Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της οργάνωσης Αναρχική Δράση για την αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός επαναστατικού φραγμού ενάντια στις ιμπεριαλιστικές κινήσεις των πολεμοκάπηλων διακρατικών σχηματισμών.
Στην πολιτική οι αλήθειες είναι τόσες όσες και τα ψέμματα. Θέσεις και αναλύσεις οικοδομημένες με θεμέλιο λίθο την υποκειμενικότητα των συμφερόντων που προασπίζονται. Από την πρώτη στιγμή που οι δυνάμεις του ρωσικού επεκτατισμού εισέβαλαν στα εδάφη που μέχρι πρότινος βρίσκονταν υπό το ζυγό της ουκρανικής επικυριαρχίας, έχουν αποτυπωθεί αμέτρητες αναλύσεις για τα αίτια και τις συνθήκες της στρατιωτικής επέμβασης. Γεωστρατηγικές αναλύσεις, άρθρα σε πολιτικές και οικονομικές στήλες, ακόμα και φιλοσοφικά κείμενα καταγράφουν το αφήγημα του παρόντος κατά παραγγελία του εκάστοτε αφηγητή. Η δική μας αλήθεια δραπετεύει από τα στόματα των θυμάτων αυτής της σύγκρουσης: αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι πολιτική (δήλωση Ρώσου αρνητή επιστράτευσης από στρατολογικό γραφείο).
Η εισβολή της Ρωσίας στην ουκρανική επικράτεια είναι μία σύγκρουση με εθνικά και ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, απουσίας οποιουδήποτε ταξικού προσανατολισμού. Ένας πόλεμος που, ασχέτως του νικητή, θα βρει για ακόμη μια φορά στην ιστορία ηττημένο το παγκόσμιο προλεταριάτο, ανεξάρτητα από τις εθνικιστικές κορώνες που υπηρετεί η εκάστοτε τυραννία του. Η Ρωσία οικοδομεί το αντίπαλο δέος προς την Ευρωατλαντική Συμμαχία, η παγκόσμια κοινότητα καταδικάζει τον πόλεμο εφαρμόζοντας εμπορικές κυρώσεις, την ίδια στιγμή που εξοπλίζει τόσο υλικοτεχνικά όσο και με ανθρώπινο δυναμικό τα ουκρανικά στρατεύματα.
Την ίδια στιγμή που το χέρι των ισχυρών φλερτάρει όλο και περισσότερο με ένα νέο πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η άνοδος της ακροδεξιάς στις χώρες του δημοκρατικού τόξου δημιουργεί τριγμούς στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εκλογή του φασιστικού συνασπισμού Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι για πρώτη φορά στην Ιταλία μετά την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ένα σχήμα με ανοιχτά φιλοπόλεμη ρητορική μίσους.
Για τη διεθνή κοινότητα οι συνέπειες αυτού του πολέμου, που γενικεύεται μέρα με τη μέρα, είναι η ενεργειακή ανισορροπία στις θέσεις ισχύος και εξουσίας και οι γεωστρατηγικές μεταβολές με τις προσαρτήσεις νέων εδαφών στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, τη στιγμή που η Ουκρανία ενσωματώνεται και επίσημα στο ΝΑΤΟ. Για μας το πρόσωπο του πολέμου βρίσκεται στους χιλιάδες μαζικούς τάφους αμάχων, στους λαούς που βρίσκονται βίαια εκτοπισμένοι από τον τόπο τους, στις εκατοντάδες διαλυμένες οικογένειες, στην καμμένη γη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί – αυτό που η αφήγηση των ιστοριών θα καταγράψει ως νέες ειρηνευτικές αποστολές, στις περιοχές που αποτελούν εμπόλεμη ζώνη και μετατρέπουν σε γενικευμένα στρατόπεδα, καθώς τα σύνορα σφραγίζονται εκατέρωθεν για όσους αρνούνται το θάνατο ως όρο ζωής.
Στον πόλεμο απαντάμε με πόλεμο
Και αν η σκέψη μας βρίσκεται στο πλευρό των θυμάτων αυτού του πολέμου, η καρδιά μας πάλεται αταλάντευτα στο πλευρό του μαχόμενου αντιπολεμικού κινήματος που αποτυπώνει στην πράξη την κοινωνική απονομιμοποίηση των πολεμοκάπηλων δογμάτων. Μακριά και ενάντια σε θέσεις φίλα προσκείμενες στις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών κέντρων, μία ελπίδα γεννιέται μέσα από όσους απαξιώνουν στην πράξη τη συμμετοχή στις εθνοαναφορικές εχθροπραξίες και σαμποτάρουν το μιλιταριστικό ιστό μέσα από διαδηλώσεις, αρνήσεις επιστράτευσης και επιθέσεις σε στρατολογικούς και διοικητικούς στόχους.
Ρωσία και Ουκρανία σφραγίζουν τα σύνορά τους υπό τον κίνδυνο λιποταξίας την ίδια στιγμή που οι κυρώσεις της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας εφαρμόζονται άκριτα σε Ρώσους υπηκόους ανεξάρτητα από τη θέση τους για τον πόλεμο. Και όμως μέσα στη μιλιταριστική δυστοπία από την αρχή του πολέμου ξεσπάει ένα αντιπολεμικό κίνημα με μαχητικά χαρακτηριστικά, που δείχνει πως ό,τι διχάζει τους στρατούς, ενώνει τους λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας. Από την αρχή του πολέμου έχουν πραγματοποιηθεί επιθέσεις σε πάνω απο 54 στρατολογικά γραφεία – σε μία από τις οποίες συνελήφθη ο αγωνιστής Aleksey Rozhkov για εμπρηστική επίθεση σε κέντρο επιστράτευσης σε προάστιο του Γιεκατίρνμπουργκ. Εκατοντάδες διαδηλώσεις απέκτησαν συγκρουσιακά χαρακτηριστικά οδηγώντας σε χιλιάδες συλλήψεις και φυλακίσεις διαδηλωτών όπως οι: Anastasiya Levashova, Vladimir Sergeev, Anton Zhuchkov, Zakhar Tatuyko, Valeriy Valerevich Dubenyuk, Igor Aleksandrovich Maltsev και Vitali Koltsov που κατηγορούνται για συγκρούσεις και επιθέσεις σε δυνάμεις των ΜΑΤ με μολότοφ. Δεκάδες άμεσες δράσεις στοχεύουν τις υποδομές του στρατιωτικού και κατασταλτικού μηχανισμού της Ρωσίας, όπως το σαμποτάζ σε σιδηρογραμμική γραμμή του οπλοστασίου της Κεντρικής Διεύθυνσης Πυραύλων και Πυροβολικού του Υπουργείου Άμυνας της Ρωσίας στο Kirzhach, από τον πυρήνα BOAK – Vladimir και η επίθεση με φλεγόμενο όχημα σε φραγμό της αστυνομίας – ενέργεια για την οποία βρίσκεται φυλακισμένος ο αγωνιστής Aleksey Nechushkin.
Η αντεπίθεση των ουκρανικών και συμμαχικών δυνάμεων με την ανακατάληψη εδαφών όπως η Λιμάν και η οπισθοχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων οδηγούν τον Πούτιν σε κήρυξη επιστράτευσης, μία συνθήκη που τροφοδότησε νέο κύκλο βίαιων αντιπαραθέσεων στα μητροπολιτικά κέντρα της Ρωσίας. Δεκάδες μαχητικές διαδηλώσεις σε περιοχές όπως το Νταγκεστάν και η Γιακουτία (καθώς η κυβέρνηση στέλνει δυσανάλογα περισσότερες προσκλήσεις επιστράτευσης σε εθνικές μειονοτικές, φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές) συγκρούονται με τις κατασταλτικές δυνάμεις που έχουν προχωρήσει σε πάνω από 2300 συλλήψεις, ενώ έχουν καταγραφεί 11 αυτοπυρπολήσεις νέων ενάντια στο καθεστώς επιστράτευσης. Οι βίαιες αντιστάσεις είναι μία νέα πραγματικότητα με τις αρχές να χάνουν τον έλεγχο. Στις 26 Σεπτέμβρη ο 25χρονος Ρουσλάν Ζίνιν εισβάλει στο στρατολογικό γραφείο Ιρκουτσκ και πυροβολεί το διοικητή Αλεξάντρ Ελισέγεφ φωνάζοντας πως κανείς δεν θα πάει στον πόλεμο. Ο διοικητής νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση, όμως τα αντίποινα πλέον χτυπούν την καρδιά των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Οι δυνάμεις του μαχόμενου επαναστατικού τόξου δεν μπορούν να συνταχθούν ούτε με το πλευρό του Πούτιν στο όνομα ενός τυφλού πολέμου ενάντια στο φασισμό, ούτε με το πλευρό του Ζελένσκι συμμαχώντας για τη “λαϊκή απελευθέρωση” με δυνάμεις όπως το τάγμα του Αζόφ. Οι επαναστάτες οφείλουν να πάρουν θέση ενάντια σε αυτόν (και κάθε τέτοιο) πόλεμο. Να δομήσουν την πολεμική προπαγάνδα μέσα από την πράξη, στρέφοντας τα όπλα της λαϊκής βάσης στον εχθρό που μιλάει την ίδια γλώσσα με αυτούς. Βαδίζοντας στα χνάρια των πολιτικών μας προγόνων, που μετέφεραν τον πόλεμο του Βιετνάμ στα ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κέντρα να οικοδομήσουμε ένα διεθνές επαναστατικό μέτωπο που θα στρέψει τις εθνοκεντρικές και ιμπεριαλιστικές εντάσεις σε εμφυλιοπολεμικές προλεταριακές εχθροπραξίες.
