(Πρωθ)υπουργοί και τραπεζίτες, δικαστές και εισαγγελείς, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι,
αν ψάχνετε για ανθρωποκτόνους…
…κοιταχτείτε στον καθρέφτη.
H ψήφιση του πρώτου μνημονίου στον ελλαδικό χώρο πραγματοποιήθηκε την 6η Μαΐου 2010. Η 5η Μάη, έχει καταγραφεί με τον πιο έντονο τρόπο στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Την ημέρα αυτή υπήρχε προγραμματισμένο κάλεσμα των συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) καθώς και όλων των τοπικών οργανώσεων, πρωτοβάθμιων σωματείων κλπ. για γενική απεργία και διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Παρά τον παρωχημένο χαρακτήρα του επίσημου συνδικαλισμού, οι εξαγγελίες για προσφυγή στο ΔΝΤ κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, που ανταποκρίθηκαν με πρωτοφανή μαζικότητα στην απεργία. Συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα και η γενική διάθεση οδηγούσε στην πολιορκία της βουλής, για να διακόψει τη λειτουργία της. Η διαδήλωση δέχτηκε άγρια καταστολή και χτυπήθηκε ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά σημεία. Το καταλυτικό όμως στοιχείο που την διέλυσε παντελώς, ήταν η είδηση του θανάτου τριών εργαζομένων από εμπρησμό, της τράπεζας Μarfin στην οδό Σταδίου. Εργαζομένων υποχρεωμένων από την ασύδοτη εργοδοσία Βγενόπουλου να δουλεύουν κλειδωμένοι σε μέρα γενικής απεργίας. Κλειδωμένοι στο κάτεργο μέχρι θανάτου.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα, χρησιμοποίησε το τραγικό αυτό γεγονός της Μarfin για να δημιουργήσει την περιβόητη πλέον θεωρία των δύο άκρων. Με την πάροδο του χρόνου η Μarfin ξεχάστηκε και η καταδίκη των τριών διευθυντικών στελεχών του καταστήματος για βαριές πράξεις και παραλείψεις που συνέβαλαν στο θάνατο των τριών εργαζομένων, πέρασε στα ψιλά γράμματα. Το θέμα ήρθε ξανά στο προσκήνιο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις χρυσαυγιτών που ακολούθησαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φάηλος Κρανιδιώτης έγραψε «μετά την ΧΑ, τώρα ήρθε η ώρα της Μarfin», επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι η Marfin χρησιμοποιείται από το κράτος κατά το δοκούν, για να πολεμήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Σκυλεύοντας τα θύματα, με τον πιο στυγνό τρόπο (και θα συνεχίσει να το κάνει) αποδεικνύοντας ότι είναι ικανό για όλα. Μιλάμε για την κατασκευή ενός ιδεολογήματος που βάζει στη θέση εκφραστών αδικαιολόγητης και απάνθρωπης βίας αγωνιστές, πόλους ενός άκρου για να δικαιολογήσει τα δικά του εγκλήματα. Το αφοριστικό δίπολο που χρησιμοποιεί, επιδιώκει να από-κοινωνικοποιήσει και να κατακερματίσει τόσο τους αγωνιστές, όσο και τους ίδιους τους αγώνες.
Την πρώτη επέτειο από τον εμπρησμό της τράπεζας Μarfin και την επίθεση στο κατάστημα Ιανός, δηλαδή τον Μάιο του 2011, τα μίντια δημιούργησαν έντονο κλίμα τρομοϋστερίας και απαιτούσαν συλλήψεις στο σορό. Έτσι, με προλειασμένο το έδαφος από το μιντιακό παιχνίδι, ένα ανώνυμο και ασύντακτο σημείωμα που στέλνεται στην ασφάλεια, ήταν αρκετό ώστε να κληθούν για κατάθεση 3 σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο. Ενώ, οι δύο σύντροφοι απαλλάσσονται, ο σύντροφος Θοδωρής Σίψας παραπέμπεται για την υπόθεση Μarfin.
Από την 5η Μάη, πέρασαν ήδη 4,5 χρόνια, και υπήρξαν χιλιάδες νεκροί από τότε. Νεκροί από αυτοκτονίες, νεκροί σε εργοτάξια, νεκροί στην ψάθα, νεκροί σε ναυάγια των σύγχρονων δρόμων της δουλείας. Μόνο που αυτοί οι νεκροί είναι απλώς αριθμοί και στατιστική.
Η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καθημερινά. Καταστέλλοντας διαδηλώσεις, επιστρατεύοντας απεργίες, εισβάλοντας σε αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα ελεύθερης σκέψης και δράσης, εκκενώνοντας καταλήψεις , κάνοντας συλλήψεις και βασανισμούς σε συντρόφους, φυλακίζοντας αγωνιστές. Η αναβάθμιση της καταστολής τα τελευταία χρόνια επιστεγάζεται από την προσπάθεια δημιουργίας τράπεζας δεδομένων βιομετρικών στοιχείων, κάτι το οποίο ξεκίνησε από παλιά, όμως τώρα εφαρμόζεται ευρέως και με τη σφραγίδα πλέον του νόμου, (υπόθεση Άρη Σειρηνίδη, Τάσου Θεοφίλου, Στέλλας Αντωνίου κ.α). Τελευταία και στη Θεσσαλονίκη, έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα όπως η ΔΕΘ 2013, η περίπτωση Σκουριών, οι συλληφθέντες της ανακατάληψης του ορφανοτροφείου.
Οι σύντροφοί μας δεν είναι όμως μόνοι τους. Γιατί ο αντικαθεστωτικός αγώνας μέσα από διαφορετικές επιλογές και κοινές συμφωνίες προϋποθέτει την αλληλεγγύη στις τάξεις των καταπιεσμένων. Πάνω σε αυτές τις βάσεις, ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας ολόκληρου του κινήματος. Έτσι και οι απαντήσεις μας μπροστά στη καταστολή πρέπει να είναι συνολικές.
Να εντείνουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξαναγκασμού μέχρι να ξαναβαδίσουμε μαζί με τους φυλακισμένους μας συντρόφους στους δρόμους. Να σπάσουμε να δεσμά και να πάρουμε πίσω όσα μας στερεί η εξουσία. Κρατώντας ξεκάθαρη θέση μάχης ενάντια στο φόβο που μας επιβάλλουν, επιδιώκοντας την καταστροφή του καπιταλισμού δεν αφήνουμε κανέναν αγωνιστή μόνο του στα χέρια του κράτους.
Να συνεχίσουμε τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και αφεντικά, μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.
Να μην αφήσουμε κανέναν σύντροφο μόνο του στα δόντια της εξουσίας.
Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα
κατάληψη Terra Incognita
Νοέμβρης ’14