Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση για την εν εξελίξει απεργία πείνας και δίψας από 19/12.
Αυτές τις στιγμές υπάρχει μία και μόνο σκέψη – η βαρύτητα του λόγου. Για κάποιους οι λέξεις είναι ένα σύμπλεγμα γραμμάτων χωρίς ουσία. Σκόρπια λόγια που από την στιγμή που γεννιούνται σε βρώμικα στόματα είναι καταδικασμένα να ξεπουληθούν όσο πιο φθηνά γίνεται. Σαν τα άστρα που σβήνουν όταν πέφτουν, δίχως τη λάμψη. Μόνο σκοτάδι. Για άλλους πάλι τα λόγια είναι η αποτύπωση των έργων. Συνέπεια, υπευθυνότητα, προσήλωση, πίστη, λόγια σταράτα που αποτελούν δεσμεύσεις ζωής. Μιας ζωής που οφείλει να είναι ένα σύνολο στιγμών ανταρσίας και πολέμου. Μιας ζωής που αν δεν τη δίνεις για όσα πιστεύεις, είσαι ήδη νεκρός.
Η μεγαλύτερη αναμέτρηση είναι η μάχη ενός υποκειμένου με την ίδια του τη συνείδηση. Ένας αέναος σιωπηλός διάλογος, όπου η ανθρώπινη αδυναμία στέκεται μπροστά στα επαναστατικά καθήκοντα και τις υποχρεώσεις. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να μάθεις να περπατάς με ψηλά το κεφάλι χωρίς να κοιτάς πίσω. Να μετράς τα βήματά σου, σαν να καρφώνουν τα λόγια σου βαθιά στο έδαφος. Κάθε βήμα και μία δέσμευση. Να πάμε μπροστά, μόνο μπροστά. Να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
Η εκδικητική μεταγωγή μου στο κάτεργο της Νιγρίτας, δεν στόχευε αποκλειστικά και μόνο εμένα αλλά την κοινότητα αγώνα εντός των τειχών που προσπαθεί εδώ και δύο μήνες να σπάσει το φράγμα της σιωπής. Η φασιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να θάψει τους κρατούμενους στο μπετό και όσοι κραυγάζουν ακόμα, έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Όμως ο θάνατος δεν είναι ίδιος για όλους μας.
Άλλοι κρύβουν το θάνατο στα λόγια τους. Άλλοι πάλι στα έργα. Κάποιοι περιφέρονται σαν νεκροζώντανοι στις μητροπόλεις απαξιώνοντας την ελευθερία κάθε στιγμή. Κάποιοι μυρίζουν θάνατο, ένα θάνατο που αναβλύζει σαν τα δάκρυα από τα μάτια. Εγώ προσωπικά έμαθα να τιμώ τη ζωή κοιτώντας μέχρι και σήμερα το θάνατο κατάματα. Χωρίς μισόλογα, μα μόνο με μία δέσμευση: να βηματίζουμε μέχρι το τέλος κοιτώντας ουρανό, ποτέ το χώμα.
Έμαθα στη ζωή μου να επιλέγω συνειδητά την οξεία αντιπαράθεση. Να υπερασπίζομαι την αιχμή του δόρατος, στα προτάγματα του αναρχικού αγώνα. Να κοιτώ το χρόνο να περνάει, από ένα κατειλημμένο μπαλκόνι. Να βηματίζω στη μητρόπολη με το πιστόλι στην τσέπη. Να στρατεύω τις αρνήσεις μου. Να μην συμβιβάζομαι με τα ασυμβίβαστα. Η αιχμαλωσία μου δεν θα σταθεί εμπόδιο σε αυτό. Θα στέκομαι πάντα μπροστά για το συλλογικό συμφέρον, με την πρωτοπορία στη σκέψη και την καρδιά, γιατί αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν το πιστέψουμε όλοι μας. Γιατί αυτή η ζωή δεν εξαργυρώνεται στην υποταγή.
Από τον τσιμεντένιο τύμβο της Νιγρίτας ανασαίνω με τη ζωντάνια της αδιαλλαξίας. Γιατί η πολιτική ευθύνη της στράτευσης στην Αναρχική Δράση αποτυπώνεται στην πίστη και την στοχοπροσήλωση στην πρώτη γραμμή χωρίς δεύτερες σκέψεις και επιπόλαια μισόλογα. Αν διψάω; Ναι διψάω για ελευθερία, για τις στιγμές που θα έρθουν ορίζοντας τα μέτωπα των μαχών που έπονται. Αυτός ο αγώνας έχει ήδη κερδηθεί, γιατί στα μάτια σας βλέπω, πως θυμάστε ποιοι πραγματικά είμαστε. Γι’ αυτό φοβάστε. Γιατί ακούτε το θυμό μας στη λάμψη κάθε καταιγίδας.
Με την καρδιά στο πλάι των 11 Τούρκων επαναστατών, του αδερφού μου Alfredo, του συντρόφου Γιάννη που συνεχίζει αμετάκλητα να συνοδοιπορεί σε κάθε συνένοχη σκέψη μου και καθενός που μπροστά στο νόμο της αντίστασης λέει μόνο αλήθειες.
Ψυχή και σώμα, όλα στον αγώνα.
Μία και μόνο δήλωση μέχρι τέλους: Αμετανόητος!
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Φυλακές Νιγρίτας, 23/12/2022
Th. Chatziangelou | Intransigence is a contract of life and death.
During these times there is only one and unique thought – the gravity of our words. For some people words are just a complex of letters without essence. Scattered words that they are doomed to be sold as cheaply as possible from their very first moment of their existence since they were born in dirty mouths. Like stars that fade away when they fall, without the shine. Just darkness. For other people, on the other hand, words are the imprints of actions. Consistency, responsibility, dedication, loyalty, straight-forward words that work as life commitments. A life that needs to be a sum of rebellious moments and war. A life that if you don’t offer it to what you believe in, you are already dead.
A subject’s greatest confrontation is the one between itself and its consciousness. A perpetual silent dialogue, where human weakness stands before the revolutionary tasks and obligations. If you want be called “human”, you have to learn how to walk with your head held high without looking back. To count your steps, as if your words were nailed deep into the ground. Every step is a commitment. Let’s go forward, only forward. Let’s not take a single step back.
My vengeful transfer to the Nigritaprisons was not aimed solely at me but at the struggle community within the walls that has been trying to break the barrier of silence for two months now. The fascist Mitsotakis’ government wants to bury the prisoners in the cement and those who are still screaming have toface death. Yet death is not the same for all of us.
Other’s hide death beneath their words. Others, again, in their actions. Some others wander like the undead in the metropolitan areas disparaging freedom at every moment. Some smell like death, a death that springs like tears from their eyes. Personally, I have learnt to honor life staring at death’s eyes until today. No half-words, just one commitment: to march to the end staring at the sky, never at the ground.
In life I have learnt to consciously choose direct confrontation. To defend the tip of the spear at the forefront of the anarchist struggle. To watch time pass by, from squatted balcony. To pace in the metropolis with a gun in my pocket. To enlist my denials. Not to compromise. My captivity will not change that. I will always stand forward for the collective interest, with vanguard in my thoughts and heart, because the world will change if we all believe it. For this life is not redeemed in submission.
I breathe with the vitality of intransigence from the concrete tomb of Nigrita. Because the political responsibility of enlisting in the Organization Anarchist Action, is reflected in loyalty and the dedication to the frontline without any second thoughts and half-hearted, naive words. If I’m thirsty? Yes I’m thirsty for freedom, for the moments to come that will define the battles to come. This fight has already been victorious, because I see it in your eyes, that you remember who we are. That’s why you are afraid. For you hear our anger in the thunder of every storm.
With my heart next to the 11 Turkish revolutionaries, next to my brother Alfredo Cospito, my comrade Giannis who continues irrevocably to stand by my side in every complicit thought and everyone who stands truthfully in front of the law of resistance.
Soul and body, all for the struggle.
One and only statement until the end: Unrepentant!
ThanosChatziangelou, captive member of the Organization Anarchist Action
Nigrita prisons, 23/12/2022