Στις 4 Ιούνη, κλιμάκιο δικαστικών επιμελητών πήγε στην οικία των γονιών μου στο Βόλο, για να τους ανακοινώσει πως λόγω προσωπικών μου χρεών στην εφορία δεσμέυεται και βγαίνει σε πλειστηριασμό η μηχανή του πατέρα μου, η οποία είναι στο όνομά μου.

Κάποτε είχαμε δηλώσει πως το πρώτο πραγμα που πεθαίνει στον πόλεμο, είναι η αλήθεια. Σήμερα μαζί με την αλήθεια, συνοδοιπορεί στον θάνατο και η ηθική. Στον πόλεμο, όσο οδυνηρό και αν είναι να συνειδητοποιείς την αναγκαιότητα της ύπαρξης σου, υπάρχουν κανόνες. Αυτούς τους κανόνες έρχεται για ακόμη μια φορά να παραβιάσει η αγέλη των διωκτών μου.

Πέρασα σχεδόν δυόμιση χρόνια αιχμάλωτος στα κελιά της δημοκρατίας τους. Μέσα σε ανακριτικά γραφεία κουκουλοφόρων, σε διαδρόμους και αίθουσες της ιεράς εξέτασης, σε κλουβιά και τσιμεντένιους τάφους. Και όλα αυτα τα χρόνια δε πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου να παζαρέψω την πολιτική μου ταυτότητα με όσα κουβαλάει σα παρακαταθήκη πάνω της. Σήμερα βρίσκομαι ξανά πίσω στους δρόμους με ένα σύνολο περιορισμών αλλά τη συνείδησή μου καθαρή για όσα έπραξα.

Η πόρτα της φυλακής έκλεισε πίσω μου, όχι όμως το κεφάλαιο της αντεκδίκησης. Στις 4 Ιούνη, κλιμάκιο δικαστικών επιμελητών πήγε στην οικία των γονιών μου στο Βόλο, για να τους ανακοινώσει πως λόγω προσωπικών μου χρεών στην εφορία δεσμέυεται και βγαίνει σε πλειστηριασμό η μηχανή του πατέρα μου, η οποία είναι στο όνομά μου. Τα χρέη αφορούν τοκισμένα διοικητικά πρόστιμα από υποθέσεις οικονομικής καταστολής όπως η άρνηση στράτευσης, τα πρόστιμα από την απαγόρευση κυκλοφορίας την περίοδο της πανδημίας, δικαστικά έξοδα παλαιότερων δικαστικών μου υποθέσεων κτλ, χρέη που συνειδητά έχω επιλέξει να μην πληρώνω, αρνούμενος το εξατομικευμένα διοικητικό πρόσωπο της καταστολής που γενικεύεται τα τελευταία 10 χρόνια.

Το ζήτημα μου δεν είναι τα αγαθά που κατέχουμε και η ιερότητα της ιδιοκτησίας, αλλά το θράσος και η έλλειψη ηθικής μιας καταστολής που στρέφεται τακτικά στην οικογένεια μου, επειδή δε μπορεί να λυγίσει εμένα τον ίδιο. Μιας καταστολής που δεσμεύει ένα δώρο μου προς τον πατέρα μου, σπέρνοντας τον φόβο και τον εκβιασμό στο οικογενειακό περιβάλλον μου. Μιας καταστολής που στο παρελθόν (τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας μου) τους έχει ενοχλήσει τακτικά με παρακολουθήσεις, προσεγγίσεις και προτροπές, “φιλικές” κουβέντες και ανακρίσεις της γειτονιάς για το προφίλ και την καθημερινότητα μου.

Περί πολέμου λοιπόν να θυμήσω ότι, στα ιστορικά κατάστιχα καμιά μάχη στο τέλος της δε φανέρωσε απώλειες μόνο σε ένα από τα δύο στρατόπεδα.

Θάνος Χατζηαγγέλου
6 Ιούνη 2024
κοινωνία φυλακή

Ο σύντροφος Θάνος Χατζηαγγέλου αποφυλακίστηκε την Παρασκευή 24/5 έπειτα από μια πολυήμερη αναμονή της απάντησης από το συμβούλιο για την υφ’ όρων απόλυσή του. Οι περιοριστικοί όροι που του επιβλήθηκαν είναι η απαγόρευση εξόδου από το νομό Θεσσαλονίκης, υποχρεωτική διαμονή στην οικία που είχε δηλωμένη στην Θεσσαλονίκη και δύο παρόν σε αστυνομικό τμήμα.

Συνεχίζουμε τους αγώνες μας στηρίζοντας τους αιχμαλώτους, δίνοντάς τους φωνή μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής. Για να βαδίσουμε ξανά πλάι πλάι με τους/τις συντρόφους/ισσές μας στους δρόμους της εξέγερσης και της ανυπακοής. Μέχρι τη συνολική απελευθέρωση.

Μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά/κλουβιά

Λευτεριά σε όλους τους αιχμάλωτους πολέμου

Στις 4 Απρίλη 2023 ξεκίνησε η δίκη των 3ων συντρόφων μας Θ.Χατζηαγγέλου, Γ.Βούλγαρη και Π.Καλαϊτζή στη Λάρισα. Ο Θ.Χατζηαγγέλου και η Γ.Βούλγαρη είχαν συλληφθεί στις 8/2/2022, έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής σε σπίτι, με αφορμή την εμπρηστική επίθεση στο Ίδρυμα του Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού, στην Άνω Πόλη, ενώ το απόγευμα πραγματοποιείται η προσαγωγή του Π.Καλαϊτζή, η οποία αργότερα μετατρέπεται σε σύλληψη. Στις 12/2/22 περάσαν από την διαδικασία ανακριτή και εισαγγελέα και κρίθηκαν προφυλακιστέοι με τις κατηγορίες της συμμετοχής τους στην Οργάνωση “Αναρχική Δράση”(187Α), τον εμπρησμό στο «Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού» και άλλων κατηγοριών. Από την πρώτη στιγμή ο σύντροφος Θάνος Χατζηαγγέλου ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού και των ευρημάτων του σπιτιού και μετέπειτα στις 10 Μάρτη τη συμμετοχή του στην οργάνωση, η συντρόφισσα Γεωργία Βούλγαρη υπερασπίστηκε την επιλογή να έχει υποστηρικτικό ρόλο για την πραγματοποίηση της ενέργειας στο ΙΕΘΠ και ο σύντροφος Πάνος Καλαϊτζής αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. Στο βούλευμα του 6μήνου ο Π. Καλαϊτζής απαλλάχθηκε από την κατηγορία του 187Α και αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους το παρόν και την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, η Γ. Βούλγαρη αφήνεται ελεύθερη με περιοριστικό όρο να είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι και ο Θ. Χατζηαγγέλου παραμένει στη φυλακή. Οι σύντροφοι Γ. Βούλγαρη και Θ. Χατζηαγγέλου συνεχίζουν να κατηγορούνται με τον 187Α με τον όρο της ατομικής τρομοκρατίας.

Στις 4 Απρίλη 2023 ξεκίνησε η δίκη των 3 συντρόφων μας όπου έκρινε ένοχο το αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου με ποινή 6 χρόνια και 9 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή, ένοχη τη Γ. Βούλγαρη με ποινή 16 μηνών φυλάκιση με αναστολή και αθώο τον Π. Καλαϊτζή.

Στις 22 Μάη 2024 ορίστηκε το εφετείο της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, όπου θα επανεξεταστεί η πρωτόδικη απόφαση από το πενταμελές εφετείο της Λάρισας. Παράλληλα ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου, καθώς έχει εκτίσει τα 2/5 της ποινής του, υπέβαλε αίτηση για την υφ’ όρων απόλυσή του στις αρχές Απρίλη και κάποιες μέρες μετά γνωστοποιήθηκε η θετική εισαγγελική πρόταση με περιοριστικούς όρους την απαγόρευση εξόδου από το νομό Θεσσαλονίκης, την υποχρεωτική διαμονή στο σπίτι που έχει δηλωμένο στη Θεσσαλονίκη και δύο παρόν το μήνα. Παρόλα αυτά το συμβούλιο καθυστέρησε να συνεδριάσει και ενώ η ημερομηνία που ορίστηκε εντέλει ήταν στις 14 Μάη, μέχρι και σήμερα δεν μας έχει γνωστοποιηθεί ακόμη η απόφαση. Αυτό το εκλαμβάνουμε ως έναν εμπαιγμό και μία εκδικητική στάση απέναντι στον σύντροφο, καθώς μας είναι γνωστή η τακτική της δικαστικής εξουσίας που δεν ενδιαφέρεται για τις ζωές των κρατουμένων, στερώντας τους το δικαίωμα σε λίγες ανάσες ελευθερίας. Και είναι ακόμη πιο εκδικητική και σκληρή απέναντι σε πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι δεν έχουν δείξει μετάνοια, δεν έχουν σταματήσει να αγωνίζονται και μέσα από τα κάγκελα, δεν έχουν σταματήσει να παρεμβαίνουν με το λόγο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ως αναρχικές/οι έχουμε το χρέος απέναντι στους ίδιους μας τους αγώνες, απέναντι στην ίδια την πολιτική μας ύπαρξη να μην εγκαταλείπουμε ο ένας την άλλη ακόμη και όταν οι καιροί δυσκολεύουν. Οι ιδέες μας και οι δεσμοί μας θα είναι για πάντα ένα όπλο που δεν θα μπορέσουν ποτέ να κατανοήσουν.

Όπως σταθήκαμε στο πλευρό των τριών συντρόφων μας καθ’ όλη τη διάρκεια των προφυλακίσεών τους αλλά και της διεξαγωγής του δικαστηρίου τους, έτσι και τώρα θα σταθούμε αλληλέγγυα στο πλάι τους. Γιατί εκεί είναι η θέση μας.

Κανένας/καμιά μόνος/η στα χέρια του κράτους

Πόλεμο στην κρατική τρομοκρατία

Θάνο γερά ως τη λευτεριά

Τετάρτη 22/5, 09:00|Συγκέντρωση αλληλεγγύης, δικαστήρια Λάρισας

Επιστολή του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου προς την συντρόφισσα της RAF Daniela Klette που αιχμαλωτίστηκε, έπειτα από 30 χρόνια παράνομης ελευθερίας, κατά τις αντι-Τρομοκρατικές επιχειρήσεις των τελευταίων ημερών στην Γερμανία.

Όταν ανοίγεις τα μάτια σου στο κελί και μαθαίνεις πως, έπειτα από 30 χρόνια άκαμπτης ζωής γεμάτης υπερβάσεις, μία συντρόφισσά σου βρίσκεται πλέον καθηλωμένη στην πολεμική αιχμαλωσία, νιώθεις πως κλέβουν και τις δικές σου ανάσες. Μία συντρόφισσα, που τίμησε με περηφάνια κάθε της βήμα στα μονοπάτια της παράνομης ελευθερίας, σήμερα πληθαίνει με το ήθος και την αξιοπρέπειά της την κοινότητα των πολιτικών αιχμαλώτων στα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σύντροφισσα Daniela,

Για 30 χρόνια ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, όταν αντικρίζει το είδωλό του στη βιτρίνα των συμφερόντων του, μετράει ακόμα τις πληγές που άφησε πίσω της η ένοπλη επαναστατική εμπειρία της Φράξιας Κόκκινος Στρατός-RAF. Κρύβει την αδυναμία του πίσω από έναν πόλεμο αβεβαιότητας, γεμάτο δολοφονίες, βασανισμούς και φυλακίσεις επαναστατών για δεκαετίες. Εικόνες μίσους και μονιμοποίησης της έκτακτης ανάγκης από ένα καθεστώς που δεν μπορεί να εγγυηθεί στους μισθοφόρους του τη σταθερότητά του, μπροστά στην άγραφη ηθική της πανανθρώπινης αντίστασης.

30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Μικρές ιστορίες μιας ενιαίας αφήγησης από καθαρά στόματα, που μιλούν την ίδια γλώσσα. Υπέροχοι άνθρωποι που έχουν μπλεγμένο στα χέρια τους το νήμα της αντίστασης, ένα νήμα δίχως τέλος που έχει την αφετηρία του σε κάθε ιστορικό σημείο έκφρασης της επαναστατημένης αξιοπρέπειας. Είμαστε τα χίλια στιγμιότυπα του ταξικού πολέμου, της αντάρτικης δήλωσης, της απελευθέρωσης. Είμαστε τα χίλια πρόσωπα της περήφανης ζωής μέσα στον αγώνα για Ανατροπή και Επανάσταση.

