Μήνυμα αλληλεγγύης του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης Θάνου Χατζηαγγέλου προς τον αμετανόητο αναρχικό Claudio Lavazza, με αφορμή την προσφυγή για άρση της 25ετούς φυλάκισής του που εξετάζεται στις 17 Μάη.
Αιχμάλωτος πλέον στο πιο δυστοπικό μέγαρο της τυραννίας και ένα σύνολο λέξεων σε ένα κομμάτι χαρτιού θα στέκει ανώφελο να περιγράψει με τρόπο παραστατικό το ιδεώδες της επαναστατικής αδιαλλαξίας. Πως να χωρέσει κάποιος σε μία στιγμή, μια ζωή ανυπότακτη, δοσμένη ολοκληρωτικά στον ανυποχώρητο αγώνα, χωρίς να παραλείψει κάθε σημαντική λεπτομέρεια.
Μέχρι και σήμερα λίγοι ήταν αυτοί που προσπάθησαν ολόψυχα να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ ζωής και επιβίωσης. Αυτοί που, ενάντια στο λυσσαλέο δόγμα της τυραννίας για το “τέλος της ιστορίας”, εναπόθεσαν το είναι τους στις ολόφωτες εχθροπραξίες της επαναστατικής βάσης. Στρατεύτηκαν αυστηρά και ανυποχώρητα στο ρηξιακό μέτωπο της ανατροπής, μάτωσαν ενώ σύντροφοι και συντρόφισσες χάνονταν στη μάχη, φυλακίστηκαν όμως μπροστά στον κίνδυνο της μετάνοιας και της νομιμοφροσύνης, επέλεξαν τη σιδηροδέσμια περηφάνια.
Ο σύντροφος Claudio Lavazza ανήκει στο ίδιο κράμα φυσιογνωμιών αγώνα που τους διαιρούσε μια πολύ σημαντική “ιδιαιτερότητα”: η αδικία και η εκμετάλλευση, ο κοινωνικός μαρασμός και η τυραννία δεν ήταν απλά διαπιστώσεις αλλά ζητήματα που τους αφορούσαν ατομικά και συλλογικά. Δεν προσάρμοσαν την ιδεολογία και την πολιτική στις ζωές τους, αφιέρωσαν στις ζωτικές και μαχητικές αντιστάσεις την απολυτότητα της ύπαρξής τους. Στρατευμένος στις ένοπλες γραμμές της Ιταλικής Αυτονομίας, διάλεξε από πολύ νωρίς το δρόμο της παράνομης ελευθερίας απέναντι στην καταστολή και τον πολιτικό εκφυλισμό από τις δηλώσεις μετάνοιας.
Ποτέ του δεν συμβιβάστηκε με την παραίτηση υπηρετώντας στην πράξη την ιστορικότητα των ριζοσπαστικών αντιστάσεων. Διαλέγοντας την πρώτη γραμμή στις ένοπλες συγκρούσεις, στις απαλλοτριώσεις, στο οπλισμένο κίνημα αλληλεγγύης και απελευθέρωσης των φυλακισμένων αγωνιστών βρέθηκε και ο ίδιος αιχμάλωτος, έπειτα από ένοπλη συμπλοκή κατά τη διάρκεια απαλλοτρίωσης της τράπεζας Santander στη Cordoba στις 18 Δεκέμβρη του 1996. Για πάνω από 25 χρόνια ο σύντροφος Claudio αποτελεί υπόδειγμα ασίγαστης μάχης της ανυποταξίας με την παράδοση και την υποταγή.
Το πιο βαρύ όπλο στα χέρια των καταπιεσμένων είναι η εξεγερτική μνήμη, η μνήμη της φωτιάς. Οι αμετάκλητες διαδρομές που χάραξαν επαναστάτες απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αγωνιζόμενοι για την ανατροπή και την αντεξουσία, αποτελούν τις σφαίρες στη γεμιστήρα της μαχόμενης προλεταριακής βάσης. Ο σύντροφος Claudio στάθηκε με πίστη και προσήλωση παρών στις προκλήσεις και τα ιστορικά καθήκοντα του επαναστατικού πολέμου. Σεμνός και ταπεινός, ορκισμένος εχθρός της κυρίαρχης τάξης και “απερίφραστα αμετανόητος” την ίδια στιγμή που οι οπαδοί της νομιμότητας κήρυξαν μονομερή ανακωχή οδηγώντας το αναρχικό κίνημα προς τον πολιτικό-στρατιωτικό αφοπλισμό και την παράδοση.
Σύντροφε Claudio,
αναρωτιόσουν κάποτε αν θα μπορούσαμε να είμαστε σαν όλους τους άλλους. Συμβιβασμένοι στην απάθεια και την παραίτηση, να υπηρετούμε κάθε μέρα σαν σκλάβοι το κάτεργο κάποιου αφεντικού μέχρι να αρπάξουμε κι εμείς το μαστίγιο. Να βυθιζόμαστε στο τέλμα του καναπέ κοιτώντας στην οθόνη την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση να αλλάζει σκηνές και χρώματα. Και κάθε Σάββατο βράδυ να βγαίνουμε, τιμής ένεκεν, για να διασκεδάσουμε την πλήξη και την παρακμή μας. Όχι Claudio. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε τίποτα λιγότερο από το μεταβατικό στάδιο προς την κοινωνική απελευθέρωση και την προλεταριακή αντεξουσία. Μέχρι ο συρμάτινος ουρανός να καθαρίσει από τους ατσάλινους λεκέδες, θα υπηρετούμε με την ίδια αφοσίωση την αδιαλλαξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για χίλιες ζωές, σαν να είναι η πρώτη μέρα.
Όσο και να βασιλεύει η δικτατορία του εγκλεισμού, θα υπάρχουν πάντα, περήφανες φωνές που θα κραυγάζουν πως μόνο η σύγκρουση ανοίγει περάσματα.
Θάνος Χατζηαγγέλου αιχμάλωτο μέλος της οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
15/5/22