«Εδώ μέσα στα τείχη σας, είμαστε απείρως μακριά από την ήττα, πολύ λιγότερο μόνοι/ες, όπως θα θέλατε. Συνεχίζουμε να είμαστε ανυπότακτοι/ες, ελεύθεροι/ες και αξιοπρεπείς.» 

Δήλωση των φυλακισμένων απεργών πείνας στη Χιλή 

Από τις 22 Μαρτίου 10 κρατούμενοι της εξέγερσης, των κοινωνικών αντιστάσεων και της ιεράς εξέτασης στη Χιλή ξεκίνησαν απεργία πείνας με βασικά αιτήματα την κατάργηση του άρθρου 9 (αλλαγή καθεστώτος αναστολών και επιμήκυνση του εγκλεισμού) και την αποκατάσταση του άρθρου 1 του διατάγματος Νόμου 321 και την απελευθέρωση του συντρόφου Marcelo Villarroel (που βάση των νέων διατάξεων ενώ δικαιούται άρση της κράτησης καταδικάζεται σε εγκλεισμό μέχρι το 2036) και όλων των ανατρεπτικών και αναρχικών κρατουμένων, την απελευθέρωση των Mapuche και των κρατουμένων της πρόσφατης κοινωνικής εξέγερσης. 

Απέναντι στην κατασταλτική βαρβαρότητα του Χιλιανού κράτους που καταγράφει χιλιάδες περιστατικά βασανισμών και κακοποιήσεων, φυλακίσεων, απαγωγών και εκτελέσεων απέναντι στους εξεγερμένους, οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι δείχνουν το δρόμο με ένα από τα πιο ηχηρά μηνύματα απέναντι στη σύγχρονη δικτατορία: η φυλακή δεν προμηνύει την ήττα αλλά ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης και πολεμικής αντιπαράθεσης με το εξουσιαστικό οικοδόμημα.  

Την Τρίτη 11 Μάη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση αντιπληροφόρησης έξω από την οικία του πρόξενου της Χιλής στη Θεσσαλονίκη στην οδό Θεσσαλονίκης 19 στο Ωραιόκαστρο, στέλνοντας τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στους αλύγιστους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονται στα κάτεργα του Χιλιανού κράτους, στις ιθαγενικές αντιστάσεις των αυτόχθονων Mapuche και σε κάθε κομμάτι της κοινωνικής βάσης που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό, θέλοντας να κρατήσει αναμμένη την φλόγα της εξέγερσης. Ενώνουμε τις φωνές και τις δράσεις μας με κάθε πράξη αντίστασης που λαμβάνει χώρα όλο το τελευταίο διάστημα, οικοδομώντας τη διεθνιστική σπίθα υπεράσπισης των αιχμαλώτων της ιεράς εξέτασης. Είμαστε παντού, ο ένας για την άλλη. 

Από την Ελλάδα ως τη Χιλή και τα πέρατα του κόσμου, το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι-ες 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Μετά από 10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, τα μεγαλύτερα βάρη της οποίας σήκωσε στις πλάτες της η εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης, αύξηση του κόστους ζωής, καθιέρωση ελαστικών σχέσεων εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις και μαζική ανεργία, το νομοσχέδιο που έρχεται τις επόμενες βδομάδες προς ψήφιση στη Βουλή, έρχεται να:

-Καταργήσει ουσιαστικά το 8ωρο αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα για 10ωρη απασχόληση, να υπερδιπλασιάσει και να επισημοποιήσει τις απλήρωτες υπερωρίες αλλά και την Κυριακάτικη εργασία για περισσότερους κλάδους. Ουσιαστικό σημείο και πυρήνας σκέψης του νομοσχεδίου, είναι η εμπέδωση της ατομικής διαπραγμάτευσης για το ωράριο μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου. Δεν υπάρχουν τάξεις παρά μόνο άτομα και έτσι καμία συλλογική διαπραγμάτευση/ σύμβαση δε θα μπαίνει μπροστά στις ατομικές συμφωνίες αφεντικών και εργατών/ εργατριών που “σαν ίσοι” θα συζητούν και θα αποφασίζουν για το αν και πόσο θα δουλεύουν οι δεύτεροι για τις ανάγκες και τα κέρδη των πρώτων.

-Να δώσει το οριστικό χτύπημα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, με τη ΝΔ να παίρνει την σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ τελειοποιώντας το ψηφιακό φακέλωμα των σωματείων και την εγκαθίδρυση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας κάτι που σε συνδυασμό με διάταξη της προηγούμενης κυβέρνησης για υπεδιπλασιασμό των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία, ουσιαστικά την καταργεί ως μέσο διεκδίκησης και πάλης των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή ορίζεται πως τουλάχιστον το 40% των εργαζομένων επιχειρήσεων και φορέων που η λειτουργία τους θεωρείται κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο οφείλει να δουλεύει ακόμα και σε περίπτωση κήρυξης απεργίας.

Επίσης, δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να επικαλεστεί ψυχολογική ή σωματική βία κατά τη διάρκεια της απεργιακής περιφρούρησης κάτι που οδηγεί αυτοδικαίως στην απόλυση αλλά και σε ποινικές διώξεις, ενώ η απεργία θα κρίνεται παράνομη και η εταιρεία θα μπορεί να διεκδικεί αποζημιώσεις.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται σε μια περίοδο όπου έχουν γίνει κανόνας τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς που κοστίζουν στην υγεία και στις ζωές πολλών εργαζομένων. Κάτι που αφορά τόσο την πανδημία κατά τη διάρκεια της οποίας κανένα μέτρο δεν έχει παρθεί σε εργοστάσια, εμπορικά κέντρα, σχολεία με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες να μετακινούνται από και προς τις δουλειές τους στιβαγμένοι σε λεοφωρεία, όσο όμως και ευρύτερα τις συνθήκες εργασίας που εντατικοποιούνται με τους καπιταλιστές να βάζουν διαρκώς πιο ψηλά στο ζύγι τα κέρδη τους από τις ζωές μας.

Η ανάγκη συσπείρωσης της βάσης ενάντια στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι επιτακτική, μπαίνει ως κύρια αιχμή, αλλά στέκεται για εμάς ως μία ακόμη πινελιά, ίσως και η τελειωτική, στο κάδρο του κύκλου της τρέχουσας ιστορίας που βιώνουμε.