Στο σύγχρονο υπαρκτό παραλόγισμα που υφαίνουν οι διαρκείς διακρατικές εντάσεις το ελληνικό κράτος δεν αποτελεί εξαίρεση. Από την αναγγελία του δόγματος Τρούμαν το 1947 και τη συνακόλουθη ενσωμάτωση στην Ευρωατλαντική Συμμαχία, αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, υποταγμένο στις υπηρεσίες και τις αναγκαιότητες των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Οποτεδήποτε “η ανάγκη τα φερε έτσι” παραχώρησε γη και ύδωρ για να στηθούν από “ειρηνευτικές αποστολές” στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και μέχρι οργανωμένες συνομωσίες τύπου Gladio. Σήμερα εξαργυρώνει τα διαπιστευτήρια του όχι μόνο τροφοδοτώντας τον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας. Στρατιωτικοποιώντας το χερσαίο, υδάτινο και εναέριο χώρο με εξοπλιστικά προγράμματα και συμφωνίες “Αμυντικής” συνεργασίας ρίχνει λάδι στη φωτιά της έντασης με τη γείτονα χώρα. Σε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι εντυπώσεων Μητσοτάκης και Ερντογάν ισορροπούν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε μία κλωστή έτοιμη να σπάσει. Η Ελλάδα μετατρέπεται στη μεγαλύτερη ΝΑΤΟϊκή βάση της Μεσογείου εξυπηρετώντας τα σχέδια της Συμμαχίας προς την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Si vis pacem para bellum
Και αν οι πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας αποτελούν προεικόνισμα των εντάσεων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η αναγκαιότητα για να συγκροτηθεί ένα διεθνές αντιπολεμικό ανάχωμα με επαναστατικό προσανατολισμό και μαχητικότητα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Από τη μαζικοποίηση των ολικών αρνήσεων στράτευσης που θέτουν το ζήτημα στην αιχμή του δόρατος της αντιπαράθεσης μέχρι τη συγκρότηση πυρήνων άμεσης δράσης οργανώνουμε τα κοινωνικά αντίποινα στις δομές και την υπόσταση της στρατοκρατίας.
Οι εμπρηστικές παρεμβάσεις της Αναρχικής Δράσης στις διοικητικές δομές και τα πρόσωπα του εγχώριου και διεθνούς μιλιταρισμού έχουν αυτόν ακριβώς τον προσανατολισμό. Να χτυπηθούν άμεσα πρόσωπα και δομές του κράτους και του καπιταλισμού, της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας που στρατοπεδεύει στα εδάφη που ζούμε και αγωνιζόμαστε, του έθνους και της εκκλησίας για να στραφεί η επιθετική συγκρότηση της προλεταριακής σφαίρας προς την εμφυλιοκεντρική αντιπαράθεση. Να χτυπηθούν άμεσα ιμπεριαλιστικοί και διπλωματικοί στόχοι, ώστε να αποτελέσει ο ελλαδικός χώρος αφιλόξενο και εχθρικό έδαφος για ασφάλεια, σταθερότητα και επενδύσεις στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα αντίστασης και διεθνιστικής αλληλεγγύης στους αδερφούς και τις αδερφές μας έξω από τα σύνορα. Να ενοποιηθούν οι δυνάμεις των πυρήνων επαναστατικής βίας του μητροπολιτικού αντάρτικου από την Ελλάδα, την Τουρκία μέχρι τη Ρωσία, τη Χιλή και τα πέρατα του κόσμου. Να θρυμματιστεί η βιτρίνα του απυρόβλητου της τυραννίας πριν το μεγαλείο του πατριωτισμού γεμίσει φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες.
