Ξεπερνώντας πλέον τη 10ετία μνημονιακής ομηρίας στα συμφέροντα και τις ανάγκες του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, αυτό που ονομάζουμε αναδιάρθρωση του εγχώριου καπιταλισμού έχει ρημάξει το συντριπτικό σύνολο της κοινωνικής βάσης. Η νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού στα ευρωπαϊκά πρότυπα των μονοπωλιών έχει ανασχέσει ακόμα και τα βασικά ταξικά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Ένα χρόνο τώρα το Σχέδιο Ανάκαμψης για την έξοδο της χώρας από την προδιαγεγραμμένη κρίση του καπιταλισμού (τόσο αυτός των συχετισμών σε σχέση με την πανδημική κρίση όσο και σε σχέση με το διαρκές πλέον καθεστώς έκτακτης ανάγκης) οδήγησε στην πλήρη διάλυση του κρατικού παρεμβατισμού στη δημόσια υγεία, την ασφάλιση, την πρόνοια κλπ, την ίδια στιγμή που τα βασικά αγαθά τείνουν να αποτελέσουν ταξικά προνόμια (στέγαση, σίτιση, υγεία).
Όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνική βάση έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με επαναλαμβανόμενα κύματα επιθέσεων. Μία συνθήκη που την καθιστά πλέον θεατή στο χαμό της. Όμως το τέλος της ιστορίας έρχεται όταν θα πιστέψει και η τελευταία μαχόμενη συνιστώσα σε αυτό. Δεκαετίες τώρα μπροστά στη βία των αφεντικών, χιλιάδες μαχόμενες πρωτοβουλίες υπερασπίστηκαν τα αναχώματα του ταξικού πολέμου μέσα από αιματηρές αντιστάσεις και αγώνες για την ταξική αντεπίθεση και εργατική αυτοδιάθεση.
Είναι πολιτικό και ιστορικό επίδικο των καιρών που ζούμε, να βρούμε το νήμα των αντιστάσεων, να συνδέσουμε και να συνδεθούμε με τις ιστορίες και τις εμπειρίες των πολιτικών μας προγόνων. Να αναλάβουμε την ευθύνη για την κήρυξη νέων μαχών στο πεδίο του ταξικού πολέμου για να πάρουμε πίσω τις ζωές που μας κλέβουν καθημερινά. Για να τσακίσουμε τους λακέδες του κράτους και του καπιταλισμού, τους δοσίλογους εργατοπατέρες του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Για να καταστρέψουμε την εργασία και κάθε σχέση εκμετάλλευσης. Τιμώντας τον ανθό της ταξικής βίας που πότισε με αίμα των δολοφονημένων αναρχικών του Σικάγο, να δώσουμε τις μάχες που μας αναλογούν για να αποκαταστήσουμε τα κοινωνικά και πολιτικά νοήματα της ταξικής πάλης.
Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία
Η ταξική βία είναι το καταφύγιο των εκμεταλλευομένων
Στηρίζουμε τις απεργιακές συγκεντρώσεις: Κυριακή 1 Μάη, 11:00 Καμάρα