Φωτογραφίες απο τη σημερινή μικροφωνική αλληλεγγύης στις καταλήψεις στην πλατεία αγίων αναργύρων και την παρέμβαση στο Γεντί Κουλέ.

Συνέλευση αλληλεγγύης στις καταλήψεις

Στις 5 Αυγούστου το κράτος εκκένωσε 3 καταλήψεις στην πάτρα, συγκεκριμένα το Στέκι ΤΕΙ – Ν.Γύζη, το Μαραγκοπουλείο και το Παράστημα. Στις 21 Αυγούστου, διμοιρίες των ΜΑΤ εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα και στους χώρους της Cathago και του Αυτοδιαχειριζόμενο Στεκιού Αρχιτεκτονικής που βρίσκονται εντός του κτιριακού συγκροτήματος. Στις 29 Αυγούστου εκκενώνεται η κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα.Στις 2 Σεπτεμβρίου εκκενώνεται η κατάληψη Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιούνται 7 προσαγωγές μέσα από το κατειλημμένο κτίριο, που αμέσως μετατρέπονται σε συλλήψεις.

Οι τελευταίες αστυνομικές έφοδοι δεν μπορούν παρά να ειδωθούν ως συνέχεια μιας εντατικής επιχείρησης που ξεδιπλώνεται εδώ και περίπου έναν χρόνο και που όμως έχει προαναγγελθεί πολύ νωρίτερα, είτε μπαίνοντας στην προεκλογική ατζέντα, είτε ως πολιτική στόχευση ενάντια στις «εστίες ανομίας» και πάταξη του εσωτερικού εχθρού. Το πρόσχημα είναι πάντα το ίδιο: η απρόσκοπτη λειτουργία του νόμου και η εφαρμογή της τάξης.
Το κράτος εκμεταλλευόμενο την «καλοκαιρινή ραστώνη» δείχνει ότι όχι μόνο προχωρά στην επίθεση αλλά και ότι θέλει να τελειώνει μια και έξω με τις καταλήψεις. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε εκτενώς στις λειτουργίες της κατάληψης ως πρακτική και υποδομής αγώνα, στο ζήτημα της αυτοστέγασης και αυτοοργάνωσης και στα εγχειρήματα που αυτές κατά καιρούς φιλοξενούν (αυτομόρφωσης, προαγωγής αντιεμπορευματικού πολιτισμού, κοινωνικής δικτύωσης) αλλά αυτή τη χρονική συγκυρία θα πρέπει να εστιάσουμε στο λόγο που τις τοποθετεί ευθέως στο στόχαστρο.

Βεβαίως ο λόγος δεν είναι να αποδοθούν τα κτίρια σε άλλες λειτουργίες και να παραδοθούν στον ιδιοκτήτη τους που θα τα «αξιοποιήσει» αφού τα περισσότερα κατελήφθησαν όντας εγκαταλελειμμένα για χρόνια (βλ. για παράδειγμα το κτίριο της κατάληψης Δέλτα που παραμένει εγκαταλελειμμένο από τον ιδιοκτήτη του και μετά την εκκένωση). Ο στόχος είναι η κάμψη του ίδιου του αγώνα.

Η κυριαρχία δείχνοντας απροκάλυπτα το πρόσωπό της δεν επιδιώκει συναίνεση πλέον. Επιβάλλει αφ’ ενός τη διασπορά του φόβου και της υποταγής στο κοινωνικό σώμα που βίαια φτωχοποιείται και αφετέρου μέσω του κατασταλτικού σχεδίου της επιτίθεται σε κοινωνικά κομμάτια που επιμένουν να αντιστέκονται. Επιχείρηση ξένιος δίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, επιστρατεύσεις απεργών, τρομοκρατία και προφυλακίσεις των κατοίκων της Χαλκιδικής, εισβολή στις καταλήψεις δεν μπορούν παρά μα μην ειδωθούν κάτω από το ίδιο πρίσμα.

Ξέρουμε ότι οι επιθέσεις στις καταλήψεις θα συνεχιστούν και δεν θα σταματήσουν εδώ. Κι εμείς σαν αναρχικοί καταληψίες είμαστε έτοιμοι γι αυτό. Συνδεόμαστε με τους αγώνες που πραγματοποιούνται σε κάθε γωνιά της επικράτειας, εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που δέχθηκαν επίθεση, και στους συλληφθέντες και δίνουμε την υπόσχεση να παραμείνουμε ακλόνητοι στη θέση μας, στον αγώνα για αξιοπρέπεια και ελευθερία!

Όλοι στους δρόμους!

Την Τρίτη 13 Αυγούστου ένας νέος άνθρωπος, ο 18χρονος Θανάσης Καναούτης, αφήνει στο δρόμο την τελευταία του πνοή, μετά από τραμπούκικη επίθεση ελεγκτή. Σ’ ένα σύστημα που αξιολογεί τα πάντα με όρους κόστους και κέρδους, η ζωή του Θανάση ουσιαστικά άξιζε όσο κι ένα εισιτήριο.

Ο Θανάσης δεν ξεψύχησε λόγω ατυχήματος, ωθήθηκε στο θάνατο από τους κεφαλοκυνηγούς. Οι διώκτες του θα μπορούσαν να είναι πολλοί: μπάτσοι, τραπεζίτες, σεκιουριτάδες, αφεντικά, εφοριακοί. Όταν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα απαιτεί την καταβολή ενός μισθώματος τότε το κυνήγι δεν σταματά ούτε στα αυτονόητα κοινωνικά δικαιώματα, ούτε στη μετακίνηση, ούτε στη στέγαση, τη σίτιση, την υγεία και την παιδεία. Όλα τα κοινωνικά αγαθά από το νερό μέχρι τα ΜΜΜ εντάσσονται στη σφαίρα της αγοράς, για να είναι προσβάσιμα μόνο απ’ όσους μπορούν να πληρώσουν το ακριβό αντίτιμο, εξαιρώντας φυσικά τους φτωχούς, την ίδια δηλαδή την κοινωνική πλειοψηφία, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας παραμένει άνεργο, διαμορφώνοντας το 30% των 1.500.000 ανέργων, ενώ στους νέους ανθρώπους όπως ο Θανάσης η ανεργία φτάνει στο 65%. Είναι εμφανές ότι κάποιοι «περισσεύουν» και πρέπει να πεταχτούν στην άκρη.

Η δολοφονία του Θανάση, δεν ήταν η πρώτη, και δεν θα είναι σίγουρα και η τελευταία, από αυτές που διαπράττει το κράτος και τα αφεντικά, εάν η αντίδραση της κοινωνίας είναι η μοιρολατρία, η αδράνεια, και η παθητική αποδοχή μιας θλιβερής και μίζερης πραγματικότητας που στο όνομα της «νομιμότητας» δημιουργεί μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης για όλους τους αποκλεισμένους, σε μια συνθήκη που ενώνει τα βασανιστήρια στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας, τις επιθέσεις των μπάτσων στις καταλήψεις, τα εισιτήρια στα νοσοκομεία, την ποινικοποίηση τέλος κάθε μορφής αντίδρασης. Οι συλλήψεις συντρόφων στη Θεσσαλονίκη για «διακεκριμένες φθορές» με αφορμή την αναγραφή συνθημάτων, επιφέρει τον διήμερο εγκλεισμό τους σε μια σειρά από κρατητήρια τη στιγμή που οι εμπλεκόμενοι σε μια ανθρωποκτονία, ο ελεγκτής και ο οδηγός, αφήνονται ελεύθεροι χωρίς κανέναν όρο. Αυτή είναι η υποκρισία της αστικής δικαιοσύνης.

Με το κεφάλαιο σε κρίση, το αυταρχικό και ολοκληρωτικό κράτος και το πολιτικό του προσωπικό διαμορφώνει τους όρους της «ζωής που είναι άξια να βιωθεί», προσπαθώντας να εξοντώσει το περισσευούμενο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Αυτή την συνθήκη πρέπει να την ανατρέψουμε με την αδιαμεσολάβητη κοινωνική μας δράση, η οποία πρέπει να βάλει στο στόχαστρο τους λογαριασμούς, τα εισιτήρια, τους ελέγχους και τους ελεγκτές πάσης φύσεως, εν τέλει όλους όσους δημιουργούν αγορές εκεί που πρέπει να υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες, για να ξαναπάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Να αναμετρηθούμε με την εξουσία στα πεδία άμεσης αντιπαράθεσης, εκεί που διαπράττονται οι δολοφονίες «λαθρεπιβατών», οι ξυλοδαρμοί «λαθρομεταναστών», οι βασανισμοί αντιφασιστών, κόβοντας τα χέρια της, να προτάξουμε την αλληλεγγύη και τον κοινό μαζικό αγώνα ενάντια στον έμμεσο εκβιασμό των φτωχών με τα χαράτσια, τα χρέη, τις μειώσεις μισθών, τους πλειστηριασμούς σπιτιών.

Η τρομοκρατία του κράτους και του κεφαλαίου που συστήνεται ξανά με την επίφαση της «νομιμότητας» της προστασίας δηλαδή της άρχουσας τάξης, ευτελίζει την ίδια την ζωή. Η ταξική εκμετάλλευση μας ωθεί στον σύγχρονο Καιάδα, ο οποίος μπορεί να είναι ακόμη και μια γραμμή λεωφορείου στο κέντρο της μητρόπολης.

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΖΩΗ.

Επόμενη συνέλευση Τρίτη 20.00 στη λέσχη εργαζομένων & ανέργων (Φιλίππου 56)

Συγκέντρωση – Πορεία για τη δολοφονία του Θανάση Καναούτη, την Πέμπτη 22 Αυγούστου 18.00 στην Καμάρα.

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους διωκόμενους τη Τρίτη 27 Αυγούστου 11.30 στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

Συνέλευση ενάντια στις δολοφονίες κράτους και αφεντικών

Η προσυγκέντρωση ξεκίνησε λίγο πρίν της 7 στην κεντρική πλατεία της πόλης. Οι φασίστες καλούσαν ήδη απο τις 5 στα γραφεία τούς για περιφρούρηση, που βρίσκονται σε απόσταση 500 μέτρων περίπου απο την πλατεία. Το μέγιστο που μαζεύτηκαν ήταν 50 κακόμοιροι. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις τούς φύλαγαν (6 διμοιρίες και ΟΠΚΕ).
Απο νωρίς φάνηκε ότι η αντιφασιστική συγκέντρωση θα είναι μαζική και οργανωμένη (σύντροφοι έκαναν περιφρούρηση στα στενά πέριξ της πλατείας). Η πορεία κατέβηκε στο δρόμο στις 8 και ακολούθησε το δρομολόγιο αριστομένους – β. Κωνσταντινου – φαρων – κρήτης – γ.παπανικολάου- ηρώων – ναυαρίνου – λιμάνι, καλύπτοντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος της πόλης καθώς διήρκεσε 2 ώρες. Οι μπάτσοι ακολουθούσαν απο πίσω σε κοντινή σχετικά απόσταση (κάποιοι κρατούσαν και χάρτες στο χέρι) και προσπάθησαν να πλησιάσουν καθώς μπαίναμε στήν οδό κρήτης. Σε εκείνο το σημείο η τελευταία αλυσίδα τούς απέτρεψε και συνεχίσαμε αφήνοντάς τούς πάλι πίσω.
Η πορεία αριθμούσε γύρω στα 2000 άτομα, μέγεθος τεράστιο για επαρχιακή πόλη των 70000 κατοίκων. Στηρίχθηκε και απο κόσμο που κατέβηκε απο την Αθήνα (5 πούλμαν) αλλά ήταν κυρίως η παρουσία των ντόπιων που έδωσαν το αντιφασιστικό στίγμα. Οι αναρχικοί αντιφασίστες βρισκόμασταν στο τελευταίο μπλοκ και η πορεία συντονιζόταν ως επι το πλείστον στα αντιεξουσιαστικά συνθήματα. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική.
Βέβαια, τις προηγούμενες μέρες επιχειρήθηκε να καλλιεργηθεί κλίμα φόβου στην πόλη, που έπεσε τελικά στο κενό. Ο τοπικός τύπος επίσης σχολίασε με επιτιμητικό τρόπο την πορεία αυτή. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε…;
Τελευταίο και κωμικό, το ΚΚΕ καλούσε συγκέντρωση την επομένη μέρα στο μνημείο του λιμενεργάτη!

Είμαστε εμείς κομμουνιστών εγγόνια τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα!