Ο σύντροφος Χρήστος Κασίμης ήταν, χωρίς καμία αμφισβήτηση, το πρότυπο του ακέραιου επαναστάτη. Ταπεινός και συγκροτημένος αγωνιστής, η παρουσία του οποίου ενέπνεε στράτευση στη μάχη. Ένας σταθερός και επιμελής μαχητής που δεν υποχώρησε ούτε στιγμή από τις ευθύνες του, που δεν ξεπούλησε το παρελθόν και το παρόν της επαναστατικής πάλης, που δεν μετανόησε, δεν υπέγραψε καμία δήλωση νομιμοφροσύνης. Ένας αντάρτης πόλης που πάλεψε μέχρι τέλους για τη διεθνή επανάσταση, κάνοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη αξιακό ορόσημο στην αγωνιστική του πορεία.
Οι σύντροφοι που πορεύτηκαν στη ζωή και στον αγώνα πλάι του, μιλούν για ένα χαρισματικό άνθρωπο. Έδωσε σκληρές μάχες στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Στρατευμένος στο Κίνημα 20 Οκτώβρη πολέμησε τη Χούντα των Συνταγματαρχών μέσα από τα αναχώματα των επαναστατικών αντιστασιακών οργανώσεων. Όμως στην ιστορική καμπή της λεγόμενης μεταπολίτευσης δεν παρέδωσε τα όπλα νομιμοποιώντας ένα νέο καθεστώς Τυραννίας που θα προσέφερε ασυλία στους πραξικοπηματίες. Δεν εξαργύρωσε τα αντιδικτατορικά παράσημα για να πολιτευτεί ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα που υπερασπίστηκε.
Ο σύντροφος Χρήστος Κασίμης, με την ίδια επιμελή ταπεινότητα που τον χαρακτήριζε, αντίκρυσε τις ατομικές και συλλογικές ευθύνες απέναντι στο ξέσπασμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και τον δημοκρατικό εκφασισμό των καπιταλιστικών κέντρων και πλάι σε άλλους μαχητές, όπως ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Χρήστος Τσιγαρίδας και άλλους, συγκρότησε τον Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα. Αμετάκλητα παρών στα αντιιμπεριαλιστικά πυρά ενάντια στη στρατοπέδευση των πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ, αμετάκλητα παρών στην Προλεταριακή Νέμεση απέναντι στην ασυλία των βασανιστών της Χούντας, αμετάκλητα παρών στην οικοδόμηση του διεθνοποιημένου μητροπολιτικού αντάρτικου πόλης.
Η είδηση της “Νύχτας του θανάτου” στα κελιά του Stammheim με τις δολοφονίες των ανταρτών της RAF Jan-Carl Raspe, Gudrun Ensslin, Andreas Baader και το βαρύ τραυματισμό της Irmgard Moller καθώς και η σφαγή που ακολούθησε στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου ενάντια στο παλαιστινιακό κομάντο διεθνιστικής αλληλεγγύης “Μάρτυρας Χαλιμέ”, αποτέλεσε ιστορική τομή στις ένοπλες συνειδήσεις. Οι επαναστάτες δεν βλέπουν σαν θεατές το αίμα των συντρόφων τους να κυλάει. Οπλίζονται με οργή και λύσσα και εκδικούνται. Κάνουν τους νεκρούς αντάρτες σημαία του αμετάπειστου αγώνα και συγκρούονται ξανά και ξανά, όσο υπάρχουν ακόμα ένοπλες επαναστατικές ανάσες. Η πρώτη ιαχή πολέμου ξεσπά στην πόλη Μυλούζ, όπου οι αντάρτες της RAF παραδίδουν το κουφάρι του ναζί – βιομήχανου Hans Martin Slayer με 3 σφαίρες στο κεφάλι σε ένα πορτ-μπαγκάζ. Ακολουθούν επιθέσεις σε γερμανικούς στόχους σε όλα τα μητροπολιτικά κέντρα της Ευρώπης.
