Επιστολή του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου προς την συντρόφισσα της RAF Daniela Klette που αιχμαλωτίστηκε, έπειτα από 30 χρόνια παράνομης ελευθερίας, κατά τις αντι-Τρομοκρατικές επιχειρήσεις των τελευταίων ημερών στην Γερμανία.
Όταν ανοίγεις τα μάτια σου στο κελί και μαθαίνεις πως, έπειτα από 30 χρόνια άκαμπτης ζωής γεμάτης υπερβάσεις, μία συντρόφισσά σου βρίσκεται πλέον καθηλωμένη στην πολεμική αιχμαλωσία, νιώθεις πως κλέβουν και τις δικές σου ανάσες. Μία συντρόφισσα, που τίμησε με περηφάνια κάθε της βήμα στα μονοπάτια της παράνομης ελευθερίας, σήμερα πληθαίνει με το ήθος και την αξιοπρέπειά της την κοινότητα των πολιτικών αιχμαλώτων στα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Σύντροφισσα Daniela,
Για 30 χρόνια ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, όταν αντικρίζει το είδωλό του στη βιτρίνα των συμφερόντων του, μετράει ακόμα τις πληγές που άφησε πίσω της η ένοπλη επαναστατική εμπειρία της Φράξιας Κόκκινος Στρατός-RAF. Κρύβει την αδυναμία του πίσω από έναν πόλεμο αβεβαιότητας, γεμάτο δολοφονίες, βασανισμούς και φυλακίσεις επαναστατών για δεκαετίες. Εικόνες μίσους και μονιμοποίησης της έκτακτης ανάγκης από ένα καθεστώς που δεν μπορεί να εγγυηθεί στους μισθοφόρους του τη σταθερότητά του, μπροστά στην άγραφη ηθική της πανανθρώπινης αντίστασης.
30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Μικρές ιστορίες μιας ενιαίας αφήγησης από καθαρά στόματα, που μιλούν την ίδια γλώσσα. Υπέροχοι άνθρωποι που έχουν μπλεγμένο στα χέρια τους το νήμα της αντίστασης, ένα νήμα δίχως τέλος που έχει την αφετηρία του σε κάθε ιστορικό σημείο έκφρασης της επαναστατημένης αξιοπρέπειας. Είμαστε τα χίλια στιγμιότυπα του ταξικού πολέμου, της αντάρτικης δήλωσης, της απελευθέρωσης. Είμαστε τα χίλια πρόσωπα της περήφανης ζωής μέσα στον αγώνα για Ανατροπή και Επανάσταση.
30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε πως το επαναστατικό πέρασμα είναι γεμάτο αίμα και σίδερο. Πως οι κηλίδες από το αίμα των νεκρών ανταρτών στις ενέδρες της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας, όπως της συντρόφισσας Petra Schelm, των δολοφονημένων αιχμαλώτων στο Stammheim δεν στεγνώνουν. Λεκιάζουν το χρόνο ανεξίτηλα, φανερώνοντας στον ορίζοντα της σταθερότητας, τη διαρκώς επαπειλούμενη ρήξη. 30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να αφοπλίσουμε τις καρδιές μας. Τούτες τις καρδιές που οι χτύποι τους θυμίζουν αντίστροφη μέτρηση.
Η αιχμαλωσία είναι σίγουρα ένα προϊόν ήττας. Μια ήττα που βιώνουμε καθημερινά στην αποστέρηση της δυνατότητας να ζούμε τις ζωές μας με ένταση και δημιουργική αντίσταση. Τίποτα όμως δεν στέκει ικανό να μειώσει την ιστορία μας, τους αγώνες μας, τα λόγια μας που πρόδιδαν τις σκέψεις και προεικόνιζαν τις πράξεις μας. Η αδούλωτη περηφάνια μας είναι ο φόρος τιμής στους συντρόφους που συμβίωσαν και συμβιώνουν την τυραννία της πολιτικής αιχμαλωσίας στα κάτεργα των ιμπεριαλιστικών κέντρων, στους αχαρτογράφητους αδερφούς και αδερφές του κοινού μας αγώνα, μα πάνω απ’ όλα σε εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που με το χαμό τους βάδισαν χίλια βήματα μπροστά για να μας ανοίγουν το δρόμο.
Ξεχωριστές σελίδες ενός κοινού βιβλίου που γράφει τη λέξη Επανάσταση στη ράχη του, είναι οι ζωές μας σύντροφισσα. Και όμως το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα.
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
15/3/2024