Ενός νέου κύκλου όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης που επιταχύνθηκε από την πανδημία, ενός κύκλου ακόμα πιο μαζικής ανεργίας και φτώχειας, ενός κύκλου ακόμα πιο βίαιης αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, ενός κύκλου εντατικών ιδιωτικοποιήσεων.

Ενός κύκλου όπου μέσα σε ένα χρόνο καραντίνας έχουν περάσει νομοσχέδια που σπαταλούν δισεκατομμύρια για την πολεμική προετοιμασία της χώρας και για την καταστολή, νομοσχέδια που απαγορεύουν διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, νομοσχέδια που αφήνουν το περιβάλλον βορά στις ορέξεις των καπιταλιστών, νομοσχέδια που ιδιωτικοποιούν την Παιδεία, που μειώνουν τα κρατικά έξοδα για την Υγεία και τις κοινωνικές ανάγκες.

Ενός κύκλου όπου οι μετανάστες και οι μετανάστριες ζουν μία διαρκή κόλαση από τα σύνορα μέχρι τα κέντρα κράτησης και δεν τους δίνεται η δυνατότητα να εργαστούν, να μορφωθούν, να έχουν πρόσβαση στην περίθαλψη, όπου οι έγκλειστοι και οι έγκλειστες σε φυλακές και ψυχιατρεία μένουν εκτεθειμένοι στον ιό και στερούνται των βασικών δικαιωμάτων τους.

Ο αγώνας ενάντια στην μισθωτή εργασία, ο αγώνας ενάντια στην ίδια την κρατική και καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, ο αγώνας για το πέρασμα σε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, προϋποθέτει και δένει διαλεκτικά με τον αγώνα που πρέπει να δώσουμε ως κομμάτι της εργατικής τάξης, ως κομμάτι των καταπιεσμένων, μέσα από τα σωματεία αλλά και μέσα από πολιτικούς και κοινωνικούς σχηματισμούς, ενάντια στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Ενάντια στις γραφειοκρατικές και αναθετικές λογικές που οδήγησαν την εργατική τάξη και την κοινωνία σε εκφυλισμό τόσο των σωματείων, όσο και των μαζικών αγώνων του 2010-2012 η “Συνέλευση ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο” που συστάθηκε στη Θεσσαλονίκη καλεί σε μοτοπορεία το ερχόμενο Σάββατο 15/5 στις 12.00 στην Καμάρα.

Ελάστικα ωράρια, δεκάωρη δουλειά αυτή είναι η ανάπτυξη για τ’ αφεντικά

Κάτω τα χέρια από τα σωματεία, τους ταξικούς αγώνες και την απεργία

Μοτοπορεία: Σάββατο 15/5 στις 12.00 στην Καμάρα

Συνέλευση ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο

Στο ​Ιταλικό αυταρχικό κράτος δεν υπάρχει μόνο η ποινή της ισόβιας κάθειρξης αλλά και της ισόβιας δίωξης και ενοχής. Αυτό είναι το πρωτόκολλο για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, πόσο μάλλον για όλους αυτούς που ανά τα χρόνια διώχθηκαν, βασανίστηκαν, θάφτηκαν ​στο μπετό στερούμενοι την ελευθερία τους για δεκαετίες αλλά δε λύγισαν, συνέχισαν να αγωνίζονται μέσα και μετέπειτα έξω από τα τείχη της αιχμαλωσίας.

Δεκαετίες μετά την περίοδο των «μολυβένιων χρόνων», δεκάδες αγωνίστ(ρι)ες συνεχίζουν να διώκονται για την αντίσταση τους μέσα από τις γραμμές των οργανώσεων ένοπλης προλεταριακής προπαγάνδας και βίας. Στο πλευρό του ιταλικού κράτους βρίσκονται οι σύμμαχοι που καταδιώκουν, συλλαμβάνουν και εκδίδουν αγωνιστ(ρι)ές για να καταθέσουν τα διπλωματικά διαπιστευτήρια συνεργασίας τους.

Η σύλληψη και έκδοση του Cesare Battisti στη Βολιβία, οι διώξεις των Gianfranco Formoni και Pia Panseri αλλά και η τελευταία επιχείρηση της γαλλικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με τις συλλήψεις και διώξεις 10 πρώην μελλών  των Ερυθρών Ταξιαρχιών και άλλων ιταλικών οργανώσεων δειχνουν πως δεκαετίες μετά, το τσεκούρι της ένοπλης πάλης πλανιέται πάνω από τις ευρωπαίκές μητροπόλεις αποζητώντας επιτακτικά την έφοδο στα ανάκτορα της εξουσίας.

Αλληλεγγύη σε όσους/ες διώκονται για τη συμμετοχή τους στο επαναστατικό κίνημα της Ιταλίας

Παρασκεύη 14 Μάη, 19:00 στο στέκι του Βιολογικού

Προβολή ταινίας: Piazza Fontana-το μυθιστόρημα ενός μακελειού

Ο Συντονισμός Θεσσαλονίκης – Χαλκιδικής για το ταξίδι των Ζαπατίστας στην Ευρώπη πραγματοποίησε δράση γνωστοποίησης της αναχώρησης της πρώτης αντιπροσωπείας τους από το Μεξικό για τις ευρωπαϊκές ακτές. Οι συγκεντρωμένοι στις 12:00 στην Καμάρα φώναξαν συνθήματα και ανήρτησαν πανό με το μήνυμα: ¡Compañer@s de la delegación zapatista, les esperamos en Tesalónica! ( Σύντροφοι της αντιπροσωπείας Ζαπατίστας, σας περιμένουμε στη Θεσσαλονίκη!) και υπογραφή: Asamblea de coordinación de Salónica y Calcídica

Ζήτω οι αντιστεκόμενες κοινότητες των αυτοχθόνων!

Zήτω το πέρασμα των Ζαπατίστας για τη ζωή!

