Τις τελευταίες δεκαετίες ο στρατός προσπαθεί συνεχώς να ισχυροποιηθεί, να διατηρήσει και να αυξήσει όχι μόνο την ισχύ του αλλά και την αποδοχή του ως “αναγκαίο καλό” για την κοινωνία, παρισφρύωντας σε πολλές μορφές του κοινωνικου βίου, άλλοτε φανερα και άλλοτε συγκεκαλυμμένα.
Παράλληλα όμως, και απέναντι σε αυτή την λειτουργία και προσπάθεια του στρατού, δημιουργήθηκαν αντιστάσεις οι οποίες μέσα στα χρόνια άλλαξαν μορφή. Μία από τις πιο αιχμηρές παραμένει η άρνηση στράτευσης. Τα τελευταία χρόνια οι αρνήσεις στράτευσεις εξελίχθηκαν απο μία προσωπική άποψη σε συλλογικές πολιτικές θέσεις, επικοινώνησαν και συνδέθηκαν εντονότερα με πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες, ανιχνεύσαν τις προεκτάσεις του μιλιταρισμού και αντιτάχθηκαν επί του πρακτέου σε αυτόν.
Είναι σαφές ότι το “ιστορικό πλαίσιο”, ο χώρος και ο χρόνος, που διαμορφώνεται και εκδηλώνεται μια άρνηση στράτευσης μπολιάζει την ίδια την άρνηση. Το χαρακτηριστικό όμως μιας άρνησης είναι ότι δεν αφορά μια στιγμή και δεν παύει να ισχύει σε ένα νέο πλάισιο, αλλά φέρει ενεργά και επίκαιρα μηνύματα, θίγει θέματα για προβληματισμό και εντοπίζει προεκτάσεις του μιλιταρισμού. Είναι δηλάδή μία στάση-θέση που απλώνεται στο χρόνο.
Αυτά τα περιεχόμενα λοιπόν, αρνήσεων που γίναν σε διαφορετικό πλαίσιο, είχαν διαφορετική αφετηρία και αφορμή, θέλουμε να τα επικαιροποιήσουμε και να τα αναδείξουμε εκ νέου.
Τετάρτη 11 Φλεβάρη 21:00 στο Άνευ Αρχών, Χατζηανδρέου 5