Τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης Θ. Χατζηαγγέλου σε σχέση με τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας στη δίκη της οργάνωσης.
Από την έναρξη της διαδικασίας είχα θέσει ένα ζήτημα ευθείας αμφισβήτησης των ρόλων που θα έχει ο καθένας απ’ όσους θα αναμετρηθούν με τη δική μου αλήθεια μπροστά σας. Η δικονομική εξέλιξη της υπόθεσης σήμερα έχει καταδείξει πως αναμετρούνται δύο κόσμοι: ο δικός μας κόσμος που υπερασπίζεται την προσήλωση στην Επανάσταση και ο κόσμος της υποταγής που έχει αφοσιωθεί στο ψέμα και την υποκρισία. Αυτός ο κόσμος που συγκρότησε τις αντιδραστικές του συνιστώσες για να εγκληματοποίησει τον απελευθερωτικό αγώνα, νικήθηκε πολιτικά και ποιοτικά, καταδεικνύοντας την ηθική δειλία που χαρακτηρίζει η άτακτη υποχώρησή του.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαρτύρων κατηγορίας δεν είχε καν το πολιτικό θάρρος να σταθεί απέναντί μας και να αμφισβητήσει το δίκιο και την αλήθεια μας. Μια αλήθεια που εγώ υπερασπίζομαι ακόμα, μέσα από την αιχμαλωσία μου. Μια αλήθεια που εμένα σε κάθε εμπόδιο και δυσκολία που αντιμετώπισα, με έκανε να νιώθω ζωντανός και ελεύθερος. Και αυτή η αλήθεια, όχι απλά δεν αμφισβητήθηκε μέχρι σήμερα. Θέριεψε ακόμα πιο πολύ αποκτώντας νέα νοήματα στη συλλογική μνήμη. Σε αυτήν την πολιτική εξίσωση, οι αριθμητικές πράξεις είναι ολόσωστες: σε μια λίστα άνω των 50 μαρτύρων κατηγορίας εμφανίστηκαν 5, εκ των οποίων ο ένας έπειτα από δική μας κλήτευση, για να τεκμηριώσουν ποινικά το απόλυτο μηδέν.
Ο δικηγόρος Αλεξόπουλος, που παρουσιάστηκε έπειτα από δικό μας αίτημα, μέσα σε μια κρίση “ευθιξίας” αποδέχτηκε ακόμα και με νομικούς όρους την ανυπόστατη έννοια των επιβαρυντικών διατάξεων του 187Α, πόσο δε τις συκοφαντίες περί κοινού κινδύνου κατά άνθρωπο. Τη σκυτάλη πήρε ο Διευθυντής Διασφάλισης Εσόδων του ΟΑΣΘ Χατζηγεωργίου, ο οποίος στην εκ θέσεως προσπάθειά του να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών, υπονόησε πως η παρέμβαση στα γραφεία της εταιρείας δημιούργησε ανασφάλεια στους εργαζόμενους. Παρέλειψε όμως να μας εξηγήσει αφού ο όμιλος έχει τόσο φιλοεργατικά αισθήματα, γιατί δεν ενημέρωσε πως επρόκειτο για μία παρέμβαση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους, που στόχευε την εργοδοτική τρομοκρατία; Όμως πέραν πάσης αμφιβολίας, τα περισσότερα εισιτήρια κόπηκαν στην παράσταση της Αντιτρομοκρατικής. Μια sold out θεατρική πράξη άνευ προηγουμένου.
Γνωρίζαμε πως η Αντιτρομοκρατική έχει κατασκευάσει ένα αφήγημα για να σκεπάσει την τακτική της και πως ο Γιαννίδης έλαχε αυτή τη φορά τον κλήρο να το παρουσιάσει, όπως παλιότερα ο Παπαθανασάκης, ο Χαρδαλιάς, ο Τζιότης και άλλοι, που κάηκαν από τη ΔΑΕΒ και σήμερα είναι στα αζήτητα. Όπως επίσης είδαμε και τη μοναδική καινοτομία, όταν μια υπηρεσία – η Κρατική Ασφάλεια εν προκειμένω – αδυνατεί να παράξει έργο, αντί να ζητήσει συνδρομή από έτερη “αναβαθμισμένη υπηρεσία”, όπως η Αντιτρομοκρατική, να μεταφέρει τα στελέχη της λες και θα στροφάρουν περισσότερο υπό την αιγίδα άλλης Υπηρεσίας. Ο Γιαννίδης είναι ένας “άνθρωπος”, σε πολλά εισαγωγικά, φανερά απών από οποιαδήποτε προπαρασκευαστική ενέργεια πριν τις συλλήψεις, που ήρθε να πείσει πως για 10 μέρες η ζωή του όλη ήταν να παριστάνει τον στρατιωτικό ακόλουθό μου. Ένας “άνθρωπος” που ενώ μέχρι το 2019 ήταν τμηματάρχης της Κρατικής Ασφάλειας, γνωστός στους αντιεξουσιαστικούς κύκλους, δεν είχε καταφέρει όχι μόνο να εξιχνιάσει της επιθέσεις της Αναρχικής Δράσης αλλά ούτε καν να χαρτογραφήσει τον πολιτικό μας χώρο. Και επειδή η υπηρεσία τον είδε πεσμένο, τον αναβάθμισε στην Αντιτρομοκρατική για να boostάρει και να αποκτήσει κίνητρα. Ένας “άνθρωπος”, το βιονικό μάτι του οποίου υποκαθιστά όλη τη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών και τις υπηρεσίες ταύτισης ψηφιακών δεδομένων. Ένας ακούραστος εργάτης που δουλεύει μέρα νύχτα χωρίς να πάρει ανάσα επί 10 μέρες και όχι απλά αποδίδει, έχει καταπιεί και ρολόι για να καταγράφει την επιχειρησιακή δεινότητα με ακρίβεια λεπτού. Ένας και στον κόσμο άλλος κανένας, αφού κατά δήλωσή του επιχειρησιακά έλυνε και έδενε μόνος.
Ο Γιαννίδης ήρθε να παρουσιάσει ένα κατασκευασμένο ψέμα για να κρύψει πως η παρακολούθησή μου γινόταν με κάμερες και τεχνικά μέσα, τα οποία το μόνο που εξασφάλιζαν ήταν η χρονική ακρίβεια εισόδου και εξόδου από το σπίτι στην Αλκινόου και τίποτα παραπάνω. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα φθηνό αφήγημα, τα κενά του οποίου καλύπτονται από την άρνησή του να απαντήσει, επικαλούμενος έκθεση των επιχειρησιακών τακτικών της Υπηρεσίας. Ακούσαμε ακόμα και την αναγωγή της πολιτικής τρομοκρατίας ως μείζονα κίνδυνο για την κοινωνία σε σχέση με άλλες μορφές, όπως η θρησκευτική “τρομοκρατία” σε εισαγωγικά. Ο Γιαννίδης ήρθε μπροστά μας και ξεφτιλίστηκε μπροστά στην έδρα, στην πίεση των συνηγόρων υπεράσπισης και φυσικά μπροστά σε μένα τον ίδιο. Και αυτό φάνηκε από την “ξαφνική” φυγή των έταιρων δύο μαρτύρων κατηγορίας για να διακοπεί η δίκη και να συζητήσουν πως πορεύονται εκ νέου. Και για να μην επαναληφθεί ο ίδιος και χειρότερος εξευτελισμός, οι επόμενοι μάρτυρες Δουγλέρης (Αντιτρομοκρατική) και Τερζής (Κρατική Ασφάλεια) βυθίστηκαν στη λήθη. Η μόνη αλήθεια που ακούστηκε από το στόμα του Γιαννίδη είναι πως ο πραγματικός τρομοκράτης ήταν ο Παύλος Μπακογιάννης και οι άνθρωποι του κύκλου του και όχι εμείς και ο πολιτικός μας χώρος. Αφελής κατ’ επάγγελμα τουλάχιστον.
Πέραν της δικονομικής αδιαφορίας για τις γενικολογίες άνευ ουσίας των υπόλοιπων καταθέσεων, η επιλογή σας να εξαιρεθούν όλοι οι υπόλοιποι μάρτυρες κατηγορίας αλλά και όσοι είχαμε κλητεύσει εμείς, πιστεύω πως ήταν και μία κίνηση για να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες και ένας σχετικός πολιτικός πολιτισμός στη διαδικασία.
Σας έχω ξαναπεί στην πρώτη δικάσιμο πως και οι δυο γνωρίζουμε την αλήθεια. Πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πέραν των δικών μας τοποθετήσεων ή ομολογιών. Πως πέραν της πολιτικής ευθύνης, μιας κίνησης που επαφίεται στα επίπεδα συνέπειας και συγκρότησης και αναλαμβάνεται σε αντίθεση με τις ποινικές ευθύνες που αποδίδονται, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο συσχετισμού μου με τις ενέργειες της Αναρχικής Δράσης.
Τέλος γνωρίζοντας από κοινού πως έχω επιλέξει να πορευτώ με βάση το πολιτικό καθήκον και όχι τις ποινικές συνέπειες, γιατί σήμερα θα μπορούσα να αρνούμαι τα πάντα και τους πάντες γυρίζοντας την πλάτη ουσιαστικά στην ίδια μου την ιστορία, θα ήθελα να πω δυο πράγματα για τις επιβαρυντικές διατάξεις του 187Α. Σαφέστατα και αρνούμαι το χαρακτηρισμό του τρομοκράτη. Τρομοκράτης δεν είμαι εγώ αλλά όλοι αυτοί που με κρατάνε φυλακή, θέλοντας να απομονώσουν εμένα και τη διαλεκτική μου από την υπόλοιπη κοινωνία. Ας υποθέσουμε όμως με βάση το αφήγημα της Αντιτρομοκρατικής πως οι ενέργειες πολιτικής βίας συμβάλλαν ουσιαστικά στην καθεστωτική αποσταθεροποίηση και τις ρωγμές στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Για εμένα θα ήταν τιμή να υπερασπίζομαι ένα μόρφωμα που αποσταθεροποίησε το Κράτος και τους μηχανισμούς του. Για ποιο λόγο να το έκρυβα, δεν έχω κρύψει και κάτι. Συνεπώς και οι δύο, ακόμα και αν ακολουθούμε διαφορετικούς δρόμους, καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Οι τρομοκρατικές διατάξεις είναι απλά το τέχνασμα ποινικής αυστηροποίησης της καταστολής του εσωτερικού εχθρού, στερούμενες οποιασδήποτε στοιχειοθέτησης και εμποτισμένες με την ασάφεια.
Σήμερα έξω στην κοινωνία κυκλοφορούν τέρατα που κακοποιούν και βιάζουν παιδιά, διεφθαρμένοι πολιτικοί και ένστολοι δολοφόνοι, ναρκέμποροι και μαστροποί που αλωνίζουν με τις πλάτες της κυβέρνησης και της ΕΛΑΣ και βρίσκομαι στη φυλακή εγώ, με μια δικογραφία που παραφράζει την πολιτική μου συνέπεια και ειλικρίνεια σε ομολογία φυσικής αυτουργίας. Μια δικογραφία, που κατά τη δική σας παρατήρηση, θα μπορούσε να αποτελεί “απόφαση πολιτικού χαρακτήρα”. Για όλα αυτά είναι η στιγμή να ακουστεί ο δικός μας λόγος.
Είναι η στιγμή να ακουστεί η αλήθεια μας, μια αλήθεια γεμάτη περηφάνια, συνέπεια και αφοσίωση. Με αυτά τα λόγια θα χαιρετήσω το διεθνές μέτωπο πολιτικής υπεράσπισης της Αναρχικής Δράσης.
Αλύγιστοι σε κάθε χτύπημα
Παρόντες σε κάθε μας καθήκον
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
30/5/2023