Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου αναρχικού Θάνου Χατζηαγγέλου με αφορμή το νέο κύκλο εμπρησμών σε δασικές εκτάσεις το τελευταίο διάστημα.
Κλείνουμε ένα χρόνο από το κρατικό έγκλημα που οδήγησε στην καταστροφή χιλιάδων εκτάσεων του φυσικού κόσμου. Καμμένα δάση και ποτάμια που στέρεψαν, δολοφονημένα ζώα από τις φλόγες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όλα μία θυσία στο βωμό της πράσινης επένδυσης. Τα πρώτα σημάδια του φετινού καλοκαιριού προμηνύουν την επανάληψη του ίδιου έργου. Και αν πέρσι η θέληση συναντούσε την άγνοια στην ουσιαστική συνδρομή, είναι σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ να χρησιμοποιήσουμε τη συλλογική εμπειρία για να ξεπεράσουμε τυχόν λάθη, αστοχίες, ακόμα και αδυναμίες.
Οι πρώτες εικόνες του πύρινου ολέθρου μας βρήκαν όλους θεατές με το συναίσθημα της οργής να κατακλύζει το συλλογικό σώμα. Και ήταν εκείνη η στιγμή που έπρεπε κανείς να επιλέξει πού πραγματικά ανήκει: στο πλευρό όσων κινδυνεύουν άμεσα ή στη ζεστή αγκαλιά του καναπέ του με το τηλεκοντρόλ να έχει γίνει προέκταση του χεριού του. Από την πρώτη στιγμή εκατοντάδες αλληλέγγυοι/ες από πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, συλλόγους και φορείς, παρέες, ακόμα όμως και μεμονωμένα άτομα σπεύσαμε να συνδράμουμε στο επιχειρησιακό και κοινωνικό πεδίο, όπου εκατοντάδες εστίες φωτιάς ξεπηδούσαν μαγικά συντονισμένα.
Στην Βαρυπόμπη, στην Εύβοια, στην Ηλεία, στα Βίλια και όπου αλλού χρειάστηκε γίναμε ένα με τους κατοίκους αλλά και ένα σημαντικό μέρος του πυροσβεστικού σώματος και των διεθνών δυνάμεων συνδρομητικής βοήθειας που αδιαφορούσαν για τις κεντρικές εντολές των Υπουργείων και της διοίκησης της ΕΜΑΚ. Εντολές που εμμέσως πλην σαφώς δήλωναν: καμιά συνδρομή-καμιά εμπλοκή, αφήστε τον τόπο να καεί ολοσχερώς. Ένα πρωτοφανές κύμα ενεργητικής αλληλεγγύης κόντρα στο διάχυτο μαρασμό της συλλογικής αντίληψης, την παραίτηση και την εξατομίκευση δήλωσε παρόν στις κατασβέσεις εστιών, στην αναζήτηση, τη διάσωση και την περίθαλψη τραυματισμένων ζώων, στις αποστολές πακέτων στήριξης και την οικοδόμηση δομών αλληλοβοήθειας για τους πληγέντες.
Στους τόπους όπου οι ώρες μοιάζαν αιώνας, γίναμε μάρτυρες ακραίων εικόνων και συναισθημάτων. Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τι σημαίνει μαζικός χαμός και μαρτυρικός θάνατος καθώς στο διάβα μας συναντούσαμε εκατοντάδες νεκρά ζώα από εγκαύματα ή ασφυξία. Είδαμε ανθρώπους απεγνωσμένους να χάνουν τα αυτονόητα μέσα σε μια νύχτα. Είδαμε την ευκολία με την οποία οι κυβερνητικοί κύκλοι αποχαρακτηρίζαν ολόκληρες περιοχές που μέχρι πρότινος ήταν προστατευόμενες, συνεπώς παραγωγικά μη αξιοποιήσιμες. Δεκάδες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και πυροσβεστών φτάναν στα αυτιά μας για την εσκεμμένη ολιγωρία των επιχειρησιακών μηχανισμών του Πυροσβεστικού Σώματος, την ίδια στιγμή που το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έστελνε κατασταλτικές μονάδες για να εκκενώσουν ολόκληρα χωριά-για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Είδαμε όμως και χαμόγελα γεμάτα αισιοδοξία, που σκεπάζαν τη δυστοπική θλίψη, από τις τοπικές κοινωνίες προς κάθε αλληλέγγυο/α, χαμόγελα από κόσμο που δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του ότι υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται δίπλα του με ανιδιοτέλεια. Άνθρωποι ξένοι προς αυτόν, ντόπιοι και μετανάστες μαζί που δεν μπορούσαν απλά να βλέπουν το θάνατο σαν εικόνα στις ειδήσεις.
Οι προκατακλυσμιαίες εικόνες του σήμερα δείχνουν πως και αυτό το καλοκαίρι ετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε τον ίδιο εφιάλτη. Και ακριβώς επειδή η σωτηρία της κοινωνικής βάσης βρίσκεται στα ίδια της τα χέρια οφείλουμε να κάνουμε την πρότερη εμπειρία, όπλο για τις μάχες του σήμερα. Τόσο σαν κίνημα όσο και σαν κοινωνία εν γένει να μάθουμε από τα λάθη μας για να μην τα ξαναζήσουμε.
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ οφείλουμε να προετοιμαστούμε για όσα μαίνονται. Οι πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες οφείλουν να δίνουν δυναμικό παρόν στις τοπικές κοινωνίες που θα βρεθούν στο στόχαστρο της καπιταλιστικής λαίλαπας για να διασπείρουν τους οργανωτικούς αυτοματισμούς με βάση την αυτοοργάνωση, μακριά και ενάντια σε κάθε θεσμικό και κομματικό καλοθελητή που εργαλειοποιεί προς όφελος της προβολής του την κοινωνική αλληλεγγύη. Η στάση μας πρέπει να είναι ενιαία και αδιαίρετη καλλιεργώντας τη συλλογική συνείδηση που λέει “μένω, προστατεύω και υπερασπίζομαι τον τόπο μου”, στρέφοντας τα βέλη προς τους κυρίαρχους και όχι προς τις ενδοκοινωνικές διαμάχες και τον κανιβαλισμό. Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε και να οργανώσουμε λαϊκές πολιτοφυλακές για την περιπολία και την περιφρούρηση των δασών μας, ομάδες πρόληψης και επιχειρησιακής επέμβασης για να συνδράμουμε άμεσα και ουσιαστικά στις κατασβέσεις, στις διασώσεις ζώων, στη δημιουργία δομών στήριξης, στέγασης και φροντίδας των πληγέντων με βάση τις ανάγκες που θα προκύψουν.
Σε αυτήν τη βαρβαρότητα που χαρακτηρίζεται από το θράσος και την ανήθικη λαιμαργία του κράτους και των αφεντικών, οφείλουμε να πάρουμε θέση για να μετατοπίσουμε το φόβο προς τα ανάκτορα της τυραννίας. Αυτοί που σήμερα με κρατάνε αιχμάλωτο, προφασιζόμενοι πως οι επιθέσεις της Αναρχικής Δράσης θέταν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, είναι οι άμεσα και απόλυτα υπεύθυνοι για το θάνατο εκατοντάδων συνανθρώπων μας από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και κάθε φυσική καταστροφή, η υπαιτιότητα της οποίας βρίσκεται στην ανθρωποκεντρική επέμβαση στο φυσικό κόσμο και την επενδυτική δραστηριότητα των καπιταλιστικών μονοπωλιών. Έχουν καλύψει τα εγκλήματά τους με το σάβανο της πράσινης ανάπτυξης, σε διατεταγμένη υπηρεσία προς τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το κυνήγι του ενεργειακού ιμπεριαλισμού. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι για το μαζικό χαμό χιλιάδων ζώων, για την καταστροφή δασών, οικοσυστημάτων, βιοτόπων κτλ. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι και πρέπει να πληρώσουν για όλα, για το αίμα που χύνεται αδιάκοπα για να γεμίζει τις τσέπες τους. Έχουν περιουσίες, έχουν επενδύσεις, έχουν ολική εξουσία παντού γύρω μας, όμως εμείς έχουμε το δίκαιο και το δίκαιο πάντα νικάει το φόβο.
Το επόμενο διάστημα πρέπει να μας βρει ενωμένους, οργισμένους και αποφασισμένους να βρεθούμε στο επίκεντρο των περιστάσεων και των κοινωνικών και ταξικών αναγκαιοτήτων. Γιατί απέναντί μας στέκει ένα οργανωμένο σχέδιο που θέτει στο στόχαστρο τις ζωές μας και τη φύση ολόκληρη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ συνανθρώπους μας σαν τον 38χρονο εθελοντή πυροσβέστη Βασίλη Φιλώρα που κατέληξε με σοβαρά τραύματα στις 5 Αυγούστου του 2021, χάνοντας τη μάχη με τη ζωή στο επιχειρησιακό μέτωπο της Ιπποκράτειου Πολιτείας. Έναν άνθρωπο που έδωσε τη δική του ζωή για να σωθούν εκατοντάδες άλλες. Σε αυτήν την σκοτεινή εποχή, η μόνη φλόγα που αξίζει να ανάψει είναι η φλόγα της εξέγερσης. Για να καθαρίσει αυτός ο τόπος από την αδικία και την εκμετάλλευση.
“Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής και δεν μπορείς να μας λυγίσεις…”
Φωτιά στις κάλπες, όχι στα δάση
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
20/6/2022