Το ζήτημα του επαναστατικού πολέμου είναι πρώτα και πάντα πολιτικό. Όπως σημείωνε ο Στρατηγός Γκιαπ “…εκείνο που χρειάζεται είναι να ανακαλύψουμε την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης. Τα όπλα βρίσκονται πάντα”. Την αναγκαιότητα βίαιης και αμετανόητης αντιπαράθεσης με την τυραννία. Την αναγκαιότητα κήρυξης ενός αμείλικτου κύκλου νέων εχθροπραξιών, όπου νέοι πυρήνες άμεσης δράσης θα βγουν στο προσκήνιο του ανταρτοπόλεμου για να φθείρουν τις υποδομές και τη στελέχωση του εχθρού. Η επαναστατική βία είναι το καταφύγιο της προλεταριακής βάσης για την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τη λαϊκή αυτοάμυνα. Και είμαστε εδώ χωρίς ίχνος μεταμέλειας να την υπερασπιστούμε από “φίλους” και εχθρούς που οραματίζονται τις αντιστάσεις αφοπλισμένες και παραδομένες στην ιστορία της πάλης των τάξεων.
Δύναμη στο μαχόμενο αντιπολεμικό κίνημα
Αμετανόητη αλληλεγγύη στους αιχμαλώτους του
Από την ολική άρνηση στράτευσης στην ειλικρινή στράτευση κάθε άρνησης
Για την Επανάσταση πρώτα και πάντα
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
7/10/22
In politics there are so many truths as there are lies. Statements and analyses built on the foundations of the subjectivity of the interests they defend. Since the very first moment of the powers of russian expansionism invading the territories that previously belonged to the Ukrainian sovereignty, countless analyses of the causes and conditions of the military intervention have been recorded. Geostrategic analyses, articles in political and financial columns, and even philosophical texts record the narrative of what is happening in the present time at the behest of each narrator. Our truth espaces from the mouth of the victims of this conflict: this is not war, this is politics (statement of a Russian refuser of conscription in a conscription office).
Russia invading Ukranian territory is a conflict with national and imperialist characteristics without any class orientation. A war that, no matter the winner, will once again find the internation proletariat defeated in history, regardless of the nationalistic heads that its tyranny serves. Russia is building up a rival awe towards the Euro-Atlantic Alliance, the world community condemns the war by applying trade sanctions, white at the same time it supports with material equipemnts and regarding manpower the ukranian troops.
At the same time that the hands of those in power flirts more and more with a nuclear catastrophe. Simultaneously, the rising of far-right of the countries of the democratic arc causes tremors inside NATO and the European Union. A typical example is the election of the fascist Meloni-Salvini-Berlusconi coalition for the first time in Italy after Mussolini’s goverment, a formation with openly pro-war rhetorics of hate.
For the international community, the consequences of this war, which is becoming more general day by day, are the energy imbalance in the positions of those in power and authority and the geostrategic changes with the annexations of new territories to Russia’s sphere of influence, while Ukraine is officially integrating into the NATO. For us the face of this war lies in the thousands of mass graves of civilians, in the people who are forced to leave their land, in the hundreds of broken families, in the scorched earth left behind by the bombings – what the narratives will record as new peaceful missions, in the areas that are now a war zone and turn are into camps as the borders are sealed on both sides for those who refuse death as a condition of life.
To war we respond with war
And if our thoughts are on the side of the victims of this war, our hearts fight without a doubt on the side of the struggling anti-war movement that captures in action the social delegitimization of warmonger dogmas. Far away from and against those who are close to the needs of the imperialist centers, a hope is born through those who devalue participation in ethno-referential hostilities in practice and sabotage the militarist net through demonstrations, refusals of conscription and attacks on military and administrative targets.
Russia and Ukraine are sealing their borders under the threat of military refusal while at the same time NATO’s sanctions are applied Russian citizents indiscriminately regardless of their position concerning the war. And yet, in the midst of the militaristic dystopia, since the beginning of the war, an anti-war movement with militant characteristics is breaking out, showing that what divides the armies, unites the people of Russia and Ukraine. Since the beginning of the war, over 54 recruitment offices have been attacked – in one of which activist Aleksey Rozhkov was arrested for an arson attack on a recruitment center in a suburb of Yekaterinburg. Hundreds of demonstrations led to conflicts and riots which lead to thousands of arrests and imprisonment of protesters such as: Anastasiya Levashova, Vladimir Sergeev, Anton Zhuchkov, Zakhar Tatuyko, Valeriy Valerevich Dubenyuk, Igor Aleksandrovich Maltsev and Vitali Koltsov who are accused of clashes and attacks on SWAT units (the greek term of SWAT is MAT) with molotov cocktails. Dozens of direct actions took place targeting the infrastructure of Russia’s military and repressive apparatus, such as the sabotage on a railway line of the arsenal of the Central Directorate of Missiles and Artillery of the Ministry of Defense of Russia in Kirzhach, by the BOAK – Vladimir cell and the attack using a burning vehicle on a barrier of the police – an action for which activist Aleksey Nechushkin is imprisoned.
