Ο 20ος αιώνας βρίσκει το φεμινιστικό κίνημα στους δρόμους ως συνέχεια της γαλλικής επανάστασης με τις γυναίκες εργάτριες να διεκδικούν τα αυτονόητα. Η 8η Μάρτη αναγνωρίζεται επίσημα πλέον ως η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας και πιο συγκεκριμένα της εργάτριας γυναίκας που τόλμησε από τα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού το 1857 να κατέβει στους δρόμους και να πολεμήσει για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ισότιμες αμοιβές. Η 8η Μάρτη αποτελεί μία μέρα «γιορτής» των γυναικών που επέλεξαν την σύγκρουση, την αποκρυστάλλωση των παραδοσιακών ρόλων και τον διαρκή αγώνα ενάντια στην εξουσία των αφεντικών και της πατριαρχικής κοινωνίας.
Το κράτος και οι θεσμοί του συνηθίζουν να απονοηματοδοτούν τους αγώνες που δίνονται, προσδίδοντας καπιταλιστικά και εμπορευματικά χαρακτηριστικά (με την αγορά δώρων, τις διαφημίσεις που προωθούν τις στερεοτυπικά τέλειες θηλυκότητες κλπ) σε ιδέες και δράσεις που αφήνουν αιματηρά αποτυπώματα στην συλλογική μνήμη. Καμία κρατική και κοινωνική νομιμοποίηση δεν θα μπορούσε να δώσει «γιορτινό» τόνο στους φεμινιστικούς αγώνες που δίνονται, όχι μόνο από το 1857 αλλά από πολύ νωρίτερα, με τις θυληκότητες να μην πληρώνονται το ίδιο με τους άνδρες, να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς, να κακοποιούνται και να παραβιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο. Καμία ημέρα του χρόνου, όποια κι αν είναι αυτή, δεν γιορτάζουμε την κρατική ανάγνωση της γυναίκας που πληρεί μονάχα τις προϋποθέσεις της καλής νοικοκυράς, της άξιας συζύγου, της αναπαραγωγικής μηχανής. Θυμόμαστε και σεβόμαστε με την υπόσταση μας τις μάχες που δόθηκαν και δίνονται καθημερινά ενάντια σε μία κοινωνία γεμάτη διαχωρισμούς, έμφυλη βία, εκμετάλλευση και αρρενωπά προνόμια.
Το 2021 στον ελλαδικό χώρο η κοινωνία σοκαρίστηκε με τον γνωστοποιημένο αριθμό γυναικοκτονιών που έλαβαν χώρα και συζητήθηκαν στην δημόσια σφαίρα. Σοκαρίστηκε, επίσης, με τα περιστατικά έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, την δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων παιδοβιαστών, παραβιαστών και κακοποιητών. Κι όμως παρά την δημόσια κατακραυγή η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία συνεχίζει να ανθίζει με αρρενωπότητες να βγάζουν λόγο για τα δικαιώματα των γυναικών στην έκτρωση και στην μητρότητα, τα τρανς άτομα να διεκδικούν ακόμα τα αυτονόητα. Την ίδια χρονιά η κυβέρνηση ψηφίζει τον νόμο συνεπιμέλειας αφήνοντας τις μητέρες εκτεθειμένες για ακόμα μία φορά σε κακοποιητικές συμπεριφορές, η ιερή μαφία αθωώνεται και στηρίζεται σταθερά από την δικαιοσύνη τους, και ο κάθε Μπαλάσκας δίνει συνταγές επιτυχίας σε επίδοξους γυναικοκτόνους. Αυτή είναι η κουλτούρα του βιασμού, η πατριαρχικά εδραιωμένη καθημερινότητα ενάντια στην οποία επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε καθημερινά.
Η πατριαρχία βρίσκεται ακόμα βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος κι αν θέλουμε να υπερασπιστούμε έναν άλλο κόσμο πρέπει να στοχεύσουμε στην καρδιά του παλιού. Μέχρι να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας στεκόμαστε με βάση την αλληλεγγύη η μία δίπλα στην άλλη. Η 8η Μάρτη αποτελεί επέτειο μνήμης των γυναικείων αγώνων για χειραφέτηση απέναντι στο κράτος, το αφεντικό και τον σύζυγο. Τόσα χρόνια μετά συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε στον δρόμο με ακόμα περισσότερη οργή και δίψα για έναν άλλο κόσμο. Μέχρι να γελάσουμε πάνω στα συντρίμμια της πατριαρχίας η μόνη λύση είναι η συνεχής διεκδίκηση των ζωών μας με όλα τα μέσα.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΣΤΑ ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΣΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ
Στηρίζουμε την πορεία στις 8 Μαρτίου, 19:00, Άγαλμα Βενιζέλου