Ένας φόρος τιμής του αιχμάλωτου μέλους της οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου, στη μνήμη του συντρόφου Λάμπρου Φούντα.
Κ’ ήρθε εκείνο το ανοιξιάτικο ξημέρωμα του Μάρτη. Και ήταν το αίμα σου που λέρωσε τις μνήμες ολάκερου του κόσμου. Μία σκιά να χάνεται στο διάβα της πίστης και της αφοσίωσης. Η τελευταία αχτίδα του πιο ολόφωτου άστρου που στέκει πάνω από τα μονοπάτια της άρνησης.
Ποια άνοιξη ανασταίνει το βαρύτερο πένθος του ανθού της απελευθέρωσης; Τώρα που τα πέταλα των λουλουδιών πέφτουν στην ύστατη μάχη για τη ζωή. Τώρα πια τα χρόνια έχουν 12 μήνες βαρυχειμωνιά και το ψύχος καίει κάθε βλαστάρι. Κ’ εσύ μου υποσχέθηκες πως θα ξανάρθεις σε πέντε γενιές.
Όμως εσύ δεν έφυγες στιγμή από κοντά μας και το οξύ σου βλέμμα στέκει αγέροχο σαν τον αμάραντο. Ταξιδεύει στην οργή κάθε μητροπολιτάνου. Στη λάμψη κάθε κεραυνού που σκίζει τον σκοτεινό ουρανό στα δύο. Σαν τους κόσμους μας – σαν τις καρδιές μας. Και κάθομαι στο ακρογιάλι της αναμονής, μετρώντας τους κάλυκες στα χέρια μου, με μία σκέψη που καρτερά να γίνει πράξη: ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Λάμπρος Φούντας παρών
στις φωτιές μας, στις καρδιές μας,
στα μονοπάτια που χαράχτηκαν
από αντάρτες για αντάρτες.
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Ειδική Πτέρυγα, Νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού
10/3/2023