Ξημερώματα παραμονής πρωτοχρονιάς πλήθος αστυνομικών δυνάμεων αποκλείει το πανεπιστημιακό campus και ξεκινάει την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης του Βιολογικού. Εισβάλλουν στο χώρο μας και αφού πραγματοποιούν έρευνες ξεκινούν τις εργασίες κατεδάφισης μέρους της κατάληψης υπό το πρόσχημα δημιουργίας βιβλιοθήκης-με το χώρο μας βέβαια να φωτογραφίζεται ως αίθουσα αναμονής.
Για 34 συνεχόμενα χρόνια η κατάληψη του Βιολογικού αποτελεί πνεύμονα ελευθερίας μέσα στην αστική και εξουσιαστική ασφυξία. Δεκαετίες ολόκληρες ο χώρος έχει γεννήσει και στεγάσει πολιτικές και πολιτιστικές συλλογικότητες, δομές αντίστασης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, αγώνες και αντιστάσεις τόσο εντός όσο και εκτός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αναρίθμητες πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες, συζητήσεις, συνελεύσεις, καφενεία, κουβέντες έχουν αφήσει σε αυτά τα 34 χρόνια, ένα στίγμα συνοδοιπορίας με την ίδια την ανάπτυξη του τοπικού αναρχικού-αντιεξουσιαστικού και ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος.
Μπροστά μας βρίσκεται ακόμα μια φορά η πρυτανεία του ΑΠΘ που τα τελευταία χρόνια τείνει να αποτελέσει το νέο στρατηγείο της αστυνομίας στην πόλη. Μετά την εντολή εκκένωσης της κατάληψης Terra Incognita, τον Αύγουστο του 2020, η συμμορία του Παπαϊωάννου κάνει ακόμα ένα βήμα ανοίγοντας τις πύλες του campus για να υποδεχθεί τους ένστολους συναδέλφους της, προχωρώντας σε μια νέα εκκένωση αυτή τη φορά μέσα στο γκέτο κυριαρχίας της. Γιατί στο campus πρόβλημα δεν είναι ούτε οι υποβαθμισμένες υποδομές μάθησης, ούτε το διάχυτο ναρκεμπόριο που σε κάνει να σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές από πού και με ποιόν τρόπο θα μπεις μέσα. Αλλά και έξω στην κοινωνία μέσα σε μια συνθήκη που ο κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα-όχι μόνο από την πανδημία αλλά και τη γενικευμένη φτώχεια και εξαθλίωση-, που η κυβέρνηση (με 40000 κρούσματα και ένα σκόπιμα εκφυλισμένο ΕΣΥ) πανηγυρίζει για τις επιτυχίες της θανατοπολιτικής, προτεραιότητα είναι για ακόμη μια φορά η καταστολή των καταλήψεων. Πάνω από τις ζωές και τις ανάγκες μας, πάνω απ’ όλα η ατζέντα.
Οι ιστορίες δεν είναι για να λέγονται, αλλά να γράφονται και να αλλάζουν…
Γνωρίζουμε πολύ καλά τι πάει να πει καταστολή, εκκένωση, απώλεια. Τι σημαίνει να παραβιάζουν το σπίτι σου, ένα μάτσο ένστολα σκουπίδια. Γι’ αυτό και με πίστη και συνέπεια στα προτάγματα και την ιστορία μας σα συλλογικότητα αποφασίσαμε πως από την πρώτη μέρα της εκκένωσής μας, δε μας χωράει τίποτα λιγότερο από τα ίδια γνώριμα μονοπάτια. Γι αυτό και επιλέξαμε να στεγάσουμε τη συλλογικότητά μας στην κατάληψη του Βιολογικού, πλάι στις συντρόφισσες και τους συντρόφους του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών και της Biologica που συμμετείχαν πριν από μας. Γιατί συντρόφους μας κάνουν οι πράξεις και οι επιλογές, όχι τα λόγια.
Ηλίθιοι δήμιοι, η τάξη σας είναι χτισμένη στην άμμο. Άλλοτε με ψίθυρους, άλλοτε με κραυγές, η οργή μας θα οπλίζει τη μνήμη, την υπομονή, την πίστη και τη συνέπεια στο ίδιο όνειρο: ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε καταληψίες για μια ζωή. Παράνομες, αγωνιστές, punks και περιθωριακές, ανυπότακτοι, ονειροπόλοι, επίμονες, εξεγερμένες, ελεύθεροι, τρελές, μα πάνω απ’ όλα ζωντανοί μέσα στον μητροπολιτικό θάνατο. Εσείς τι σκατά είστε;
Πέφτουμε, μα πέφτουμε πάνω σας. Τίποτα δεν τελειώνει, τίποτα δεν πεθαίνει.
Οι καταλήψεις είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του αγώνα για την ελευθερία.
Και εμείς είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους.