Την Πέμπτη 9 Μάη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με σπρέϊ, τρικάκια και κείμενα στο προξενείο της Κύπρου, με αφορμή την πολύκροτη υπόθεση του Ορέστη που έφερε στην επιφάνεια δεκάδες γυναικοκτονίες ή αναζητήσεις μεταναστριών.
Καμία γυναικοκτονία δε θα μείνει αναπάντητη…
Στην Κύπρο τις τελευταίες εβδομάδες εξελίσσεται μια ιστορία που μας σοκάρει λόγω της βιαιότητας αλλά δεν μας εκπλήσσει, καθώς μας υπενθυμίζει ότι η πατριαρχία και ο ρατσισμός συνεχίζουν να σπέρνουν πτώματα και ότι πρέπει η οργή μας απέναντι στους εκφραστές αυτών να είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Ο 35χρονος δράστης Νίκος Μεταξάς (πατέρας δύο παιδιών), υπολοχαγός στην εθνική φρουρά Κύπρου, δολοφόνησε, διαμέλισε και πέταξε στο πηγάδι και στην κόκκινη λίμνη στο χωριό Μιτσερό, 7 μετανάστριες (με τον αριθμό πιθανά να είναι αρκετά μεγαλύτερος) εκ των οποίων οι δύο ήταν ανήλικες (6 και 8 χρονών). Η Μαίρη Ρόουζ και η εξάχρονη κόρη της, η Αριάν Παλάνας Λοζάνο, η Μαρικάρ Βάλντεζ Αργκίλα από τις Φιλιππίνες, η Λιβία Φλορεντίνα Μπουνέα και η οχτάχρονη κόρη της, η Έλενα Ναταλία Μπουνέα απο τη Ρουμανία και η Ασμίτα Κάντκα Μπίστα απο το Νεπάλ αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή στην κοινωνία της Κύπρου.
Μια κοινωνία που φαινομενικά τηρεί το τρίπτυχο ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, μόνο για όσους και όσες όμως χωράνε στα εθνικιστικά και πατριαρχικά καλούπια της. Χαρακτηριστικό των δολοφονημένων γυναικών είναι ότι φέρουν την ταυτότητα της μετανάστριας. Ο Μεταξάς γνώριζε καλά την κοινωνία της Κύπρου και ήξερε οτι οι μετανάστριες θεωρούνται αναλώσιμα προιόντα και ότι κανένας κρατικός φορέας δεν θα ενδιαφερθεί να τις αναζητήσει. Η εκτίμηση του αποδείχτηκε σωστή αφού τα τελευταία δύο χρόνια ο αριθμός των εξαφανισμένων μεταναστριών έχει φτάσει τις 22 με την κυπριακή αστυνομία να αποδεικνύει περίτρανα την αδιαφορία της καθώς δεν διέταξε καμία έρευνα, ακόμα και μετά από καταγγελίες. Το κίνητρο του δολοφόνου Μεταξά, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ήταν ότι «νιώθει ωραία να σκοτώνει γυναίκες». Αυτό και τίποτα άλλο… Καμία «προβληματική» συμπεριφορά, καμία «ψυχοπάθεια», κανένα «τραυματικό παρελθόν», καμία δικαιολογία για την φιλήσυχη αυτή κοινωνία.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και το καθεστώς εργασίας που
υπάρχει για τις γυναίκες από τις Φιλιππίνες, που πηγαίνουν στην Κύπρο κατόπιν
παραγγελίας από τα μελλοντικά αφεντικά τους, μέσω μια εταιρείας παροχής
υπηρεσιών. Τα αφεντικά πληρώνουν για τα χαρτιά εισόδου και παραμονής στη χώρα
καθώς και για το διαβατήριο, τα οποία κρατάνε
για όλη τη διάρκεια εργασίας των γυναικών, εκτός και αν θέλει μια άλλη «άγια»
οικογένεια να τις-τα αγοράσει, οπότε και μεταφέρονται τα «δικαιώματα». Με τα
χαρτιά τους στα χέρια των αφεντικών γίνονται
ιδιαίτερα ευάλωτες σε κάθε εκβιασμό και κακοποιητική συμπεριφορά . Αυτό
είναι το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο στον εργασιακό μεσαίωνα της Κύπρου.
Κάτι άλλο που δεν μας εκπλήσσει είναι η επαγγελματική του ενασχόληση ως στρατιωτικού. Οι μπάτσοι και οι στρατιωτικοί άλλωστε πρωταγωνιστούν συχνά σε τέτοιου είδους πράξεις είτε στα πλαίσια της δουλειάς (δολοφονίες μεταναστριών-των, συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, κακοποιήσεις φαντάρων), είτε της ιδιωτικής τους ζωής. Ο στρατός ως δομή της εξουσίας είναι χτισμένος στις αρχές του εθνικισμού και της πατριαρχίας, της ιεραρχίας, του πατριωτισμού, της λατρείας της δύναμης και της δόξας. Αποτελεί έτσι εύφορο έδαφος παραγωγής τέτοιων πράξεων απόλυτης εξουσίας πάνω σε ένα σώμα, όπως είναι η δολοφονία και ο βιασμός, δίνοντας όχι μόνο το ιδεολογικό υπόβαθρο αλλά και τις τεχνικές γνώσεις για την υλοποίηση τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα στην περίπτωση του Μεταξά την χρήση στρατιωτικού κεφαλοκλειδώματος στην δολοφονία μιας από τις κοπέλες .
Ο εθνικισμός, ο σεξισμός και ο ρατσισμός όμως δεν είναι ειδικό χαρακτηριστικό του στρατού. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Κύπρο, βρίσκονται διάχυτοι στο κρατικό μηχανισμό. Οι προσπάθειες του κυπριακού κράτους να διασώσει ένα προσωπείο δημοκρατικής ευαισθησίας και «υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων» μέσα από την αντικατάσταση του υπουργού δικαιοσύνης δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ένα χιλιοπαιγμένο υποκριτικό θέατρο.
Το πρόβλημα δεν είναι η «ανικανότητα» κάποιον υπευθύνων ή της κυβέρνησης αλλά η ίδια η ουσία του κράτους, της καπιταλιστικής πραγματικότητας και της δημοκρατίας, ως μηχανισμών που προάγουν την πατριαρχία ,τον ρατσισμό και την εκμετάλλευση στην κοινωνία.
Είναι στο χέρι μας να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε κράτος, εξουσία και εκμετάλλευση. Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό στη βάση του φύλου και της φυλής. Με επαναστατική προοπτική να αγωνιστούμε για την αναρχία. Για έναν κόσμο που δεν θα θρέφει άλλους Μεταξάδες.
Η Μαίρη, η Αριάν, η Μαρικάρ,
η Λιβία, η Έλενα, η Ασμίτα
δεν θα ξεχαστούν…