Παρασκευή 16 Ιουλίου – Κυριακή 25 Ιουλίου

«Έρχονται με τα σάλια τους να τρέχουν. Και αυτό που υπάρχει στον πάτο του καζανιού, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο: χρυσός, πετρέλαιο, πολλά μεταλλεύματα, φυσικό αέριο, νερό, οξυγόνο, βιοποικιλότητα. Η απληστία τους είναι ασυγκράτητη, είναι τέτοια που θα κάνει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να φουσκώσουν. Ο τραπεζικός λογαριασμός μπαίνει πάνω από τη ζωή. Η ικανοποίηση της απόλαυσης, της αδηφαγίας, μπαίνει πάνω από τη ζωή, όπως τη γνωρίζουμε. Να ξέρουν λοιπόν, ότι η Μητέρα Γη δε θα ανεχτεί τέτοιο χαστούκι.»

                                                                                                                           Λαός Νάσα,

Βόρεια Κάουκα, Κολομβία

Καλοκαίρι 2020, καλοκαίρι 2021. Στη ζωή του χρόνου που πέρασε με τηλεδιασκέψεις και κοινωνική αποστασιοποίηση, με εφαρμογές, sms και ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, η στρεβλή καθημερινότητα της καραντίνας συνέδραμε τα μέγιστα στην ανάδυση ενός «θαυμαστού καινούριου κόσμου».

Η Υγεία; Μονοδιάστατη, αφού μία είναι η παγκόσμια ασθένεια, που μόνο όταν την εκριζώσουμε θα ξαναβρούμε την κανονικότητά μας.

Οι αγώνες; Lockdown… Διαδικτυακοί, με μέτρα και αποστάσεις ασφαλείας, εξιδανίκευση της ατομικής ευθύνης.

Η εκπαίδευση; Ιντερνετική, δυστοπική και γενικώς εξ αποστάσεως, να υποκινείται από καινούριους σκοπούς και να ανιχνεύει νέους στόχους…

Ο Ζαπατισμός, οι κοινότητες αγώνα και αντίστασης, η κοινωνία; Κάτι σαν άπιαστο όνειρο…

Μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο, το κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα, ο καπιταλισμός, αναδιαρθρώνεται και έχει ήδη εξαπολύσει τη νέα του σταυροφορία.

Αυτή τη φορά στο όνομα της «ενεργειακής μετάβασης» της «απανθρακοποίησης» και της «κλιματικής ουδετερότητας». «Το νέο πετρέλαιο είναι ο χαλκός» διατείνεται η Goldman Sachs.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κοινωνικού lockdown και εργολαβικής ρεμούλας, οι βουνοκορφές η μία μετά την άλλη, από την Κρήτη και τα Άγραφα μέχρι το Βέρμιο και τη Ροδόπη, ισοπεδώνονται από τις ανεμογεννήτριες και παράλληλα χιλιάδες στρέμματα παραγωγικής γης ερημοποιούνται από την ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών πάρκων.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο και μάλιστα με επικοινωνιακές τυμπανοκρουσίες και ανυπόστατες κυβερνητικές και εταιρικές εξαγγελίες/υποσχέσεις για 4000 νέες θέσεις εργασίας και οπωσδήποτε απόλυτη προστασία του περιβάλλοντος, μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου, μπήκαμε και εμείς εδώ στη Β. Α. Χαλκιδική, από τις αρχές του χρόνου και με τη Νέα Επενδυτική Συμφωνία, σε μία νέα «επενδυτική περίοδο». Αυτή της θεσμοθετημένης αποικίας.

Για να σωθεί λοιπόν ο τόπος, τοπικός, ελλαδικός, ευρωπαϊκός κ.λ.π. από την κυβέρνηση των «άριστων» και των «ειδικών», θα πρέπει να αποδοθούν τα δέοντα στον αφέντη του, στην Eldorado και στην όποια Eldorado. Και τα δέοντα στις νέες συνθήκες, αφορούν τα πάντα…

Στην ειδική οικονομική ζώνη των Σκουριών όπως θεσμοθετείται από τη νέα επενδυτική συμφωνία και προφανώς επικυρώνεται/ισχυροποιείται από το νέο εργασιακό νόμο, η εταιρεία αναγνωρίζεται ως ο απόλυτος και ανεξέλεγκτος διαχειριστής/κάτοχος, όλων των φυσικών πόρων της περιοχής.

Δεν υπάρχει πια συγκεκριμένο Επενδυτικό Σχέδιο Ανάπτυξης των Μεταλλείων Κασσάνδρας, αλλά μια υπό διαμόρφωση και κατά το δοκούν, εν δυνάμει επενδυτική προσέγγιση. Μια επενδυτική προσέγγιση που αφορά όχι μόνο τις χωροθετημένες, γνωστές μεταλλευτικές παραχωρήσεις αλλά ολόκληρη την επιφάνεια των 317.000 στρεμμάτων. Το αφεντικό, η εταιρεία, δεν κατέχει μόνο τα μέταλλα, αλλά και ολόκληρο τον υπόγειο υδροφορέα του οποίου χωρίς κανένα προσδιορίσιμο όριο, μπορεί να χρησιμοποιεί όσο νερό χρειάζεται και να αποδίδει στην κοινωνική χρήση αυτό που η ίδια κρίνει απαραίτητο.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν αποτελούν πια υλικά στοιχεία της ιστορίας ενός τόπου, αλλά στοιχεία «μνημονίων συναντίληψης» της εταιρείας με τις αρμόδιες εφορείες αρχαιοτήτων. Η βιοποικιλότητα δεν είναι αυτή που καθορίζεται από τα φυσικά οικοσυστήματα της οξιάς και της βελανιδιάς, αλλά αυτή που επιβάλλεται από τις γλάστρες του «μεγαλύτερου φυτωρίου της Βαλκανικής», στην Ολυμπιάδα.

Οι δημοτικές αρχές δεν είναι τίποτα περισσότερο από λιγούρικες διακοσμήσεις εν αναμονή κάποιου οικονομικού φιλοδωρήματος από τις ποσοστώσεις των μεταλλευτικών τελών και των υπεργολαβιών των έργων Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης της εταιρείας.

Η απεργία δεν αποτελεί πια συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων, αλλά στοιχείο «ανώτερης βίας» κατά της επένδυσης και άρα δεν προβλέπεται στα εργοτάξια της Eldorado! Φυσικά, στην εν λόγω περιοχή δεν τίθεται θέμα οποιασδήποτε αντίδρασης, όχι μόνο κινηματικής, καθώς όπως προβλέπεται από τη νέα συμφωνία, η όποια δραστηριότητα καθίσταται ή θεωρείται ανταγωνιστική των συμφερόντων της επένδυσης, θα διώκεται.

Φαίνεται λοιπόν, πως 15 χρόνια αντίστασης και αγώνα ενάντια στα κυβερνητικά αδιέξοδα, στη συστημική αυθαιρεσία και στον παραλογισμό, δεν είναι αρκετά. Οι Σκουριές, ο εξορυκτισμός, οι νεοφιλελεύθερες εργασιακές συμβάσεις, το περιβάλλον, παραμένουν κεντρικό ζητούμενο στην πολιτική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Για εμάς λοιπόν, δεν είναι τυχαίο ούτε περιστασιακό το ότι συνεχίζουμε να επιμένουμε πως η ανάγκη οργάνωσης και αντίστασης είναι επιτακτική. Είναι σταθερή και διαχρονική η απόφασή μας, μαζί με τη δικτύωση κινημάτων για Γη κι Ελευθερία, για την πραγματοποίηση ενός ακόμα Δεκαημέρου Αγώνα και Ελευθερίας. Ενός ακόμα δεκαημέρου φυσικής παρουσίας και παραμονής στο βουνό, ελεύθερης κατασκήνωσης, ελεύθερης σκέψης και ελεύθερου λόγου. Ενός δεκαημέρου, από τις 16 μέχρι τις 25 Ιούλη στις Σκουριές, στα βουνά του Κακάβου, όπου ευελπιστούμε ότι θα καταφέρουμε να συναντηθούμε φέτος και με έναν απίθανο θρύλο: το θρύλο του ζαπατιστικού βουνού που πλέει κόντρα στο ρεύμα της ιστορίας…

«Τα βουνά δε θα τα κάνουν σκόνη όλης της γης οι δολοφόνοι»

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 

ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΓΗ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Έναν χρόνο μετά η μνήμη οφείλει να οπλίζει τις κοινωνικές αντιστάσεις

Βαδίζουμε σε δυστοπικές περιόδους όπου χρειάζεται να αγωνίζεσαι για τον αέρα που αναπνέεις και το νερό που πίνεις. Η επενδυτική δραστηριότητα του αρχιμαφιόζου δήμαρχου Μπέου προχωράει γοργά προς την κατασκευή της μονάδας παραγωγής SRF στο κάτεργο της ΑΓΕΤ-LaFarge, μέσα σε ένα περιβάλλον ήδη επιβαρυμένο από την πολύμηνη καύση σκουπιδιών. Η κατασκευή της νέας μονάδας αποτελεί ύψιστο επενδυτικό στόχο για τη δημαρχεία, καθώς θα γεμίσει τις τσέπες της μαφίας με φράγκα από Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και προγράμματα, αδιαφορώντας για τη γνώμη όσων πρόκειται να υποστούν τις ενεργοβόρες συνέπειες της παραγωγής και καύσης RDF-SRF. Από την άλλη η απεξάρτηση μιας ολόκληρης τοπικής κοινότητας αγώνα, από τις προσταγές και την εκμετάλλευση της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι αιτία και αφορμή για ένταση της βίας και της καταστολής. Οι κάτοικοι των Σταγιατών έχουν αποδείξει πως δεν έχουν κανέναν ανάγκη, πως οι ζωές, οι ανάγκες και οι επιθυμίες τους, είναι υπόθεση που αφορά τους ίδιους και μόνον αυτούς. Για την τοπική μαφία, κάτι τέτοιο που μπλοκάρει τα κέρδη δε μπορεί να περάσει έτσι.

Ένα χρόνο πρίν η κορύφωση των κοινωνικών αντιστάσεων στην πόλη του Βόλου, που συμμετείχε δυναμικά στην μεγαλειώδη πορεία που πολιόρκησε το κάτεργο της ΑΓΕΤ, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη βία των ένστολων φρουρών της Δημοκρατίας. Και δεν ήταν μόνο τα χημικά, το συνεχές κυνηγητό για 2 συνεχόμενες μέρες στην ΑΓΕΤ, στο αστυνομικό μέγαρο και τα δικαστήρια την επόμενη μέρα, οι συλλήψεις και οι διώξεις. Ήταν και εκείνη η στιγμή που το κράτος έδειχνε τα δόντια του μπροστά στον κόσμο του αγώνα, βασανίζοντας επιδεικτικά μπροστά σε όλους τον αγωνιστή Βασίλη Μάγγο στέλνοντας τον στο νοσοκομείο. Ένα περιστατικό αστυνομικής βίας και κρατικής κακοποίησης που έμελε να αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχολογία του, οδηγώντας τον στην ψυχολογική κατάρρευση και το θάνατο ένα μήνα μετά.

Για τον κόσμο που οχυρώνεται από την μεριά του οδοφράγματος που κοιτάει τον εχθρό στα μάτια με ψηλά το κεφάλι, ο Βασίλης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ψυχή και σώμα ταγμένος στον αγώνα. Με τις αντιφάσεις που διέπουν τον καθέναν μας ξεχωριστά, με τις ατομικές και συλλογικές επιλογές και αντιστάσεις που τον χαρακτήριζαν ως παιδί, ως αγωνιστή μα πάνω απ’ όλα ως Άνθρωπο. Ο Βασίλης άφησε έναν αγώνα στη μέση, που καλείται ο καθένας μας ξεχωριστά να συνεχίσει πιάνοντας το νήμα της αντίστασης από την αρχή. Έναν χρόνο μετά το βασανισμό του συντρόφου Βασίλη Μάγγου από τους ένστολους δολοφόνους, στην ίδια πόλη που επιμένει να αντιστέκεται μπροστά στην τοπική μαφία και το καπιταλιστικό κέρδος, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές και τρικάκια στο γραφείο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και δημοσιογράφου Χρήστου Μπουκώρου, λίγες ώρες πριν την πορεία αντίστασης ενάντια στην ΑΓΕΤ-LaFarge. Έχουμε δηλώσει και στο παρελθόν πως η αγωνιζόμενη κοινωνία του Βόλου αλλά και κάθε κοινότητα αγώνα που δέχεται τη βία και την καταστολή του κράτους και των αφεντικών, δεν είναι μόνη. Μπροστά στις μαφιόζικες απειλές του κάθε Μπέου ορθώνεται το δίκιο του αγώνα και η αλληλεγγύη μεταξύ των κοινοτήτων αντίστασης. Στηρίζοντας τις αντιστάσεις στην πόλη της  Θεσσαλονίκης ενάντια στην εγκληματική δραστηριότητα των τερατουργημάτων του ΤΙΤΑΝ και των ΕΛΠΕ, το μέτωπο αγώνα στην πόλη της Καβάλας ενάντια στη ΒΦΛ του μαφιόζου Λαυρεντιάδη, τα αναχώματα υπεράσπισης στο δάσος των Σκουριών εναντια στην επιβαλλόμενη δυστοπία της ElDorado,  αλλά και κάθε άλλη κοινότητα αντίστασης, καταθέτουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στον αγώνα τον κατοίκων του Βόλου. Τίποτα δεν τελειώνει, γιατί υπερασπιζόμαστε το δίκιο μας.

Νίκη στις τοπικές αντιστάσεις ενάντια στη λεηλασία της φύσης και των ζωών μας

Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, δε θα ξεχαστεί τί κάναν στον Βασίλη

1 χρόνο μετά τον βασανισμό του αγωνιστή Β. Μάγγου

Τα τελευταία χρόνια, το ήδη ρυπογόνο εργοστάσιο της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ-Lafarge στον Βόλο απέκτησε άδεια καύσης σκουπιδιών (RDF-SRF) για παραγωγή ενέργειας. Οι παρωχημένοι κλίβανοι της ΑΓΕΤ πλέον εκπέμπουν στον αέρα διοξίνες, φουράνια και τέφρα επιβαρυμένη με βαρέα μέταλλα, με συνέπεια η υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής να επιδεινώνεται διαρκώς.

Η εν λόγω επένδυση προχωρά με τις ευλογίες του μαφιόζου δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου. Οι κάτοικοι που διαμαρτύρονται δέχονται απειλές, διώξεις και κατασταλτική βία, με αποκορύφωμα τον βασανισμό του Βασίλη Μάγγου από την αστυνομία τον Ιούνιο του 2020, ο οποίος οδήγησε στον θάνατό του έναν μήνα μετά.

Στεκόμαστε εμπόδιο στα σχέδια των εταιριών που πλουτίζουν καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον και την υγεία μας. Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στην καύση απορριμάτων στον Βόλο. Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους.

ΣΑΒΒΑΤΟ 26/6 18:30 ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΒΟΛΟΥ

Το απόγευμα της Παρασκευής 18 Ιούνη, παρά τη βροχή, εκατοντάδες αγωνιστές (εργαζόμενοι της ΒΦΛ και αλληλέγγυοι) από την Καβάλα, τα γύρω χωριά αλλά και από άλλες πόλεις, πραγματοποιήσαμε την προγραμματισμένη συγκέντρωση ενάντια στην οικολογική καταστροφή από τη ρύπανση της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) στην πόλη της Καβάλας.  

Ο τουρισμός ως οικονομικό υποκείμενο της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των θεμελίων που το στηρίζουν, δηλαδή το περιβάλλον και τους εργαζόμενους. Σε ένα φαντασιακό “πράσινο” καπιταλιστικό δίκτυο, δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτό σε παραθαλάσσιες περιοχές, όπου υπάρχει αλιεία και τουρισμός, όπως τα χωριά της Ν. Καρβάλης και της Κεραμωτής, να βρίσκονται δίπλα σε βουνά από φωσφογύψο, φουγάρα και δυσωδία. Όταν μιλάνε για τουρισμό και έσοδα για το κράτος στην γλώσσα τους, η ρύπανση της ΒΦΛ και των υπόλοιπων βιομηχανίων, μένουν απλά εκτός λεξιλογίου. Η ποιότητα της ζωής και η καθημερινότητα των πολιτών και των εργαζομένων περνούν σε δεύτερη μοίρα, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει αποκλειστικά το τουριστικό κεφάλαιο και η είσοδος αυτού από τον σταθμό της Νυμφαίας στην Ροδόπη, και ας έχουν επιβληθεί δεκάδες πρόστιμα και απαγορεύσεις με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας.

Η μόνη ρεαλιστική αντιμετώπιση που μπορεί να σταματήσει τη λεηλασία της φύσης και των εργατικών κεκτημένων, είναι οι κινηματικές διαδικασίες και οι εργατικοί αγώνες όταν αυτοί είναι απόλυτα αλληλοεξαρτώμενοι και συνδεμένοι μεταξύ τους. Ο σεβασμός στη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι προέκταση της καθημερινής μας πολιτικής συμπεριφοράς απέναντι στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Η εργατική μας συνείδηση πηγάζει από τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό στο περιβάλλον και την αλληλεγγύη μας στις αντιστάσεις αγώνα χωρίς ανταλλάγματα. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ πράσινη ανάπτυξη φιλική προς το περιβάλλον που να ελέγχεται από το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, όταν αυτή χειραγωγείται και διαμορφώνεται από τις κυβερνήσεις.

Μόνο οι αγώνες θα μας βοηθήσουν να κερδίσουμε τη μάχη με το κεφάλαιο και το κράτος απέναντι στη λεηλασία της φύσης και την καταστροφή των ζωών μας. Επόμενο ραντεβού στο Βόλο για τη στήριξη της πανελλαδικής πορείας ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ-LaFarge, ένα χρόνο μετά το βασανισμό του αγωνιστή Βασίλη Μάγγου από τους ένστολους δολοφόνους του Μπέου.

