Κείμενο του Πάνου Καλαϊτζή

Από τις 31 Αυγούστου βρίσκομαι και πάλι στον έξω κόσμο. Το γεγονός ότι πλέον βλέπω τον ουρανό χωρίς «παρεμβολές» και μπορώ να αγκαλιάζω τους δικούς μου ανθρώπους, με γεμίζει δύναμη για τη συνέχεια. Ποια συνέχεια; Τόσο για καινούργιους κοινωνικούς αγώνες και καινούργιες διεκδικήσεις, όσο και για τη συνέχεια της υπόθεσης μου.

Το δικαστικό συμβούλιο του 6μήνου (με καθυστέρηση ενός μήνα) όχι απλά με αποφυλάκισε με τους πιο χαλαρούς περιοριστικούς όρους μέχρι την δίκη (2 παρών το μήνα και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα), αλλά σχεδόν διέλυσε και όλους τους ισχυρισμούς της αντιτρομοκρατικής. Πρότεινε μάλιστα να δικαστώ μόνο για πλημμελήματα και συγκεκριμένα αυτά της οπλοκατοχής και της κατοχής εκρηκτικών, για τα οποία εξάλλου έχει αναλάβει την ευθύνη από την πρώτη στιγμή ο Θάνος Χατζηαγγέλλου. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το βούλευμα δεν προκύπτει από κανένα από τα στοιχεία η συμμετοχή μου στην οργάνωση Αναρχική Δράση, όπως και ότι, ως αποτέλεσμα των ερευνών σε όλο το πλήθος των ψηφιακών δεδομένων, μέσων και συνομιλιών όλης σχεδόν της προσωπικής και κοινωνικής μου ζωής που περιλαμβάνονται στη δικογραφία, δεν προέκυψε καμία συνομιλία μου, επαφή και προηγούμενη γνωριμία μου με τη συγκατηγορούμενή μου Γ. Βούλγαρη. Γεγονότα τα οποία τόσο εγώ, αλλά και οι συγκατηγορούμενοί μου, έχουμε δηλώσει από την πρώτη στιγμή.

Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι πως γίνεται η εισαγγελεία της υπόθεσης έχοντας όλα αυτά τα στοιχεία στα χέρια της να έχει προτείνει τη συνέχιση της κράτησης μου και την παραπομπή μου σε δίκη για ένα πλήθος αναπόδεικτων και αβάσιμων κατηγοριών. Στο δικό μου κεφάλι υπάρχουν μόνο 2 εξηγήσεις: ή ότι η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δίνει γραμμή στην «ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη» πίσω από κλειστές πόρτες για να δικαιολογήσουν τις προαγωγές τους ή ότι η εισαγγελεία λόγω Αυγουστιάτικων διακοπών δεν μπήκε καν στη διαδικασία να διαβάσει τους φακέλους. Και οι δύο περιπτώσεις είναι κάπως προβληματικές, αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για κρατικούς υπαλλήλους, οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανέναν και προφυλακίζουν κόσμο ενδιαφερόμενοι μόνο για την καριέρα τους και την οικονομική τους ανέλιξη. Θεωρούν μάλλον ότι η φυλακή είναι κάτι σαν προσκοπική κατασκήνωση. Ας τους ενημερώσει λοιπόν κάποιος ότι όχι, η φυλακή δεν είναι κατασκήνωση. Και όσο σύντομος και να είναι ο εγκλεισμός, ούτε εύκολος είναι, ούτε ξεπερνιέται εύκολα.

Το επόμενο επεισόδιο αυτής της κωμικοτραγικής ιστορίας θα παιχτεί στις δικαστικές αίθουσες. Το κίνημα αλληλεγγύης αυτή τη στιγμή κρατάει στα χέρια του μια πρώτη νίκη. Ας σταθούμε λοιπόν όλοι μαζί, ενωμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλο και ας είμαστε έτοιμοι για τις επόμενες μάχες ώστε να παλέψουμε για αυτό που λέω από την πρώτη στιγμή. Για το δίκαιο.

Δύναμη σε όσους αγωνίζονται για το δίκαιο.

Δύναμη στους συγκατηγορούμενους μου, όσο και σε όποιον έχει βιώσει στο πετσί του τον εγκλεισμό.

Leave a Reply

Your email address will not be published.