O κόσμος δεν αλλάζει ούτε με προσευχές ούτε με εκλογές.
Σεπτέμβρης 2015 και είναι η τρίτη φορά που η κυβέρνηση Σύριζα καταφεύγει στις κάλπες, επικαλούμενη την ζήτηση λαϊκής εντολής για την συνέχιση της ισοπεδωτικής πολιτικής που επιβάλλει ο σύγχρονος ανεπτυγμένος κόσμος στις κοινωνίες ανά τον πλανήτη. Είναι η υπόσχεση της ρήξης με την ΕΕ που μετατράπηκε σε επιμήκυνση της πιστωτικής υποτέλειας, είναι η υπόσχεση της άρνησης κάθε συμφωνίας με το κεφάλαιο που μετατράπηκε σε 3ο μνημόνιο, είναι η τωρινή υπόσχεση της αναδιάρθρωσης της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης που θα κάψει ότι έχει απομείνει. Η ιστορία κάνει κύκλους και καταγράφεται όχι για να δοξάσουμε το παρελθόν αλλά για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Υπάρχουν όμως πλέον εξαπατημένοι ψηφοφόροι; Υπάρχει κάποιος που πραγματικά ελπίζει πως ο κόσμος αυτός θα αλλάξει μέσα από τις εκλογές και την ανάθεση των πολιτικό-κοινωνικών ζητημάτων στα επιστημονικά επιτελεία και τους επαγγελματίες πολιτικούς; Υπάρχει κάποιος που ελπίζει ότι αυτό το σύστημα εξανθρωπίζεται; Ερωτήματα που δέχονται μόνο μια απάντηση, όχι. Οι εκλογές αποτελούν το όπλο της εξουσίας να εκτονώσει κάθε ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης στις κάλπες. Τα τελευταία χρόνια όμως αποτελούν και το άλλοθι του καθενός μπροστά στην ευθύνη πως τη λύση για τα πραγματικά προβλήματα θα την δώσει η ίδια η κοινωνία μέσα από την οργάνωση της κοινωνικής-ταξικής αντεπίθεσης.
Η θεώρηση του τέλους του μεσσιανισμού προκύπτει από την ίδια την κοινωνική βάση που όλο το προηγούμενο διάστημα μοίρασε απλόχερα ευκαιρίες σε κάθε πολιτικό φορέα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου. Τίποτε όμως δεν άλλαξε και τίποτε δεν μένει το ίδιο. Η ανάθεση της ρύθμισης των ζωών μας σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν εκλεγεί, δηλαδή η συνειδητή παραίτηση από τη συμμετοχή στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων, είναι η ίδια η αναπαραγωγή της εξουσίας και των επιτελέσεων της στην κοινωνία.
Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες, έλεγαν παλιοί θεωρητικοί. Και αυτό γιατί σε ένα βουνό νόμιμων καταχρήσεων και πολιτικών κοινωνικής γενοκτονίας, η λύση δεν μπορεί να βρίσκεται γραμμένη στους νόμους. Σε ένα πολιτικό περιβάλλον που παράγει φτώχεια και καταπίεση, που προωθεί την μιζέρια και την εξατομίκευση, που επιβάλλει το δίκιο του κέρδους μετατρέποντας την ζωή σε επιβίωση, δεν μπορούμε να βρούμε περιθώρια αλλαγής.
Ένας άλλος κόσμος όμως είναι εφικτός.
Ένας κόσμος ισότητας και αλληλεγγύης μακριά από λογικές ιεραρχίας. Ένας κόσμος δομημένος πάνω στις πραγματικές ανάγκες των μελών του. Ένας κόσμος που θα παράγει λύσεις και όχι προβλήματα. Ενάντια σε κάθε λογική ανάθεσης με ή χωρίς εκλογικές διαδικασίες, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία αυτοδιάθεσης, που θα καλύπτει μόνη τις ανάγκες της. Μέσα από οριζόντιες αντιθεσμικές διαδικασίες, να συλλογικοποιήσουμε ολόκληρες τις ζωές μας. Μέσα από αντιιεραρχικούς-αντικρατικούς σχηματισμούς να οργανώσουμε τον αγώνα για την ολοκληρωτική καταστροφή των κρατών και του κεφαλαίου.
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα, …για να τελειώνουμε μια για πάντα με το παλιό.
Αποχή από τις εκλογές.
Συμμετοχή στους αγώνες ενάντια στα κράτη και το κεφάλαιο.
Κατάληψη Terra Incognita