Κυκλική απεργία πείνας μίας εβδομάδας των αναρχικών αιχμαλώτων Γ. Βούλγαρη και Θ. Χατζηαγγέλου, στο πλευρό του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη
Η δικτατορία του εγκλεισμού είναι ο καθρέφτης της Δημοκρατίας. Είναι η νοσηρή απεικόνιση της τυραννίας που δεν αρκείται στις στρατιωτικές της νίκες. Θέλει να δει αυτούς που υποτάσσει να λυγίζουν, να βουλιάζουν στις στερήσεις και στην παρακμή. Να βλέπει στα πρόσωπα των αιχμαλώτων, να χάνεται το γέλιο και τη θέση του να παίρνει η δυστυχία. Η εξουσία οικοδομεί μαζικούς τάφους ψυχών για να θάψει στο μπετό τις φωνές των αοράτων.
Και όμως κάποιοι κραυγάζουν ακόμα. Κραυγάζουν δυνατά για την αδικία, την ανισότητα, τις αυθαιρεσίες. Κραυγάζουν για την Ελευθερία και οι φωνές τους σπάνε το μπετό, κόβουν τα σύρματα και ταξιδεύουν ελεύθερες σαν τα πουλιά στον ουρανό. Κοιτάν από ψηλά τη μικροπρέπεια αυτού του κόσμου και από το περήφανο ύψος τους πέφτουν σαν κεραυνοί στα κεφάλια των αφεντάδων.
Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ανήκει σε αυτές τις φωνές. Ανυπότακτος αγωνιστής τόσο εκτός όσο και εντός των τειχών. Αλύγιστος στην εκδικητικότητα του εγκλεισμού μέχρι και σήμερα. Ταπεινός σαν προσωπικότητα όσο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ο σύντροφός μας συμπυκνώνει στη διαδρομή του τα νοήματα που σήμερα καλούμαστε να υπερασπιστούμε συλλογικά. Την επαναστατική συνείδηση ενάντια στην υποταγή, την ανιδιοτέλεια ενάντια στο συμφέρον, την όξυνση του αγώνα με κάθε κόστος ενάντια στον αφοπλισμό και τη γενικευμένη παραίτηση.
Κόντρα στη συνολική παρακμή που επικρατεί γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που με την πίστη και την αφοσίωσή τους στα επαναστατικά ιδανικά έχουν αφήσει το δικό τους ιδιαίτερο στίγμα στον ανατρεπτικό αγώνα για τη συνολική απελευθέρωση. Οι ζωές αυτών των ανθρώπων, που έχουμε την τιμή να αποκαλούμε συντρόφους μας, βαραίνουν σαν τα βουνά. Γι’ αυτό και οι αγώνες που δίνουν είναι αγώνες όλων μας. Ο Γιάννης υποθηκεύει το σώμα του για να υπερασπιστεί το συλλογικό ρεύμα όσων επέλεξαν να βαζίσουν, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα, στα μονοπάτια της αδιαλλαξίας μέσα από τα τείχη.
Ερχόμενοι στο σήμερα οι προσωπικές ετερόκλητες διαδρομές των δυό μας συναντήθηκαν στη κοινή θέληση να τολμήσουμε να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο. Η αιχμαλωσία μας μπορεί βιαστικά να δείχνει πως κάπου νικηθήκαμε, όμως υποσχεθήκαμε να μην αφήσουμε τη φυλακή να μας στερήσει τους μικρούς καθημερινούς αγώνες και τα όνειρα. Είναι σήμερα η δική μας σειρά να πιάσουμε το νήμα της έμπρακτης αλληλεγγύης υπερασπιζόμενοι την κοινότητα των πολιτικών κρατουμένων. Από σήμερα 11 Ιούνη προχωράμε σε κυκλική απεργία πείνας μίας εβδομάδας στέλνοντας ένα ελάχιστο μήνυμα αλληλεγγύης και συνοδοιπορίας με τον σύντροφό μας Γιάννη Μιχαηλίδη. Επιλέξαμε ως σημείο αναφοράς την 11η Ιούνη, τη μέρα που έπειτα από την καταδίκη του Jeff Luers σε 22 έτη φυλάκισης το 2001, αποτελεί το σημείο αναφοράς για την έκφραση της αλληλεγγύης σε κατηγορούμενους για υποθέσεις “οικοτρομοκρατίας” και αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές.
Υπερασπίζοντας στην πράξη την κοινότητα των αμετανόητων κρατουμένων στέλνουμε τη μαχητική μας αλληλεγγύη σε όσους δεν λυγίζουν μπροστά στη φθορά του εγκλεισμού: στους συντρόφους Claudio Lavazza και George Ibrahim Abdallah που δεν υποτάσσονται στο μακροχρόνιο εγκλεισμό του γαλλικού κράτους, στο σύντροφο Marcelo Villarroel Sepulveda που για 27 χρόνια αντιμετωπίζει ένα διαρκές μεταβαλλόμενο περιβάλλον εγκλεισμού, υπαγορευμένο από τους δικτατορικούς νόμους του Πινοσέτ, στους εκατοντάδες επαναστάτες συντρόφους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κελιά του Τούρκικου φασισμού. Σε κάθε αλύγιστη καρδιά που ανήκει στους δρόμους της αντίστασης.
Νίκη στον αγώνα του συντρόφου μας Γιάννη Μιχαηλίδη
Βαθιά ανάσα μέχρι το θάνατο του κρατισμού και κάθε εξουσίας
Ζήτω η Αναρχία
Γεωργία Βούλγαρη
Θάνος Χατζηαγγέλου
αναρχικοί αιχμάλωτοι στις Φυλακές Κορυδαλλού