Για το ελληνικό κράτος οι φυλακές δεν είναι τίποτε άλλο πέραν από μαζικούς τάφους ψυχών και σωμάτων. Σιδερένια κλουβιά που κρατούν δέσμιο το πλεονάζον ανθρώπινο δυναμικό. Τα δύο τελευταία χρόνια που χαρακτηρίζονται από τη συνθήκη της πανδημικής κρίσης, ο αόρατος πληθυσμός των κάτεργων της “Δημοκρατίας” εξοντώνεται σωματικά και ψυχικά βιώνοντας ένα καθημερινό βασανιστήριο.
Covid 19 και συνθήκες κράτησης
Τη στιγμή που η ίδια η επινόηση του εγκλεισμού αποτελεί την πιο βάρβαρη σκέψη και πράξη του ανθρώπινου νου, η πανδημία ήρθε να μετατρέψει τον αργό και καθημερινό θάνατο σε ένα εξευτελιστικό βασανιστήριο, τόσο των ίδιων των κρατουμένων όσο και του φιλικού και συγγενικού τους περιβάλλοντος.
Τα τελευταία δύο χρόνια, στην ίδια εκδικητική και τιμωρητική συνθήκη που υπόκεινται οι κρατούμενες/οι καθημερινά, έρχεται να προστεθεί ένα σύνολο μέτρων που αναστέλλουν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Μείωση των επισκεπτηρίων, με συνέπεια να συμπυκνώνονται και οι χρόνοι συνάντησης. Διεκοπή των ανοιχτών επισκεπτηρίων, με αποτέλεσμα πολλές φορές άνθρωποι με ζητήματα όρασης, για παράδειγμα, να βρίσκονται στο απόλυτο κενό, καθώς γι’αυτούς ένα επισκεπτήριο πίσω από τζάμι με τηλέφωνο ισοδυναμεί στην ουσία με μια τηλεφωνική κλήση.
Και αν η υπηρεσία και το υπουργείο Δικαιοσύνης στερούν μέσω των επισκεπτηρίων τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, τη ψυχική στήριξη, ένα άγγιγμα και μια αγκαλιά, οι καθημερινές συνθήκες κράτησης έρχονται να εξοντώσουν τις/τους κρατούμενες/ους εξαλείφοντας κάθε στίγμα αξιοπρέπειας. Ανύπαρκτη υγεινομική περίθαλψη, κλιμάκια του ΕΟΔΥ που επισκέπτονται χαριστικά τις φυλακές για να πραγματοποιήσουν προληπτικά τεστ, καμία παροχή σε είδη ατομικής φροντίδας. Στις φυλακές τα υγεινομικά πρωτόκολλα πάνε περίπατο. Την ίδια στιγμή που οι μηχανισμοί καταστολής κατέστειλαν νεολαίους/ες σε ανοιχτές πλατείες λόγω συνωστισμού, χτυπούσαν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις (ακόμα και αν τηρούσαν ευκρινώς τα μέτρα συλλογικής προστασίας της κοινωνικής βάσης), στις φυλακές στοιβάζονται χιλιάδες κρατούμενοι ο ένας πάνω στον άλλον.
Για το υπουργείο Δικαιοσύνης η υγειονομική φροντίδα των νοσούντων κρατουμένων σημαίνει εγκλεισμός στα πειθαρχεία, όπου στερούνται περίθαλψης, τροφής και επικοινωνίας. Όμως ο νοσηρός σωφρονιστικός νους έχει επινοήσει ένα ακόμη πιο ανώφελο μα αντίστοιχα εξοντωτικό σχέδιο “φροντίδας” των κρατουμένων. Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού η υπηρεσία όταν εντοπίζει κρούσμα covid, επιλέγει, αντί να το απομονώσει από τις υπόλοιπες κρατούμενες, να σφραγίσει όλο το θάλαμο. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης, που εντείνει τον εγκλεισμό, είναι οι κρατούμενες να υπόκεινται σε ένα φαύλο κύκλο συνεχούς έκθεσης στον ιό με επαναλαμβανόμενες καραντίνες. Παράδειγμα αυτής της συνθήκης αποτελεί η ιδιότυπη συνθήκη αιχμαλωσίας της συντρόφισσάς μας Γεωργίας Βούλγαρη στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. Η συντρόφισσα έπειτα από ενάμιση μήνα κράτησης, βρίσκεται για τρίτη φορά σε καραντίνα. Εισήχθη σε καραντίνα κατά την άφιξή της στις φυλακές, όπου και παρέμεινε για 5 μέρες. Ένα μήνα μετά ο θάλαμός της σφραγίστηκε λόγω νέου κρούσματος, με τον εγκλεισμό να παρατείνεται για 3 μέρες παραπάνω επειδή ο ΕΟΔΥ δεν βρήκε χρόνο να περάσει για τεστ. Κατά την επανεξέταση των κρατουμένων βρέθηκε νέο θετικό κρούσμα με αποτέλεσμα την εκ νέου παράταση της καραντίνας στο θάλαμο. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης είναι πως τόσο η συντρόφισσα όσο και οι υπόλοιπες κρατούμενες να στερούνται καθημερινά τον προαυλισμό, να έχουν στοιχειώδη πρόσβαση στην επικοινωνία, συνθήκες που επιφορτίζουν την ήδη επιβαρυμένη ψυχική ισορροπία και αντοχή των κρατουμένων. Ένα ακόμη παράδειγμα της ανύπαρκτης υγεινομικής περίθαλψης στις φυλακές είναι η έξαρση των κρουσμάτων στις φυλακές Δομοκού, με αποτέλεσμα τη νόσηση πολλών κρατουμένων, μέσα στους οποίους είναι και οι πολιτικοί κρατούμενοι Δ. Κουφοντίνας και Ν. Μαζιώτης.
Οι κρατούμενες/οι δεν είναι σκουπίδια για να στοιβάζονται σε ανθρώπινες χωματερές στερούμενες/οι ακόμα και τη σκέψη προς την ελευθερία. Αν δεν κερδίσουμε τα αυτονόητα, θα χάσουμε μια για πάντα την πίστη στον κοινό αγώνα εντός και εκτός των τειχών για τα ανεκπλήρωτα. Μέχρι το γκρέμισμα της κάθε φυλακής χτίζουμε γέφυρες αλληλεγγύης, στήριξης και κοινής εναντίωσης στο τερατούργημα του εγκλεισμού.
Άμεση άρση των εκδικητικών περιορισμών των κρατουμένων κάτω από το πρόσχημα της πανδημίας.
Ουσιαστική στήριξη και περίθαλψη των νοσούντων κρατουμένων.
Αγώνας για την καταστροφή κάθε φυλακής.