Ένα σπίτι άδειο και νεκρό. Ένα ακόμα σπίτι ανάμεσα σε τόσα που ρημάζουν μέσα στις μητροπόλεις. Ένα σπίτι που στεγάζει την ανυπαρξία. Άδειο και κενό σαν τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. Και ξαφνικά το λουκέτο σπάει και η πόρτα ανοίγει. Και μαζί της ανοίγει και ένας καινούριος κόσμος. Ακόμη μια ανεξερεύνητη γη. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τη γλυκιά αυτή μελωδία από τη θραύση των λουκέτων.
Αυτές τις μέρες δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι σε γειτονιές της Θεσσαλονίκης ανοίγουν συντονισμένα άδεια κτήρια και τους δίνουν έστω και για λίγα λεπτά ζωή, σπάζοντας τη σιωπή και την εγκατάλειψη, τον μαρασμό και την αδιαφορια. Οι καταλήψεις τόσο ως στεγαστική λύση χωρίς εξωστρεφή πολιτικά χαρακτηριστικά όσο και ως κέντρα αγώνα στις μέρες μας είναι κάτι δεδομένο. Είναι όμως μια συνθήκη που έχει κερδηθεί με πείσμα, συνέπεια και αδιαλλαξία όλα αυτά τα χρόνια που το κράτος έβαζε στο στόχαστρο την πρακτική αυτή. Γι’ αυτό και η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που διατηρούν ακόμη ισχυρό καταληψιακό κίνημα. Οι καταλήψεις είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του αγώνα για την ατομική κ συλλογική απελευθέρωση.Γι αυτό και σήμερα αποτελεί αιχμή του δόρατος της κρατικής καταστολής.
Μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο κανόνες και συμβάσεις, εκεί όπου τα θέλω πνίγονται στα πρέπει, οι καταλήψεις έρχονται να απαλλοτριώσουν τον κλεμμένο χώρο και χρόνο. Έρχονται να δώσουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε όλα όσα φαντάζουν αδύνατα. Οι καταλήψεις δεν είναι ο αυτοσκοπός, είναι η ευκαιρία. Η ευκαιρία να στεγάσεις ότι πιο κρυφό έχεις. Εδάφη απελευθερωμένα από τα δεσμά της εξουσίας, χωρίς κανόνες και νόμους, χωρίς τα κυρίαρχα πρότυπα και την αλλοτρίωση. Χωρίς την εξουσιαστική επιβολή και τις επιτελέσεις της.
Οι καταλήψεις δεν είναι νεκρά ντουβάρια. Είναι η έμπρακτη δυνατότητα του καθενός από εμάς να εκφραστεί ελεύθερα, να δημιουργήσει, να διαμορφώσει την προσωπικότητά του, να διασκεδάσει, να αισθανθεί, να ζήσει έξω και ενάντια στη κυρίαρχη κανονικότητα που έχει επιβληθεί από την εξουσία.
Δημιουργούμε χώρους όπου συλλογικοποιούμε τόσο τις ανάγκες μας όσο και τις επιθυμίες μας αμφισβητώντας στην πράξη την ιδιότητα της ιδιοκτησίας. Μέσα στη καπιταλιστική συνθήκη, όλα είναι κλεμμένα και όλα μας ανήκουν. Μαθαίνουμε να ζούμε μέσα σε κοινότητες μακριά και απέναντι στο αδιέξοδο της εξατομίκευσης. Βρίσκουμε συλλογικές λύσεις στα υπαρκτά ατομικά προβλήματα ενώ αμφισβητούμε στην πράξη τα επίπλαστα αδιέξοδα που τεχνηέντως δημιουργεί ο καπιταλισμός για να εισάγει υποσυνείδητα εξαρτήσεις.
Μας δίνεται η δυνατότητα να αποτυπώσουμε τη δημιουργικότητά μας και να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας χωρίς αυτές να φιλτράρονται μέσα από το πρίσμα της κερδοσκοπικής αξιοποίησης και των καινοτόμων δυνατοτήτων που μπορεί να γεννήσουν. Το κίνητρο είναι αποκλειστικά και μόνο η εκπλήρωση της επιθυμίας και όχι η κριτική επεξεργασία των δυνατοτήτων και η χρησιμότητα που εμπεριέχει.
