Ο πόλεμος αντηχεί ακατάπαυστα
…απο τις πρώτες ώρες της ημέρας μέχρι τη στιγμή που πέφτεις ξανά για ύπνο.
…στη δουλειά, στο σχολείο, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις πιο απλές χειρονομίες.
…στον καθέναν και την καθεμιά μας, μέσα μας και μας τρώει τα σωθικά.
Το Δεκέμβρη του 2008 αυτός ο πόλεμος πήρε χαρακτήρα μετωπικής σύγκρουσης. Με τους ένστολους δολοφόνους που σημάδευαν την κοινωνική ανυπακοή, όταν εκτελούσαν τον 15χρονο αναρχικό σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Με την τυραννία που πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής, έβαζε τις σπασμένες βιτρίνες και τους καμμένους ναούς του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Με τους στυλοβάτες της νομιμότητας που ψάχνανε προβοκάτορες και ασφαλίτες κάτω από τις εξεγερμένες κουκούλες. Με τους φιλήσυχους πολίτες που θέλανε απλά να ξεχάσουν, να μιλήσουν για μεμονωμένα περιστατικά, να αδιαφορήσουν, να εξισώσουν την κρατική βία με την κοινωνική αντιβία, να αλλάξουνε σελίδα, να προχωρήσουν παρακάτω, όταν ο χρόνος πάγωνε στο σημείο μηδέν.
Το Δεκέμβρη του 2008, ο μητροπολιτικός ιστός παραδόθηκε στις φλόγες της εξέγερσης. Η κοινωνική ειρήνη ήταν παρελθόν. Η μοναρχία της δημοκρατίας κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Όλα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Μέρες και νύχτες μέσα στις φλόγες της αντίστασης, στα οδοφράγματα, στις συγκρούσεις. Μέρες και νύχτες που μέσα στα χημικά και τους καπνούς, ανέπνεες ελευθερία.
13 χρόνια μετά, η υπεράσπιση της εξεγερτικής μνήμης, είναι ο αγώνας για την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών μορφών πάλης και σύγκρουσης με το υπάρχον. Είναι ο αγώνας για την υπεράσπιση ενός κινήματος που επιμένει να αμφισβητεί το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, τον κρατισμό σαν αποκλειστική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, τη συνθηκολόγηση σαν αδιέξοδη επιλογή πολιτικής ύπαρξης.
Το Δεκέμβρη του 2008, το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα, σάρκα από τη σάρκα των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης, βγήκε στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης για να κλείσει τους λογαριασμούς με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου. Να υπερασπιστεί τη μνήμη και το χαμό ενός ακόμα συντρόφου που εκτελέστηκε από τις σφαίρες της ένοπλης δημοκρατίας. 13 χρόνια μετά, οι στιγμές σύγκρουσης, οι λεηλασίες του μητροπολιτικού πλούτου, η γενικευμένη αποσταθεροποίηση δεν είναι εικόνες από ένα ένδοξο μα ξεχασμένο παρελθόν. Η υπεράσπιση της εξεγερτικής μνήμης και η περιφρούρηση της ριζοσπαστικότητας του αναρχικού κινήματος απέναντι στους οπαδούς της νομιμότητας που θέλουν τις εξεγέρσεις νεκρές σε μουσεία, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας. Είναι ζήτημα ήθους, συνέπειας, πίστης και στοχοπροσήλωσης στο δίκιο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που μαίνεται. Για την υπεράσπιση της βίας. Για την υπεράσπιση της ύπαρξής μας. Για την υπεράσπιση της ακηδεμόνευτης Ελευθερίας.
Απέναντι στην τυραννία που επιμένει να βασανίζει, να φυλακίζει, να εκτελεί, ο ανυποχώρητος αναρχικός αγώνας με όλα τα μέσα δεν είναι απλά επιλογή, αλλά ιστορικό ζητούμενο της πολιτικής μας ύπαρξης. Με όπλο τη μνήμη της ιστορίας και όχι του τέλους της. Με αντίληψη των επίδικων της εποχής που ζούμε. Με διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις και οδοφράγματα, με φωτιά και με μπαρούτι, ο Δεκέμβρης δεν είναι εδώ για να θυμίζει-είναι εδώ για να φοβίζει…
Οι εξεγέρσεις δε μπαίνουν σε μουσεία-Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη