γκιουλέκα που αποτελεί εκφραστή της κυβερνητικής θανατοπολιτικής με στόχο την νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού.
- στα γραφεία της 4ης Υγειονομικής Περιφέρειας Θεσσαλονίκης που ευθύνοται για τις αυθαιρεσίες και τα ανύπαρκτα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης της πανδημίας στον κλάδο της Υγείας με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις επιτάξεις υγειονομικού προσωπικού του ΕΣΥ με σκοπό την ενίσχυση των αναγκών ιδιωτικών κλινικών.
- στα γραφεία της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, τον θεσμικό συντελεστή που ξεπλένει το έγκλημα που συντελείται από την οικονομική πολιτική και τον καπιταλιστικό προσανατολισμό που αυτή έχει, την ίδια στιγμή που τα ταμεία του κράτους γεμίζουν απο την οικονομική καταστολή των εκμεταλλευόμενων μέσω των διοικητικών προστίμων.
Κατά τη διάρκεια των παρεμβάσεων 2 σύντροφοι μας έχουν συλληφθεί και κρατούνται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, ενώ θα οδηγηθούν αύριο το πρωί στον εισαγγελέα κατηγορούμενοι μέχρι στιγμής για φθορές και άρνηση υποβολής σε δακτυλοσκοπικό και φωτογραφικό έλεγχο (απείθεια). Κανένα χτύπημα δε θα σταθεί ικανό να ανακόψει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Στεκόμαστε δίπλα στους συντρόφους μας και καλούμε την κοινωνική βάση να ορθώσει ένα μαχητικό ανάχωμα αντίστασης στην ταξική εκμετάλλευση και τη διαλογή της κυβερνητικής πολιτικής, ενάντια στον φόβο, τους αποκλεισμούς και τις απαγορεύσεις που επιβάλλει η κρατική τρομοκρατία.
Οι μέρες περνάνε και η κρατική διαχείριση της κατάστασης αφήνει πίσω της όλο και περισσότερα κενά. Η κρίση βαθαίνει και πλάι της μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πραγματική πρόσβαση στις κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας κα σε αυτούς για τους οποίους εντείνεται ο αποκλεισμός. Βασικός υπεύθυνος είναι το ίδιο το κράτος ως μηχανισμός και όχι μεμονωμένα η διαχείριση. Θεσπίζει μέτρα και σταθμά αντιμετώπισης της κατάστασης που στοχεύουν στην προστασία των κρατικών και καπιταλιστικών συμφερόντων, θυσιάζοντας καθημερινά την κοινωνική βάση. Δεκάδες καταγγελίες δημοσιεύονται από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια στον ΕΟΔΥ για τις κατάπτυστες οδηγίες που εκδίδει όλο αυτό το διάστημα, τόσο προς τους εργαζόμενους στον κλάδο της υγείας, όσο και προς την ίδια την κοινωνική βάση.
Οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας μάχονται καθημερινά απέναντι στην διασπορά του ιού, χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας, έλλειψη που αντί να καλυφθεί (ενώ υπάρχει η δυνατότητα), θεσμοθετείται άλλοτε και ως ακίνδυνη. Εξαντλούνται καθημερινά με βάση τα ωράρια εργασίας και τις κενές θέσεις με το Υπουργείο, αντί να προβεί στις απαραίτητες προσλήψεις να νομοθετεί την άρση συμβάσεων, οδηγώντας εκατοντάδες εργαζόμενες σε απολύσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επίκληση δεκάδων άλλων ακαδημαϊκών, επιστημόνων αλλά ακόμα και τελειόφοιτων της ιατρικής να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του ιού (με δωρεάν διαγνωστικά τεστ, εξετάσεις, παροχή υπηρεσιών κτλ) για να στηρίξουν τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης, που αδυνατούσε οικονομικά να ανταπεξέλθει στη νοσηλεία. Όμως η κυβέρνηση που σκόπιμα εκφυλίζει το ΕΣΥ είχε έτοιμο το σχέδιο ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα, υπογράφοντας δεκάδες συμφωνίες με ιδιωτικές κλινικές και μεγαλοεπιχειρηματίες για να αυξήσει τα κέρδη στις τσέπες του κράτους και τον αφεντικών. Νοικιάζει ιδιωτικές κλινικές με διπλάσιο κόστος, ευαγγελιζόμενη ένα εικονικό καθεστώς επίταξης, στήνει μονοπώλια με φαρμακευτικές εταιρίες κτλ.
