Έναν χρόνο μετά, οι νεκροί σύντροφοι μας δηλώνουν επιβλητικά παρόντες
Ένα χρόνο πρίν η κορύφωση των κοινωνικών αντιστάσεων στην πόλη του Βόλου, που συμμετείχε δυναμικά στην μεγαλειώδη πορεία που πολιόρκησε το κάτεργο της ΑΓΕΤ, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη βία των ένστολων φρουρών της Δημοκρατίας. Και δεν ήταν μόνο τα χημικά, το συνεχές κυνηγητό για 2 συνεχόμενες μέρες στην ΑΓΕΤ, στο αστυνομικό μέγαρο και τα δικαστήρια την επόμενη μέρα, οι συλλήψεις και οι διώξεις. Ήταν και εκείνη η στιγμή που το κράτος έδειχνε τα δόντια του μπροστά στον κόσμο του αγώνα, βασανίζοντας επιδεικτικά μπροστά σε όλους τον αγωνιστή Βασίλη Μάγγο στέλνοντας τον στο νοσοκομείο. Ένα περιστατικό αστυνομικής βίας και κρατικής κακοποίησης που έμελλε να αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχολογία του, οδηγώντας τον στην ψυχολογική κατάρρευση και το θάνατο ένα μήνα μετά.
Για τον κόσμο που οχυρώνεται από την μεριά του οδοφράγματος, που κοιτάει τον εχθρό στα μάτια με ψηλά το κεφάλι, ο Βασίλης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ψυχή και σώμα ταγμένος στον αγώνα. Με τις αντιφάσεις που διέπουν τον καθέναν μας ξεχωριστά, με τις ατομικές και συλλογικές επιλογές και αντιστάσεις που τον χαρακτήριζαν ως παιδί, ως αγωνιστή μα πάνω απ’ όλα ως Άνθρωπο. Ο Βασίλης άφησε έναν αγώνα στη μέση, που καλείται ο καθένας μας ξεχωριστά να συνεχίσει πιάνοντας το νήμα της αντίστασης από την αρχή.
Έναν χρόνο μετά το θάνατο του συντρόφου Βασίλη Μάγγου, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση αντιπληροφόρησης με πανό και τρικάκια στις εγκαταστάσεις της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Θεσσαλονίκης. Η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι υπεύθυνη για την απαγωγή του νεκρού σώματος του Βασίλη από την αντίστοιχη υπηρεσία Λάρισας, χωρίς να ενημερωθούν οι γονείς και το περιβάλλον του, για να διενεργήσουν εν κρυπτώ νεκροτομή χωρίς την παρουσία ιατροδικαστή της οικογένειας. Για το κράτος ο βασανισμός δε σταματά ακόμα και όταν είμαστε νεκροί. Αυτό ήταν και το τελευταίο ταξίδι του Βασίλη στην πόλη μας.
Δεν ξεχνάμε όσους έχασαν την αναμέτρηση με τη ζωή και το θάνατο. Δεν ξεχνάμε όσους αγωνίστηκαν μέχρι τέλους για την αξιοπρέπεια, τη γη και την συλλογική ελευθερία. Ο Βασίλης είναι ένας από αυτούς και εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Γιατί χαμένος αγώνας, είναι μόνο αυτός που δε δίνεται.
Δε θα υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Δε θα ξεχαστεί τί κάναν στον Βασίλη