Οι διαδηλώσεις της πρωτομαγιάς αποτελούν ορόσημα για την ιστορία των ριζοσπαστικών κινημάτων. Από την εργατική απεργία του Σικάγο το 1886 για την διεκδίκηση του 8ώρου, στην απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το 1936 και από τις μαχητικές διαδηλώσεις της πρωτομαγιάς σε Γερμανία και Ιταλία, στις πορείες της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το αναρχικό κίνημα αποτέλεσε ενεργό και αδιάσπαστο κομμάτι των στιγμών αγώνα όλα τα χρόνια. Άλλοτε σε στήριξη των αγώνων που έτρεχαν και άλλοτε ως κορύφωση των ίδιων του των αγώνων με βάση τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις που επικρατούσαν κάθε φορά.

Μέσα στην τελευταία διετία οι κρατικοί μηχανισμοί προβαίνουν στην καταπάτηση όλων των πτυχών των ζωών και της καθημερινότητας μας. Κατά την διάρκεια της πανδημίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφασίζει την αλλαγή διάφορων νομοθεσιών και την θέσπιση νέων βάναυσων νόμων εκμεταλλευόμενη την κοινωνική νηνεμία και την ψυχολογική κούραση του αγωνιζόμενου και μη κοινωνικού συνόλου. Σκοτώνει την παιδεία προάγοντας την τηλεκπαίδευση, στοχοποιεί αγωνιζόμενα υποκείμενα απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις, λεηλατεί τον φυσικό κόσμο με νέες, κερδοφόρες επενδυτικές συμφωνίες με μεγάλες επιχειρήσεις και απαιτεί την κοινωνική υπακοή κυνηγώντας και καταστρέφοντας οτιδήποτε βρεθεί απέναντι στα σχέδια του. Όλα αυτά την στιγμή που τα περιστατικά έμφυλης βίας έχουν πολλαπλασιαστεί, οι φυλακές μυρίζουν θάνατο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών μετατρέπονται σε καταπακτές ψυχών και η λίστα έχει τον ατέλειωτο.

Ένα καινούριο «ανέκδοτο» αυτής της κυβέρνησης αποτελεί και η ψήφιση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου. Ένα νομοσχέδιο που καθρεφτίζει το πως στα εργασιακά κάτεργα εκμεταλλεύονται το εργατικό δυναμικό, πλέον και με νόμιμους όρους. Το νέο αυτό νομοσχέδιο προβλέπει την λειτουργία επιχειρήσεων, σημαντικών ως προς την ομαλή και λειτουργική συνέχεια της καθημερινότητας (το Δημόσιο, οι πρώην ΔΕΚΟ, τα λιμάνια και οι ΟΤΑ), τις μέρες απεργίας με ποσοστό 40% του συνολικού δυναμικού, καπηλευόμενο το πρόσχημα του προσωπικού ασφαλείας. Θα δουλεύεις δηλαδή, ακόμα κι αν θες να απεργήσεις καθώς η απεργία πλέον, θα είναι παράνομη και η παρεμπόδιση λειτουργίας δημόσιων υπηρεσιών ποινικά κολάσιμη. Το 8ωρο θα αποτελεί παρελθόν καθώς τα νέα δεδομένα προβλέπουν μέχρι και 10ωρη εργασία, εκτός αν αποφασίσει το αφεντικό ότι δεν χρειάζεται, με τις υπερωρίες να παραμένουν απλήρωτες και να καλύπτονται ως ρεπό και άδειες εντός του ίδιου εξαμήνου. Δρομολογείται η υπεραπλούστευση των τακτικών απόλυσης καθώς μια απλή γνωστοποίηση αρκεί, για να ακυρώσει στην πράξη την προστασία των δικαιωμάτων κάθε εργαζόμενης με βάση τη σύμβαση εργασίας της. Δουλειά κάθε μέρα, δουλειά και την Κυριακή για να μην ζήσεις καμία μέρα εκτός δουλειάς και προλάβεις να αναπνεύσεις. Κράτος και αφεντικά επιχειρούν τον έλεγχο των αγωνιζόμενων υποκειμένων, αφού για να πεις την άποψη σου αναγκάζεσαι να γραφτείς στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο και για να μετράει πρέπει το σωματείο σου να είναι ήδη γραμμένο στα νόμιμα ψηφιακά μέσα. Τέλος, το 2022 δημιουργείται το Επικουρικό Ταμείο, το οποίο βασίζεται πάνω στην ιδιωτικοποίηση των συντάξεων με σκοπό να γλιτώσει τα λεφτά της κοινωνικής ασφάλισης. Σύνταξη, λοιπόν, όταν το κράτος αποφασίσει αν την έχεις κερδίσει. Κι όλα αυτά ενώ η μαύρη εργασία μαζί με την ανεργία έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της μηχανικής κανονικότητας.  Όλα αυτά τη στιγμή που οι εργοδοτικές δολοφονίες κανονικοποιούνται χωρίς κανένα κόστος και ηθικό ενδοιασμό για τα αφεντικά που πλουτίζουν από το αίμα μας.

Απέναντι στο μόνιμο πλέον καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που τείνει να εδραιωθεί και την νέα κανονικότητα που έρχεται, οφείλουμε να βγούμε στο δρόμο. Να δείξουμε δυναμικά ότι η αλληλεγγύη και η αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού δεν είναι λέξεις αόριστες και ανύπαρκτες, αλλά το παρόν και το μέλλον του αγώνα για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Οι φετινές διαδηλώσεις της πρωτομαγιάς που εδώ και μέρες μετρούν εκατοντάδες συλλήψεις και τραυματισμούς διαδηλωτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις συλλήψεις πάνω από 150 αγωνιστών της αριστεράς στην Τουρκία είναι η αρχή για την αντεπίθεση στην τωρινή καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Το επόμενο διάστημα η θέση μας είναι στους δρόμους για να υπερασπιστούμε όσα κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες. Με διαδηλώσεις, παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας, απεργίες, μπλοκάρισμα της παραγωγής και συγκρούσεις να υπερασπιστούμε την ιστορία μας απέναντι στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών. Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα.

Πέμπτη 6 Μάη όλες και όλοι στους δρόμους-Απεργιακή πορεία 10:30 Καμάρα

μια συζήτηση για τις τελευταίες κατασταλτικές επιχειρήσεις και την στοχοποίηση αγωνιστ(ρι)ών

στην εκδήλωση θα παρέμβουν σύντροφοι-ισσες από τις παρακάτω υποθέσεις/συλλογικότητες

• λίστα 21 δικυκλιστών για επιθέσεις σε αστυνομικούς στόχους
• στοχοποίηση συντρόφι(σσ)ων απο  τηνΤαξική Αντεπίθεση
• δίωξη του αναρχικού Errol
• υπόθεση «σύντροφοι-ισσες»
• υπόθεση 2 αντιφασιστών για επιθέσεις σε φασιστικούς στόχους

Σάββατο 17-4, 17:00 στο στέκι του Βιολογικού

Θεσσαλονίκη

Είμαστε Ζαπατίστας, φορείς του ιού της αντίστασης και της εξέγερσης!
Πλατεία Χημείου Α.Π.Θ., ώρα 14:00-19:00

– Ενημέρωση – συζήτηση για τ@ς Ζαπατίστας και το ταξίδι τους στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
– Παρουσίαση θεματικών συντονισμών.
– Προβολή ντοκιμαντέρ για τις αυτόνομες κοινότητες.
– Έκθεση φωτογραφίας, διανομή υλικού κ.α.

– Πεζοπορία στο βουνό No a la mina, si a la vida Χαλκιδική)

Συμμετέχουν:
– Ανοιχτή συνέλευση πολιτικού convoy για την παγκόσμια συνάντηση αγωνιζόμενων γυναικών
– Οδοιπορικό “Γη και Ελευθερία”
– Ομάδα για την παιδεία
– Πανελλαδικός θεματικός συντονισμός για την υγεία

Για επικοινωνία: zapatistas2021thessaloniki@protonmail.com

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΛΟΙΟΥΣ

Το ζαπατίστικο ταξίδι

Την 1η Γενάρη του 1994, εντελώς αιφνιδιαστικά και μέσα σε ένα κλίμα παντοκρατορίας του καπιταλισμού (το οποίο είχε προκληθεί από την κατάρρευση των λεγόμενων κομμουνιστικών κρατών που είχε τότε περιγραφεί ως «τέλος της ιστορίας»), ομάδες ενόπλων από ιθαγενείς κοινότητες, μέλη μιας άγνωστης οργάνωσης με τα αρχικά E.Z.L.N., καταλαμβάνουν δήμους της νοτιανατολικής μεξικάνικης πολιτείας Τσιάπας. Δημοσιοποιούν την «1η διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα» η οποία αναφέρεται στα 500 χρόνια ιθαγενικής αντίστασης, ανακοινώνει την απαλλοτρίωση της γης των γαιοκτημόνων επαναφέροντας το καθεστώς κοινοκτημοσύνης που είχε επιτύχει η επανάσταση του Εμιλιάνο Ζαπάτα, καταφέρεται ενάντια στη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου NAFTA μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού που θα έμπαινε σε εφαρμογή την ίδια μέρα, και θέτει τα 10 βασικά αιτήματα του ζαπατιστικού στρατού.

Μετά από λίγες μέρες μαχών με τον μεξικάνικο ομοσπονδιακό στρατό και δεκάδες νεκρούς, οι μαχήτριες και οι μαχητές ζαπατίστας αποσύρονται στα βουνά της Τσιάπας. Γεννιέται ο φόβος μιας παρατεταμένης στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον των ανταρτών και των χωρικών, όμως τελικά μαζικές κινητοποιήσεις σε όλο το Μεξικό επιβάλλουν την κατάπαυση του πυρός και τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων.

Οι ζαπατίστας αξιοποιούν τις μακρόσυρτες αυτές διαπραγματεύσεις, στις οποίες απαιτούν την αυτονομία των ιθαγενών κοινοτήτων και την εξασφάλιση των βασικών τους δικαιωμάτων, προκειμένου να κάνουν παγκοσμίως γνωστά τα ιδιαίτερα και πρωτοφανή χαρακτηριστικά τους: πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο ζαπατιστικός στρατός είναι ένας στρατός αντιμιλιταριστικός, ένας «στρατός ονειροπόλων»: «Γίναμε στρατιώτες για να μην υπάρχουν πια στρατιώτες» λένε, συμπληρώνοντας «Όλα για όλους/ες, τίποτα για εμάς».

Έπειτα, δεν έχουν ως αναφορά καμία από τις ως τότε γνωστές «επαναστατικές ιδεολογίες». Όπως λένε, η αντίσταση των ιθαγενικών λαών, η κοινοκτημοσύνη και ο κοινοτικός τρόπος οργάνωσης και διακυβέρνησης, αλλά και ένας τρόπος ζωής με σεβασμό στη φύση είχαν προηγηθεί της ευρωπαϊκής έκφρασης του κοινωνικού/ταξικού κινήματος, είτε αυτό ιστορικά είχε πάρει τη μορφή του μαρξισμού ή του αναρχισμού, είτε, μεταγενέστερα, της οικολογίας. Το κίνημα είχε αντιεξουσιαστικά και κοινοτιστικά χαρακτηριστικά ως αποτέλεσμα των ιθαγενικών παραδόσεων αντίστασης και οργάνωσης, οι οποίες όμως δεν εξασφάλιζαν την ελευθερία και ισοτιμία των γυναικών – γι’ αυτό στα απελευθερωμένα εδάφη οι ζαπατίστας θέτουν σε εφαρμογή τον «επαναστατικό νόμο για τις γυναίκες». Ο subcomandante Marcos, εκπρόσωπος των ζαπατίστας, μετατρέπεται σε εμβληματική μορφή (όπως θα ειπωθεί αργότερα, η επικέντρωση των διεθνών media στο πρόσωπό του ήταν ένα εσκεμμένο τέχνασμα, ώστε να περάσουν απαρατήρητες οι διεργασίες που λάμβαναν χώρα στη βάση).

Τον Φεβρουάριο του 1996 υπογράφονται μεταξύ εκπροσώπων των ζαπατίστας και της μεξικανικής κυβέρνησης οι συμφωνίες του Σαν Αντρές, οι οποίες κατοχυρώνουν την αυτονομία των ιθαγενικών κοινοτήτων και προβλέπουν αγροτικές μεταρρυθμίσεις στο πνεύμα του «Σχεδίου της Αγιάλα» του Εμιλιάνο Ζαπάτα. Λίγο πριν είχε δημοσιοποιηθεί η «4η διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα», η οποία ανακοίνωνε την απόφαση των ζαπατίστας να προωθήσουν ένα νέο είδος πολιτικής πέρα από κόμματα, που δεν θα αποσκοπούσε στην κατάληψη της εξουσίας.

