Πέντε μήνες μετά τις εκλογές τις 25ης Γενάρη και η ελπίδα του Σύριζα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συνεχής εφιάλτης μιας πολιτικής που έχει ακολουθηθεί τα τελευταία 4 χρόνια με την είσοδο της χώρας στους μηχανισμούς στήριξης (Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ., Ε.Ε.) και έχει οδηγήσει την κοινωνία πέρα από τα όρια της εξαθλίωσης. Πέντε μήνες από τις βαρύγδουπες δηλώσεις για αυξήσεις μισθών, επαναπροσλήψεις εργαζομένων, φοροελαφρύνσεις και οι κόκκινες γραμμές του Σύριζα αποδείχθηκαν ως ένα φτηνό προεκλογικό κόλπο.
Το σκίσιμο των μνημονίων έγινε διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους και αυτή με τη σειρά της, τυφλή υποταγή στο όνομα της αναπαραγωγής του κεφαλαίου με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Ο δρόμος για την επιβολή του τρίτου μνημονίου είχε ήδη στρωθεί με ροδοπέταλα. Οι τελευταίες εξελίξεις βρίσκουν την οικονομία της Ελλάδας ανίκανη να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις του υπερεθνικού κεφαλαίου. Έτσι και δρομολογείται η υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
Η νέα πυρηνική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας θα περιέχει ακόμα πιο δυσβάστακτα μέτρα (κατά αναλογία χειρότερα και από τα μέτρα που είχε προτείνει η Ν.Δ. επί Χαρδούβελη). Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και εταίρων προς στιγμήν δεν αποδίδουν και η χώρα μπαίνει σε τροχιά χρεοκοπίας μπροστά στο ενδεχόμενο μη καταβολής της δόσης της 30ης Ιούνη.
Έτσι η κυβέρνηση αποφασίζει, εν μέσω ενός επικοινωνιακού τρικ, να αποδώσει μερίδιο των ευθυνών στην κοινωνία για τις επερχόμενες αποφάσεις. Ο πρωθυπουργός, εν μέσω εκτάκτου διαγγέλματος, ανακοινώνει δημοψήφισμα ζητώντας τη “λαϊκή εντολή” για αποδοχή ή όχι της πρότασης των δανειστών, με απειλές για παραμονή ή έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην πραγματικότητα ο Σύριζα ζητά λευκή επιταγή για την επιβολή του νέου μνημονίου όπως και γίνεται με την επερχόμενη απόπειρα συμφωνίας ενόψει του eurogroup της 1ης Ιούλη. Διότι οποιαδήποτε εξέλιξη στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος επιστρέφει την υπόθεση της διαχείρισης της κοινωνίας σε κυβερνητικά χέρια. Το δημοψήφισμα, ως μια διαδικασία δομημένη από τα πάνω, δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά την ελεγχόμενη προσπάθεια της κυβέρνησης να εκτονώσει κάθε ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης, στις κάλπες και στη λογική της ανάθεσης. Είναι ακόμη η κυβερνητική επίκληση για συμπόρευση κάτω από την εθνική συνοχή και ενότητα (τα τελευταία διαγγέλματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενέσεις πατριωτισμού για να τονωθεί το εθνικό φρόνημα και η ομοψυχία).
Οι πολιτικές εξελίξεις όμως των τελευταίων ημερών σχετικά με την κίνηση του καπιταλισμού και τις προσχεδιασμένες κρίσεις του, πυροδοτούν και την ένταση της κοινωνικής κρίσης. Δεδομένου ότι η Ε.Κ.Τ. άφησε αμετάβλητο το ανώτατο όριο δανεισμού, οι τράπεζες μπήκαν σε καθεστώς αργίας, με την ταυτόχρονη κήρυξη και του καθεστώτος ελέγχου κεφαλαίου (capital controls).
Η εικόνα των ατελείωτων ουρών στα ATM και τα super markets που επικρατεί αυτή τη στιγμή συντίθεται από το φόβο για το τι μέλη γενέσθαι. Σε μια πολεμική συνθήκη, με όλο το μιντιακό συρφετό συστρατευόμενο υπέρ του κεφαλαίου να σπέρνει καθημερινά τον τρόμο μέσα από τα δελτία των 8, η κοινωνία προετοιμάζεται για τα χειρότερα. Αυτή είναι και η συνθήκη που οφείλουμε να αντιστρέψουμε.
Αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες της κοινωνίας. Η κυβέρνηση ψάχνει συνυπεύθυνους για την έκβαση της πολιτικής που ακολουθεί, προσπαθώντας μέσω τόσο της βραδυκίνητης διαπραγμάτευσης όσο και του δημοψηφίσματος να δημιουργήσει την απαραίτητη κοινωνική συνθήκη για την επιβολή νέων πολιτικών μαζικής γενοκτονίας. Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση ασκεί κριτική πολιτική στα νέα μέτρα απενοχοποιημένη από τις ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Δημιουργεί “κινήματα πλατειών”, επιστρατεύοντας όλο το αστικό μπλόκ κάτω από την ομπρέλα του φιλοευρωπαϊσμού-φιλελευθερισμού, για να προασπίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου (χαρακτηριστικό είναι ότι δεκάδες επιχειρήσεις απείλησαν τους εργαζόμενους με περικοπές μισθών σε ενδεχόμενο μη συμμετοχής στη συγκέντρωση της 30ης Ιούνη στο Σύνταγμα |“Θα πληρωθούν μόνο όσοι έρθουν στη συγκέντρωση”, Γρηγόρης Φαρμάκης, υποψήφιος της ΝΔ, 30/06/2015).
Τα επίδικα αυτή τη στιγμή είναι δύο. Να εκμεταλλευτούμε το πεδίο που ανοίγεται σε αυτή τη συγκυρία και να αποτρέψουμε τον, προωθούμενο από το σύστημα, κανιβαλισμό εν μέσω της κοινωνικής κρίσης.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την αριστερή διαχείριση του καπιταλισμού. Κανένα κόμμα-κανένας θεσμικός φορέας δεν μάχεται για τα συμφέροντα της κοινωνίας, παρά για την αναπαραγωγή και την αυξανόμενη συσσώρευση του κεφαλαίου. Το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής αυτή τη στιγμή εκφράζεται επικοινωνιακά με το δημοψήφισμα ως ζήτηση “λαϊκής εντολής” για έξοδο ή όχι από το ευρώ. Το δίλημμα όμως σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι δραχμή ή ευρώ, παραμονή ή έξοδος από την Ε.Ε., λίγο ή πολύ σκυμμένο κεφάλι αλλά καπιταλισμός ή επανάσταση.
Ενάντια στη λογική της εξατομίκευσης που σκορπάει ο καπιταλισμός προτάσσουμε την συλλογικοποίηση των αναγκών μας. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης, αυτοάμυνας και επίθεσης, συλλογικές δομές σίτισης και στέγασης, μαζικές αρνήσεις πληρωμών, καταλήψεις κτιρίων να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.
Ενάντια στη λογική της ανάθεσης της διαχείρισης των ζωών μας σε επαγγελματίες πολιτικούς προττάσουμε την αυτοδιάθεση της κοινωνίας. Με όπλο τις συλλογικότητες και τις λαϊκές συνελεύσεις οργανώνουμε την κοινωνία της ισότητας και της αλληλεγγύης που θα καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες και όχι τα επίπλαστα καπιταλιστικά “θέλω”.
Ενάντια στη λογική του “μεριδίου ευθύνης στο κάθε χρέος” οργανώνουμε την συλλογική κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Οργανώνουμε και συμμετέχουμε στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, στις πορείες, στις απεργίες, στις συγκρούσεις αναγνωρίζοντας πως ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται αλλά καταστρέφεται.
Το κάθε χρέος είναι υπόθεση της εξουσίας. Υπόθεση της αγωνιζόμενης κοινωνίας είναι η επανάσταση. Άμεση ρήξη με το κράτος και τους θεσμούς του. Επίθεση σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Απαλλοτρίωση της κρατικής, εκκλησιαστικής και καπιταλιστικής περιουσίας.
Καμία συμμετοχή στους κυβερνητικούς εκβιασμούς.
Οργάνωση και Αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση και την Αναρχία.
Κατάληψη Terra Incognita