Ο εμπαιγμός και η υποκρισία της κρατικής διαχείρισης που υπογράφει συμβόλαια θανάτου για όλους και όλες εμάς που δεν έχουμε τη δυνατότητα, όχι μόνο να νοσηλευτούμε σε ιδιωτικές κλινικές αλλά απλά να διαθέσουμε και τα χρήματα για διαγνωστικά τεστ, βιοψίες και μέτρα αυτοπροστασίας, δεν έχει τελειωμό. Αντί να επιτάξει όλες τις ιδιωτικές κλινικές για τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης, η κυβέρνηση παραχωρεί κονδύλια εκατομμυρίων στις τσέπες των αφεντικών.
Όμως η διαχείριση στον κλάδο της υγείας είναι μια μικροκλίμακα της θανατοπολιτικής του ελληνικού κράτους. Έξω από εκεί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά τον πραγματικό αποκλεισμό και τη συνθήκη διαλογής στην ασθένεια της κοινωνικής βάσης. Τα μέτρα προφύλαξης και αποσυμφόρησης αφήνουν έξω όλες τις εργαζόμενες που συνωστίζονται καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα, την ίδια στιγμή που θεσμοθετείται η ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης με νέα εργασιακά νομοσχέδια που προσβάλλουν ακόμα και τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες. Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο καταστρατηγεί και τα στοιχειώδη απεργιακά δικαιώματα, παρανομοποιώντας τους συνδικαλιστικούς αγώνες, κανονικοποιεί την απλήρωτη εργασία αυξάνοντας το ετήσιο πλαφόν στις υπερωρίες και επεκτείνει την κυριακάτικη εργασία σε ακόμα περισσότερους κλάδους.
Αφήνουν έξω όλους τους φυλακισμένους που στοιβάζονται στα κέντρα κράτησης και τις φυλακές, πλήρους απουσίας υγειονομικής περίθαλψης, καθαριότητας και μέτρων αυτοπροστασίας, όπως και τις κρατούμενες στις αποθήκες ψυχών. Εκατοντάδες κρούσματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες με τους πρώτους νεκρούς να καταγράφονται σε φυλακές όπως τους 2 πρόσφατους θανάτους στα Διαβατά, τον αναβρασμό που υπάρχει στις φυλακές Λάρισας αλλά και τη γενικευμένη θανατοπολιτική στα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών. Όμως για το κράτος, πρόκειται για ανθρώπους β διαλογής. Όπως και για τους αστέγους, τους τοξικοεξαρτημένους και κάθε άλλη που έχει αφεθεί στην τύχη του όλο αυτό το διάστημα.
Εμείς από την πλευρά μας, γνωρίζοντας πως από την αρχή της πανδημίας δε βαδίσαμε ουδέποτε ως προς το τέλος, μα προς την αρχή μια νέας κανονικότητας οικονομικής μα πάνω από όλα κοινωνικής κρίσης, δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη της εκτεθειμένη και αβοήθητη μπροστά στην αδηφάγο κρατική και καπιταλιστική θανατοπολιτική. Χτίζουμε δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας για να στηρίξουμε τις κοινωνικές ανάγκες, σπάμε στην πράξη τις απαγορεύσεις και τον έλεγχο, δε σιωπούμε στο μονοπώλιο της κρατικής προπαγάνδας, δε λυγίζουμε παρά τη συνεχή καταστολή που βιώνουμε, είτε μέσα από την εκκένωση της κατάληψης μας είτε από τις συλλήψεις συντρόφων μας και μένουμε ενεργές για να αναδείξουμε τις πραγματικές ευθύνες και τους πραγματικούς ενόχους. Και δεν θα ξεχάσουμε όσους σκότωσε η κρατική αδιαφορία και πολιτική: τους νεκρούς κρατούμενους στις φυλακές, τις νεκρές μετανάστριες στα κέντρα κράτησης και όλους όσους άφησαν τη ζωή τους επειδή δε μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν σε αυτή συνθήκη. Μια συνθήκη που δημιούργησε το ίδιο το κράτος και ο καπιταλισμός, έτσι ώστε κάποιες από μας να μη χωράμε.
Η συλλογική σωτηρία των ζωών μας είναι η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε
Στον πόλεμο του κράτους και των αφεντικών απαντάμε με πόλεμο
Κάτω τα ξερά σας από τους 2 συντρόφους μας