Τα άρθρα και οι ομιλίες των πασιφιστών που… κακοδαιμονίζουν τους εξοπλισμούς, οι συμβολικές πορείες ειρήνης και τα εκ του ασφαλούς ανώδυνα κηρύγματα κάποιων ακροαριστερών ηγετίσκων για… μελλοντική εξέγερση του προλεταριάτου ενάντια στον πόλεμο αποκαλύπτονται φιλολογική απειλή προς την άρχουσα τάξη. “Επαναστατικά” ή πασιφιστικά ή σοσιαλπατριωτικά σλόγκαν, που δεν συνοδεύονται από καμιά έμπρακτη αντιμιλιταριστική πάλη, φθείρονται όλο και περισσότερο. Ακούγονται σαν κούφια λόγια, που δεν έχουν δύναμη όχι μόνο να κινητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά ούτε να συγκινήσουν. Παγερή ανέκφραστη πολιτικολογία και ισοπεδωτική πολιτική σκοπιμότητα, καταστρέφουν κάθε στοιχείο αυθορμητισμού και έκρηξης στο κίνημα ειρήνης. Εμείς υποστηρίζουμε ότι η διαλεκτική του επαναστατικού αγώνα είναι πιο δυνατή από τη στάση της εξουσίας. […] Το ταξικό μίσος, ένα βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα, δεν μπορεί να εκδηλωθεί με νομοταγείς τρόπους.
Ομάδα Επαναστατικής Αλληλεγγύης Χρήστος Κασίμης – Βομβιστική επίθεση στην Γερμανική Πρεσβεία
Η ποιότητα της συνείδησης του Χρήστου Κασίμη αποτυπώνεται στα λόγια της συντρόφισσας Αλεξάνδρας Κασίμη: …Ήταν από τους ελάχιστους που δεν κοιμήθηκε γιατί έψαχνε να βρει στόχο και τρόπο να βροντοφωνάξει άμεσα και μαχητικά ενάντια στην ιμπεριαλιστική καπιταλιστική θηριωδία και καταπίεση. Έχασε τη ζωή του σε συμπλοκή με μπάτσους κατά την απόπειρα επίθεσης στην AEG, μια ένοπλη δράση έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης για τις δολοφονίες των ανταρτών πόλης από το γερμανικό τρομοκράτος. Αγωνίστηκε μαχητικά, με το πιστόλι στο χέρι, χωρίς αυταπάτες και υπαναχωρήσεις. Αγωνίστηκε αδιάλλακτα μέχρι τέλους, τιμώντας το επαναστατικό καθήκον του. Ο Χρήστος Κασίμης ήταν ένας αντάρτης πόλης, σάρκα από τη σάρκα της επαναστατικής δράσης, που έδωσε τη ζωή του για την αλληλεγγύη και την ανατροπή, για την ένοπλη λαϊκή επανάσταση και κάθε περικοπή της ιστορίας ατιμάζει το χαμό και τους αγώνες του.
Στους σημερινούς σκοτεινούς καιρούς που βασιλεύει η παραίτηση, οι αυταπάτες και η πολιτική απαξία της επαναστατικής προοπτικής, το μονοπάτι της φωτιάς που χάραξαν σύντροφοι σαν τον Κασίμη, τον Τσουτσουβή, τον Φούντα και άλλους είναι η δική μας κληρονομιά. Η επαναστατική παράδοση με την οποία πρέπει να συνδεθούμε για να ανακαλύψουμε ξανά την αναγκαιότητα για ανατροπή. Είναι η παρακαταθήκη που θα λειτουργεί ως πυροκροτητής στις μάχες που έπονται. Η δικαίωση του χαμού συντρόφων σαν τον Χρήστο Κασίμη δεν βρίσκεται ούτε στα δάκρυα, ούτε στην αναπόληση του παρελθόντος. Βρίσκεται στη συνέχεια του ίδιου αγώνα. Στην οικοδόμηση της ένοπλης επαναστατικής ενότητας. Βρίσκεται στη σπορά και καλλιέργεια ακέραιων επαναστατικών συνειδήσεων, όπου η πίστη και η στοχοπροσήλωση είναι βιολογικές ανάγκες σε καρδιές που καίγονται.
Σε κάθε κλείστρο που οπλίζει ενάντια στην Τυραννία, ο ήχος της σφαίρας που γλιστράει στη θαλάμη κραυγάζει: Χρήστος Κασίμης – Παρών.
Για την Επανάσταση Πρώτα και Πάντα
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
16/11/2022