Η πόρτα της φυλακής κλείνει, μα το μόνο που καταφέρνει κάθε μέρα είναι να κρατάει αιχμάλωτο το σώμα μου. Η σκέψη μου επιμένει κάθε στιγμή σε επαναλαμβανόμενες αποδράσεις από το παράθυρο του κελιού. Δεν θα περάσει στιγμή που να χαρίσω το μυαλό μου στους δεσμώτες μου. Παραμένω αμετανόητος στην ίδια ακολουθία ανεκπλήρωτων όνειρων. Σε όσα σχεδίασα και δεν πρόλαβα να κάνω. Σε όσα δεν πρόλαβα να σκεφτώ.
Γνώρισα τον σύντροφο Μιχάλη πριν κάποια χρόνια. Για την ακρίβεια οι κοινές μας διαδρομές συναντήθηκαν σε μία εκδήλωση. Σε μία ιστορική αφήγηση. Μπορεί κανείς να πει σε μία κατάθεση ψυχής. Ο σύντροφος να καταθέτει όσα έζησε και εγώ να ακούω όσα για δεκαετίες με ενέπνευσαν να στρατευθώ στα αναχώματα της ριζοσπαστικής πάλης. Και λίγους μήνες πριν την αιχμαλωσία μου, είχα την τύχη και την τιμή να πάρω σαν δώρο το πρώτο αντίτυπο απ’το βιβλίο του.
Ο ίδιος μιλάει για ματαιοδοξία. Εγώ θα μιλήσω για ιστορικό χρέος. Η ένοπλη πάλη είναι μία υπαρκτή συνθήκη σε διαρκή κίνηση. Και η κίνησή της οφείλεται στην αλλαγή της σκυτάλης. Η ευθύνη παραμένει αδιάλλακτα παρούσα. Στέκει μπροστά μας υπενθυμίζοντας τα ιστορικά διλήμματα των καιρών. Το μόνο που αλλάζει είναι το χέρι που οπλίζεται.
Δεν θα μιλήσω για νίκες και ήττες. Η επαναστατική ιστορία δεν απολογίζεται με στρατιωτικούς συσχετισμούς. Ούτε θα πείσω κάποιον και κάποια από εσάς ότι όσα έκανα άλλαξαν τον κόσμο. Θα πω όμως και το λέω με περηφάνια και ψηλά το κεφάλι, πως μπροστά στο βασίλειο της παρακμής δεν έκλεισα τα μάτια. Δεν αδιαφόρησα, μα έπραξα τα αυτονόητα.
Ποτέ μου δεν μου άρεσαν οι υποδείξεις. Ο καθένας μας κάνει αυτό που πιστεύει σωστό. Αυτό που πιστεύει ότι του αναλογεί. Και κρίνεται από την ιστορία. Όμως θα ήθελα να ακούσετε τον Μιχάλη και να βρει ο καθένας και η καθεμιά σας το δικό του ξεχωριστό μερίδιο ευθύνης στη διαρκή κίνηση.
Με σεμνότητα και ταπεινότητα στην ολόφωτη διαδρομή όσων με το αίμα τους πότισαν τον ανθό της επανάστασης. Με πίστη, προσήλωση και αγάπη παραμένω αδιάλλακτα ταγμένος στα ίδια ανιδιοτελή κίνητρα. Από τη μαγευτική νιότη της Ιταλικής αυτονομίας, μέχρι τα δικά μας χρόνια εναντίωσης στη δυστοπία, θα σας πω πως η ατσάλινη στοχοπροσήλωση στη δικαιοπραξία, τσακίζει τη ματαιοδοξία.
Οι δρόμοι εκκενώνονται από τα σώματα, όχι από τα όνειρα. Συνεχίζουμε…
Θάνος Χατζηαγγέλου
Δ’ πτέρυγα Κορυδαλλού – 18/2/22