Το πρωί της Τρίτης 23/2 και της Πέμπτης 25/2, αντίστοιχα, πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με τρικάκια πανό και συνθήματα στο κτίριο που στεγάζονται τα γραφεία του ειδησεογραφικού site thestival.gr (Γρ. Παλαμά 9) και στα γραφεία της Ένωσης Συντακτών Εφημερίδων, Περιοδικών και Ηλεκτρονικού Τύπου Βορείου Ελλάδος (Κομνηνών 19) ώστε από τη μία να καταδείξουμε τον πραγματικό ρόλο των media και από την άλλη να αναδείξουμε την πραγματική διάσταση του αγώνα του Δ. Κουφοντίνα και άτυπης καταδίκης σε θάνατο που του έχει επιβάλει η κυβέρνηση.
Ο Δ. Κουφοντίνας έχει βάλει, εδώ και 49 ημέρες το σώμα του ως ανάχωμα, διεκδικώντας την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού, κάτι που δικαιούται και βάσει του νόμου που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε φωτογραφικά για αυτόν, έτσι ώστε να πάψει να εκτίει το υπόλοιπο της ποινής του στις αγροτικές φυλακές.
Οι νόμοι όμως, γίνονται κουρελόχαρτα από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους και μετατρέπονται σε πλαστελίνη στα χέρια τους, έτσι ώστε να μεταφραστούν και να εφαρμοστούν, όπως το κράτος και το κεφάλαιο έχουν ανάγκη. Αυτή είναι μία πραγματικότητα που η κοινωνική βάση βιώνει στο πετσί της, όλο και πιο ξεκάθαρα τα τελευταία 10 χρόνια με τα δεκάδες νομοσχέδια φτωχοποίησης της, λεηλασίας του περιβάλλοντος, των ιδιωτικοποιήσεων, της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, της ατιμωρησίας της αστυνομικής βίας και της οχύρωσης της κρατικής καταστολής αλλά και της κερδοφορίας των καπιταλιστών.
Η καταστολή δεν αρκεί όμως, κι αυτό οι κρατούντες το ξέρουν καλά όσα εκατομμύρια κι αν ξοδέψουν για νέες προσλήψεις μπάτσων, για νέο εξοπλισμό βίας απέναντι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Χέρι-χέρι με αυτήν, μερικές δεκάδες παράσιτα-ιδιοκτήτες εφημερίδων, καναλιών και ιστοσελίδων “ενημέρωσης”, πολλές φορές και οι ίδιοι πολιτικοί ή επιχειρηματίες και σε άλλους κλάδους, βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία για να αντιστρέφουν άλλες φορές με χειρουργικό και άλλες φορές με ξεδιάντροπο τρόπο την πραγματικότητα που βιώνουμε κάθε μέρα, εμείς οι κοινοί θνητοί.
Είναι πολλά τα λεφτά όμως. Οι διαφημίσεις, οι λίστες “Πέτσα”, οι φοροαπαλλαγές, οι συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι με το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο και με τους κυβερνώντες ή ακόμα και με τους τοπικούς “άρχοντες” (αντιπεριφερειάρχες κλπ), δεν αφήνουν περιθώρια στους γλοιώδεις αυλικούς να παρεκκλίνουν, να εκφράσουν έστω και για λίγο, ελεύθερα τη γνώμη τους, σε περίπτωση βέβαια που αυτή δεν ταυτίζεται με την προσταγή του αφέντη τους.
Είναι αυτοί που μιλάν για ατομική ευθύνη και είναι στη βούβα για τα ελλιπή μέτρα προστασίας σε ΜΜΜ, χώρους εργασίας, σχολεία. Είναι αυτοί που σπεύδουν να βγουν μπροστά για να δικαιολογήσουν την πολεμική προετοιμασία και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που δίνονται για εξοπλισμούς ενώ η κοινωνία βυθίζεται στη φτώχεια. Είναι αυτοί που κουκουλώνουν κάθε παρατυπία της κυβέρνησης, που δικαιολογούν κάθε βιαστή και παιδοβιαστή, που σχετικοποιούν τις πράξεις του, την ίδια στιγμή που στάζουν χολή, στοχοποιούν και δικάζουν προκαταβολικά το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα, τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς αγωνιστές. Είναι αυτοί, δούλοι και φωνητικές χορδές της εξουσίας, που σιωπούν ή και επικροτούν τις μαζικές δολοφονίες μεταναστών στο Αιγαίο και τον Έβρο, τις δολοφονίες εν ώρα εργασίας, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ΝΑΤΟ που βυθίζουν στο αίμα ολόκληρους λαούς, που καλύπτουν τους δήμους που αδιαφορούν για τους αστέγους που πεθαίνουν από το κρύο, που αναφέρουν χωρίς στοιχειώδες πρόσημο τις εκατοντάδες αυτοκτονίες ανέργων και φτωχοποιημένων, που την ίδια στιγμή στοχοποιούν όποιον εκφράσει τη στήριξή του στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα, τον “κατά συρροή δολοφόνο” όπως τον αποκαλούν.
Αυτοί που υπηρετούν με πάθος ένα σύστημα φτώχειας και θανάτου, ας ξέρουν κι αυτό: Όλο και λιγότεροι άνθρωποι τους παίρνουν στα σοβαρά και ας μην έχουν αυταπάτες. Τα αφεντικά τους θα τους πετάξουν στην άκρη, όταν πια δεν τους είναι χρήσιμοι.
Γιατί τα χαρτζιλίκια κάποτε τελειώνουν, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα αποτελέσματα ενός αισχρού και κακοστημένου προπαγανδιστικού μηχανισμού.
Σε μια περίοδο που η στάση της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε κοινωνικό αγώνα είναι η άγρια βία και καταστολή, στο πρόσωπο του Δ. Κουφοντίνα, γίνεται ακομά μια φορά έκδηλο το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας, της κυρίαρχης δημοσιογραφίας, το πραγματικό πρόσωπο του κράτους και του βάρβαρου και εκδικητικού του χαρακτήρα.
Με τον απεργό πείνας να είναι ένα βήμα πριν τον θάνατο, τα περισσότερα ΜΜΕ, κεντρικά και ντόπια, συνεχίζουν να παίρνουν χαρτάκια για το τί και πώς θα πουν και μετατρέπονται σε συνένοχοι και ηθικοί αυτουργοί.
Τις μέρες αυτές, στεκόμενοι με κάθε μέσο αλληλέγυοι στο Δ. Κουφοντίνα, αγωνιζόμαστε για να νικήσει το δίκαιο το άδικο, για να νικήσει η ζωή το θάνατο, όπως κάναμε πάντα, όπως θα κάνουμε πάντα.
Νίκη στην απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα
Νίκη στον αγώνα των φοιτητών, σε κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα
ΑΛΗΤΕΣ – ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Συντονισμός συλλογικοτήτων για την αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα