Το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, το Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης Αλλοδαπών Αττικής, στον Ταύρο, είναι, ίσως, η χειρότερη συνθήκη που μπορεί να βιώσει ένα άτομο, που το γεγονός ότι βρίσκεται σε αυτή τη χώρα χωρίς χαρτιά το καθιστά, για το ελληνικό κράτος και την Ευρώπη, παράνομο. Ο εγκλεισμός είναι πολύμηνος, συνήθως ξεπερνά το νόμιμο περιθώριο, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εγκαταλειφθεί έως και 18 μήνες. Οι συνθήκες δεν πληρούν καν τις ελάχιστες προϋποθέσεις για κάλυψη βασικών αναγκών που θα παρείχε μια φυλακή, έστω. Η υγιεινή είναι άθλια, το φαγητό είναι ακατάλληλο.Tα στρώματα είναι γεμάτα κοριούς και οι κουβέρτες δεν πλένονται. Ούτε οι προβλεπόμενοι βιολογικοί καθαρισμοί και απεντομώσεις γίνονται.
Ο προαυλισμός στην ταράτσα για τους άντρες του 2ου ορόφου περιορίζεται σε 40’ λεπτά το πρωί και 40’ λεπτά το απόγευμα. Τις υπόλοιπες ώρες είναι κλειδωμέν@ στα κελιά. Το δικαίωμα για δωρεάν παροχή νομικής βοήθειας, σε όσα άτομα δεν έχουν να πληρώσουν δικηγόρο, δεν παρέχεται. Το γεγονός ότι έχουν δικαίωμα να καταθέσουν αίτηση ασύλου, χωρίς παρουσία δικηγόρου, αποκρύπτεται, ενώ, ακόμη και όταν καταφέρνουν να κάνουν αίτηση, αυτή είτε δεν προωθείται είτε καθυστερεί με πρόσχημα γραφειοκρατικές διαδικασίες. Όλα αυτά, μαζί με την απάνθρωπη και σε πολλές περιπτώσεις παράνομη και βάναυση συμπεριφορά των ανθρωποφυλάκων, καθιστούν τη συνθήκη συνολικά αβίωτη. Η απελπισία των ανθρώπων που κρατούνται τους οδηγεί σε πρακτικές αυτοτραυματισμού για να πιέσουν, απ’ ότι λένε οι ίδιοι, για τη μεταγωγή τους σε κάποιο camp. Το να τρέχουν αίματα στους διαδρόμους δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, ενώ πολλές είναι και οι απόπειρες αυτοκτονίας επειδή ακυρώνονται ως άνθρωποι και μέρα με τη μέρα χάνουν κάθε ελπίδα για ζωή.
Στον τρίτο όροφο, εκτός από την πτέρυγα των γυναικών, υπάρχει μια ξεχωριστή πτέρυγα με κρατούμενους που αντιμετωπίζουν βαριές ασθένειες όπως ηπατίτιδα, βαριά κατάθλιψη, ΗIV και ψώρα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εγκαταλειμμένοι στην τύχη τους. Οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται για παροχή νομικής βοήθειας, ειδικά σε ευάλωτες ομάδες σαν αυτή, δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ μαζί τους, σαν να μην υπάρχουν.
Στις 9 Ιουνίου, οι γυναίκες του 3ου ορόφου ξεκινάνε απεργία πείνας. Οι πιέσεις που δέχονται από την κεντρική πολιτική ελέγχου και καταστολής του μηχανισμού της Πέτρου Ράλλη, για να σταματήσουν την απεργία, είναι καθημερινές. Την Κυριακή 14/6, πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση έξω από τα κρατητήρια, πράττοντας το ελάχιστο, ως ένδειξη αλληλεγγύης, στις 5 γυναίκες που συνέχιζαν την απεργία. Το ίδιο βράδυ από τον 2ο κι από τον 3ο όροφο άρχισε ένα λυσσαλέο ξέσπασμα. Χτυπούσαν τις σιδερένιες μπάρες των κελιών τους και ακούγονταν σε διάφορες γλώσσες η λέξη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ! Τα ένστολα δεν κατάφεραν να το σταματήσουν. Ερχόταν από όλα τα κελιά και ήταν πολύ δυνατό. Μία από τις γυναίκες απεργούς μεταφέρεται σε νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση, και οι υπόλοιπες σταματάνε την απεργία πείνας. Την επόμενη μέρα γύρω στους 130 ή 140 άντρες από το δεύτερο όροφο ξεκινάνε και αυτοί απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωση τους ή την μεταφορά τους σε κάποιο camp. Κάποιοι τα καταφέρνουν, μεταφέρονται σε camps, δε γνωρίζουμε πόσοι.
Γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον μέχρι και τη 17η Ιουλίου, συνέχιζαν την απεργία ο Salman Alipor από το Ιράν, για 33η μέρα και ο Kamal Ajni από το Μαρόκο, για 23η μέρα.
Οι απάνθρωπες συνθήκες του κολαστηρίου της Πέτρου Ράλλη, δεν άλλαξαν από τότε, ούτε θα αλλάξουν την άλλη βδομάδα. Η δική μας παρουσία και αλληλεγγύη, είναι η ελάχιστη βοήθεια που μπορούμε να τους προσφέρουμε, είτε με επισκεπτήρια και παροχή ειδών πρώτης ανάγκης, που το κράτος δεν τους παρέχει, είτε όταν βρισκόμαστε έξω από το κτήριο με φυσική παρουσία και επικοινωνούμε δια ζώσης, έστω από μακριά, με ένα σηκωμένο χέρι και δύο μοιρασμένες λέξεις, είτε με δημοσιοποίηση της κατάστασης, μέσα, είναι γι αυτούς τους ανθρώπους μια ανάσα ζωής. Και είναι και μια ελάχιστη, αλλά σημαντική, πίεση προς τους κρατικούς μηχανισμούς.
Έως την ολική κατάργηση των συνόρων
Άμεση απελευθέρωση των κρατουμένων στην Πέτρου Ράλλη
Κανένα άτομο παράνομο, κανένα αόρατο
