G-Ένας σύντροφος που πέρασε από τις κρατικές φυλακές
Πριν από λίγες ημέρες, ενημερώθηκα για τη συγκεκριμένη εκδήλωση και για το ενδιαφέρον να
υπάρξει και μια δικιά μας συμμετοχή και συμβολή στη συζήτηση ως προς την κατάσταση που
επικρατεί στις φυλακές και τις εξεγέρσεις που ξέσπασαν. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να πω κάτι
σχετικά με αυτά.
Να πω εδώ ότι αυτό που ακολουθεί είναι η δική μου οπτική για τα πράγματα,
βασισμένη στη δική μου προσωπική εμπειρία, ενώ επίσης δεν εξαντλεί όλα τα γεγονότα ούτε είναι μία καθολική ανάλυση, αλλά περισσότερο μερική. Εγώ συγκεκριμένα, πέρασα ενάμιση χρόνο μέσα σε δικαστική φυλακή της κεντρικής Ιταλίας. Αυτό που με ενδιαφέρει να περιγράψω είναι η κατάσταση που βιώναμε σε πολλές φυλακές τις Ιταλίας πριν από τον Κοβιντ-19, καθώς εκτιμώ ότι είναι σημαντικό έτσι ώστε να γίνουν κατανοητές οι εξεγέρσεις που υπήρξαν. Δε θα μιλήσω για τις ίδιες τις εξεγέρεσεις, διότι όταν συνέβησαν εγώ βρισκόμουν ήδη σε κατ’οίκον περιορισμό και δεν έχω άμεση πληροφόρηση παρά μόνο μέσω ακουσμάτων και διηγήσεων.
Γενικά, στην Ιταλία οι φυλακές χωρίζονται σε δύο μεγάλες ζώνες , τις δικαστικές όπου σύμφωνα με ένα γενικό κανόνα βρίσκονται οι κρατούμενοι που αναμένουν κάποια δικαστική απόφαση και οι ποινικές, όπου βρίσκονται τα άτομα που ήδη έχουν καταδικαστεί. Υπάρχουν πολλές διαφορές
ανάμεσα στις διάφορες φυλακές ανά την επικράτεια, από το Νότο ως το Βορά, περισσότερο ως
προς τον πληθυσμό των κρατουμένων παρά ως προς τις ίδιες τις εγκαταστάσεις. Στην βορειο-
κεντρική ιταλία η πλειοψηφία των κρατουμένων απαρτίζεται από μετανάστες (κυρίως από
Μαρόκο, Τυνησία, Αλβανία, Ρουμανία, Νιγηρία και την υποσαχάρια Αφρική), οι οποίοι σε
ορισμένες περιπτώσεις αποτελούν περισσότερο από το 70% των κρατουμένων, ενώ στη νότιο-
κεντρική Ιταλία, Ιταλοί και μετανάστες είναι στα ίδια νούμερα, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις
όπου η μεγάλη πλειοψηφία των κρατουμένων αποτελείται από Ιταλούς. Όσο κι αν αυτό μπορεί να φαίνεται ένα πολύ κοινότοπο στοιχείο, ωστόσο επηρεάζει πολύ τις καταστάσεις, υπό πολλά
πρίσματα, τόσο της ‘διαχείρισης’ στο εσωτερικό της κάθε πτέρυγας, όσο και στη ‘σχέση’ με τους φύλακες. Οι μετανάστες, κυρίως αυτοί που δεν έχουν κανέναν έξω, δεν κάνουν συζητήσεις και δεν έχουν και χρήματα (σε ορισμένες περιπτώσεις αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία). Είναι συνήθως τα πιο ‘ευάλωτα’ άτομα με την έννοια του ότι γίνονται συχνά στόχος των φρουρών , οι οποίοι πολλές φορές τους εκβιάζουν, ενώ εάν υποστούν κακοποιητική συμπεριφορά τους είναι πιο δύσκολο να το γνωστοποιήσουν έξω. Πολλοί από αυτούς τους μετανάστες είναι και αυτοί που εξεγερθηκαν κατά τη διάρκεια της ‘εκτάκτου ανάγκης λόγω κοβιντ’ παρότι συχνά δεν έχουν επαφές με κόσμο από έξω και κατά συνέπεια ήταν αυτοί που πλήχθηκαν λιγότερο από την απαγόρευση και ακύρωση των συναντήσεων.