Οργανώνουμε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας από την κάλυψη των βασικών αναγκών μέχρι την διασκέδαση με βάση πολιτικά κριτήρια και όχι κριτήρια μαζικής αποχαύνωσης. Με βάση την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση πολεμάμε στην πράξη κάθε μορφή ιεραρχίας. Οι καταλήψεις δεν είναι η χαβούζα μέσα στην οποία χωράνε όλοι. Εξουσιαστικές συμπεριφορές και επιτελέσεις, ματσο κουλτούρα και σεξιστικές λογικές, είναι εχθρικές και ως τέτοιες οφείλουν να αντιμετωπίζονται. Η προσπάθεια να οικοδομήσουμε ένα νέο κόσμο ισότητας, αυτοδιάθεσης και αλληλεγγύης απαιτεί αδιάλλακτη θέση και έμπρακτη άρνηση κάθε συμπεριφορικού καρκινώματος που κυοφορείται μέσα στη μικροαστική κουλτούρα που αντιπαλεύουμε.
Οι καταλήψεις είναι η στέγη των επιλογών αγώνα που έχει κάνει ο καθένας από εμάς και τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό και οφείλουν να ξεπερνούν το ρόλο της νησίδας ελευθερίας και να αποτελούν ορμητήριο ενάντια στο υπάρχον. Και η υπεράσπισή τους δεν είναι κάτι άλλο από την υπεράσπιση του ίδιου του αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, για την Επανάσταση και την Αναρχία.
Η χρησιμότητα των καταλήψεων ως επαναστατικής συνθήκης αυτοοργάνωσης της δράσης μας κρύβεται στην παρακάτω ερώτηση: μπορεί να φανταστεί κάποιος σήμερα πως θα ήταν τα επαναστατικά κινήματα αν δεν υπήρχε καταληψιακή κίνηση. Πόσο δύσκολο είναι να κινείσαι μέσα σε ένα χώρο χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς τη δυνατότητα να έρθεις σε άμεση επαφή με συντρόφους. Πόσο δύσκολο θα ήταν να οργανωθούν οι νευραλγικές διαδικασίες του κινήματος: συνελεύσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις. Ακόμα και η κουλτούρα της συλλογικοποίησης από τη πολιτική δράση μέχρι τη διαβίωση θα ήταν κάτι που με δυσκολία θα ήταν εφικτό.
Οι καταλήψεις είναι η ευκαιρία, είναι η αρχή. Είναι η δυνατότητα να στεγάσουμε την εικόνα του νέου κόσμου που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε. Είναι η απόδειξη πως μέσα στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης υπάρχει λύση για το ξεπέρασμά της. Λύση ριζική που τίθεται απέναντι στους θεσμούς του κράτους και του κεφαλαίου. Αν όμως οι καταλήψεις δεν είναι ορμητήριο σύγκρουσης με τον κόσμο του καπιταλισμού δεν απέχουν καθόλου από αυτόν. Αν ο καθένας βολευτεί στην ασφάλεια και τον εγωκεντρισμό του εναλλακτικού τρόπου ζωής μέσα στη συνθήκη της κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και δεν κοινωνικοποιήσει την ανατρεπτική δράση ενάντια στο υπάρχον τότε ή αφομοιώνεται ή βρίσκεται ασυνείδητα σε καθεστώς πλήρους ελέγχου καθώς εγκλωβίζει την επαναστατικότητά του σε 4 τοίχους.
Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια μας, είναι οι ζωές μας ολόκληρες. Και όταν οι ζωές μας βρίσκονται σε ομηρία γινόμαστε πιο οργισμένοι από ποτέ. Γιατί κανένας δεν μπορεί να σταματήσει τη δίψα για ελευθερία. Κανένας δεν μπορεί να μας τελειώσει έτσι απλά. Ένα πλήθος ένστολων γελασμένων δούλων πλανιέται γύρω μας. Στέκει απέναντι μας και γελάει με μίσος. Ώ γελοίοι υπήκοοι, τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ο χειρότερός σας εφιάλτης.
Η Terra θα μείνει κατάληψη για πάντα-Ούτε βήμα πίσω