30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε πως το επαναστατικό πέρασμα είναι γεμάτο αίμα και σίδερο. Πως οι κηλίδες από το αίμα των νεκρών ανταρτών στις ενέδρες της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας, όπως της συντρόφισσας Petra Schelm, των δολοφονημένων αιχμαλώτων στο Stammheim δεν στεγνώνουν. Λεκιάζουν το χρόνο ανεξίτηλα, φανερώνοντας στον ορίζοντα της σταθερότητας, τη διαρκώς επαπειλούμενη ρήξη. 30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να αφοπλίσουμε τις καρδιές μας. Τούτες τις καρδιές που οι χτύποι τους θυμίζουν αντίστροφη μέτρηση.

Η αιχμαλωσία είναι σίγουρα ένα προϊόν ήττας. Μια ήττα που βιώνουμε καθημερινά στην αποστέρηση της δυνατότητας να ζούμε τις ζωές μας με ένταση και δημιουργική αντίσταση. Τίποτα όμως δεν στέκει ικανό να μειώσει την ιστορία μας, τους αγώνες μας, τα λόγια μας που πρόδιδαν τις σκέψεις και προεικόνιζαν τις πράξεις μας. Η αδούλωτη περηφάνια μας είναι ο φόρος τιμής στους συντρόφους που συμβίωσαν και συμβιώνουν την τυραννία της πολιτικής αιχμαλωσίας στα κάτεργα των ιμπεριαλιστικών κέντρων, στους αχαρτογράφητους αδερφούς και αδερφές του κοινού μας αγώνα, μα πάνω απ’ όλα σε εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που με το χαμό τους βάδισαν χίλια βήματα μπροστά για να μας ανοίγουν το δρόμο.

Ξεχωριστές σελίδες ενός κοινού βιβλίου που γράφει τη λέξη Επανάσταση στη ράχη του, είναι οι ζωές μας σύντροφισσα. Και όμως το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
15/3/2024

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τα 14 χρόνια από τη δολοφονία του αντάρτη πόλης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρου Φούντα. 

Σε τούτο τον τόπο, που μόνο το αίμα μας μαρτυρά την ανάγκη για δικαιοσύνη, η επαναστατική μνήμη δεν είναι ένα πισωγύρισμα στο χρόνο. Δεν είναι μια αφήγηση ή μια σκέψη για το χθες. Δεν είναι όμορφες εκφράσεις και πορφυρά λόγια. Η επαναστατική μνήμη είναι ένα σώμα γεμάτο πληγές και κάθε πληγή μαρτυρά μια ιστορία. Μια ιστορία που μέσα από ακανόνιστες σκέψεις και λόγια αληθινά, κοφτερά και φλογισμένα, πήγε την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο μπροστά. Κάθε μας βήμα και μια πληγή παραπάνω, κάθε πληγή και τα βήματα πληθαίνουν.

Από το 2010, οι Μάρτηδες σταμάτησαν να κουβαλάνε την άνοιξη. Μόνο το μούδιασμά μας μένει, όταν με μάτια βουρκωμένα, πασχίζουμε να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά στον ουρανό από χρέος και ανάγκη να τηρήσουμε όσα υποσχεθήκαμε εκείνο το ξημέρωμα. 14 χρόνια μετά, δεν έχει περάσει ούτε μέρα που να μην πούμε πως ο Λάμπρος Φούντας είναι ένας από μας. Δεν πέρασε μέρα που να μη μιλήσουμε με την ίδια άκαμπτη περηφάνια για την προσωπικότητά του, για τις πολιτικές του επιλογές, για τον τρόπο που υπερασπίστηκε τη ζωή μέχρι το τέλος, κοιτώντας το θάνατο κατάματα.

Όποιος μοιράστηκε στιγμές στο πλευρό του, μαρτυρά πόσο αγεφύρωτο είναι το κενό που έχει αφήσει ο χαμός του. Και αν χιλιάδες λέξεις μιλούν για το ποιος είναι πραγματικά ο Λάμπρος, όλες πέφτουν καταγής και σπάνε σαν τα ποτήρια. Ο Λάμπρος Φούντας είναι επαναστάτης. Δολοφονήθηκε από τους ένστολους λακέδες, Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράκη Θεόδωρο, για την αντάρτική του στράτευση στις γραμμές του Επαναστατικού Αγώνα. Έζησε σαν αντάρτης και πέθανε ως τέτοιος, προετοιμάζοντας μια ένοπλη ενέργεια για τις ανάγκες της Ανατροπής και της Επανάστασης. Αυτός είναι ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, ένα κατακόκκινο ρόδο, τα αγκάθια του οποίου ματώνουν όποιον προσπαθεί να το ξεριζώσει. Όποιον με τα λόγια του, με τις πράξεις ή τη μη πράξη του, προσπαθεί να αλλοιώσει, να συκοφαντήσει και να ξαναγράφει την ιστορία αυτού του τόπου.
Όταν ένας πραγματικός σύντροφος πεθαίνει, πεθαίνει και κάτι μέσα μας. Και έπειτα έρχεται ένας άλλος θάνατος, πιο επώδυνος, όταν η κυριαρχία προσπαθεί να δολοφονήσει την πολιτική μας ταυτότητα, τη μνήμη μας. Σε αυτόν τον πόλεμο, ο καθένας και η καθεμία πρέπει να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά είναι ο Λάμπρος και όσοι βρίσκονται στην ίδια μεριά αυτής της ιστορίας. Και αν μέσα σε αυτή την αναζήτηση, που κρατάει μια ζωή, συναντήσει κάποια κομμάτια που μιλούν την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα της φωτιάς, της Επανάστασης, τη γλώσσα που μιλούσε και ο Λάμπρος, τότε δε μένει παρά να κάνει και αυτός ακόμα ένα βήμα. Έτσι τα βήματα πληθαίνουν.

“Τα υγρά μάτια προδίδουν τα κρατημένα δάκρυα. Κανένα σύνθημα. Ακούγεται ο ήχος από τα βήματα, σαν να προειδοποιεί πόσο βαριές είναι οι γεμάτες μίσος σκέψεις. Για τους νεκρούς συντρόφους τα δάκρυα δεν είναι αρκετά. Θα πληρώσετε για όλα, θα πληρώσετε ακριβά”.

Λάμπρος Φούντας παρών σε κάθε επαναστατημένη ανάσα που πνέει ελευθερία.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
10//3/2024

Πολιτική επιστολή του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου προς την Πρόεδρο του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών, ενόψει της κατάθεσης του πρώην υπουργού μεταφορών Κ. Καραμανλή στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, ένα χρόνο μετά την κρατική δολοφονία στα Τέμπη. 

Αξιότιμη κ. Καρυστιανού,

Υπάρχουν στιγμές, που τη θέση του άμετρου λόγου είναι δείγμα αρετής και σωφροσύνης να καταλαμβάνει η σιωπή, μπροστά στο δέος και την αξιοπρέπεια του αγώνα ενός ανθρώπου, για να ανταμώσει με το ατομικό και το συλλογικό του δίκιο. Τέτοια στιγμή είναι και τούτη.

Έχοντας πολιτικά και συνειδησιακά σαφή και αταλάντευτη θέση ενάντια στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη αυτού του κράτους, μέσα από τα οποία θωρακίζει την πολιτική βρωμιά και την ηθική αθλιότητα των λακέδων του, αντιλαμβάνομαι κάθε μέρα, ίσως και λίγο παραπάνω, πως η δικαίωση όσων δολοφονήθηκαν από την εγκληματική αμέλεια των συμφερόντων της αστικής πολιτικής και του καπιταλισμού, βρίσκεται στη διαρκή και δίχως συμβάσεις υπεράσπιση του χαμού τους ενάντια στη λήθη. Και η λήθη δεν ανατρέπεται ούτε με προσευχές, ούτε με κροκοδείλια παρακάλια και ζητιανιά.

Την ίδια στιγμή που εγώ βρίσκομαι παρατατεμένα αιχμάλωτος για την αδιαπραγμάτευτη αφοσίωσή μου στο επαναστατικό Δίκιο, οι υπεύθυνοι χιλιάδων εγκλημάτων χτίζουν, γεμάτοι έπαρση και αλαζονεία, τις ζωές τους πάνω στο δικό μας πόνο, πάνω στο δικό μας αίμα. Είναι ηθική απρέπεια και πολιτική προστυχιά να κουνάς το δάχτυλό σου γεμάτος δεικτικότητα, αντί να σκύβεις από ντροπή το κεφάλι μπροστά σε έναν άνθρωπο που αντλεί δύναμη από το χαμό και με δάκρυα περηφάνιας και ειλικρίνειας τσακίζει την κατασυκοφάντηση της μνήμης αυτού του χαμού.

Ο βιολογικός θάνατος είναι μια στιγμή οδύνης και ανείπωτης θλίψης μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η πολιτική δολοφονία της μνήμης του χαμού κρατάει μια ζωή, θρέφεται και συνοδοιπορεί με τη δολοφονία των πολιτικών κινήτρων, τη φθορά της αντίληψης και της αξιοπρέπειας, το θάνατο της ίδιας της αλήθειας μέσα σε μια ζωή που κανονικοποιεί τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς θανάτους. Σε αυτήν τη ζωή ο καθένας μας χάνει καθημερινά και ένα κομμάτι του εαυτού του, της ανθρωπιάς του, όταν σιωπεί συγκαταβατικά. Όταν ατσαλώνει την ταπείνωσή του με συμβιβασμούς και ανοχή.

Σε έναν κόσμο που στερείται καθετί αυτονόητο είναι πολιτική, κοινωνική, μα πάνω απ’ όλα ηθική αναγκαιότητα να μένουμε προσηλωμένοι σε ότι φαντάζει ανέφικτο. Σε έναν κόσμο βαθιά άδικο για όσους και όσες δεν κρύβουν τη λαιμαργία τους πίσω από πολιτικές ασυλίες και θεσμικά προνόμια, η αλήθεια και η Δικαιοσύνη βασιλεύει σε βουρκωμένα μάτια που κραυγάζουν αξιοπρέπεια. Για το θάρρος, για τη θέληση, για το καθήκον, η μνήμη των ανθρώπων μας να στεριώσει στο παρόν, ανοίγοντας μέσα από τη σύγκρουση το πέρασμα προς την αθανασία.

Γνωρίζω πως τίποτα απ’ όσα σας αναφέρω δεν θα μαλακώσει έστω και ελάχιστα τον πόνο σας. Όμως θέλω να γνωρίζετε και εσείς πως σε αυτόν τον αγώνα που δίνετε, δεν θα είσαστε ποτέ μόνη. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αισθάνονται, που νοιάζονται, που αγαπούν. Άνθρωποι που βρίσκονται σε αμφιθέατρα, σε εργοτάξια, σε γειτονιές, ακόμα και σε φυλακές. Άνθρωποι που τιμούν την ιδιότητά τους κάθε μέρα και δεν χρειάστηκε να είναι σε εκείνη την αμαξοστοιχία για να πονέσουν το ίδιο και ο πόνος τους να γίνει αίσθημα αγώνα για δικαίωση.

Θρέφοντας αμέριστο σεβασμό και αλληλεγγύη για το σθένος και την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει τον αγώνα σας, πρέπει να γνωρίζετε πως την ίδια στιγμή που εσείς χάνατε το παιδί σας, κάποιοι από εμάς αποκτούσαν ακόμη μια μητέρα. Θέλει αρετή τελικά η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών.

Με βαθύτατη εκτίμηση,
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Φυλακές Λάρισας
13/2/2024

Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου για τη νέα αρνητική απόφαση αναστολής της ποινής. 

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.

Αιώνες μοναξιάς.

Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.

Ονειρεύομαι ελευθερία…

Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.

Μεγάλα όνειρα στον ουρανό…

Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.

Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε

του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.

Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.

Και τη Ζωή πράξη.

Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ

Σ’ ΑΓΑΠΩ

και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.

Περιμένω! Περιμένω τούτα τα βλέμματα τα δεικτικά, γεμάτα έπαρση. Πρόσωπα φοβισμένα, πίσω απ’ τον τήβεννο της τυφλής δικαιοσύνης. Γιοι και θυγατέρες -γνήσια τέκνα της Θέμιδας- επικριτές του Δίκαιου, που ατσαλώνουν τη βρωμιά τους με το νόμο της σιωπής. Και στο διάβα τους, οι μοίρες των ανθρώπων να σέρνονται κατά γης σαν κουρελόπανο.

Περιμένω! Περιμένω από τους θεατές να ντρέπονται, όταν σιωπούν ενώ υποφέρουν. Χτίζουν το πριγκιπάτο της υποταγής με άνευρες αρνήσεις και συμβάσεις. Με προσευχές και παρακάλια, με ζητιανιά και αθλιότητα. Πολιτική αθλιότητα. Και υφαίνουν την σκλαβιά τους, ένα κόμπο τη φορά. Ένα κόμπο τη φορά. Μέχρι να κρύψει όλο το φως.

Περιμένω! Γυρίζω πίσω και περιμένω. Ανάμεσα σε ανθρώπους ξεχασμένους και αφορισμένους. Σηκώνοντας ένα φορτίο βαρύ, για το εγώ μου, για το εμείς. Για να υπάρχει το Εμείς. Για να μην γίνει αβάσταχτη ολότητα το ψύχος. Έτσι κάθε ξημέρωμα, στον καθρέφτη του κελιού μου αντικρύζω ένα πρόσωπο ανθρώπινο. Κουρασμένο ναι αλλά ανθρώπινο.

Με αδούλωτη συνείδηση και άκαμπτη υπερηφάνια, υπηρετώ την άρνηση και περιμένω. Τούτη τη μέρα και τις χιλιάδες νύχτες στο κατόπι της. Δίχως ακάνθινα φεγγάρια και καθορισμένα ηλιοβασιλέματα, δίχως στεγνές βροχές και ανέγγιχτους ανέμους.

Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή.

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

24/1/2024

Στις 24 Ιανουαρίου εξετάζεται η 2η αίτηση αναστολής της ποινής του συντρόφου Θ. Χατζηαγγέλου, από το πενταμελές εφετείο κακουργημάτων στη Λάρισα. Έχει ήδη απορριφθεί η 1η τον Σεπτέμβρη του 2023 και η αίτησή του για ολιγοήμερη άδεια, μία τακτική που δεν τη συναντάμε πρώτη φορά, επικαλώντας ως επιχείρημα δικαστήρια που εκκρεμούν.

Η δικαστική εξουσία, όπως τόσο εύκολα ρίχνει ποινές κάθειρξης πολλών ετών, στερώντας την ελευθερία από πολλούς ανθρώπους βαφτίζοντάς τους τρομοκράτες και εγκληματίες ενώ οι πραγματικοί ένοχοι αφήνονται ελεύθεροι, έτσι εύκολα συνεχίζει να στερεί το δικαίωμα σε λίγες ανάσες ελευθερίας. Και η στάση τους είναι ακόμη πιο σκληρή απέναντι σε πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι δεν έχουν δείξει μετάνοια, δεν έχουν σταματήσει να αγωνίζονται και μέσα από τα κάγκελα, δεν έχουν σταματήσει να παρεμβαίνουν με το λόγο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν έχουν “σωφρονιστεί” δηλαδή, οπότε συνεχίζουν να τους τιμωρούν.

Όπως σταθήκαμε στο πλευρό των τριών συντρόφων μας καθ’ όλη τη διάρκεια των προφυλακίσεών τους αλλά και της διεξαγωγής του δικαστηρίου τους, έτσι και τώρα θα σταθούμε αλληλέγγυα στο πλευρό του συντρόφου Θάνου.

Κανένας/καμιά μόνος/η στα χέρια του κράτους

Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά

Θάνο γερά ως τη λευτεριά

Τετάρτη 24/1, 09:00|Συγκέντρωση αλληλεγγύης, δικαστήρια Λάρισας