Στις 18/06 πραγματοποίηθηκε παρέμβαση στον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, με τρικάκια, κείμενα, πανό και συνθήματα, ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στο σύντροφο Γ. Δημητράκη

Τη Δευτέρα 24 Μαΐου 2021, ο αναρχικός αγωνιστής Γ. Δημητράκης δέχεται, στις φυλακές Δομοκού όπου κρατείται, δολοφονική επίθεση με πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι από άλλους κρατούμενους και μεταφέρεται στο νοσοκομείο Λαμίας σε κρίσιμη κατάσταση.

Παρόλο που διαφεύγει τον άμεσο κίνδυνο για τη ζωή του, η κατάσταση της υγείας του θεωρείται μέχρι και σήμερα σοβαρή, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος για μόνιμες βλάβες.

Οι θεράποντες ιατροί του νοσοκομείου Λαμίας συνέστησαν ρητά, πως μετά το πέρας της νοσηλείας του στο νοσοκομείο εκεί, ο σύντροφος θα πρέπει να συνεχίσει να νοσηλεύεται σε ένα πιο εξειδικευμένο χώρο/ νοσοκομείο, όπου θα μπορεί να λάβει τη φροντίδα που επιβάλει η κατάσταση της υγείας του.

Ωστόσο, την Πέμπτη 3/6, κατόπιν πολιτικών πιέσεων (Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ, Διεύθυνση φυλακών Δομοκού) και με μοναδικό κυνικό κριτήριο ότι “διέφυγε τον κίνδυνο για τη ζωή του”, ο σύντροφος Γιάννης Δημητράκης μεταφέρθηκε εσπευσμένα πίσω στις φυλακές Δομοκού, χωρίς να υπάρχει μέριμνα για το δεύτερο (και πιο σημαντικό) στάδιο της θεραπείας του, το οποίο αφορά την αποκατάσταση από τις σοβαρές βλάβες που έχουν προκληθεί από τη δολοφονική επίθεση εναντίον του.

Ο σύντροφος αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε καθεστώς άτυπης απομόνωσης, μόνος του σε ένα κελί, εντός μιας ειδικά διαμορφωμένης πτέρυγας, κλειδωμένος τις περισσότερες ώρες της ημέρας, με μια κάμερα εντός του κελιού να τον βιντεοσκοπεί συνεχώς, χωρίς την επίβλεψη των ειδικών θεραπόντων γιατρών και χωρίς την άμεση επαφή με τους άλλους συγκρατούμενους των διπλανών κελιών. Έτσι, μπροστά στη σωματική και διανοητική κατάσταση του συντρόφου (αιματώματα στο κεφάλι, απώλεια μνήμης, σύγχυση), η οποία και απαιτεί την άμεση μεταφορά του σε περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας και ιατρικής φροντίδας, οι αρμόδιοι του υπουργείου και των φυλακών όχι μόνο αποφάσισαν την επιστροφή του στη φυλακή, αλλά προχώρησαν και σε μια εκδικητικού τύπου μεταχείριση, υποβάλλοντας το σύντροφο στο βασανιστήριο της άτυπης απομόνωσης.

Η παραμονή του συντρόφου μας σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση της υγείας του. Ο σύντροφος πρέπει άμεσα να μεταφερθεί εκτός φυλακής σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης, για την παροχή της καθημερινής ειδικής θεραπείας που απαιτείται, ώστε να ανακτήσει την πλήρη διανοητική και σωματική λειτουργία του και να αποσοβηθεί οποιαδήποτε μόνιμη βλάβη στην υγεία του.

Αυτή τη στιγμή συντελείται μια δεύτερη δολοφονική επίθεση κατά του συντρόφου μας, μιας και η εγκληματική απόφαση παραμονής του Γιάννη στις φυλακές θα οδηγήσει μαθηματικά στην επιβάρυνση της υγείας του. Αυτή η απόπειρα σωματικής και πνευματικής εξόντωσης του συντρόφου έχει συγκεκριμένους υπεύθυνους: το Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ και τη Γ.Γ. (αντ)εγκληματικής πολιτικής Σοφίας Νικολάου.

Ως αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες οφείλουμε να σταθούμε ανάχωμα στις δολοφονικές αυτές κινήσεις του κράτους και να κάνουμε για ακόμη μια φορά ξεκάθαρο πως οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι μόνοι τους.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ

ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΕ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Αλληλέγγυοι/αλληλέγγυες

Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων

Ένα περιβαλλοντικό έγκλημα στον νομό Καβάλας

Εδώ και χρόνια η λιπασματοβιομηχανία της Καβάλας ρυπαίνει ανεξέλεγκτα τον αέρα και το έδαφος της περιοχής. Οι εργασιακές συνθήκες είναι απαράδεκτες, ενώ οι ετοιμόρροπες εγκαταστάσεις προκαλούν εργατικά ατυχήματα. Οι χιλιάδες τόνοι νιτρικής αμμωνίας αποτελούν διαρκή κίνδυνο έκρηξης, με ένταση μεγαλύτερη εκείνης που ισοπέδωσε το λιμάνι της Βηρυτού το καλοκαίρι του 2020.

Επισφάλεια, περικοπές, χρέη, λεηλασία της φύσης, επιβάρυνση της υγείας

Οι αντιδράσεις των εργαζομένων της ΒΦΛ και των κατοίκων εν γένει, ολοένα αυξάνονται. Δείχνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας με τον κόσμο που αγωνίζεται για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και τη διασφάλιση αξιοπρεπούς ποιότητας ζωής. Στηρίζουμε τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που καλεί η “Πρωτοβουλία για την Προστασία του Περιβάλλοντος Ν. Καβάλας”

ΚΑΒΑΛΑ 18/6 19:00, Πλατεία Καπνεργάτη

Δικτύωση Κινήματων για Γη & Ελευθερία

Την Τετάρτη 9 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο κατάστημα του Σκλαβενίτη στην Ευκαρπία της Θεσσαλονίκης. Ανοίχτηκε πανό, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα σε εργαζόμενους και πελάτες τα οποία έκαναν αναφορά στα πλημμελή μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς αλλά και στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, καλώντας ταυτόχρονα στην αυριανή απεργία. Υπενθυμίζουμε πως εκατοντάδες είναι οι άνθρωποι που νόσησαν λόγω της πλήρους αδιαφορίας για την προστασία της υγείας των εργαζομένων στα καταστήματα του Σκλαβενίτη, ενώ στο κατάστημα της Ευκαρπίας υπήρξε και ένας από τους τρεις νεκρούς των προηγούμενων μηνών. Την ίδια στιγμή σε πολλές αλυσίδες σούπερ μάρκετ κρούσματα έμεναν αδήλωτα και συνέχιζαν να λειτουργούν κανονικά, ενώ μαζί με τις απολύσεις εντατικοποιήθηκε και η εργασία από αυτούς που είδαν τα κέρδη τους να πολλαπλασιάζονται και που τρίβουν τα χέρια τους με το επερχόμενο νομοσχέδιο…

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι: ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ – ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ…

10 ΙΟΥΝΗ ΜΕΡΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ

Όλοι και όλες στους δρόμους την 16η Ιούνη-ημέρα ψήφισης του αντεργατικού νομοσχεδίου

Συνέλευση ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, κράτος και κεφάλαιο επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου ώστε να προλάβουν να περάσουν νομοσχέδια με την ελπίδα αποφυγής οποιασδήποτε αντίστασης. Καθώς βρισκόμαστε έναν χρόνο σε lockdown, η κυβέρνηση έχει βαλθεί να υποβαθμίσει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας από την επαφή μας με τον φυσικό κόσμο και την περιστολή των διαδηλώσεων μέχρι την υποβάθμιση των σπουδών μας και την γενικευμένη επίθεση στα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα. Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης, και συνέχεια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των τελευταίων δεκαετιών, αποτελεί το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που τίθεται προς ψήφιση τις ερχόμενες εβδομάδες.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο καθ’ υπόδειξη ντόπιου και ξένου κεφαλαίου έρχεται να καταργήσει το 8ωρο, να αντικαταστήσει την καταβολή των υπερωριών με την “ανταλλαγή” τους με ρεπό, και να εγκαθιδρύσει την Κυριακάτικη εργασία για ακόμα περισσότερους κλάδους. Ταυτόχρονα επιτίθεται στον συνδικαλισμό, τις απεργίες και εν γένει τις εργατικές διεκδικήσεις. Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο βασίζεται στην ιδέα μιας δήθεν ισότιμης ατομικής διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε αφεντικά και εργαζόμενες. Το δόγμα αυτής της “ισότιμης” διαπραγμάτευσης καταλήγει και στο να καθιστά “συνυπεύθυνο” τον εργαζόμενο ακόμα και για το καθεστώς μαύρης εργασίας στο οποίο μπορεί να δουλεύει. Κομμάτι αυτού του νομοσχεδίου είναι και η μετατροπή του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας από σώμα που υπάγεται στο υπουργείο εργασίας σε ανεξάρτητη αρχή, γεγονός που δημιουργεί προβληματισμούς σχετικά με την πρόσβαση των εργαζομένων στα μέσα και τις διαδικασίες αντιπαράθεσης με τα αφεντικά τους.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προπαγανδίζεται ως θετικό και αισιόδοξο για την εργασιακή πραγματικότητα. Ωστόσο, τα περιεχόμενα του αλλά, κυρίως, η συγκυρία στην οποία ψηφίζεται αποδεικνύουν το αντίθετο. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, σε συνέχεια του προηγούμενου αντεργατικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να αποτελέσει το νομικό επιστέγασμα των εργοδοτικών αυθαιρεσιών του ελαστικού ωραρίου, του εργασιακού μεσαίωνα που παίρνει την μορφή των αυξανόμενων εργατικών ατυχημάτων, των παρενοχλήσεων στους χώρους δουλειάς, των τραμπουκισμών και των ξυλοδαρμών. Άλλωστε, δεν έχει περάσει καιρός από τις δολοφονίες εργατ(ρι)ών σε εργοτάξια του Μετρό και του ΔΕΔΔΗΕ, από την κανονική λειτουργία και την απόκρυψη κρουσμάτων σε σούπερ μάρκετ και εργοστάσια όπου τα ελλιπή μέτρα προστασίας οδήγησαν ακόμη και στον θάνατο εργαζομένων. Μέσα σε αυτή τη σύγχρονη κανονικότητα το νομοσχέδιο προβλέπει επίσης την επέκταση της Κυριακάτικης εργασίας σε καινούργιους κλάδους πέραν του εμπορίου (π.χ. μεταφορικές, πληροφορική, logistics, data center, τηλεφωνικά κέντρα, ψηφιοποίηση έγχαρτου αρχείου, παραγωγή έτοιμου σκυροδέματος κ.α.) θεσμοθετώντας έτσι την έμμεση κατάργηση της πενθήμερης εργασίας.

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ΚΥΑ που προβλέπει την επέκταση του ωραρίου σε καταστήματα τροφίμων (σούπερ-μάρκετ, φούρνους κλπ.) από τις 7:00 π.μ. έως τις 10:00 μ.μ. νομιμοποιώντας ουσιαστικά τα ελαστικά ωράρια και το ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Η επέκταση του ωραρίου στα σούπερ-μάρκετ μπορεί να πέρασε υπό το πρόσχημα της πανδημίας, είναι όμως πλήρως συνυφασμένη με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη και γενικότερα με τις ανάγκες της αγοράς, δείχνοντας μας για ακόμα μια φορά τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος πάνω στις ζωές μας.

Δεν έχουμε αυταπάτες σχετικά με τις εργασιακές συνθήκες και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ζωές μας όταν στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς μπαίνουν τα κέρδη των αφεντικών. Το ξεζούμισμα των εργαζομένων, ακόμη και ο θάνατος από εργατικά ατυχήματα, ως αποτέλεσμα της επιδίωξης όλο και χαμηλότερου κόστους παραγωγής, αποτελούν κομμάτι της καπιταλιστικής νόρμας έτσι όπως έχει χτιστεί εδώ και αιώνες. Υπεύθυνοι για κάθε εργατική δολοφονία ήταν, είναι και θα είναι για πάντα οι κρατικοί μηχανισμοί και το κεφάλαιο. Η αντίσταση, η συλλογικοποίηση, η οργάνωση στη βάση και ο αγώνας των εργαζομένων και των καταπιεσμένων είναι ο μόνος δρόμος όταν δεν θέλουμε να θρηνήσουμε άλλους νεκρούς εργάτες και εργάτριες στο βωμό των κερδών της αστικής τάξης.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/06 ΣΤΙΣ 11:00 & ΣΤΙΣ 19:00 ΚΑΜΑΡΑ

Το πρωί της Τετάρτης 9 Ιούνη, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση αντιπληροφόρησης στην υπαίθρια αποθήκη του λιμανιού της πόλης, όπου το τελευταίο διάστημα έχει καταφθάσει ένας μεγάλος όγκος υλικών εγκατάστασης ανεμογεννητριών από τον κινέζικο υπερκολοσσό στις ΑΠΕ, Goldwind. Η κίνηση μας είναι ένα ακόμα μήνυμα αλληλεγγύης στις τοπικές αντιστάσεις που υψώνονται ενάντια στα επενδυτικά σχέδια των αφεντικών. Από τα Άγραφα, όπου τις προηγούμενες μέρες οι κάτοικοι και το κίνημα αλληλεγγύης δέχθηκαν ακόμη μια επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής που φρουρούσαν τα εργοτάξια των ΑΠΕ μέχρι το Νυμφαίο της Φλώρινας όπου νέες εστίες αντίστασης ορθώνονται ενάντια στη λεηλασία του φυσικού κόσμου, ενώνουμε τις δυνάμεις μας. Δεν υπερασπιζόμαστε τη φύση, είμαστε η ίδια η φύση που αμύνεται ενάντια στα ανθρωποκεντρικά σχέδια της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Όπου ακούς ενεργειακή ανάπτυξη, μυρίζει θάνατο…

Τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της ενεργειακής ρύθμισης και ισχυροποίησης του ελλαδικού χώρου μονοπωλεί στην ατζέντα των πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων. Και αυτό γιατί αποτελεί μια τεράστια  επενδυτική πηγή κέρδους για την οικονομική ελίτ και τα διεθνή επιχειρηματικά λόμπι. Με απλά λόγια, εδώ και χρόνια η παραγωγή και διαχείριση της ενέργειας αποτελεί τη μπίζνα του μέλλοντος. Αρκεί κανείς να υπολογίσει πως όλες οι διακρατικές εντάσεις της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και οι συνακολουθες πολεμικές επεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν για την κατάληψη των ενεργειακών κοιτασμάτων και τον έλεγχο των αγορών.

Ο ελλαδικός χώρος βρίσκεται σε γεωστρατηγικό σημείο υψίστης σημασίας για την ενεργειακή κίνηση και αυτό αποτελεί ίσως τον κυριότερο (αν όχι αποκλειστικό) παράγοντα διαρκούς έντασης των διακρατικών συγκρούσεων για τον έλεγχο των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ). Μέσα σε αυτή τη συνθήκη δημιουργούνται ενεργειακές συμμαχίες (με χαρακτηριστική την συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου απέναντι στην Τουρκία) για τη διευκόλυνση επιβολής των οικονομικών συμφερόντων στη μεσόγειο. Εκτίμησή μας είναι πως σε λίγα χρόνια η Ε.Ε. θα αποτελεί ενεργειακή και όχι οικονομική συμμαχία καθώς η στρατηγική της θέση και η διαχείριση των πολεμικών συγκρούσεων (όπως πχ η εμφυλιοπολεμική συνθήκη της Ουκρανίας) ανάγει ως ύψιστη προτεραιότητα την ενεργειακή της ενδυνάμωση.

Στον ελλαδικό χώρο αυτό εκφράστηκε πλήρως με την ψήφιση του 4^ου μνημονίου και την κατοχύρωση της απορρύθμισης-απελευθέρωσης των αγορών, μια στρατηγική που βρίσκει τα πρώτα της βήματα το 1985 έπι Θάτσερ με τη ριζική μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, τη διάλυση των φορέων κοινής οφέλειας, την προώθηση της επιχειρηματικότητας και τις ιδιωτικοποιήσεις. Η στυγνή έκφραση αυτής της συνθήκης στο σήμερα είναι πως η ενέργεια που παράγεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν ανήκει στοελληνικό κράτος αλλά σε ξένους εταίρους την ίδια στιγμή που εισάγει-αγοράζει ενέργεια απο το εξωτερικό σε πολλαπλάσια τιμή (πχ πυρηνική ενέργεια απο τη Βουλγαρία). Επίσης το ελληνικό κράτος αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία δικαιοδοσία στη διαχείριση της ενέργειας καθώς υπάρχουν ανεξάρτητοι φορείς (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) που ελέγχονται κατευθείαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη ξεπήδησε η πρακτική εφαρμογή της πράσινης ανάπτυξης, μιας στρατηγικής που λεηλατεί τον φυσικό κόσμο και υποβαθμιζει διαρκώς την ποιότητα της ζωής όλων μας, κάτω από το πέπλο του καπιταλιστικού περιβαλλοντισμού. Μέσα από νόμους της 4ετίας 2006-2010 οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) καθορίστηκαν ως επένδυση ύψιστης εθνικής σημασίας (αρκεί να υπολογίσουμε πως ήδη απο το 2016 η Ελλάδα είχε φτάσει τους επενδυτικούς στόχους που όριζαν φορείς όπως η WindEurope για το 2021). Στον ελλαδικό χώρο αυτή τη στιγμή οι ΑΠΕ εμφανίζονται κυρίως μέσα από τα αιολικά πάρκα (και ότι συνεπάγεται πίσω από αυτά) και τους φωτοβολταϊκούς σταθμούς, πηγές ενέργειας που λανσάρονται πως συμβαδίζουν και ενισχύουν τον σεβασμό και τη προστασία του φυσικού κόσμου.

Τί είναι όμως πραγματικά τα αιολικά πάρκα;

Για να εναντιωθούμε στα αιολικά πάρκα που παρουσιάζονται ως η απόλυτη επένδυση για την κάλυψη των ενεργειακών μας αναγκών πρέπει πρώτα να αποδομήσουμε τη φύση και την προέλευσή τους. Τα αιολικά πάρκα σε καμία περίπτωση δεν παράγουν ενέργεια όπως περίτρανα διαλαλείται. Η ακριβής λειτουργική τους φύση αναφέρει πως τα αιολικά πάρκα εγχέουν στοχαστικά ρεύμα, κοινώς απορροφούν ρεύμα όταν και όποτε φυσήξει και για όσο κρατήσουν οι ριπές του ανέμου. Αυτό σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ανταποκριθεί στις βασικές (πόσο μάλλον σύγχρονες ανάγκες) των κοινωνιών. Τα αιολικά πάρκα δεν αποθηκεύουν, ούτε μεταφέρουν την ενέργεια που εγχέουν κοινώς αν δεν καταναλωθεί την ώρα που απορροφάται, το ρεύμα χάνεται.

Άραγε αν δεν υπήρχε η ηλεκτροδότηση από την καύση λιγνίτη (ΔΕΗ) πως θα λειτουργούσαν τα αιολικά πάρκα που δεν παράγουν ενέργεια; Και εδώ ανοίγει μια νέα κουβέντα για το τί σημαίνει κατασκευή αιολικών πάρκων. Η ασφαλής ηλεκτροδότηση των αιολικών πάρκων απαιτεί καύση κάποιας θερμικής μονάδας (με τις πιο φθηνές οπως κάρβουνο, λιγνίτης, λιθάνθρακας και πυρηνική ενέργεια να μη μπορουν να ανταπεξέλθουν στις τυχαίες αυξομειώσεις ισχύος) με μόνη αυτη του φυσικού αερίου-και εδώ έρχεται η στρατηγική σημασία και η σύνδεση έργων όπως ο Διανδριατικός Αγωγός (TAP). Ακόμα και με οικονομικούς όρους μιλάμε για μια ασύμφορη επένδυση καθώς το ισοζύγιο κόστους κατασκευής-κατανάλωσης είναι δυσανάλογο με τα εργοστασιακά στοιχεία αποδοτικότητας των αιολικών πάρκων (σύμφωνα με στοιχεία του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας-ΑΔΜΗΕ η αποδοτικότητα αγγίζει το 10% της κατανάλωσης άρα  δε μιλάμε καν για απόσβεση πόσο μάλλον κέρδος).

Τραγικά προκλητικό όμως είναι και το γεγονός κατά το οποίο ενώ όλο και μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας βρίσκεται σε συνθήκη εντεινόμενης ενεργειακής φτωχοποίησης (δλδ αδυναμίας ανταπόκρισης στις βασικές ενεργειακές ανάγκες) λόγω υπερτίμησης της ενέργειας από το καθεστώς ιδιωτικοποίησης, όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι υποχρεωτικά να επιχορηγούμε μέσω του ΕΤΜΕΑΡ (Ειδικό Τέλος Μείωσης Αερίων Ρύπων) στο λογαριασμό της ΔΕΗ τα συμφέροντα επιχειρηματιών όπως ο Μπόμπολας, ο Κοπελούζος, ο Μυτιληναίος, ο Λάτσης  και όσοι αναλαμβάνουν εγκαταστάσεις αιολικών σταθμών.

Περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κατασκευής αιολικών πάρκων

Η εγκατάσταση αιολικών πάρκων δίνει την εντύπωση πως μιλάμε για τοποθέτηση κάποιων ανεμόμυλων. Η εγκληματική αλήθεια απέχει κατά πολύ. Η κατασκευή αιολικών πάρκων σημαίνει και την ολοκληρωτική αποψίλωση δασικών εκτάσεων, τον αποχαρακτηρισμό ολόκληρων περιοχών πολλές φορές προστατευόμενων, την πλήρη απορρύθμιση και καταστροφή της βιοποικιλότητας περιοχών και την δολοφονία εκατοντάδων μη ανθρώπινων ζώων. Ένα από τα πιο σκοτεινά σημεία που μένουν στην αφάνεια και την άγνοια των τοπικών κοινωνιών είναι πως για την ισορρόπηση της στοχαστικής λειτουργίας των αιολικών πάρκων είναι νομοτελειακά επιβεβλημένη και η κατασκευή αντίστοιχων υδροηλεκτρικών σταθμών. Αυτό σημαίνει απαλλοτρίωση και καταστροφή και του υδροφόρου ορίζοντα των περιοχών που πλήττονται από την κατασκευή αιολικών σταθμών. Κατασκευή αιολικών πάρκων σημαίνει ακόμα επέκταση του αστικού οδικού δικτύου μέσα στα βουνά για την μεταφορά, κατασκευή και λειτουργία των σταθμών, καλωδιακή σύνδεση με το υπόλοιπο αστικό δίκτυο(νέοι πυλώνες και υποθαλάσσια δίκτυα με καλώδια υψηλής τάσης) και τοποθέτηση τεράστιων ανεμογεννητριών ύψους 110 μέτρων πολλές φορές αναλογικά μεγαλύτερο απο το υψόμετρο νησιωτικών εκτάσεων. 

Όσον αφορά την καταστροφή του φυσικού κόσμου και τα εγκλήματα απέναντι στην ανθρώπινη και μη ζωή, τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, όσες και οι ανεμογεννήτριες στον ελλαδικό χώρο πλέον.  Στην Κοιλάδα Φιλιούρη Ροδόπης 93 ανεμογγενήτριες έχουν σχηματίσει ένα τεχνητό φράγμα που αναστέλλει την πτήση των προστατευόμενων και απειλούμενων ειδών ορνιθοπανίδας της Θράκης. Στο Καστρί Καρύστου, φτερό ανεμογεννήτριας έσπασε και παρολίγο να τραυματίσει διερχόμενους οδηγούς. Στα παραπάνω προστίθενται ο κίνδυνος των πυρκαγιών από σπινθήρες, αναφλέξεις, αστοχίες υλικών που μπορούν να καταστρέψουν ολοσχερώς περιοχές (όπως η πυρκαγιά που προκλήθηκε από ανάφλεξη ανεμογεννήτριας σε αιολικό πάρκο της ΔΕΗ Ανανεώσιμες στη Χιο και κατέστρεψε χιλιάδες στρέμματα του νησιού), οι κατολισθήσεις εξαιτίας των μεγάλων τσιμεντένιων βάσεων, η μόλυνση των υπόγειων υδάτων και των ρεμάτων με τοξικές ουσίες, η ρύπανση της ατμόσφαιρας, η καταστροφή της μοναδικής χλωρίδας και πανίδας με πάρα πολλά είδη φυτών και προστατευόμενων ειδών πτηνών (ακόμα και ο εκκωφαντικός θόρυβος περιστροφής επηρεάζει την ισορροπία) και οι σοβαρές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Ακόμα και όταν τα αιολικά πάρκα ολοκληρώσουν τον χρηστικό τους κύκλο (εργοστασιακά 20 χρόνια αλλά στην πραγματικότητα δεν κρατάν πάνω από 10 γιατί η Ελλάδα προμηθεύεται μεταχειρισμένο ή stock εξοπλισμό από τη Γερμανία) τα βουνά θα μοιάζουν με απέραντα νεκροταφεία παλαιοσιδηρικών, φορτωμένα με χιλιάδες τόνους μπετόν και χιλιάδες μέτρα υπόγειων και υπέργειων καλωδιώσεων.

Και επειδή οι εικόνες είναι αρκετά πιο παραστατικές από τη θεωρεία αρκεί να φανταστούμε τα παρθένα εδάφη της Σαμοθράκης απαλλοτριωμένα από βιομηχανίες και τις βάθρες στεγνές από την υδρόλυση, τα βουνά του Βερμίου και της Καρύστου αποψιλωμένα,την Κρήτη κατεστραμμένη και τη θέση όλων των δασικών εκτάσεων να παίρνουν ατελείωτα εργοτάξια και τσιμεντένιοι τύμβοι. Αλλά και έξω από τον ελλαδικό χώρο τα παραδείγματα δεν είναι λίγα. Στην Καλιφόρνια που πρωτοστάτησε στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων με χιλιάδες γιγαντιαίες ανεμογεννητριες, τα εδάφη πλέον θυμίζουν κρανίου τόπο από τα σκουριασμένα βιομηχανικά τέρατα που κατακλύζουν τα αποψιλωμένα εδάφη.  Για όλα αυτά οι κάτοικοι περιοχών που βρίσκονται στο στόχαστρο της πράσινης ανάπτυξης οργανώνονται σε κοινότητες αγώνα και εναντιώνονται έμπρακτα στην εγκατάσταση αιολικών σταθμών. Στην Κρήτη, τη Νάξο, τη Σαμοθράκη, το Βέρμιο, την Κάρυστο αλλά και πρόσφατα στα δυναμικά μέωπα των Αγράφων και του Νυμφαίου, πρωτοβουλίες αγώνα μπλοκάρουν με τις μικρές και μεγάλες δυνάμεις του κοινωνικού και ταξικού αγώνα τα σχέδια ντόπιων επιχειρηματιών αλλά και διεθνών επιχειρηματικών ομίλων που εγκαθίστανται στον ελλαδικό χώρο μέσω θυγατρικών επενδύσεων όπως η ιταλική Enel και η γαλλική Total.

Το ενεργειακό ζήτημα είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο διακρατικό διακύβευμα και οι προεκτάσεις που έχει στην πολιτικοστρατιωτική σκακιέρα ανυπέρβλητα σκοτεινές. Δεν είναι τυχαίο πως η Κρήτη και η Θράκη βρίσκονται στο επίκεντρο της απόπειρας πλήρους αυτονόμησης ως ενεργειακοί κόμβοι (η Κρήτη είναι ήδη ενεργειακά αυτόνομη, ενώ σε λίγο θα έχει και τη δυνατότητα να μεταπωλεί ενέργεια). Καθόλου τυχαία τα εδάφη αυτά αποτελούν και στρατηγικά σημεία στρατιωτικής ισχυροποίησης. Νέες νατοϊκές βάσεις σε Κρήτη (μαζί με την ενίσχυση της Σούδας, την ήδη υπάρχουσα ισραηλινή βάση και την κατασκευή του νέου αερολιμένα) και Αλεξανδρούπολη και αναβάθμιση των ήδη υπάρχουσων σε όλο τον ελλαδικό χώρο έρχονται να καταστήσουν σαφές πως η πολεμική προετοιμασία δεν συμβαδίζει απλά αλλά έρχεται να επιβάλλει την απαλλοτρίωση των ενεργειακών υποδομών.  

Η λύση που οφείλουμε να δώσουμε όλοι εμείς οι εκμεταλλευόμενοι δεν κρύβεται στην υπερπαραγωγή ενέργειας αλλά στη μείωση των ενεργειακών μας αναγκών. Βλέποντας τις ζωές μας στο σήμερα μπορούμε όλοι μας να καταλάβουμε πως ένα μεγάλο ποσοστό της ενέργειας που σπαταλούμε καθημερινά δεν ανταποκρίνεται σε βασικές βιολογικές μας ανάγκες αλλα σε ένα επίπλαστο κατασκεύασμα καταναλωτικού οργίου που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός. Αναλαμβάνοντας λοιπόν και το δικό μας μερίδιο ευθύνης στο ενεργειακό τέλμα που τείνουμε να αντιμετωπίσουμε, οξύνουμε τον πόλεμο απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό. Ενισχύοντας τις κοινότητες αγώνα ενάντια στην κατασκευή των αιολικών πάρκων αλλά και κάθε άλλης κοινότητας αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική ανάπτυξη και λεηλασία της φύσης (εξορύξεις, ΧΥΤΑ, ενεργειακοί αγωγοί κ.α.) εντείνουμε τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ενάντια στη λεηλασία και εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου. Ενάντια στην πολεμική προετοιμασία του ελληνικού και κάθε άλλου κράτους.

Νίκη στις τοπικές ανιστάσεις ενάντια στην κατασκευή αιολικών σταθμών

Ενάντια στην ενεργειακή αναβάθμιση που σημαίνει την καταστροφή του φυσικού κόσμου