Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την τοποθέτησή μας σε σχέση με τις παραβιαστικές συμπεριφορές που υπέστη η συντρόφισσά μας και τις κατήγγειλε.
https://athens.indymedia.org/post/1617931/
Το 2021 και το 2022 πολλές θηλυκότητες επέλεξαν να εκτεθούν και να αγωνιστούν ενάντια στους καταπιεστές και τους παραβιαστές τους, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της δημόσιας καταγγελίας ή ακόμα και πιο θεσμικά μέσα. Όπως κι αν επέλεξαν τα άτομα να καταδικάσουν αυτούς που προσπάθησαν να επιβληθούν στα σώματα και τις ψυχές τους, ο στόχος είναι ίδιος και απεικονίζει τα αποκαΐδια των εξουσιαστικών συμπεριφορών βασισμένων πάνω σε πατριαρχικά προνόμια.
Αυτήν τη φορά η καταγγελία φέρνει στο προσκήνιο άλλο ένα άτομο που φαινομενικά αγωνίζεται για να ακουστούν οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου, ενάντια στην πατριαρχική βαρβαρότητα και την εξουσία. Ο α/α χώρος, προφανώς, αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας καθώς (αντι)δρά και παρεμβαίνει μέσα σε αυτή. Δυστυχώς, κουβαλάμε όλες και όλοι μας κατάλοιπα της κοινωνίας φυλακής και του θεσμού της οικογένειας και των προτύπων της κι αυτό που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε είναι η θέληση να υπάρξουμε ελεύθερα σπάζοντας τα προσωπικά και κοινωνικά μας δεσμά. Με σκοπό να φτάσουμε στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση το πρώτο βήμα είναι η αυτοκριτική και σε αυτή τη συνθήκη θεωρούμε πως είναι απαραίτητη. Η αυτοκριτική όλων με προσήλωση στον αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Μέσα σε αυτήν τη διαδικασία καμία παραβιαστική ή εξουσιαστική συμπεριφορά δεν μπορεί να είναι ανεκτή. Για κανένα λόγο δεν θα έπρεπε να αποκρύπτονται τέτοιες συμπεριφορές λόγω της ταυτότητας που υποστηρίζει πως έχει το άτομο που έχει ασκήσει βία και δεν θα έπρεπε να περνάνε έτσι απλά γιατί δηλώνει «σύντροφος».
Εν έτη 2022 έχουμε σιχαθεί να διαβάζουμε για περισσότερα παραβιαστικά περιστατικά ενώ δίνονται αμέτρητοι αγώνες για τη γυναικεία απελευθέρωση. Έχουμε κουραστεί, ακόμα πιο πολύ, να βλέπουμε αρρενωπότητες να απολαμβάνουν τα πατριαρχικά τους προνόμια κι όταν οι κουκούλες πέφτουν, να περιμένουν από τα άτομα που έχουν δεχθεί βία να εκθέσουν τα βιώματά τους για να αρχίσουν να δουλεύουν πάνω στις συμπεριφορές τους με φόβο την απομόνωση. Θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους μας πως τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν ακόμα και μέσα στους ίδιους μας τους χώρους και δεν έχουμε τα αντανακλαστικά να τις εντοπίσουμε και να τις αντιμετωπίσουμε άμεσα πριν εκτεθεί σε αυτές κάποιο άλλο άτομο. Έχουμε σιχαθεί να πρέπει να βρούμε τρόπους να ζήσουμε γιατί μερικοί δεν ξέρουν τι πάει να πει ζωή. Μας έχει κουράσει το κρυφτό πίσω από την πολιτική ταυτότητα και τα κοινωνικά μοτίβα.
Από την πρώτη στιγμή στεκόμαστε δίπλα στη συντρόφισσά μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Ξέρουμε πως είναι ένας αγώνας που θα έχει διάρκεια αφού η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου περιστατικού είναι μονάχα η αρχή. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο συγκεκριμένος τύπος θα απέχει από δημόσιες πολιτικές και μη δραστηριότητες και χώρους γιατί δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τη συντρόφισσα και τη συλλογικότητά μας αλλά και για όλες τις θηλυκότητες και μη που μπορεί να βιώσουν τέτοιες συμπεριφορές γιατί, όπως έχει φανεί, αυτές επαναλαμβάνονται. Οι πληγές των ατόμων που δέχθηκαν βία αργούν να κλείσουν και εμείς θα προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε όσο πιο ασφαλείς γίνεται τους χώρους δράσης και ύπαρξής μας, μέχρι να είμαστε σίγουρες για τις ανάσες και τα βήματά μας. Η πατριαρχία στον αντιεξουσιαστικό χώρο ανθίζει και ήρθε η ώρα να θερίσουμε.
Όπως έχουμε ξαναπεί, θα βρισκόμαστε πλάι στις καταπιεσμένες αυτής της γης μέχρι να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας, στην προκειμένη περίπτωση ακόμα και αυτήν που κάποια άτομα κρύβουν με περίσσια δεξιοτεχνία πίσω από την πολιτική τους ταυτότητα. Ακόμα για τα αυτονόητα μιλάμε. Ακόμα τα αυτονόητα δεν τα καταλαβαίνετε. Και μέχρι να δούμε τις στάχτες αυτού του δειλού κόσμου, ανταλλάζουμε αγκαλιές και βλέμματα γεμάτα στήριξη και αλληλεγγύη. Πάντα η μία δίπλα στην άλλη αφού μερικές φορές η πιο δυνατή προστασία μας είναι η ίδια μας η οργή.