Να τελειώσουμε με το νεοφιλελεύθερο σκουπιδαριό μέσα στα πανεπιστήμια
Το νέο αντεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, που αφορά τον λειτουργικό και κατασταλτικό εξωραϊσμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στα πρότυπα των ευρωπαϊκών αρχών βρίσκεται προ των πυλών της εφαρμογής του, με την κυβέρνηση να θέτει ως ορόσημο την 15η Απρίλη ως μέρα κατάληψης των πανεπιστημιακών χώρων από τους ένστολους δολοφόνους. Μέσα από αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση θέλει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε αποστειρωμένους χώρους παραγωγικής εκπαίδευσης για τις καπιταλιστικές ανάγκες της αγοράς, μακριά και έξω από κάθε έννοια ελευθερίας και γνώσης.
Η εικόνα από το κοντινό μέλλον αφορά τη δημιουργία ενός αστυνομοκρατούμενου κέντρου αφού πλέον θεσπίζεται η εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Η είσοδος και η κίνηση θα είναι ελεγχόμενη και περιορισμένη ενώ η αγωνιστική δραστηριότητα παρανομοποιείται με βάση τη συγκρότηση πειθαρχικού δικαίου και πειθαρχικών συμβουλίων που θα είναι ικανά να επιβάλλουν απαγόρευση συμμετοχής σε εξετάσεις ως και οριστική διαγραφή των φοιτητ(ρι)ών, πέραν των δικαστικών ποινών που θα επιφέρει κάποιο γεγονός.
Την ίδια στιγμή που περιορίζεται ο χρόνος φοίτησης, ορίζεται ελάχιστη βάση εισαγωγής αλλά και οι υλικοτεχνικές παροχές φοιτητικής μέριμνας μειώνονται (δωρεάν συγγράμματα, σίτιση, στέγαση κτλ) αναδεικνύοντας τον ταξικό προσανατολισμό στη δυνατότητα φοίτησης, το πανεπιστήμιο ανοίγει τις πόρτες του στις εταιρίες και τις βιομηχανίες. Συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις, συμβάσεις με βιομηχανίες όπλων και πολεμικών εξοπλισμών, ερευνητικά προγράμματα για την αναπτυξιακή παραγωγικότητα βιομηχανιών μακριά κα ενάντια στις ανάγκες της κοινωνίας. Το πανεπιστήμιο υποστελεχώνεται και υποβαθμίζεται χρόνια τώρα σκόπιμα σε δυναμικό, περιεχόμενα και δυνατότητες έτσι ώστε ο εξευρωπαϊσμός του να κατατεθεί ως σανίδα σωτηρίας και αναβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Τα σχέδια της κυβέρνησης δε θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος αν δεν είχαν στρατευμένους πλάι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς την ακαδημαϊκή κοινότητα. Παρά τη βιτρίνα της ανεξάρτητης κοινότητας, μερίδα πανεπιστημιακών (για να μην αδικήσουμε και όσους/ες χρόνια αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τη διάδοση της γνώσης πάνω από την επιβολή της μάθησης), αποτελούν προγεφύρωμα για την εφαρμογή στην πράξη του δόγματος μηδενικής ανοχής στους πανεπιστημιακούς χώρους. Επικεφαλής αυτής της προσπάθειας δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πρύτανη του ΑΠΘ Νίκο Παπαϊωάνου, που αποτελεί και πρόεδρο της συνόδου των πρυτάνεων-του οργάνου που κατοχύρωσε και ακαδημαϊκά την αναγκαιότητα ψήφισης του νέου νομοσχεδίου.
Ο πρύτανης του ΑΠΘ, αυτός ο «εξαίρετος άνθρωπος», έδειξε τις διαθέσεις του από πολύ νωρίς σε ότι αφορά την ανάμειξη του πανεπιστημίου στον τομέα της καταστολής των κοινοτήτων αντίστασης του αγώνα. Ο ίδιος που έβαλε την υπογραφή του στην εκκένωση της κατάληψής μας και τη συνεχή ομηρία της από τις δυνάμεις καταστολής, θέλει τώρα να μετατρέψει το μαγαζάκι του (γιατί έτσι αντιμετωπίζει το ΑΠΘ) στο μεγαλύτερο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Ο ίδιος εβαλε την υπογραφή του στην εκκένωση της πρυτανείας και τον ξυλοδαρμό δεκάδων αγωνιζόμενων φοιτητ(ρι)ών. Η σημερινή συνθήκη αποτελεί κορύφωση μιας στρατηγικής περιορισμού των ελευθεριών μέσα στο ΑΠΘ, καθώς από το 2014 οι πρυτανικές αρχές είχαν προβεί σε συνεχή κλειδώματα των εισόδων πρόσβασης, υποβαθμίζοντας παράλληλα τη ζωή και την καθημερινότητα μέσα στο campus μεταφέροντας σκόπιμα (μαζί με τους μπάτσους) τις ναρκομαφίες μέσα στους χώρους. Έτσι οι πρότερες επεμβάσεις και πλέον η εγκατάσταση αστυνομίας εντός των πανεπιστημίων, φαντάζουν ως κάτι αναγκαίο. Ίδια στρατηγική έχει ακολουθηθεί τόσο στην ΑΣΟΕΕ όσο και στο ιστορικό κτίριο του Γκίνη, έναν χώρο που στο παρελθόν έχει πρωτοστατήσει ως πεδίο οργάνωσης των κοινωνικών και ταξικών διεργασιών ενώ πλέον αποτελεί άβατο για όλους πέραν της αστυνομίας. Στο πλάι όμως του Παπαϊωάννου στέκονται ένα σωρό σκουπίδια που στηρίζουν στην πράξη την αποστείρωση του πανεπιστημίου. Πρόκειται για μια δράκα νεοφιλελεύθερων ακαδημαϊκών που στελεχώνουν το δεξιό τόξο μέσα στις διοικητικές αποφάσεις. Στο ΑΠΘ μέρος αυτού του συρφετού αποτελεί η πολιτεύτρια της Νέας Δημοκρατίας Νιόβη-Φωτεινή Παυλίδου (που όταν μύρισε χρήμα μεταπήδησε από το Ποτάμι στη ΝΔ), καθηγήτρια στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Εν όψει της πανελλαδικής μέρας δράσης ενάντια στην μπατσοκρατία των πανεπιστημιακών χώρων, το πρωί της Τετάρτης 7 Απρίλη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με σπρέι, τρικάκια και αφίσες στο γραφείο της Παυλίδου αλλά και στους χώρους του Πολυτεχνείου, για να θυμάται πολύ καλά η ίδια και το υπόλοιπο σινάφι της πως τίποτα δε θα περάσει έτσι
Το σημερινό νομοσχέδιο επιχειρεί να σφραγίσει την εμμονή της κυβερνητικής στρατηγικής απέναντι στις ελευθερίες και τα δικαιώματα μέσα στα πανεπιστήμια. Η άρση του ασύλου, η συνεχείς επεμβάσεις της αστυνομίας μέσα στα campus, η καταστολή των φοιτητικών αγώνων δεν είναι αρκετά για το γόητρο μηδενικής ανοχής της Νέας Δημοκρατίας, που όλα αυτά τα χρόνια έχει ανοιχτό πόλεμο με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Δεν ξεχνάμε πως και στο παρελθόν μέσα από τις δικαστικές αρχές, οι κυβερνήσεις φίμωναν κάθε φωνή και αγώνα για την ελευθερία. Δεκάδες είναι τα παραδείγματα μεταξύ των οποίων ο αποκλεισμός των 300 μεταναστών απεργών πείνας από τη Νομική, το lockout της Νομικής για να μην ακουστεί ο λόγος του επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα, μέχρι και το κλείσιμο των σχολών για να μην αποδοθεί φόρος τιμής στους/ις αγωνιστ(ρι)ές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ΄73
Ότι χτίζει τείχη για να περιορίσει τον αγώνα, γκρεμίζεται με αγώνα
Απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θέλει να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε αστυνομοκρατούμενα εμπορικά κέντρα, οι φοιτήτ(ρι)ες όλο αυτό το διάστημα έχουν σπάσει τη σιωπή και την ανοχή. Οργανώνονται από τη βάση, προχωρούν σε συνελεύσεις και διαδικασίες αγώνα, καταλαμβάνουν σχολές και κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί εκεί ανατρέπονται τα κυβερνητικά σχέδια. ‘Ολο αυτό το διάστημα έχουν καταργήσει στην πράξη τον ολοκληρωτισμό και τις φωτογραφικές απαγορεύσεις της κυβέρνησης σπάζοντας τον τρόμο με παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις και αποκλεισμούς , πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια και συγκρούσεις υπερασπιζόμενοι τον αγώνα και τις ελευθερίες όλων μας. Τα πανεπιστήμια αποτελούν ξανά πνεύμονα αντίστασης και ελευθερίας, ενάντια στην υποταγή και την αποστείρωση που επιβάλλει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός.
Μέσα σε μια ελεύθερη κοινωνία η πρόσβαση στη γνώση και τη μάθηση οφείλει να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και όχι προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Ο έλεγχος και η επιτήρηση της γνώσης και της αμφισβήτησης, αποτελούν χαρακτηριστικά των αντιδραστικών και δικτατορικών καθεστώτων. Όμως υπερασπιζόμενοι τα ελεύθερα πανεπιστήμια, αγωνιζόμαστε για πολλά περισσότερα από τη γνώση, καθώς το σύγχρονο πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τις κρατικές και καπιταλιστικές ανάγκες, έχοντας απομακρυνθεί χρόνια από την διάδοση της παιδείας. Το ανοιχτό πανεπιστήμιο συμβολίζει το διάβα των αγώνων για τις ελευθερίες. Δεκαετίες τώρα τα πανεπιστήμια αποτέλεσαν έστίες αντίστασης μέσα στα οποία δόθηκαν αιματηροί αγώνες για την ελευθερία. Υπερασπιζόμενοι/ες τα πανεπιστήμια, δίνουμε ακόμα έναν αγώνα για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στις αντιστάσεις. Τα ελεύθερα πανεπιστήμια είναι πεδία ζύμωσης και αντίστασης, οργάνωσης και αντεπίθεσης στο κράτος και τα αφεντικά. Ως τέτοια τα αντιλαμβανόμαστε και ως τέτοια θα τα υπερασπιστούμε δίπλα στις φοιτήτριες, τους καθηγητές, τους εργαζόμενους και καθεμία που αντιλαμβάνεται ως προτεραιότητα τη μάθηση της ελευθερίας πάνω από την ελευθερία της μάθησης. Ενάντια στους μπάτσους, τους βιομήχανους και τους στρατοκράτες.
Αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη φοιτητική κοινότητα
Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα