Στο ​Ιταλικό αυταρχικό κράτος δεν υπάρχει μόνο η ποινή της ισόβιας κάθειρξης αλλά και της ισόβιας δίωξης και ενοχής. Αυτό είναι το πρωτόκολλο για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος, πόσο μάλλον για όλους αυτούς που ανά τα χρόνια διώχθηκαν, βασανίστηκαν, θάφτηκαν ​στο μπετό στερούμενοι την ελευθερία τους για δεκαετίες αλλά δε λύγισαν, συνέχισαν να αγωνίζονται μέσα και μετέπειτα έξω από τα τείχη της αιχμαλωσίας.

Η Ιταλία αποτέλεσε πεδίο γενοκτονίας σε ότι αφορά την κρατική διαχείριση της πανδημίας με τους νεκρούς από την εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού να ξεπερνούν τους 90.000. Αυτό είναι το τίμημα του καπιταλισμού: φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες, δακρύβρεχτες δηλώσεις από τους κυβερνώντες και επίκληση στην εθνική συμφιλίωση για να καλύψουν το οργανωμένο έγκλημα απέναντι στην κοινωνική βάση που οδηγείται συγκροτημένα στο θάνατο. Η νέα τεχνοκρατική κυβέρνηση του Ιταλικού κράτους ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει κέρδος βουτηγμένο στο αίμα, καθώς ο επικεφαλής  της Mario Draghi έχει διατελέσει για μια δεκαετία σχεδόν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Μιλάμε για την περίοδο 2011-2019, όπου ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να οδηγούν το σύνολο των εκμεταλλευόμενων σε οικονομική ομηρία από την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που ακολουθήθηκε για τη διάσωση της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας του κεφαλαίου. Σε αυτή τη δεκαετία, στα οικονομικά προσδεμένα στους θεσμούς  κράτη, δεν έμεινε τίποτα όρθιο καθώς η παραγωγική ανασυγκρότηση και διάσωση του κεφαλαίου διέλυσε τις εκάστοτε οικονομίες. Και ήρθε τώρα η κρατική διαχείριση της πανδημικής περιόδου να τσακίσει κάθε απόπειρα οικοδόμησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ενάντια στη συγκροτημένη στροφή στον νεοφιλελευθερισμό.

Η αντίσταση στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, είναι καθήκον των καταπιεσμένων. Για τους συντρόφους Gianfranco Formoni και Pia Panseri είναι ιστορική ευθύνη να μη σιωπούν μπροστά στα εγκλήματα του Ιταλικού κράτους. Δε σιώπησαν όταν η Ιταλία φλέγονταν κατά τη διάρκεια των μολυβένιων χρόνων, στρατευμένοι μέσα στις γραμμές της Prima Linea, αγωνιζόμενοι για την ένοπλη έφοδο προς τον ουρανό, για τη μαχητική οργάνωση της αντεξουσίας. Δε σιώπησαν μπροστά στις συλλήψεις, στα δικαστήρια και τις ποινές δεκάδων χρόνων, στα αιχμάλωτα χρόνια. Έτσι δε θα σωπάσουν και τώρα που βλέπουν το θάνατο να απλώνεται γύρω μας ως κανονικότητα.

Οι σύντροφοι Gianfranco και  Pia βρίσκονται για ακόμη μια φορά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής για την συνεχή αντικαθεστωτική τους δράση και την έντονη δραστηριότητα τους μέσα από τους αγώνες της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19”, επιχειρώντας συλλογικά να ξεσκεπάσουν το κρατικό έγκλημα της πανδημικής διαχείρισης. Με αφορμή του αγώνες του σήμερα και κατασταλτικό εργαλείο τις επιλογές στράτευσης του χθες οι δύο σύντροφοι κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με τρομοκρατικούς ή ανατρεπτικούς σκοπούς. Οι δικαστικές αρχές, ξεθάβοντας την βαριά παρακαταθήκη του πρωτεργάτη εισαγγελέα Marini, κατηγορούν τους 2 συντρόφους ως μέλη της οργάνωσης-φάντασμα «Προλεταριακοί Πυρήνες Λομβαρδίας» για την αποστολή απειλητικών επιστολών (με μια σφαίρα των 3.65mm) τον Ιούνιο στους προέδρους του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Λομβαρδίας και του Μπέργκαμο καθώς και για την αποστολή παγιδευμένου δέματος τον Σεπτέμβρη στον αντίστοιχο πρόεδρο της Μπρέσια.

Το βράδυ του Σαββάτου 3 Απρίλη, πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μπογιές και τρικάκια στο κτίριο όπου στεγάζονται το ελληνο-ιταλικό εμπορικό επιμελητήριο και το ιταλικό προξενείο και με πανό και τρικάκια στο ιταλικό ινστιτούτο στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αν για το Ιταλικό και κάθε άλλο κράτος η συνεπή στράτευση στον αγώνα είναι το τεκμήριο της ισόβιας ενοχής, τότε για όλους εμάς που βρισκόμαστε από την ίδια μεριά του αναχώματος παλεύοντας μέσα από διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές, μέσα πάλης και αντίστασης τον κοινό εχθρό, η λέξη αλληλεγγύη έχει έναν και μόνο επιθετικό προσδιορισμό. Ισόβια αλληλεγγύη πέρα από τα σύνορα και τους φράχτες. Ισόβια αλληλεγγύη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που δε λυγίζουν μπροστά στην καταστολή, στους φυλακισμένους αγωνιστές που δίνουν όλο αυτό το διάστημα σημαντικές μάχες μέσα στα κολαστήρια του ιταλικού κράτους, σε καθέναν και καθεμιά που δεν σκύβει το κεφάλι μπροστά στην εξουσία.

Ισόβια διεθνιστική αλληλεγγύη στους συντρόφους  Gianfranco Formoni και Pia Panseri

Από την Ελλάδα ως την Ιταλία θάνατος στο κράτος και τον καπιταλισμό

Ούτε κέντρα κράτησης ούτε φιλοξενίας-Είμαστε με τις αόρατες αυτής της κοινωνίας

Από την έναρξη της πανδημικής κρίσης οι μετανάστες βιώνουν τα μέτρα του λοκντάουν στον πιο άγριο βαθμό, μαζί με τις απαράδεκτες συνθήκες που βίωναν έτσι και αλλιώς. Για τα camp και τα κέντρα κράτησης ο συνωστισμός συνεχίζεται, καθώς από τις ημερομηνίες της πρώτης καραντίνας, οι περιορισμοί στις μετακινήσεις τους αυξήθηκαν. Τους επιβλήθηκαν απαγορεύσεις εξόδου από τα καμπ, στα οποία κρατούνται για λόγους “δημόσιας υγείας” με μια υπουργική απόφαση, χωρίς καμία επεξήγηση ενώ την ίδια στιγμή το κράτος αδιαφορεί για την υγεία των ίδιων. Η (όχι και τόσο) νέα στρατηγική διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών αποκόβει τους/τις μετανάστ(ρι)ες από κάθε δυνατότητα νόμιμης ενσωμάτωσης στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Τους/τις στοιβάζει κατά εκατοντάδες-χιλιάδες σε “ανοιχτές” φυλακές, χωρίς πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτικές δομές, χωρίς δικαίωμα σε νόμιμη εργασία, σε εκπαίδευση ούτε για τα ίδια τα παιδιά που κρατούνται εκεί. Τόσο οι συνεχιζόμενες απαγορεύσεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας όσο και το πάγωμα των διαδικασιών ασύλου, οδηγούν τους μετανάστ(ρι)ες στα όρια τους.

Η αυτοκτονία μετανάστη από το τούρκικο Κουρδιστάν στις 27/3 που βρισκόταν έγκλειστος για 16 μήνες σε κάμπ της Κορίνθου και η κρατική δολοφονία ενός ακόμα μετανάστη από τη Γουινέα Κονάκρυ στις 24/3 στο προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης στην Κω, λόγω της άρνησης των ανθρωποφυλάκων να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο μετά από τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις και κραυγές του ίδιου, αποτελούν τα τελευταία περιστατικά της δολοφονικής πολιτικής του κράτους στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού.

Το κράτος επιβάλλεται σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους, καταπατώντας κάθε τους δικαίωμα. Καθημερινά έρχονται στο φως μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν σε μια νύχτα στην Τουρκία, πριν καν προλάβουν να αιτηθούν άσυλο ή ακόμα και όταν κατέχουν τα απαραίτητα χαρτιά για την παραμονή τους στην Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος εκμεταλλευόμενο την καραντίνα και με χουντικούς ελέγχους στα αστικά κέντρα, απαγάγει μετανάστ(ρι)ες και τους στέλνει στα κέντρα κράτησης ή και απευθείας στην Τουρκία. Οι εξεγέρσεις των μεταναστ(ρι)ών απέναντι σε αυτά που βιώνουν, είναι μονόδρομος.

Για όλους/ες εμάς, που μετράμε μόνο νεκρούς στα πεδία των δικών τους πολέμων, ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοδιάθεσης, όπου δε θα υπάρχουν ντόπιες/οι και ξένες/οι, όπου η λέξη πόλεμος θα είναι μια θλιβερή ανάμνηση του παρελθόντος , συνεχίζεται. Μέχρι τότε οφείλουμε να στηρίξουμε τους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών. Μέχρι τα δικά μας αυτονόητα (ελεύθερες μετακινήσεις, εκπαίδευση, νοσηλεία …), να γίνουν κεκτημένα όλων.

Τα σύγχρονα κολαστήρια δεν εξανθρωπίζονται  αλλά καταστρέφονται

Δεν υπάρχουν Έλληνες δεν υπάρχουν ξένοι, μόνο καταπιεστές και καταπιεσμένες/οι

Μικροφωνική αλληλεγγύης στις μετανάστ(ρι)ες

Κυριακή 4 Απρίλη, 13:00 Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας

Το πρωί του Σαββάτου 27 Μάρτη στο ρουφιανοσάϊτ in.gr (που εκτελεί υπηρεσιακά χρέη για τον αρχιμαφιόζο Μαρινάκη), ο γνωστός συνεργάτης της αστυνομίας Βασίλης Λαμπρόπουλος δημοσιεύει μια λίστα 21 οχημάτων με τις πινακίδες, την περιγραφή των μοντέλων και τα επώνυμα των κατόχων. Η απόρρητη, κατά τα άλλα, έκθεση του γενικού επιτελείου της Λεωφ. Αλεξάνδρας, αφορά 21 αγωνιστές και αγωνίστριες, που επικηρύσσονται από τους μπάτσους προς το επίσημο παρα-κράτος, ως υπεύθυνοι για επιθέσεις σε αστυνομικές υπηρεσίες, σπίτια και οχήματα αστυνομικών. Και ενώ στο σύνολο του άρθρου η έρευνα των μπάτσων βασίζεται στις παρακολουθήσεις των οχημάτων που έχουν θεαθεί σε κατοπτεύσεις αστυνομικών στόχων και εμπλέκονται σε περιστατικά επιθέσεων στην Αθήνα το προηγούμενο διάστημα, η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών που στοχοποιούνται κατοικούν και αγωνίζονται χρόνια τώρα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η λίστα, στην οποία εμπεριέχονται και σύντροφοι της συλλογικότητάς μας, ήρθε στο φως λίγες ώρες αφού στο όχημα ενός από εμάς παρατηρήθηκε απόπειρα παραβίασης της μπαγαζιέρας.

Ένα χρόνο τώρα η δεξιά τρομοκρατία αποζητά την αιματηρή ρεβάνς για όσο χρόνο έχασε στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο, τσακίζει τις αντιστάσεις στους δρόμους, φυλακίζει χωρίς στοιχεία, βασανίζει και σκοτώνει στα τμήματα, τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ίδια στιγμή που τα μέτρα για τη διαχείριση της πανδημίας εξοντώνουν τα χαμηλά κοινωνικοταξικά στρώματα, με στόχο τη μεγάλη ανασυγκρότηση του καπιταλισμού. Και όταν η θεσμική τρομοκρατία στέκεται ανίκανη να παρέμβει, επιστρατεύει το νόμιμο παρακράτος. Ας θυμηθούμε τις παγιδεύσεις με συσκευές γεωεντοπισμού και μικρόφωνα στον πολιτικό χώρο και τα οχήματα συντρόφων της Ταξικής Αντεπίθεσης όλο το προηγούμενο διάστημα ή τις απαγωγές αγωνιστών από την Αντιτρομοκρατική όπως η πρόσφατη περίπτωση συντρόφου από την αναρχική συλλογικότητα ΜΑΣΟΒΚΑ. Η αρχιμαφία της καταστολής όμως κάνει ένα βήμα παραπάνω: ξεθάβει από τα πιο σκοτεινά κιτάπια της, μεθόδους του μαύρου παρελθόντος για να λυγίσει όσους και όσες αντιστέκονται στα σχέδια εξόντωσης της κοινωνικής βάσης. Όμως το νόμιμο παρακράτος ξεχνάει κάτι πολύ βασικό:

Δε λυγίσαμε ούτε στιγμή…

…όταν χρόνια πριν κουκουλοφόροι της κρατικής ασφάλειας, μας απειλούσαν με επιθέσεις στα σπίτια και τους χώρους εργασίας μας αν συμμετέχουμε σε συγκρούσεις κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης το 2007.

…όταν αιχμαλώτισαν συντρόφους μας και οδηγούσαν άλλους προς την παράνομη ελευθερία.

…όταν ένστολοι κουκουλοφόροι οργάνωσαν καρτέρια και επιθέσεις στα σπίτια μας το Μάη του 2011.

…όταν επιστράτευσαν ακόμα και τους πιο ανήθικους συνεργάτες τους για να μας τελειώσουν.

…όταν στη θέληση νέων διώξεων και φυλακίσεων, απήγαγαν συντρόφους και συντρόφισσες μας για να τους πάρουν βίαια αποτυπώματα και DNA, στις κλοπές και δολιοφθορές των οχημάτων μας από ένστολους μισθοφόρους όλα αυτά τα χρόνια, στις φιλικές επισκέψεις στα σπίτια μας, στις ανακρίσεις γειτόνων μας, στις διακριτικές και αδιάκριτες παρακολουθήσεις, στις υποκλοπές των ζωών μας, στις κλήσεις για δικαστήρια-φαντάσματα.

…στα δεκάδες δικαστήρια, στις διώξεις, τις καταδίκες, την οικονομική καταστολή και την εξόντωση.

…ακόμα και μετά την εκκένωση της κατάληψης μας, που βρίσκεται υπο διαρκή ομηρία στα χέρια των πιο ποταπών εχθρών της ελευθερίας.

Δε θα λυγίσουμε τώρα επειδή μια οικογένεια δε μπορεί να νικήσει τον εγωϊσμό της και να αποδεχτεί πως θρυμματίζεται η αλώβητη εικόνα και το απυρόβλητο της εξουσίας της. Γιατί ο αγώνας του συντρόφου Δημήτρη Κουφοντίνα, δεν ήταν τελικά ένας αιτηματικός αγώνας που ηττήθηκε. Αλλά η αναμέτρηση της ζωής με το θάνατο. Η αναμέτρηση του δίκαιου της αντίστασης με την κατάφορη αδικία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Για 2 μήνες ο κόσμος του αγώνα, πλάι στον επαναστάτη σύντροφο, αναμετρήθηκε με το θάνατο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Και βγήκε νικητής, γιατί η μαχητική και αδιάλλακτη αντίσταση έγινε πνοή ζωής και ελπίδα για ελευθερία. Αυτές τις ανάσες θέλουν να μας κλέψουν. Αυτές τις ανάσες οφείλουμε να υπερασπιστούμε βηματίζοντας στον δρόμο για την Επανάσταση και την Αναρχία.

Το σύνολο των ατόμων που βρισκόμαστε στη λίστα των 21 έχουμε ένα και μόνο κοινό στοιχείο: είμαστε όλοι σύντροφοι και συντρόφισσες, αγωνιστές και αγωνίστριες που βρίσκουν τον εαυτό τους από την ίδια μεριά του οδοφράγματος στον αγώνα. Περήφανοι για τη καταχώρηση μας στις μαύρες λίστες του κράτους και του καπιταλισμού. Ορκισμένοι εχθροί της εξουσίας. Και δε μας εκπλήσσει η ανικανότητα να μας τυλίξετε σε μια κόλλα χαρτί και να μας στείλετε για χρόνια στο πιο βαθύ σκοτάδι. Γιατί μάθαμε μια ζωή να πολεμάμε εκτεθειμένοι στον τρόμο και τον φόβο. Να μαχόμαστε τη λάσπη και τη βρωμιά σας. Και αυτό δε θα το νικήσετε ποτέ σας.

Δηλώνουμε δημόσια πως αν έστω και ένας σύντροφος ή συντρόφισσά μας χτυπηθεί το επόμενο διάστημα, η πλήρη ευθύνη βαραίνει τα στελέχη της Αστυνομίας και της δημοσιογραφικής αλητείας. Ο Λαμπρόπουλος και τα ένστολα αφεντικά που υπηρετεί, θα αναμετρηθούν με την οργή και το μίσος μας. Δεν έχουμε να κρύψουμε κάτι, γιατί πολύ απλά στοχοποιούμαστε για αυτό που είμαστε. Αμετανόητοι εχθροί σας. Και το δηλώνουμε απερίφραστα διαρκώς. Σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας πράξη, σε κάθε μας βλέμμα. Σήμερα αποτελούμε εμείς οι 21 το πείραμα για ένα νέο κατασταλτικό δόγμα. Όμως αυτό που υπερασπιζόμαστε είναι πολύ πιο πάνω από τις δυνάμεις σας. Σχέσεις και αντιλήψεις, επιλογές αγώνα, έναν καινούριο κόσμο χτισμένο στα συντρίμμια της ύπαρξης σας. Ότι μισήσαμε σε αυτόν το κόσμο ήταν πάντα εναντίον του. Και θα είμαστε μια ζωή εδώ, αλύγιστοι και αδιάλλακτοι για να σας το θυμίζουμε. Γιατί εσείς έρχεστε και παρέρχεστε. Εμείς μετά από τόσα και τόσα χρόνια είμαστε ακόμα εδώ.

Ρουφιάνοι μην καρτεράτε να λυγίσουμε

Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι-Ζήτω η Αναρχία ξεφτιλισμένοι κρατιστές

Το Σάββατο 27 Μαρτίου ενημερωθήκαμε από το in.gr και το άρθρο του Βασίλη Λαμπρόπουλου πως τα οχήματα μας και κατά συνέπεια εμείς, ανήκουμε σε ανεπίσημη λίστα υπόπτων «που κινούνται κοντά σε υπηρεσίες και σπίτια συναδέλφων και ενημερώνουν ή συμμετέχουν σε πεσίματα (!!!) σε συναδέλφους, οχήματα υπηρεσιακά και ιδιωτικά καθώς και σε κατοικίες τους».

Στο άρθρο δε, αναφέρεται πως τη λίστα αυτή έχουν καταρτίσει στελέχη της ΕΛ.ΑΣ., αναφέροντας μάλιστα πως τα οχήματα αυτά έχουν θεαθεί το τελευταίο δεκαήμερο κοντά σε σπίτια μπάτσων στηνΑθήνα.

Πάμε τώρα και σε δύο στιγμές της αλήθειας γύρω από την υπόθεση, καθώς από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο και τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι σχετικό με αυτήν:

1)Στη λίστα αυτή συμπεριλαμβάνονται τουλάχιστον 18 (!!!) οχήματα αγωνιστών και αγωνιστριών από τη Θεσσαλονίκη, τα οποία ουδέποτε κινήθηκαν στην Αθήνα, όπως αναφέρει το άρθρο και η σχετική λίστα.

2)Τα οχήματά μας αποτελούν οχήματα τα οποία χρησιμοποιούμε για να μετακινούμαστε στις πόλεις που ζούμε, από και προς τη δουλειά μας, τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις αλλά και κινηματικές δραστηριότητες. Κάποιοι από εμάς είμαστε σε αυτά αρκετές ώρες της ημέρας καθώς εργαζόμαστε ως διανομείς.

Η ευρύτητα της στοχοποίησης που αφορά αγωνιστές και αγωνίστριες διαφορετικών πόλεων αλλά και πολιτικών συλλογικοτήτων μας κάνει ξεκάθαρη και τη στόχευσή της. Δεν είναι άλλωστε πρώτη φορά που αγωνιστές και αγωνίστριες μπαίνουν στο κάδρο της καταστολής, προληπτικά και χωρίς στοιχεία. Είτε με την παγίδευση των οχημάτων τους με κοριούς, είτε με τις φθορές στα λάστιχα τους.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν είναι κάποια ομάδα μπάτσων, κάποια συνδικαλιστική τους παράταξη, κάποιο ολόκληρο τμήμα ή συνεργαζόμενες υπηρεσίες αυτοί που δημιούργησαν αυτή τη λίστα. Ξέρουμε όμως πως πρόσβαση σε μία τέτοια ευρύτητα στοιχείων οχημάτων ανθρώπων από τόσες διαφορετικές πολιτικές ομάδες μπορούν να έχουν η Κρατική Ασφάλεια και η Αντιτρομοκρατική, για τις οποίες η σύνταξη της άλλωστε, μπορεί να γίνει με την απομνημόνευση των πινακίδων αυτών από τη συμμετοχή μας σε κάποια μοτοπορεία.

Δεν ξέρουμε και σε ποιες και πόσες υπηρεσίες έχει κυκλοφορήσει αυτό το χαρτί. Ξέρουμε ότι αυτό το χαρτί, τόσο με τη δημοσιοποίησή του, όσο και με την – από τα πριν – κυκλοφορία του ανάμεσα σε εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες μπάτσους, μας στοχοποιεί και θέτει άμεσα σε κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα, την ελευθερία μας και την ίδια μας τη ζωή.

Το ότι η ΕΛ.ΑΣ. χρησιμοποιεί τα ονόματα και τα οχήματά μας σε μία λίστα εσωτερικής κατανάλωσής μεταξύ των μελών της, πέρα από το ότι συνιστά μία κραυγαλέα προσπέραση των νόμων από αυτούς που τους εφαρμόζουν, δίνει τα στοιχεία μας σε κάθε μεμονωμένο μπάτσο και πλέον με τη δημοσιοποίησή της, σε κάθε παρακρατικό ή φασίστα.

Η στοχοποίηση με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή χωρίς κανένα κριτήριο πέραν της συμμετοχής μας σε κινηματικές διαδικασίες δεν είναι κάτι προφανές απλά αποδεικνύει περίτρανα τον τρόπο με τον οποίο οι διωκτικές αρχές στοχοποιούν και κατηγορούν αγωνιστές, στην όποια κάθε φορά προσπάθεια τους να κάμψουν τις αντιστάσεις τις οποίες γεννιούνται. Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε σε αυτήν τη περίπτωση τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και πως αυτός οδηγεί σε αυτό που τόσα χρόνια αποκαλούμε δημιουργία ενόχων, με μόνο κριτήριο αυτό της πολιτική μας ταυτότητας και συνεπώς της εμπλοκής μας σε κινηματικές διαδικασίες.

Από την άλλη, αναγνωρίζοντας την ίδια την τραγικότητα της ύπαρξης 18 τουλάχιστον οχημάτων που κινούνται στη Θεσσαλονίκη σε μία λίστα για επιθέσεις που έγιναν στην Αθήνα, ξέρουμε καλά πως η λίστα αυτή θέλει να στείλει και ένα σαφές μήνυμα τόσο σε εμάς όσο και κύρια σε άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες. Την ώρα που το κράτος αναδιπλώνεται προσωρινά απέναντι στη γενικευμένη καταστολή που συνάντησε ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις, στέλνει τώρα ένα πιο συγκεκριμένο μήνυμα ότι ανά πάσα στιγμή, οι αναρχικοί/ αναρχικές και οι κομμουνιστές/ κομμουνίστριες είμαστε στοχοποιημένοι νομικά αλλά και σωματικά από ένα κράτος που έχει συνέχεια στην τρομοκρατία, στις παράνομες παρακολουθήσεις, στη συνεργασία του με ακροδεξιές ομάδες.

Είμαστε κοινωνικοί αγωνιστές και αγωνίστριες που συμμετέχουν ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων στο κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης μέσα από τα σωματεία, τους συλλόγους, τις συλλογικότητές μας, υποστηρίζοντας τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις εναντίον του κρατικού αυταρχισμού και του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Απέναντι στην προσπάθεια της αστυνομίας και των ελεγχόμενων ΜΜΕ να τρομοκρατήσουν το κοινωνικό κίνημα, στοχοποιώντας όσους αποτελούν κομμάτι του, όπως εμείς, δηλώνουμε ότι οι κατασκευασμένες αθλιότητες που διακινούνται δεν μας τρομοκρατούν…

Με ενότητα αλλά και αποφασιστικότητα θα σταθούμε απέναντι στο τέρας της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας υπερασπιζόμενοι/ες την υγεία, την εργασία, τη μόρφωση, την ελευθερία, τις συνθήκες ζωής της κοινωνικής βάσης, αλλά και το περιβάλλον από τη λεηλασία κράτους και κεφαλαίου.

Για ο,τι (μας) συμβεί από εδώ και πέρα, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο τον Λαμπρόπουλο και τα ΜΜΕ, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την ΕΛ.ΑΣ.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ , ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Α.Δ , Γ.Τ , Θ.Χ , Β.Α , Η.Ν , Σ.Κ , Χ.Ι , Μ.Τ , Θ.Χ , Κ.Φ , Ν.Ν , Γ.Τ , Δ.Σ , Χ.Τ , Δ.Γ , Δ.Π , Α.Κ , Π.ΜΠ

Οι 18 από τους 21 δικυκλιστές της λίστας “ύποπτων δικύκλων για επιθέσεις”

(Λόγω αδυναμίας επικοινωνίας με 2 άτομα από την λίστα, αυτό το κείμενο υπογράφεται από τους/τις 18 που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη)

Την Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας στο ύψος της εισόδου της Βουλής, υπηρεσιακό όχημα της Γενικής Διεύθυνσης Προστασίας Επισήμων και Ευπαθών Στόχων του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, και πιο συγκεκριμένα της Ντόρας Μπακογιάννη, πέρασε με κόκκινο με αποτέλεσμα το χτύπημα Ι.Χ. δίκυκλη μοτοσυκλέτας , με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του 23χρονου Ιάσωνα. Η κατάσταση του είναι μη αναστρέψιμη μιας και ο Ιάσονας είναι εγκεφαλικά νεκρός. Μέλη της οικογένειας του ανακοινώσαν πως θα προχωρήσουν σε δωρέα των οργάνων του, περιμένοντας τις τελικές εξετάσεις σήμερα(14/03) από το νοσοκομείο του Ευαγγελισμού.

Το απόγευμα της Παρασκευής πάνω από 130 μηχανάκια πραγματοποιήσαν μια από τις πιο δυναμικές και μαζικές μοτοπορείες στην πόλη, ενάντια στην αστυνομική βία και την κρατική καταστολή. Η πορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους και στάθηκε με δυναμικότητα και οργή απέναντι από αστυνομικούς στόχους της πόλης.

Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει…

Ενάντια στην ταξική και κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας από το κράτος

Ένας χρόνος έχει περάσει από το ξέσπασμα της πανδημίας και η στρατηγική του κράτους για τη διαχείριση της δεν έχει αλλάξει. Επικαλούμενο τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας προχώρησε σε μια σειρά περιοριστικών μέτρων τα οποία απαγορεύουν και χαρακτηρίζουν ως “άσκοπη” οποιαδήποτε δραστηριότητα δε σχετίζεται με την παραγωγή και την κατανάλωση. Το κράτος λοιπόν αντί να επιλέξει να ενισχύσει το σύστημα υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας προχώρησε σε προσλήψεις χιλιάδων μπάτσων και τη δημιουργία καινούργιων σωμάτων αστυνόμευσης. Η λύση του κράτους απέναντι σε κάθε πρόβλημα λοιπόν είναι η καταστολή (είτε αυτή εφαρμόζεται με τους νόμους που ψηφίζει η πολιτική εξουσία, είτε με την μεροληπτική στάση που κρατάει η δικαστική, είτε με τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ, είτε με την βία που ασκούν στο δρόμο οι μπάτσοι) και η καταστολή αυτή έρχεται για όλους. Οι πρόσφατες εικόνες από την εκκένωση της πρυτανείας του ΑΠΘ, το όργιο ξυλοδαρμών σε νέα Σμύρνη αλλά και σε όλο τον ελλαδικό χώρο δεν αφήνουν καμία άλλη επιλογή στους ανθρώπους που θέλουν να ανασαίνουν ξανά ελεύθεροι από το να αντισταθούν στο κτήνος που ονομάζεται κράτος, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Ένας από τους αγώνες που ξέσπασαν μέσα σε αυτήν την περίοδο ήταν και αυτός της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα ενάντια στην κρατική εκδικητικότητα και αυθαιρεσία. Και ακριβώς επειδή η κρατική αυθαιρεσία δεν στοχεύει μόνο στον Κουφοντίνα η λήξη της απεργίας πεινάς του αγωνιστή δεν είναι το τέλος, πάρα ακόμα ένας σταθμός που ανέδειξε τη δολοφονική και εκδικητική φύση του κράτους.

Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας από τα λαμόγια της αστικής δημοκρατίας, η καταστολή από τα καθάρματα με τις μπλε στολές, η αλλογιστη καταπάτηση δημοσίων πόρων έτσι ώστε η κοινωνία να παραμένει στο σκοτάδι και τον τρόμο,δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή από την επιλογή του αγώνα.

Ο αγώνας ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι αγώνας για ζωή

Νίκη στον αγώνα του Δημήτρη Κουφοντινα απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία

Νίκη στον αγώνα τών φοιτητών/τριών, των υγειονομικών και όσων αγωνίζονται

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα του Δ. Κουφοντίνα

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τα πολεμικά γεγονότα στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Ένας χρόνος από τότε που χιλιάδες μετανάστες που προσέγγισαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Έβρο και τα νησιά, προκειμένου να περάσουν στην ελληνική επικράτεια, αποτέλεσαν την αφορμή για την πραγματοποίηση μιας από τις εντονότερες, βιαιότερες και εντατικότερες πολεμικές επιχειρήσεις του ελληνικού κράτους, των μηχανισμών του και όσων παραστρατιωτικών, ένοπλων, φασιστικών ομάδων αποφάσισαν να “πάρουν το νόμο στα χέρια τους” και να συνδράμουν στην εθνική, δολοφονική ομοψυχία. Το απόγευμα της Παρασκευής 12 Μάρτη πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στις μετανάστριες με τη συμμετοχή πάνω από 1000 αγωνιστών και αγωνιστριών, η οποία κινήθηκε στο κέντρο της πόλης.

Δευτέρα 1 Μάρτη: Έναρξη κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης για τη στήριξη της απεργίας πείνας του επαναστάτη Δ, Κουφοντίνα.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζομένων οδηγούνται στην ανεργία και δισεκατομμύρια άνθρωποι καλούνται να γίνουν ακόμα πιο φτωχοί από ότι ήταν ήδη. Σε έναν κόσμο όπου οι διενέξεις μεταξύ ισχυρών κρατών και εταιρειών για το μοίρασμα των αγορών σπέρνουν πολέμους σε κάθε γωνιά της γης, γεννούν προσφυγιά, υπερεκμετάλλευση και βαρβαρότητα στην περιφέρεια. Σε έναν κόσμο όπου όλο και λιγότεροι άνθρωποι κατέχουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του κοινωνικού πλούτου και ευθύνονται για την, χωρίς επιστροφή, λεηλασία του πλανήτη. Σε έναν κόσμο όπου τα κράτη οχυρώνονται μπροστά στις εξεγέρσεις που έρχονται, στις εξεγέρσεις των πεινασμένων, των αποκλεισμένων, των αδικημένων.

Ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μία ένωση κεφαλαιοκρατών της Ευρώπης που συντονισμένα ξεζουμίζουν τους πληθυσμούς στα μετόπισθεν αλλά και στις σύγχρονες αποικίες. Στην Ευρώπη που καυχιέται για τις φιλελεύθερες αξίες της, αλλά περιορίζει όλο και πιο πολύ κάθε ένοια ελευθερίας, φυλακίζοντας μέχρι και μουσικούς, όπως στην περίπτωση του Πάμπλο Χασέλ στην Ισπανία, και στοχοποιεί οποιονδήποτε αντισταθεί στον ολοκληρωτισμό που επιβάλει στο εσωτερικό της. Ζούμε στην Ευρώπη που πνίγει μετανάστες στα θαλάσσια σύνορά της σε Αιγαίο και Μεσόγειο, στην Ευρώπη που τα κράτη επιδοτούν τους βιομηχάνους τους και φορο-ληστεύουν τους εργαζόμενους τους, στην Ευρώπη με μία τερατώδη αντιτρομοκρατική νομοθεσία που ποινικοποιεί κάθε μορφή αγώνα, στην Ευρώπη όπου σιγά-σιγά ακόμα και η απεργία ή η διαδήλωση κρίνονται παράνομες.

Ζούμε στην Ελλάδα, όπου το χρέος έχει ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ, όπου οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τους 1.200.000, όπου η έμφυλη βία κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Στην Ελλάδα που ξοδεύει δισεκατομμύρια για την πολεμική της προετοιμασία, για τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, για την αστυνομία, τις επιδοτήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων και τα χαρτζιλίκια στα ΜΜΕ. Στην Ελλάδα που την ίδια στιγμή ετοιμάζεται να αφήσει χιλιάδες ανθρώπους χωρίς πρώτη κατοικία, ενώ ήδη άστεγοι στους δρόμους των πόλεών της, πεθαίνουν από το κρύο. Στην Ελλάδα όπου υποχρηματοδοτείται το σύστημα υγείας και το 80% των τακτικών χειρουργείων έχει ανασταλλεί, όπου η παιδεία γίνεται λεία στα νύχια των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, όπου τα πάντα ιδιωτικοποιούνται. Στην Ελλάδα όπου παιδοβιαστές ξεπλένονται από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση, στην Ελλάδα που μέσα σε ένα χρόνο πανδημίας η κυβέρνηση έχει προλάβει να περάσει πολλά αντικοινωνικά και αντεργατικά νομοσχέδιο. Στην Ελλάδα όπου πάνοπλοι μπάτσοι εισβάλουν στα πανεπιστήμια για να βασανίσουν φοιτητές, όπου οι πορείες έχουν απαγορευτεί, όπου τα σωματεία φακελώνονται και οι απεργίες είναι σχεδόν εκτός νόμου. Στην Ελλάδα όπου η κυβέρνηση ψηφίζει συνεχώς νέους όλο και πιο αυστηρούς νόμους για τους κρατούμενους, τους μετανάστες, τους εργαζόμενους. Στην Ελλάδα που χιλιάδες κρατούμενοι στοιβάζονται εν μέσω πανδημίας σε άθλιες συνθήκες μες στα σωφρονιστικά κολαστήρια, που μετανάστες και μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μένουν απροστάτευτοι στο ψύχος, μένουν εκτεθειμένοι στον covid19 και κάθε είδους πάθηση χωρίς ίχνος ιατροφαρακευτικής περίθαλψης.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη επέλεξε να πραγματοποιήσει την απεργία πείνας ο Δ. Κουφοντίνας. Και είναι μέσα σε αυτή τη συνθήκη, με γιατρούς και νοσηλευτές, με μαθήτριες και εκπαιδευτικούς, μουσικούς και φοιτήτριες, στους δρόμους, όπου ο αγώνας του πρέπει να αγκαλιαστεί από κάθε αγωνιζόμενο και κάθε καταπιεσμένη για να δώσει και πάλι ελπίδα σε όλες και όλους μας.

Καλούμε κάθε κάτοικο αυτής της πόλης που νοιώθει ότι αυτός ο αγώνας αφορά πολλούς περισσότερους από τον ίδιο τον απεργό, που αντιλαμβάνεται τη σημασία να υπάρξουν ρωγμές και αναχώματα στην οξυμένη κρατική καταστολή, που ασφυκτιά από την εγκληματική, ταξική και κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας από το κράτος να πλαισιώσει την κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης για να λειτουργήσει ως κέντρο αγώνα με αιχμή την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα και να το μετατρέψουμε μαζί με την Κατειλημμένη Πρυτανεία σε εστίες συντονισμένης αντίστασης.

Ζητάμε από τον κόσμο που θα στηρίξει την προσπάθεια να σεβαστεί το ότι αρκετές από εμάς έχουν υποκείμενα νοσήματα, παιδιά, γονείς, συγγενείς, συγκατοίκους και φίλους με προβλήματα υγείας και με ενσυναίσθηση αλλά και αίσθημα κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης να τηρούμε τα μέτρα υγειονομικής προστασίας.

Στις 12:00 το πρωί της Δευτέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το ΕΚΘ ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης με τη συμμετοχή πάνω από 700 ατόμων για τη στήριξη του αγώνα του συντρόφου Δ. Κουφοντίνα.

Τρίτη 2 Μάρτη: Το πρωί της ημέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην Καμάρα. Το μεσημέρι της Τρίτης πραγματοποιήθηκε ανοιχτή ενημέρωση για την κατάσταση του απεργού και τις δικονομικές εξελίξεις με τη συμμετοχή της δικηγόρου Ι. Κούρτοβικ και του γιατρού του απεργού Θ.  Σδούκου, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες πραγματοποίησαν πορεία από το Λευκό Πύργο προς το κέντρο της πόλης.

Καλησπέρα στη Θεσσαλονίκη. Να πω ότι και εμένα και όσους ασχολούνται με αυτή την υπόθεση, μας έχει αγγίξει αυτή η κινητικότητα που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη και η δύναμη που έχει δείξει ο κόσμος. Και στην Αθήνα βέβαια και σε άλλες πόλεις, αλλά νομίζω ότι η Θεσσαλονίκη έδειξε το δρόμο, με τον τρόπο με τον οποίο κινητοποιήθηκε δυναμικά και έγκαιρα σ’ αυτή την ιστορία. Έχω προσπαθήσει να μεταφέρω στον άνθρωπο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο κρεβάτι του νοσοκομείου ότι υπάρχει συμπαράσταση, επειδή αυτό του δίνει δύναμη, Είναι κάτι το οποίο είναι σημαντικό για αυτόν για να μπορεί να συνεχίζει τον αγώνα του, για να μπορεί να δικαιώνεται ο αγώνας του. Και αν στο τέλος δεν οδηγηθεί στη νίκη, είναι η σημαντική κινητοποίηση που γίνεται, είναι σημαντικές οι κινητοποιήσεις που κάνετε, που κάνουμε όλοι μας. Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο θα μπορούμε να το ενημερώνουμε για αυτά, δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο θα μπορεί να έχει συνείδηση.

Ι. Κούρτοβικ

Τετάρτη 3 Μάρτη:Νέα πορεία αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τετάρτης με τη συμμετοχή πάνω απο 800 αγωνιστριών και αγωνιστών από το Άγαλμα Βενιζέλου με κατεύθυνση προς το ΥΜΑΘ και το κέντρο της πόλης.