Το καλοκαίρι του 1996 πραγματοποιείται στην Τσιάπας η «1η διηπειρωτική συνάντηση για την ανθρωπότητα κι ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό». Λίγο αργότερα, με πρωτοβουλία και πάλι των ζαπατίστας, συγκροτείται το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο (Congreso Nacional Indígena-CNI), για την οργάνωση των ιθαγενών λαών όλου του Μεξικού.

Το καλοκαίρι του 1997, στη «2η διηπειρωτική συνάντηση για την ανθρωπότητα κι ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό» που πραγματοποιήθηκε σε 5 διαφορετικά σημεία του ισπανικού κράτους με συμμετοχή πάνω από 3.000 ατόμων από όλο τον κόσμο, συζητιέται η πρόταση των ζαπατίστας για δημιουργία «ενός δικτύου ανεξάρτητων μέσων επικοινωνίας», το πρώτο βήμα για το διεθνές δίκτυο των indymedia. Επίσης, συγκροτείται η Acción Global de los Pueblos (AGP), ένα δίκτυο οργανώσεων βάσης από 71 χώρες από τις 5 ηπείρους, το οποίο αποτέλεσε την αφετηρία του «παγκόσμιου κινήματος για την κοινωνική δικαιοσύνη» (που μετονομάστηκε από τα ΜΜΕ σε κίνημα αντιπαγκοσμιοποίησης).

Στις 11 Μάρτη του 2001, 100.000 έως 250.000 άνθρωποι συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία της μεξικάνικης πρωτεύουσας για να απαιτήσουν την εφαρμογή των συμφωνιών του Σαν Αντρές. Παρόντες είναι 24 μασκοφόροι «κομαντάντε» του EZLN, συμπεριλαμβανομένου του subcomandante Marcos.

Το 2003 οι ζαπατίστας διακόπτουν κάθε συνομιλία με την κυβέρνηση, εξαγγέλλουν ότι θα πραγματώσουν οι ίδιοι/ες την αυτονομία τους και ανακοινώνουν τη μετατροπή των 39 Αυτόνομων Εξεγερμένων Δήμων (που περιλαμβάνουν 1.111 κοινότητες) σε «Caracoles» (= σαλιγκάρια), καθώς και τη δημιουργία των «Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης». Η παραγωγή, η εκπαίδευση, η υγεία, η επικοινωνία, η δικαιοσύνη κλπ οργανώνονται αυτόνομα και από τη βάση.

Το 2005 ανακοινώνεται η «6η διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα», σύμφωνα με την οποία ο EZLN μετατρέπεται σε πολιτική οργάνωση και την επόμενη χρονιά (χρονιά εκλογών στο Μεξικό) ανακοινώνεται η διεξαγωγή της «Άλλης Καμπάνιας», με στόχο τη συνάντηση και οργάνωση όλων των διαφορετικών αγώνων ενάντια σε όλες τις όψεις της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η Άλλη Καμπάνια διασυνδέεται με την «Ημέρα χωρίς μετανάστ(ρι)ες» (Día sin inmigrantes) στις ΗΠΑ: την 1η Μάη του 2006, με πρωτοβουλία κυρίως ισπανόφωνων μεταναστ(ρι)ών, με και χωρίς χαρτιά, οργανώνεται μια απεργιακή Πρωτομαγιά στην οποία θα συμμετάσχουν πάνω από 1.000.000 μετανάστ(ρι)ες. Λίγο αργότερα, ξεσπά η πολύμηνη εξέγερση στη μεξικάνικη πολιτεία Οαχάκα.

Το 2008, ο subcomandante Marcos αναφερόμενος στο ξέφτισμα των υποσχέσεων της «ροζ παλίρροιας», δηλαδή της εκλογής αριστερών κυβερνήσεων σε μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής, μιλάει για το «φαινόμενο του στομάχου» της εξουσίας: ή σε αφομοιώνει ή σε μετατρέπει σε κόπρανα, ενώ στις 2 Γενάρη 2009, στο «Φεστιβάλ Δίκαιας Οργής» θα εκφράσει τον «σεβασμό και θαυμασμό» των ζαπατίστας για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Θα ακολουθήσουν 3 χρόνια σιωπής, μέχρι τον Δεκέμβρη του 2012, όταν περίπου 40.000 ζαπατίστας βγαίνουν από τις κοινότητες και «καταλαμβάνουν» ειρηνικά τους ίδιους δήμους που είχαν καταλάβει ένοπλα την 1η Γενάρη του 1994, με μια πολύωρη σιωπηλή διαμαρτυρία που είχε τίτλο «Ακούσατε;»

To καλοκαίρι του 2013 πραγματοποιείται στην Τσιάπας το «μικρό ζαπατιστικό σχολείο» (escuelita zapatista), όπου «μαθητές και μαθήτριες» από όλο τον κόσμο καλούνται να ζήσουν στις κοινότητες και να συμμετάσχουν στο «μάθημα της αυτονομίας».

Δύο χρόνια μετά έρχεται το σεμινάριο και το βιβλίο «Η Κριτική Σκέψη Απέναντι στην Καπιταλιστική Λερναία Ύδρα» (Il Pensiero Critico di fronte all’Idra Capitalista), ενώ στις 27 Ιουλίου 2015 η ανακοίνωση της διεξαγωγής του «δευτεροβάθμιου μικρού ζαπατιστικού σχολείου» αναφέρει πως αυτό θα διεξαχθεί σε όλον τον κόσμο και θα αφορά την αλληλοϋποστήριξη των αγωνιζόμενων, την υποστήριξη στις οικογένειες των 47 εξαφανισμένων φοιτητών της Αγιοτσινάπα (που απήχθησαν και δολοφονήθηκαν από παρακρατικούς ενώ μετακινούνταν με λεωφορείο για να συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις), αλλά και όσους/ες «δεν μάσησαν με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα».

Τον Μάρτη του 2018 πραγματοποιείται στην Τσιάπας η πρώτη «παγκόσμια συνάντηση αγωνιζόμενων γυναικών», με συμμετοχή 7.000 γυναικών από όλον τον κόσμο. H δεύτερη συνάντηση έγινε τον Δεκέμβρη του 2019 και πάλι στην Τσιάπας και η τρίτη προγραμματίζεται για φέτος, στην Ευρώπη, στο πλαίσιο του ταξιδιού των ζαπατίστας.

Στις 5 Οκτώβρη του 2020, οι ζαπατίστας ανακοινώνουν την πρόθεσή τους να ταξιδέψουν στην Ευρώπη «για τη συνάντηση και επικοινωνία» των αγώνων. Οι μασκοφόροι γυναίκες και άντρες, παιδιά και ηλικιωμένοι/ες από το νοτιοανατολικό Μεξικό, έρχονται τώρα για να σπάσουν τον κλοιό που παγκοσμίως οι κυβερνήσεις επιχείρησαν να επιβάλουν πίσω από τις μάσκες του κορονοϊού.

Η σημασία του ταξιδιού στις γεωγραφίες που ονομάζονται Ευρώπη και Ελλάδα

Η ανακοίνωση του ταξιδιού των ζαπατίστας στην Ευρώπη ήρθε σε μία περίοδο που οι θεσμοί κυριαρχίας με πρόσχημα την πανδημία επιχειρούν να οικοδομήσουν νέες σχέσεις υποταγής. Οι αντιστάσεις βγαλμένες μέσα από τεμαχισμένους κοινωνικούς δεσμούς δημιουργούν μειοψηφικά ρήγματα ενότητας, κάτω από τη συνεχή παρουσία της καταστολής και του κλειστοφοβικού νεοσυντηρητισμού. Ασφαλώς δεν εξαιρούνται και κινηματικά αδιέξοδα μέσα από παραδοσιακές και επαναλαμβανόμενες πρακτικές και θεωρήσεις, σε πείσμα του κόσμου που αλλάζει και ο οποίος ταυτόχρονα αίρει τις μεγάλες βεβαιότητες του παρελθόντος.

Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, η μεγάλη έξοδος των ζαπατίστας μπορεί να χαρακτηριστεί καταρχάς ως μία συμβολική κίνηση, που αντιστρέφει τους όρους ανάμεσα σε δυο μεγάλα ταξίδια: Από τη μια, το αποικιοκρατικό και πατριαρχικό ταξίδι της Ευρώπης πριν 530 χρόνια (Κολόμβος) προς την ιθαγενική Αμερική. Από την άλλη, το τωρινό ταξίδι των εξεγερμένων ιθαγενών της Τσιάπας ως μία κίνηση βαθιά αντιαποικιοκρατική και αντιπατριαρχική (η συντριπτική πλειοψηφία της αντιπροσωπείας των ζαπατίστας θα είναι γυναίκες). Μια κίνηση, όχι ενός έθνους ενάντια σε άλλα, αλλά μιας κοινότητας αγώνων ενάντια στον γενικευμένο αποικισμό του κεφαλαίου και του κρατισμού πάνω σε κάθε τόπο και σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η δύναμη αυτού του συμβολισμού φάνηκε από την πρώτη στιγμή της αναγγελίας του ταξιδιού, που αποτέλεσε και αποτελεί διεθνές πολιτικό γεγονός πριν ακόμη πραγματοποιηθεί.

Η παρουσία των συντροφισσών και συντρόφων ζαπατίστας τέμνει όλους τους αγώνες και όλες τις αντιστάσεις (παραγωγή, έμφυλο, παιδεία, υγεία/σωματική-ψυχική-κοινωνική, περιβάλλον, κοινότητες, πολιτισμό/τέχνες, μεταναστευτικό/σύνορα, καταστολή, διακυβέρνηση κλπ), όχι μόνο λόγω της σταθερής και πολύχρονης συμμετοχής τους σε αυτούς. Αν κάτι κάνει τη διαφορά, είναι οι ανατροπές που έφεραν στο προσκήνιο προτάσσοντας τις αυτόνομες και αντιιεραρχικές και αντιμιλιταριστικές κοινότητές τους ως το νέο ζωντανό κύτταρο της προοπτικής για έναν κοινό τόπο – για την ίδια τη Ζωή!

Δεν έρχονται για να διδάξουν ή να διδαχθούν, αλλά για να πουν και να μάθουν με όρους ισότητας, τους δρόμους και τις διαδρομές των αγώνων για κοινή ζωή – για μια ζωή που είναι άξια να βιωθεί, χωρίς ιεραρχήσεις, χωρίς ιδεολογικές κατασκευές, χωρίς εξιδανικεύσεις.

Αυτή η αναμενόμενη κινηματική όσμωση, αποτέλεσε το έναυσμα ανοιχτών διαδικασιών από δεκάδες συλλογικότητες και τοπικούς αγώνες (απλωμένους σε όλες τις γεωγραφίες μας) που συνέβαλαν στη δημιουργία μίας πανελλαδικής κινητοποίησης με περιφερειακούς και θεματικούς συντονισμούς, πρωτόγνωρης για τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο τοπικός συντονισμός Θεσσαλονίκης-Χαλκιδικής συμμετέχει στην οργάνωση του ταξιδιού, όχι μόνο για την ανάδειξη αγώνων, αλλά για να ανοίξει στη δημόσια σφαίρα, του διαλόγου και της πράξης, όλες τις πτυχές που συγκροτούν την οργάνωση της ζωής. Η διαγώνια ανάγνωση και κριτική των αγώνων αυτών είναι η ζαπατίστικη πρόκληση από την οποία δεν θέλουμε να απουσιάζουμε. Είναι ταυτόχρονα κι ένα κάλεσμα ανοιχτό στην καθεμία και στον καθένα που συμμερίζεται τους όρους αυτής της πρόκλησης.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΛΟΙΟΥΣ

Να τελειώσουμε με το νεοφιλελεύθερο σκουπιδαριό μέσα στα πανεπιστήμια

Το νέο αντεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη,  που αφορά τον λειτουργικό και κατασταλτικό εξωραϊσμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στα πρότυπα των ευρωπαϊκών αρχών βρίσκεται προ των πυλών της εφαρμογής του, με την κυβέρνηση να θέτει ως ορόσημο την 15^η Απρίλη ως μέρα κατάληψης των πανεπιστημιακών χώρων από τους ένστολους δολοφόνους. Μέσα από αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση θέλει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε αποστειρωμένους χώρους παραγωγικής εκπαίδευσης για τις καπιταλιστικές ανάγκες της αγοράς, μακριά και έξω από κάθε έννοια  ελευθερίας και γνώσης.

Η εικόνα από το κοντινό μέλλον αφορά τη δημιουργία ενός αστυνομοκρατούμενου κέντρου αφού πλέον θεσπίζεται η εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Η είσοδος και η κίνηση θα είναι ελεγχόμενη και περιορισμένη ενώ η αγωνιστική δραστηριότητα παρανομοποιείται με βάση τη συγκρότηση πειθαρχικού δικαίου και πειθαρχικών συμβουλίων που θα είναι ικανά να επιβάλλουν απαγόρευση συμμετοχής σε εξετάσεις ως και οριστική διαγραφή των φοιτητ(ρι)ών, πέραν των δικαστικών ποινών που θα επιφέρει κάποιο γεγονός.

Την ίδια στιγμή που περιορίζεται ο χρόνος φοίτησης, ορίζεται ελάχιστη βάση εισαγωγής αλλά και οι υλικοτεχνικές παροχές φοιτητικής μέριμνας μειώνονται (δωρεάν συγγράμματα, σίτιση, στέγαση κτλ) αναδεικνύοντας τον ταξικό προσανατολισμό στη δυνατότητα φοίτησης, το πανεπιστήμιο ανοίγει τις πόρτες του στις εταιρίες και τις βιομηχανίες. Συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις, συμβάσεις με βιομηχανίες όπλων και πολεμικών εξοπλισμών, ερευνητικά προγράμματα για την αναπτυξιακή παραγωγικότητα βιομηχανιών μακριά κα ενάντια στις ανάγκες της κοινωνίας. Το πανεπιστήμιο υποστελεχώνεται και υποβαθμίζεται χρόνια τώρα σκόπιμα σε δυναμικό, περιεχόμενα και δυνατότητες έτσι ώστε ο εξευρωπαϊσμός του να κατατεθεί ως σανίδα σωτηρίας και αναβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Τα σχέδια της κυβέρνησης δε θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος αν δεν είχαν στρατευμένους πλάι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς την ακαδημαϊκή κοινότητα. Παρά τη βιτρίνα της ανεξάρτητης κοινότητας, μερίδα πανεπιστημιακών (για να μην αδικήσουμε και όσους/ες  χρόνια αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τη διάδοση της γνώσης πάνω από την επιβολή της μάθησης), αποτελούν προγεφύρωμα για την εφαρμογή στην πράξη του δόγματος μηδενικής ανοχής στους πανεπιστημιακούς χώρους. Επικεφαλής αυτής της προσπάθειας δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πρύτανη του ΑΠΘ Νίκο Παπαϊωάνου, που αποτελεί και πρόεδρο της συνόδου των πρυτάνεων-του οργάνου που κατοχύρωσε και ακαδημαϊκά την αναγκαιότητα ψήφισης του νέου νομοσχεδίου.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ, αυτός ο «εξαίρετος άνθρωπος», έδειξε τις διαθέσεις του από πολύ νωρίς σε ότι αφορά την ανάμειξη του πανεπιστημίου στον τομέα της καταστολής των κοινοτήτων αντίστασης του αγώνα. Ο ίδιος που έβαλε την υπογραφή του στην εκκένωση της κατάληψής μας και τη συνεχή ομηρία της από τις δυνάμεις καταστολής, θέλει τώρα να μετατρέψει το μαγαζάκι του (γιατί έτσι αντιμετωπίζει το ΑΠΘ) στο μεγαλύτερο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Ο ίδιος εβαλε την  υπογραφή του στην εκκένωση της πρυτανείας και τον ξυλοδαρμό δεκάδων αγωνιζόμενων φοιτητ(ρι)ών. Η σημερινή συνθήκη αποτελεί κορύφωση μιας στρατηγικής περιορισμού των ελευθεριών μέσα στο ΑΠΘ, καθώς από το 2014 οι πρυτανικές αρχές είχαν προβεί σε συνεχή κλειδώματα των εισόδων πρόσβασης, υποβαθμίζοντας παράλληλα τη ζωή και την καθημερινότητα μέσα στο campus μεταφέροντας σκόπιμα (μαζί με τους μπάτσους) τις ναρκομαφίες μέσα στους χώρους. Έτσι οι πρότερες επεμβάσεις και πλέον η εγκατάσταση αστυνομίας εντός των πανεπιστημίων, φαντάζουν ως κάτι αναγκαίο. Ίδια στρατηγική έχει ακολουθηθεί τόσο στην ΑΣΟΕΕ όσο και στο ιστορικό κτίριο του Γκίνη, έναν χώρο που στο παρελθόν έχει πρωτοστατήσει ως πεδίο οργάνωσης των κοινωνικών και ταξικών διεργασιών ενώ πλέον αποτελεί άβατο για όλους πέραν της αστυνομίας. Στο πλάι όμως του Παπαϊωάννου στέκονται ένα σωρό σκουπίδια που στηρίζουν στην πράξη την αποστείρωση του πανεπιστημίου. Πρόκειται για μια δράκα νεοφιλελεύθερων ακαδημαϊκών που στελεχώνουν το δεξιό τόξο μέσα στις διοικητικές αποφάσεις. Στο ΑΠΘ μέρος αυτού του συρφετού αποτελεί η πολιτεύτρια της Νέας Δημοκρατίας Νιόβη-Φωτεινή Παυλίδου (που όταν μύρισε χρήμα μεταπήδησε από το Ποτάμι στη ΝΔ), καθηγήτρια στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Εν όψει της πανελλαδικής μέρας δράσης ενάντια στην μπατσοκρατία των πανεπιστημιακών χώρων, το πρωί της Τετάρτης 7 Απρίλη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με σπρέι, τρικάκια και αφίσες στο γραφείο της Παυλίδου αλλά και στους χώρους του Πολυτεχνείου, για να θυμάται πολύ καλά η ίδια και το υπόλοιπο σινάφι της πως τίποτα δε θα περάσει έτσι

