Φαντάζει ακατόρθωτο σε λιγοστές γραμμές να συμπυκνώσει κανείς τους λόγους για τους οποίους επιλέγει να χτίσει τις αντιστάσεις του απέναντι στην κυριαρχία του κράτους, του καπιταλισμού αλλά και κάθε εξουσίας , πάνω σε κατειλημμένα θεμέλια. Και αυτό γιατί θα πρέπει να περιγράψουμε κάθε στιγμή που βιώνουμε μέσα στα σπίτια του αγώνα. Εκεί που η πόρτα κλείνει και αφήνει πίσω της τη μιζέρια και την αλλοτρίωση της καθημερινότητας. Σήμερα βρισκόμαστε ανάμεσα σε συντρόφισσες και συντρόφους που μέσα από τις δικές τους ιδιαίτερες εμπειρίες αγώνα, επικαιροποιούν το πρόταγμα της κατάληψης στο εδώ και στο τώρα. Διαφορετικές εμπειρίες αγώνα, διαφορετικοί δρόμοι, που όμως έχουν κοινή αφετηρία για όλους μας: δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα γι αυτό και θα καταλάβουμε ότι μας ανήκει.
Υπερασπιζόμαστε αδιάλλακτα ως συλλογικότητα εδω και σχεδόν 17 χρόνια την επιλογή της κατάληψης ως μέσο οργάνωσης του αντικρατικού αγώνα, ως σημείο αναφοράς και συνάντησης των αγωνιζόμενων, ως τόπο έκφρασης και δημιουργικότητας μακριά και ενάντια στο εμπόρευμα, ως ορμητήριο ρήξης και σύγκρουσης με τους μηχανισμούς καθυπόταξης της ελευθερίας. Και αυτό γιατί πολύ απλά, οι ανάσες ελευθερίας δεν εξαγοράζονται, κατακτιούνται με αγώνες.
17 χρόνια πίσω λοιπόν η Terra (όπως και η Υφανέτ λίγο πιο μετά) αποτέλεσε την οχύρωση του αντιεξουσιαστικού κινήματος που αναζητούσε σταθερά σημεία αναφοράς και έκφρασης της αναρχικής θεωρίας και πράξης μετά τα γεγονότα της συνόδου κορυφής του 2003 και του κινήματος αλληλεγγύης και υπεράσπισης των συλληφθέντων από τις συγκρούσεις της αντισυνόδου και του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Ακολούθησαν χιλιάδες στιγμές αγώνα, εκατοντάδες συντρόφισσες και σύντροφοι που πέρασαν το κατώφλι της κατάληψης κα συναντήθηκαν μαζί μας. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει όμως το πρόταγμα για μας παραμένει αναλλοίωτο.
Και φτάνουμε σήμερα που ο κλοιός στενεύει γύρω μας. Μετράμε απώλειες, χάνουμε έδαφος, οπισθοχωρούμε. Αυτή είναι η κρίσιμη στιγμή που δημιουργεί δεκάδες ερωτήματα. Πως προχωράμε. Αλλάζουμε στρατηγική; Πόσες διώξεις μπορούμε να αντέξουμε; Πόσα δικαστήρια μας περιμένουν; Μήπως να προσαρμοστούμε στη νέα συνθήκη; Χωρίς σημεία αναφοράς πως θα οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας; Μετά τις καταλήψεις τι; Εμείς με συντροφικότητα αλλά πάνω απ’ όλα σεβασμό στις επιλογές αγώνα του καθενός, θα πούμε πως η απάντηση βρίσκεται στα πεδία του ίδιου του αγώνα. Δεν μας οδήγησε στην κατάληψη ο εκβιασμός του ενοικίου και μονο, αλλά ο εκβιασμός του κράτους για νομιμοποίηση της αντιπαράθεσης.
Η κατάληψη για μας από την αρχή αποτελεί ρήξη με τον κόσμο της εξουσίας και της καταστολής. Ανοίξαμε την πόρτα της Terra κλείνοντας αυτή της ιδιοκτησίας, του συμβιβασμού και της νομιμότητας. Ανοίξαμε τα παράθυρα ενός κτιρίου που σάπιζε από την εγκατάλειψη και την αδιαφορία για να ξεχειλίσει όλος ο θυμός και η οργή μας για την αδικία και την εκμετάλλευση που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο γύρω μας. Καί κάθε φορά που βγάζαμε μπάζα ξεπηδούσαν από κάτω τα γέλια μας. Τα γέλια της παιδικότητας που ξαναβρήκαμε μέσα στην κατάληψη μας. Από την πρώτη μέρα καταθέσαμε πως υπερασπιζόμαστε την οργάνωση της αδιαλλαξίας της αξιοπρέπειας. Από τότε δεν άλλαξε τίποτα. Τώρα περισσότερο από ποτέ καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των επιλογών μας.
Ότι και να πούμε κανένας δε θα καταλάβει πως νιώθουμε που αυτή τη στιγμή δε μπορούμε να βαδίσουμε μέσα στο έδαφος μας, επειδή μια στοίβα σκουπίδια στέκεται απέξω. Όμως οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τις εαυτές μας και τις επιλογές μας. Τίποτα δεν κερδήθηκε χωρίς απώλειες. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε πράγματα τότε δεν είμαστε αποφασισμένες να διεκδικήσουμε. Αν μέσα στο κίνημα επικρατήσει το κριτήριο της ασφάλειας πάνω από αυτό την αναγκαιότητα της σύγκρουσης, τότε έχουμε ήδη νικηθεί. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της κοινότητας καταλήψεων Κουκακίου μας το απέδειξαν πολύ καλά αυτό υπερασπιζόμενοι μαχητκά τα εδάφη τους, γι αυτό και έχουν την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις δίκες που έρχονται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, δε θα έρθουν πιο εύκολες μέρες. Στον πόλεμο ποτέ δε μιλάς για εύκολες μέρες, όμως είσαι εκεί για να τις φτιάξεις. Η καταστολή θα σκληρύνει για όλους μας, θα δεχτούμε χτυπήματα, διώξεις, δικαστήρια και φυλακίσεις. Εμείς ως συλλογικότητα που υπερασπίζεται την πολύμορφη αντιπαράθεση με τον εχθρό έχουμε έναν και μοναδικό δρόμο προς την ανυποχώρητη ρήξη και στο τέλος γράφει κατάληψη Terra Incognita. Γιατί οι καταλήψεις δεν είναι κάτι ξεπερασμένο. Δε θα αποτελέσουν μια εικόνα του παρελθόντος. Θα παραμείνουν ζωντανές και παρούσες στις στιγμές αγώνα του παρόντος. Θα είναι εδώ να περιμένουν όσους και όσα θα έρθουν.
Είμαστε κομμάτι των σημείων αναφοράς του αναρχικού κινήματος. Είμαστε κομμάτι των πεδίων ζύμωσης ανεξούσιων συντροφικών σχέσεων ελευθερίας και ισότητας. Είμαστε κομμάτι των εργαστηρίων οργάνωσης του ανατρεπτικού αγώνα. Γι’ αυτό και δε μπορούν να μας τελειώσουν. Γιατί είμαστε αγκάθι στον κορμό της κοινωνίας που αντιστέκεται στην εξουσία και την υποταγή. Και το αγκάθι όταν το ακουμπήσεις, ματώνεις.