Πέμπτη 4 Μάρτη: Το πρωί της Πέμπτης στα πλαίσια σύνδεσης του αγώνα του συντρόφου με τους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, το κέντρο αγώνα ΕΚΘ στήριξε την πανεκπαιδευτική πορεία ενάντια στο τρομονομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη. Το απόγευμα της ίδιας μέρας στο ΕΚΘ πραγματοποιήθηκε εκδήλωση αλληλεγγύης με τη συμμετοχή των φυλακισμένων συντρόφων Γ. Μιχαηλίδη, Π. Γεωργιάδη, Β. Σταθόπουλου, Ν. Μαζιώτη, Π. Ρούπα, Γ. Δημητράκη και Κ. Σακκά.

Είμαστε δύο κόσμοι σε σύγκρουση. Και αυτή η σύγκρουση δε μπορεί παρά να είναι συλλογική υπόθεση για τον κόσμο της αντίστασης και των αγώνων. Γιατί το ίδιο κράτος που οδηγεί στο θάνατο τον επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα, τσακίζει, συλλαμβάνει και βασανίζει φοιτητές και εργαζόμενες, θάβει στο μπετό κρατούμενους και δολοφονεί μετανάστριες. Ο δικός μας κόσμος ενώνει τη φωνή και τις δυνάμεις του κάθε μέρα στους δρόμους για να απαντήσει συλλογικά. Γιατί ο αγώνας ενός, είναι συλλογικό διακύβευμα. Απο τις φυλακές μέχρι τους δρόμους και από τους χώρους εργασίας, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία μέχρι την κάθε γειτονιά, το δίκαιο θα κριθεί στους δρόμους. Στηρίζουμε τις πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, συμμετέχοντας στα ελευθεριακά μπλόκ της αγωνιζόμενης φοιτητικής κοινότητας.

Παρασκευή 5 Μάρτη:Νέα πορεία αλληλεγγύης με τη συμμετοχή 1000 αγωνιστριών και αγωνιστών πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της πόλης.

Σάββατο 6 Μάρτη: Από το πρωί του Σαββάτου στο κατειλημμένο κέντρο αγώνα ξεκίνησε η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τη στήριξη των πληγέντων από το σεισμό στη Θεσσαλία. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, στα πλαίσια της 2^ης διεθνούς μέρας αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τη σύνδεση των αγώνων του Δ. Κουφοντίνα και του Λάμπρου Φούντα ,εν΄ όψει των 11 χρόνων από τη δολοφονία του στη Δάφνη, με τη συμμετοχή διεθνιστών συντρόφων που διώχθηκαν και φυλακίστηκαν για τη συμβολή τους στον ένοπλο αγώνα.

Η εδαφικοποίηση της ανάδειξης του αγώνα του Δημήτρη είναι μια κίνηση που οφείλει να επανανοηματοδοτήσει την πραγματική διάσταση και τα περιεχόμενα ενός από τους πιο βαρυσήμαντους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, αυτού της αλληλεγγύης. Το ίδιο κράτος που αδιαφορεί για τη ζωή του απεργού, γυρνάει την πλάτη αυτές τις μέρες σε εκατοντάδες συνανθρώπους μας λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη μας. Αναφερόμενοι στους πληγέντες του πρόσφατου σεισμού στην Θεσσαλία, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία για τις επόμενες  μέρες να στηρίξουμε στην πράξη τις ανάγκες τους.

Κυριακή 7 Μάρτη: Το πρωί της Κυριακής πραγματοποιήθηκε αυτοοργανωμένο σεμινάριο πρώτων βοηθειών για την αντιμετώπιση τραυματισμών από μπάτσους.

Δευτέρα 8 Μάρτη: Την 8^η Μάρτη, μέρα φεμινιστικής απεργίας, το κατειλημμένο ΕΚΘ στήριξε τα καλέσματα ενάντια στην πατριαρχία, την κρατική και καπιταλιστική βία ενώ το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για την παρουσίαση και τη σύνδεση των αγώνων ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική επίθεση που δεχόμαστε. Στην εκδήλωση συμμετείχαν αγωνιστές και αγωνίστριες από τον χώρο της υγείας, από το μέτωπο των περιβαλλοντικών αντιστάσεων, την αγωνιζόμενη φοιτητική κοινότητα και τον χώρο της τέχνης.

Τρίτη 9 Μάρτη: Το απόγευμα της Τρίτης, έπειτα από τις αντικατασταλτικές συγκεντρώσεις υπεράσπισης της κατειλημμένης πρυτανείας, πραγματοποιήθηκε ακόμη μια μεγάλη πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου που κατευθύνθηκε προς το κέντρο αγώνα σηματοδοτώντας και τη λήξη της κατάληψης.

Μετά από 9 ημέρες κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, η συνέλευση αποφάσισε τον τερματισμό της, θεωρώντας πως το εγχείρημα αυτό έχει κλείσει τον κύκλο της συμβολής του στη συγκεκριμένη στιγμή του αγώνα για την ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα.

Εκατοντάδες άνθρωποι ήταν αυτοί, που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, συναντήθηκαν μέσα στις διαδικασίες, στις εκδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις, στις εξορμήσεις αντιπληροφόρησης και στις βάρδιες περιφρούρησης του κτιρίου, το οποίο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όσους και όσες ήθελαν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στον αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα, αλλά και να προσπαθήσουν να βρουν τα σημεία σύνδεσης του αγώνα του με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο και με τους άλλους αγώνες που ξεσπούν αυτή την περίοδο.

Εκδηλώσεις με τη συμμετοχή πολιτικών κρατουμένων, υγειονομικών, μουσικών, φοιτητριών, κατοίκων από τη Μεγάλη Παναγιά, πιστοποίησαν το ότι η κοινότητα των αγωνιζομένων μεγαλώνει και παρά τις πιθανές αντιθέσεις στο εσωτερικό της, αναγνωρίζει πλέον το ποιοι και ποιες είναι μαζί μας, στην από εδώ πλευρά του οδοφράγματος.

Έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε!