Στις 5 Μάη κλείσαμε 10 χρόνια από την υπόθεση της Marfin με τη δολοφονία 3 υπαλλήλων (μεταξύ των οποίων και μιας εγκύου) έπειτα από τον εμπρησμό του τραπεζικού υποκαταστήματος, στο οποίο ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν κατα την πανελλαδική μερα απεργίας ενάντια στην εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Σε αυτά τα δέκα χρόνια όλος ο πολιτι(καντι)κός κόσμος δε σταμάτησε ούτε στιγμή να σκυλεύει τη μνήμη των νεκρών της Marfin, για να εξυπηρετήσει τα μικρά και μεγάλα συμφέροντά του. Και φτάνουμε σήμερα που ο αρχι-Δολοφόνος και αρωγός της θεσμικής και κρατικής Τρομοκρατίας Χρυσοχοϊδης, απειλεί ξανά τις ριζοσπαστικές δυνάμεις και τα κινήματα αντίστασης με νέες συλλήψεις και δίκες για την υπόθεση. Δέκα χρόνια μετά μνημονεύουμε τα πρώτα μας λόγια για την υπόθεση: πρωθ-υπουργοί και τραπεζίτες, δικαστικοί και εισαγγελείς, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι αν ψάχνετε για δολοφόνους, κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Το μεσημέρι του Σαββάτου 16 Μάη, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές και τρικάκια στο γραφείο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, Στρ. Σιμόπουλου. Καμία απόπειρα φίμωσης του απελευθερωτικού λόγου και λοιδορίας αγωνιστή δε θα μείνει αναπάντητη.
Η 5η Μάη ήταν στιγμή κορύφωσης των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Χιλιάδες διαδηλωτ(ρι)ές συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου και την αρχή της οικονομικής δέσμευσης και υποτέλειας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη χρηματοπιστωτική δικτατορία. Σε κάθε πόλη ξεσπούν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, ενώ στην Αθήνα χιλιάδες πολιορκούν τη Βουλή. Οι πορείες δέχονται βίαιη καταστολή ενώ σε διάφορες πόλεις διαδηλωτές ξυλοκοπούνται και συλλαμβάνονται.Στην Αθήνα οι μπάτσοι επιτίθενται σε πολλά κομμάτια της πορείας σπάζοντας την. Και εκεί ο χρόνος σταματά.Ανάμεσα στις συγκρούσεις και τις επιθέσεις, ένα κατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου που βρίσκεται σε λειτουργία, καθώς η διοίκηση της τράπεζας αρνήθηκε το απεργιακόδικαίωμα στους εργαζόμενους, δέχεται εμπρηστική επίθεση με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό και τον θάνατο 3 εργαζομένων.
Οι θάνατοι των εργαζομένων αποτέλεσαν το εργαλείο άσκησης πολιτικής από τις μνημονιακές κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια για να απονομιμοποιήσουν τα αντικαθεστωτικά κινήματα και τους αγώνες που δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στην μνημονιακή γενοκτονία. Από την πρώτη στιγμή πολιτικοί και οικονομικοί κυβερνήτες, δικαστές και εισαγγελείς, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι χρέωσαν και χρεώνουν ακόμα και σήμερα την επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Ένα χρόνο μετά για τις πολιτικές ανάγκες επινοήσαν ένα ανώνυμο και ασύντακτο σημείωμα που κατονόμαζε 3 συντρόφους ως υπεύθυνους για τη δολοφονία των εργαζομένων, με έναν από αυτούς τον αναρχικό σύντροφο Θοδωρή Σίψα να οδηγείται σε δίκη. Παρότι ο ίδιος αθωώθηκε πανηγυρικά 6 χρόνια μετά, καθώς ούτε τα στημμένα κατηγορητήρια δεν αρκούσαν για να τον καταδικάσουν, η ενοχή, οι ευθύνες αλλά και η ποινική καταδίκη του διευθύνον σύμβουλου της Marfin Βγενόπουλου, του υπεύθυνου ασφαλείας του κτιρίου και της διευθύντριας του καταστήματος για φόνο εξ αμελείας τριών υπαλλήλων, τις σωματικές βλάβες άλλων 21 και για πολλαπλές παραλείψεις στα μέτρα πυρασφάλειας και στην εκπαίδευση του προσωπικού πέρασαν στα ψιλά. Έπειτα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί της Χρυσής Αυγής, η Marfin επανήλθε για να αποτελέσει τον δεύτερο πόλο στην θεωρία της βίας των δύο άκρων. Σε αυτά τα δέκα χρόνια η υπόθεση επιστρατεύθηκε όποτε κρίθηκε αναγκαίο ως το εργαλείο απόπειρας καθεστωτικής φίμωσης και αποδόμησης του επαναστατικού και απελευθερωτικού λόγου και δράσης. Αλλά και ενδοκινηματικά δεν ήταν λίγοι όσοι με αφορμή-εργαλείο τη Marfin καταδίκασαν και αποκύρηξαν την επαναστατική βία ως επιλογή αγώνα υπογράφοντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης.