Οι δικαστικές φυλακές είναι ασφυκτικά γεμάτες. τΤα άτομα στοιβάζονται ανά τρεις σε κελία λίγων τετραγωνικών ή ανά 6 σε μεγαλύτερο κελί. Σε όλη την πτέρυγα υπάρχουν 3 ή 4 ντουζ ανά 60 κρατουμένους , τα κελιά παραμένουν κλειστά για 20 ώρες τη μέρα , και επιτρέπεται ο προαυλισμός για 2 ώρες το πρωί και δύο ώρες το απόγευμα ( εάν ,μάλιστα , χρειάζεται κανείς να κάνει μπάνιο, ουσιαστικά χάνει μία από αυτές τις δύο ώρες προαυλισμού). Το απόγευμα επιτρέπεται η ‘κοινωικοποίηση’ δηλαδή η επίσκεψη σε άλλο κελί για κάποιες ώρες , όπου ωστόσο οι κρατούμενοι παραμένουν έγκλειστοι. Τα κελιά δεν είναι ποτέ ανοιχτά (όχι σε όλες τις φυλακές, αλλά σε πολλές ισχύει αυτό) . Η μόνη υπάρχουσα δραστηριότητα (τουλάχιστον εκεί που βρισκόμουν εγώ) είναι η δυνατότητα να παίξει κανείς μπάλα τρεις φορές το μήνα για κάποιες ώρες. Δραστηριότητες λοιπόν, ποδόσφαιρο και ‘κοινωνικοποίηση’ , που με την πρώτη αντιπαράθεση ασφαλώς ακυρώνονται. Από κει και πέρα, το απόλυτο κενό. Τίποτα δε με εκπλήσσει. Πάντα πίστευα ότι η φυλακή επιτελέι για το κράτος δύο βασικές λειτουργίες, από τη μία να ασκεί μία αποτρεπτική δύναμη και από την άλλη να τιμωρεί και να εκδικείται. Ο φυλακισμένος πρέπει να τιμωρείται, να υποφέρει και γι αυτό αποπροσωποιείται, αντιμετωπίζεται σα παιδί, καταστέλλεται. Υπήρχαν χίλια κίνητρα για να εξεγερθεί κανείς πριν ακόμη κι από τη συγκυρία με τον Κόβιντ, σε ένα μέρος όπου οι καταχρηστικές επιθέσεις είναι καθημερινές, όπου ζει ο ένας πάνω στον άλλον, υπό ανθυγιεινές συνθήκες, με ανεπαρκή και πολύ κακής ποιότητας γεύματα, όπου η μόνη απάντηση στη δυστυχία είναι φάρμακα παντός τύπου. Και, δυστυχώς, συχνά δεν είναι καν μόνο αυτό. Ίσα ίσα, σε γενικές γραμμές οι βασικές διαμάχες προκύπτουν μεταξύ κρατουμένων (κυρίως μεταξύ κρατουμένων διαφορετικής ‘καταγωγής’ ) και σπάνια ενάντια στους υπεύθυνους της καταπίεσης.Το σύστημα επιβράβευσης που υπάρχει στην Ιταλία είχε και αυτό τις δικές του καταστροφικές συνέπειες. Ως σύστημα ‘επιβράβευσης’ εννοώ για παράδειγμα το γεγονός ότι κάθε έξι μήνες καλής συμπεριφοράς (χωρίς αναφορές) αφαιρούνται από τον εκάστοτε κρατούμενο 45 ημέρες κράτησης.
Επίσης, αναφέρομαι στη δυνατότητα πρόσβασης σε ορισμένα οφέλη (όπως την εργασία εκτός της φυλακής, δικαίωμα να πάρεις άδεια, κλπ. ) ή και αυτά τα μικρά ‘μπόνους’ που η διοίκηση της φυλακής βάζει στο παιχνίδι ώστε να κερδίσει τη συνεργασία των κρατουμένων , όπως ο εκβιασμός για εργασία (σε βάζω να δουλέψεις πρώτα αν είσαι καλός ή απλά μου λες τι συμβαίνει στην πτέρυγα), το άνοιγμα κάποιων κελιών για μερικές ώρες μέσα στη μέρα , κάποιο φάρμακο παραπάνω και τα σχετικά. Η αλληλεγγύη, συνήθως, είναι λίγη και περιορίζεται στη δικια σου ‘ομάδα αναφοράς’. Δεδομένης όλης αυτής της κατάστασης και με βάση όσα εγώ προσωπικά είδα, πριν από την επείγουσα κατάσταση λόγω του ιού, η ατμόσφαιρα στη δικαστική φυλακή ήταν πολύ τεταμένη και αρκούσε να ανοίξει κανείς τα μάτια για να δει ότι υπό τέτοιες συνθήκες μία ελάχιστη παραπάνω κακομεταχείριση και κατάχρηση θα ωθουσε στο να εκδηλωθεί όλη αυτή η ασυγκράτητη και ανεκδήλωτη οργή , συσσωρευμένη με τα χρόνια, χρόνια άρνησης και κακομεταχείρισης, χρόνια στέρησης και εξευτελισμού. Και έτσι κι έγινε.
Μία τεράστια κοροιδεία για έναν κρατούμενο που παρακολουθεί στα δελτία μια επέιγουσα
κατάσταση που αφορά όλο τον πληθυσμό, με ειδικά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, μέσα
προσωπικής προστασίας, νεκρούς και αρρώστους και εσύ, περιορισμένος να ζεις στοιβαγμένος,
χωρίς κανενός τύπου προστασία, ενώ επιπλέον σου αρνούνται να δεις τους δικούς σου ‘λόγω της
κατάστασης’ όταν ταυτόχρονα είσαι σε καθημερινή επαφή με ανθρώπους ( φύλακες, γιατρούς,
κοινωνικούς λειτουργούς) που μπαινοβγαίνουν στη φυλακή!
Και μαζί με αυτό, πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν ότι όταν είσαι κλεισμένος σε ένα τσιμεντένιο
κλουβί οι πληροφορίες που λαμβάνεις είναι πολλές φορές αλλοιωμένες ή τουλάχιστον
καθοδηγούμενες από τα mass media που είναι οι μάγοι της παραποίησης των γεγονότων. Ήταν
μάλλον εκεί που το ποτήρι ξεχείλισε! Ελπίζοντας πάντα ότι η εξέγερση θα έχει ενώσει κατά πολύ τις καρδιές αυτών των εξεγερμένων , ότι θα έχουν έρθει πολύ πιο κοντά οι καταπισμένοι , ότι θα έχει γίνει δίδαγμα ότι ο μόνος δρόμος είναι η εξέγερση.
Κείμενο κρατουμένων από τη Φυλακή της piacenza, που δημοσιεύθηκε στις 15 Μάη 2020
Σας ευχαριστούμε όλους! Ευχαριστούμε επίσης για το πακέτο φακέλων και γραμματοσήμων!
Η Έλενα και εγώ (Νικόλ) βρισκόμαστε στην πτέρυγα AS3. Φτάσαμε στις 11:30 το πρωί της 13ης Μαιου, έπειτα από μία πρώτη στάση στη σκηνή που έχει τοποθετηθεί εξωτερικά, για τη μέτρηση
της σωματικής θερμοκρασίας των νέων κρατουμένων. Μπήκαμε σε ιατρικό αποκλεισμό για 15
μέρες, σε ατομικά αλλά γειτονικά κελιά. Αφού έχουν περάσει δύο μέρες, δε διαθέτουμε πρόσβαση στο γυμναστήριο και στη βιβλιοθήκη, λόγω της εκτάκτου ανάγκης για τον Covid 19 και της απομόνωσής μας. Έπειτα από αυτό το μέτρο, δε θα είμαστε πλέον πιθανός φορέας μόλυνσης.
Μετά από έναν έντονο εκνευρισμό από μέρους μας, μας έδωσαν τέσσερα βιβλία και τώρα
ετοιμάζουν τον εσωτερικό κανονισμό.. (κάτι που ζητήσαμε από την είσοδό μας). Θα δούμε.
Έχουμε δύο ώρες προαυλισμού την ημέρα , τον οποίο κάνουμε ξεχωριστά από τις υπόλοιπες, και
πάλι λόγω του κοβιντ , οπότε βγαίνουμε οι δυο μας, με μάσκες στις 12-13 το πρωί και στις 3-4 το απόγευμα. Όπως θα ξέρετε, εδώ βρίσκεται και η Νατάσα, την οποία προς το παρόν καταφέρνουμε να δούμε μόνο μέσα από τις μπάρες , όταν διασχίζουμε το διάδρομο, αλλά τα χαμόγελά της ήταν και είναι πολύ σηματνικά. Ελπίζουμε να μπορέσουμε σύντομα να αγκαλιαστούμε.
Σημερα περάσαμε ανάκριση όπου επιλέξαμε να μη μιλήσουμε. Έγινε με βιντεοκλήση μαζί με
όλους τους υπόλοιπους. Τη Δευτέρα θα δούμε τους δικηγόρους. Από χθες τα νέα είναι ότι από τις 19 ως τις 30/06 θα συνεχιστούν οι συνεντεύξεις online και θα υπάρξουν συζητήσεις μέσω Skype. Η συγκεκριμένη επιχείρηση (που φαίνεται αν δεν κάνω λάθος ότι έχει ονομαστεί Ritrovo), έχει επιφέρει σύμφωνα με τους νόμους 270 και 270bis , για τα 11 εκ των 12 ατόμων κατηγορίες για: παρακίνηση σε διάπραξη αδικήματος μέσα από άρθρα , flyer και αφίσες , με επιβαρυντικη τη χρήση τεχνολογικών μέσων όπως το tribolo.noblogs.org και την πλατφόρμα roundrobin.info , πρόκληση ζημιών σε ΑΤΜ κατά τη διάρκεια μη επιτρεπόμενης πορείας στις 13/02/19, αλλοίωση και καταστροφή κτηρίων με σπτρέι σε Μόντενα και Μπολόνια με συνθήματαπου εμφανίζονται από το Δεκέμβρη του 18 μέχρι σήμερα.
Ένας από τους συλληφθέντες κατηγορείται μαζί με άλλα άτομα που το κράτος προσπαθεί να
ταυτοποιήσει για εμπρησμό σε τηλεοπτικά δίκτυα της οδού santa libertata τη νύχτα μεταξύ 15 και 16/12/18. Τι να πούμε.. όπως λενε (σημείωση: και οι ίδιοι οι κρατικοί εκπρόσωποι) “η διάπραξη εγκληματος… δεν είναι απαραίτητη , ίσως άλλη μια απόπειρα μετά από τις επιχειρήσεις outlaw και magniafuoco καταλήξει να είναι μια φούσκα.. αλλά να κλείσει τα στόματα αυτών που ‘σιχαίνονται τους καταπιεστές’”. Πιο συγεκριμένα , δεν υπάρχει κανένα μυστήριο , αντιθέτως. Το βροντοφωνάζουν και οι ίδιοι. Η τάξη έχει το στίγμα της 6ης μάρτη.
Αναρωτιόμαστε αν τα μίζερα αυτά χωρίς αξίες όντα ανέβαλλαν τη σύλληψή μας για τις 13 μάρτη για να αποφύγουν να μας κλείσουν στη φυλακή εν μέσω πανδημίας, ή εάν το έκαναν για να αποφύγουν επιπλέον άβολες και εξεγερτικές παρουσίες στα κρατικά κελι, κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Η απάντηση έρχεται από μόνη της. Γιατροί και δεσμοφύλακες, ενωμένοι σαν ένα σώμα, μιλούν για τη δική τους ‘επιλογή ζωής’. Οι γιατροι , συγκεκριμένα, ωθούμενοι από τις δικές μας προβοκατόρικες ερωτήσεις κατά την πρώτη επίσκεψή τους, υπερήφανα ισχυρίστηκαν ότι δουλεύουν για να διαφυλάξουν την υγεία των ανθρώπων που βρίσκονται στη φυλακή.
Δεδομένου βέβαια του αριθμού νεκρών και αρρώστων στη φυλακή, μπορούμε μόνο να
συμπεράνουμε και να τους φωνάξουμε κατάμουτρα ότι τη δουλειά τους την κάνουν σίγουρα λάθος, αλλά σε πλήρη αρμονία με τους φύλακες. Σε τέτοια μέρη, δεν μπορεί να υπάρξει προστασία της υγείας των ανθρώπων , μόνο και μόνο αν σκεφτεί κανείς τι είναι οι ίδιες οι φυλακές και τι εκπροσωπούν. Η μόνη ασφάλεια είναι η ελευθερία.
Θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλα εκείνα τα άτομα που εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους με
τηλεγραφήματα-τόσα πολλά! Ίσως έξω να φαίνεται ασήμαντο, αλλά μας ζέσταναν την καρδιά και το πνέυμα! Η σκέψη μας πάει, πρώτα απ όλα στη Stefy, που είναι και η μοναδική που βρίσκεται μόνη της στη φυλακή στο Vigevano, σε όλους τους φίλους και συντρόφους από Φεράρα και Αλεσσάντρια, σε όλους όσοι βρίσκονται σε κατοίκον περιορισμό και σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που συνεχίζουν από έξω να αγωνίζονται μαζί μας!
Νικόλ και Έλενα