The counterattack of ukrainian forces joined by allied forces with the reclaim of territories such as Liman and the retreat of Russian troops lead Putin to call for arms and coscriptions, a condition that led to a new round of violent conflicts in the metropolitan centers of Russia. Dozens of militant protests in regions such as Dagestan and Yakutia (as the government sends disproportionately more conscription calls to poor, deprived areas and areas of ethnic minorities) clash with repressive forces that have made over 2,300 arrests, while 11 self-immolation actions of young people against the conscription regime have been noted.Violent resistance is a new reality with the authorities losing control. On September 26, the 25-year-old Ruslan Zhinin broke into the Irkutsk conscription office and shot commander Alexander Elisheev, shouting that no one shall go to war. The commander is hospitalized in critical condition, but the firebacks are now striking at the heart of the warmongering imperialist centers.
The forces of the fighting revolutionary arc can neither join Putin’s side, in the name of a blind war against fascism, nor Zelensky’s side in alliance for “people’s liberation” with forces like the Order of Azov. Revolutionaries must take a stand against this (and any such) war. They have to construct the war propaganda through action, aiming the weapons of people against the enemy that speaks the same language as they do. Following the steps of our political forefathers who took the Vietman war in the European metropolitan areas we have to build an international revolutionary front that will turn the ethnocentric and imperialist tensions into civil-war proletarian hostile actions.
The Greek state is not an exception in the modern discourse woven by the constant interstate tensions. Since the announcement of the Truman Dogma in 1947 and the subsequent integration into the Euro-Atlantic Alliance, it has been an advanced NATO outpost, subordinating the services and needs of the American secret services. Whenever “necessity called for it” it granted land and water to set up everything from “peacekeeping missions” to Yugoslavia, Afghanistan, Iraq and even organized Gladio-style conspiracies. Today the greek state redeems its credentials not only by fueling the war on the side of Ukraine but also by militarizing the land, water and air space with armament programs and “Defense” cooperation agreements adding more fuel to the fire of tension with the neighboring country. In a very dangerous game of making impressions, Mitsotakis and Erdogan balance the lives of millions of people on a thread ready to break.Greece is turning into the largest NATO base in the Mediterranean serving the Alliance’s plans for Europe and the Middle East.
Si vis pacem para bellum
And if the political-military developmets between Russia and Ukraine are a foreshadow of the tensions in the Aegean and the Eastern Mediterranean, the necessity to build an international anti-war dyke with a revolutionary orientation and militancy makes it a matter of life and death. From the massification of conscription refusals that put the issue at the forefront of the confrontation until the formation of direct action nuclei, we are organizing social retaliation on the structures and existence of military rule.
The incendiary interventions of the Anarchist Action in administrative structures and the people of local and international militarism have exactly this orientation: to directly attack the faces and structures of the state and capitalism, the NATO alliance that camps in the lands where we live and fight, the nation and the church in order to turn the aggressive formation of the proletarian sphere towards the civil-centered confrontation.It is to immediately strike imperialist and diplomatic targets in order to make the greek space an inhospitable and hostile territory for security, stability and investments while sending a message of resistance and international solidarity to our brothers and sisters outside the borders. To unite the forces of the cells of revolutionary violence of the metropolitan guerilla from Greece, Turkey to Russia, Chile and the ends of the world. Shatter the invulnerable showcase of tyranny before the majesty of patriotism fills flag-draped coffins.
The question of revolutionary war is firstly and always political. As General Giap noted “…what is needed is to discover the necessity of armed struggle. Weapons are always to be found”. The necessity of violent and unrepentant confrontation with tyranny. The necessity of declaring a relentless cycle of new hostile actions, where new direct action nuclei will come to the forefront of guerrilla warfare to wear down enemy infrastructure and personnel. Revolutionary violence is the refuge of the proletarian base for the sharpening of social and class conflicts and the self-defense of the people. And we are here without a trace of remorse to defend it from “friends” and enemies who envision the resistance as disarmed and surrendered to the history of class struggle.
Strength to the struggling anti-war movement
Unrepentant solidarity with its captives
From the total refusal of conscription to the sincere conscription of every refusal
For the Revolution, first and always
Thanos Chatziangelou, captive member of the organisation Anarchist Action
D’ wing, Korydallos’ prison
7/10/22