Δέκα χρόνια μετά η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναφερόμενη στον εθνικό διχασμό και την τυφλή βία σκυλεύει για ακόμη μια φορά τη μνήμη των νεκρών εργαζομένων για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Για να ξεπλύνει τα δικά της εγκλήματα, τις χιλιάδες δολοφονίες συνανθρώπων μας που κουβαλάει ο ίδιος και όλη η υπόλοιπη πολιτική γκρούπα που απολαμβάνει την πολιτική ασυλία της Βουλής (όποιο χρώμα και αν έχει) ανοίγει ξανά την υπόθεση ως μια κίνηση που μοιράζει άρτο και θεάματα, στέλνοντας μηνύματα με πολλούς αποδέκτες.
Ο εμπρησμός της Marfin, όσο και αν επιχειρήθηκε να καταλογιστεί ως έργο αδίστακτων αναρχικών ομάδων τυφλής βίας, θα καταχορυθεί στην ιστορία ως παρα-κρατική δολοφονία. Και αυτό γιατί οι πράξεις όλων κρίνονται τόσο από τα αίτια και τις αφορμές όσο και από το αποτέλεσμα. Η επαναστατική βία δεν εμπεριέχει τυφλές ενέργειες που βάλλουν τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η επαναστατική βία είναι το ιστορικό εργαλείο της κοινωνικής βάσης για να στρέψει τη δύναμή της προς την πηγή της καταπίεσης. Γι αυτό και οι επαναστατικές στοχεύσεις και ενέργειες δεν αφήνουν δυσανάγνωστα νοήματα. Είναι ξεκάθαρες και αντιληπτές από την πρώτη στιγμή και δεν αφήνουν περιθώρια προβοκάτσιας, λασπολογίας και αμφισβήτησης. Οι πράξεις επαναστατικής βίας είναι στιγμές αγώνα ιστορικά αναγκαίες και κοινωνικά δικαιωμένες. Γι΄αυτό και επαναστάτης-ρια δεν αυτοανακηρρύσεσαι ο ίδιος, αλλά σε κρίνει η ίδια η ιστορία. Η Marfin είναι ένα (ακόμα) πολιτικό έγκλημα με υπεύθυνους το κράτος και τους τραπεζίτες, τους δικαστές και τους εισαγγελείς, τον στρατό κατοχής της δημοκρατίας, τους δημοσιογράφους και τους τηλεδίκες στα πάνελ, αλλά και κάθε συνεργάτη τους. Γιατί για να είσαι συνεργάτης του κράτους δε χρειάζεται να πληρώνεσαι, αρκεί οι πράξεις σου να εξυπηρετούν την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Δέκα χρόνια μετά οι ένοχοι της Marfin αλλά και κάθε άλλης κρατικής και καπιταλιστικής δολοφονίας είναι ακόμα ατιμώρητοι. Δέκα χρόνια μετά οι νεκροί στο κάτεργο της Marfin αλλά και κάθε άλλο εργασιακό κάτεργο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές, στον Εβρο και στο Αιγαίο, στις πλατείες και τις γειτονιές αλλά και στις μέρες μας στα νοσοκομεία και όπου αλλού χάθηκαν ζωές για την εξυπηρέτηση των κρατικών και καπιταλιστικών συμφερόντων, ζητούν δικαίωση. Και τα ριζοσπαστικά κινήματα αντίστασης είναι εδώ για να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στην παρα-κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία, υπερασπιζόμενα κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια ξεχωριστά που βρίσκεται και θα βρεθεί στο στόχαστρο της προβοκάτσιας και της λασπολογίας του πολιτικαντισμού.
Η βιτρίνα του κράτους και του καπιταλισμού έχει ραγίσει-Θα τη θρυμματίσουμε μια για πάντα