Πολιτική επιστολή του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου προς την Πρόεδρο του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών, ενόψει της κατάθεσης του πρώην υπουργού μεταφορών Κ. Καραμανλή στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, ένα χρόνο μετά την κρατική δολοφονία στα Τέμπη.
Αξιότιμη κ. Καρυστιανού,
Υπάρχουν στιγμές, που τη θέση του άμετρου λόγου είναι δείγμα αρετής και σωφροσύνης να καταλαμβάνει η σιωπή, μπροστά στο δέος και την αξιοπρέπεια του αγώνα ενός ανθρώπου, για να ανταμώσει με το ατομικό και το συλλογικό του δίκιο. Τέτοια στιγμή είναι και τούτη.
Έχοντας πολιτικά και συνειδησιακά σαφή και αταλάντευτη θέση ενάντια στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη αυτού του κράτους, μέσα από τα οποία θωρακίζει την πολιτική βρωμιά και την ηθική αθλιότητα των λακέδων του, αντιλαμβάνομαι κάθε μέρα, ίσως και λίγο παραπάνω, πως η δικαίωση όσων δολοφονήθηκαν από την εγκληματική αμέλεια των συμφερόντων της αστικής πολιτικής και του καπιταλισμού, βρίσκεται στη διαρκή και δίχως συμβάσεις υπεράσπιση του χαμού τους ενάντια στη λήθη. Και η λήθη δεν ανατρέπεται ούτε με προσευχές, ούτε με κροκοδείλια παρακάλια και ζητιανιά.
Την ίδια στιγμή που εγώ βρίσκομαι παρατατεμένα αιχμάλωτος για την αδιαπραγμάτευτη αφοσίωσή μου στο επαναστατικό Δίκιο, οι υπεύθυνοι χιλιάδων εγκλημάτων χτίζουν, γεμάτοι έπαρση και αλαζονεία, τις ζωές τους πάνω στο δικό μας πόνο, πάνω στο δικό μας αίμα. Είναι ηθική απρέπεια και πολιτική προστυχιά να κουνάς το δάχτυλό σου γεμάτος δεικτικότητα, αντί να σκύβεις από ντροπή το κεφάλι μπροστά σε έναν άνθρωπο που αντλεί δύναμη από το χαμό και με δάκρυα περηφάνιας και ειλικρίνειας τσακίζει την κατασυκοφάντηση της μνήμης αυτού του χαμού.
Ο βιολογικός θάνατος είναι μια στιγμή οδύνης και ανείπωτης θλίψης μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η πολιτική δολοφονία της μνήμης του χαμού κρατάει μια ζωή, θρέφεται και συνοδοιπορεί με τη δολοφονία των πολιτικών κινήτρων, τη φθορά της αντίληψης και της αξιοπρέπειας, το θάνατο της ίδιας της αλήθειας μέσα σε μια ζωή που κανονικοποιεί τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς θανάτους. Σε αυτήν τη ζωή ο καθένας μας χάνει καθημερινά και ένα κομμάτι του εαυτού του, της ανθρωπιάς του, όταν σιωπεί συγκαταβατικά. Όταν ατσαλώνει την ταπείνωσή του με συμβιβασμούς και ανοχή.
Σε έναν κόσμο που στερείται καθετί αυτονόητο είναι πολιτική, κοινωνική, μα πάνω απ’ όλα ηθική αναγκαιότητα να μένουμε προσηλωμένοι σε ότι φαντάζει ανέφικτο. Σε έναν κόσμο βαθιά άδικο για όσους και όσες δεν κρύβουν τη λαιμαργία τους πίσω από πολιτικές ασυλίες και θεσμικά προνόμια, η αλήθεια και η Δικαιοσύνη βασιλεύει σε βουρκωμένα μάτια που κραυγάζουν αξιοπρέπεια. Για το θάρρος, για τη θέληση, για το καθήκον, η μνήμη των ανθρώπων μας να στεριώσει στο παρόν, ανοίγοντας μέσα από τη σύγκρουση το πέρασμα προς την αθανασία.
Γνωρίζω πως τίποτα απ’ όσα σας αναφέρω δεν θα μαλακώσει έστω και ελάχιστα τον πόνο σας. Όμως θέλω να γνωρίζετε και εσείς πως σε αυτόν τον αγώνα που δίνετε, δεν θα είσαστε ποτέ μόνη. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αισθάνονται, που νοιάζονται, που αγαπούν. Άνθρωποι που βρίσκονται σε αμφιθέατρα, σε εργοτάξια, σε γειτονιές, ακόμα και σε φυλακές. Άνθρωποι που τιμούν την ιδιότητά τους κάθε μέρα και δεν χρειάστηκε να είναι σε εκείνη την αμαξοστοιχία για να πονέσουν το ίδιο και ο πόνος τους να γίνει αίσθημα αγώνα για δικαίωση.
Θρέφοντας αμέριστο σεβασμό και αλληλεγγύη για το σθένος και την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει τον αγώνα σας, πρέπει να γνωρίζετε πως την ίδια στιγμή που εσείς χάνατε το παιδί σας, κάποιοι από εμάς αποκτούσαν ακόμη μια μητέρα. Θέλει αρετή τελικά η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών.
Με βαθύτατη εκτίμηση,
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Φυλακές Λάρισας
13/2/2024