Το σημερινό νομοσχέδιο επιχειρεί  να σφραγίσει την εμμονή της κυβερνητικής στρατηγικής απέναντι στις ελευθερίες και τα δικαιώματα μέσα στα πανεπιστήμια. Η άρση του ασύλου, η συνεχείς επεμβάσεις της αστυνομίας μέσα στα campus, η καταστολή των φοιτητικών αγώνων δεν είναι αρκετά για το γόητρο μηδενικής ανοχής της Νέας Δημοκρατίας, που όλα αυτά τα χρόνια έχει ανοιχτό πόλεμο με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Δεν ξεχνάμε πως και στο παρελθόν μέσα από τις δικαστικές αρχές, οι κυβερνήσεις φίμωναν κάθε φωνή και αγώνα για την ελευθερία. Δεκάδες είναι τα παραδείγματα μεταξύ των οποίων ο αποκλεισμός των 300 μεταναστών απεργών πείνας από τη Νομική,  το lockout της Νομικής για να μην ακουστεί ο λόγος του επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα, μέχρι και το κλείσιμο των σχολών για να μην αποδοθεί φόρος τιμής στους/ις αγωνιστ(ρι)ές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ΄73

Ότι χτίζει τείχη για να περιορίσει τον αγώνα, γκρεμίζεται με αγώνα

Απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θέλει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε αστυνομοκρατούμενα εμπορικά κέντρα, οι φοιτήτ(ρι)ες όλο αυτό το διάστημα έχουν σπάσει τη σιωπή και την ανοχή. Οργανώνονται από τη βάση, προχωρούν σε συνελεύσεις και διαδικασίες αγώνα, καταλαμβάνουν σχολές και κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί εκεί ανατρέπονται τα κυβερνητικά σχέδια. ‘Ολο αυτό το διάστημα έχουν καταργήσει στην πράξη τον ολοκληρωτισμό και τις φωτογραφικές απαγορεύσεις της κυβέρνησης σπάζοντας τον τρόμο με παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις και αποκλεισμούς , πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια και συγκρούσεις υπερασπιζόμενοι τον αγώνα και τις ελευθερίες όλων μας. Τα πανεπιστήμια αποτελούν ξανά πνεύμονα αντίστασης και ελευθερίας, ενάντια στην υποταγή και την αποστείρωση που επιβάλλει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός.

Μέσα σε μια ελεύθερη κοινωνία η πρόσβαση στη γνώση και τη μάθηση οφείλει να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και όχι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Ο έλεγχος και η επιτήρηση της γνώσης και της αμφισβήτησης, αποτελούν χαρακτηριστικά των αντιδραστικών και δικτατορικών καθεστώτων. Όμως υπερασπιζόμενοι τα ελεύθερα πανεπιστήμια, αγωνιζόμαστε για πολλά περισσότερα από τη γνώση, καθώς το σύγχρονο πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τις κρατικές και καπιταλιστικές ανάγκες, έχοντας απομακρυνθεί χρόνια από την διάδοση της παιδείας. Το ανοιχτό πανεπιστήμιο συμβολίζει το διάβα των αγώνων για τις ελευθερίες. Δεκαετίες τώρα τα πανεπιστήμια αποτέλεσαν έστίες αντίστασης μέσα στα οποία δόθηκαν αιματηροί αγώνες για την ελευθερία. Υπερασπιζόμενοι/ες τα πανεπιστήμια, δίνουμε ακόμα έναν αγώνα για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στις αντιστάσεις. Τα ελεύθερα πανεπιστήμια είναι πεδία ζύμωσης και αντίστασης, οργάνωσης και αντεπίθεσης στο κράτος και τα αφεντικά. Ως τέτοια τα αντιλαμβανόμαστε και ως τέτοια θα τα υπερασπιστούμε δίπλα στις φοιτήτριες, τους καθηγητές, τους εργαζόμενους και καθεμία που αντιλαμβάνεται ως προτεραιότητα τη μάθηση της ελευθερίας πάνω από την ελευθερία της μάθησης. Ενάντια στους μπάτσους, τους βιομήχανους και τους στρατοκράτες.

Αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη φοιτητική κοινότητα

Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα

Την κρίση του συστήματος δε θα την πληρώσουμε εμείς

Πιστεύουμε πως είναι η στιγμή να συλλογικοποιήσουμε τις επιλογές μεμονωμένων συντρόφων/ισσών που όλο αυτό το διάστημα, είτε από αδυναμία είτε συνειδητά, ακολούθησαν τη στάση πληρωμών με αφορμή διοικητικά πρόστιμα λόγω της ολικής άρνησης στράτευσης, δεκάδες δικαστικά πρόστιμα, κλήσεις και χρέη στο δημόσιο ή σε υπηρεσίες κοινής οφέλειας. Γι΄ αυτό και ως συλλογικότητα καταθέτουμε δημόσια την συλλογική άρνηση πληρωμών στα διοικητικά πρόστιμα που επιβλήθηκαν με τιμωρητικό χαρακτήρα λόγω της παραβίασης κυκλοφορίας, των παρεμβάσεων και των συλλήψεων που έχουμε δεχθεί όλο αυτό το διάστημα με σκοπό τον αγώνα για μαζικοποίηση των αρνήσεων και συλλογική διαγραφή τους.

Είμαστε εμείς που καθημερινά δίνουμε και τη ζωή μας για τα κέρδη των αφεντικών. Είμαστε εμείς που βρισκόμαστε διαρκώς στο στόχαστρο της καταστολής. Είμαστε εμείς που πεθαίνουμε στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, στα νοσοκομεία και τα ψυχιατρεία. Είμαστε εμείς που χάνουμε τα σπίτια μας, που καταδιωκόμαστε ακόμα και ως άστεγοι στις πλατείες γιατί ο καπιταλισμός χτίζεται  πρώτα στην εικόνα και έπειτα στην ουσία. Δε θα πληρώσουμε εμείς τα κενά του συστήματος και τα χρέη των καπιταλιστών απο τη διαχείριση της πανδημίας. Ο covid-19 μπορεί να είναι ο ιός, ο καπιταλισμός όμως είναι η πανδημία.

Καλούμε σε συζήτηση για την άρνηση πληρωμής των διοικητικών προστίμων που έχουν επιβληθεί ένα χρόνο τώρα από τις απαγορεύσεις και τα μέτρα λόγω covid19 αλλά και τις κινηματικές αντιστάσεις που διεκδικούν την άμεση διαγραφή των χρεών την Τετάρτη 7 Απρίλη, στις 18:00 στο στέκι του Βιολογικού.