Στις 4 Ιούνη, κλιμάκιο δικαστικών επιμελητών πήγε στην οικία των γονιών μου στο Βόλο, για να τους ανακοινώσει πως λόγω προσωπικών μου χρεών στην εφορία δεσμέυεται και βγαίνει σε πλειστηριασμό η μηχανή του πατέρα μου, η οποία είναι στο όνομά μου.
Κάποτε είχαμε δηλώσει πως το πρώτο πραγμα που πεθαίνει στον πόλεμο, είναι η αλήθεια. Σήμερα μαζί με την αλήθεια, συνοδοιπορεί στον θάνατο και η ηθική. Στον πόλεμο, όσο οδυνηρό και αν είναι να συνειδητοποιείς την αναγκαιότητα της ύπαρξης σου, υπάρχουν κανόνες. Αυτούς τους κανόνες έρχεται για ακόμη μια φορά να παραβιάσει η αγέλη των διωκτών μου.
Πέρασα σχεδόν δυόμιση χρόνια αιχμάλωτος στα κελιά της δημοκρατίας τους. Μέσα σε ανακριτικά γραφεία κουκουλοφόρων, σε διαδρόμους και αίθουσες της ιεράς εξέτασης, σε κλουβιά και τσιμεντένιους τάφους. Και όλα αυτα τα χρόνια δε πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου να παζαρέψω την πολιτική μου ταυτότητα με όσα κουβαλάει σα παρακαταθήκη πάνω της. Σήμερα βρίσκομαι ξανά πίσω στους δρόμους με ένα σύνολο περιορισμών αλλά τη συνείδησή μου καθαρή για όσα έπραξα.
Η πόρτα της φυλακής έκλεισε πίσω μου, όχι όμως το κεφάλαιο της αντεκδίκησης. Στις 4 Ιούνη, κλιμάκιο δικαστικών επιμελητών πήγε στην οικία των γονιών μου στο Βόλο, για να τους ανακοινώσει πως λόγω προσωπικών μου χρεών στην εφορία δεσμέυεται και βγαίνει σε πλειστηριασμό η μηχανή του πατέρα μου, η οποία είναι στο όνομά μου. Τα χρέη αφορούν τοκισμένα διοικητικά πρόστιμα από υποθέσεις οικονομικής καταστολής όπως η άρνηση στράτευσης, τα πρόστιμα από την απαγόρευση κυκλοφορίας την περίοδο της πανδημίας, δικαστικά έξοδα παλαιότερων δικαστικών μου υποθέσεων κτλ, χρέη που συνειδητά έχω επιλέξει να μην πληρώνω, αρνούμενος το εξατομικευμένα διοικητικό πρόσωπο της καταστολής που γενικεύεται τα τελευταία 10 χρόνια.
Το ζήτημα μου δεν είναι τα αγαθά που κατέχουμε και η ιερότητα της ιδιοκτησίας, αλλά το θράσος και η έλλειψη ηθικής μιας καταστολής που στρέφεται τακτικά στην οικογένεια μου, επειδή δε μπορεί να λυγίσει εμένα τον ίδιο. Μιας καταστολής που δεσμεύει ένα δώρο μου προς τον πατέρα μου, σπέρνοντας τον φόβο και τον εκβιασμό στο οικογενειακό περιβάλλον μου. Μιας καταστολής που στο παρελθόν (τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας μου) τους έχει ενοχλήσει τακτικά με παρακολουθήσεις, προσεγγίσεις και προτροπές, “φιλικές” κουβέντες και ανακρίσεις της γειτονιάς για το προφίλ και την καθημερινότητα μου.
Περί πολέμου λοιπόν να θυμήσω ότι, στα ιστορικά κατάστιχα καμιά μάχη στο τέλος της δε φανέρωσε απώλειες μόνο σε ένα από τα δύο στρατόπεδα.
Θάνος Χατζηαγγέλου
6 Ιούνη 2024
κοινωνία φυλακή