Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο

Το πρωί της Δευτέρας 30 Μάρτη, συνεργείο της ΔΕΗ με τη συνοδεία 2 διμοιριών ΜΑΤ προσεγγίζει το κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ και κόβει την παροχή ρεύματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αυτοοργανωμένο πείραμα της ΒΙΟΜΕ δέχεται την κρατική καταστολή. Είναι όμως πολύ συγκεκριμένοι οι λόγοι που οδήγησαν αυτή τη φορά στην απόπειρα μπλοκαρίσματος της παραγωγής, μέσα σε αυτή τη χρονική και πολιτική συγκυρία. Το κράτος είναι έτοιμο να καταστείλλει κάθε δομή αλληλεγγύης προερχόμενη από τη βάση, για να διατηρήσει το μονοπώλειο στη διαχείριση της κατάστασης. Στόχος δεν είναι η κοινωνική πρόνοϊα αλλά η διάσωση του κρατισμού ως σύστημα κοινωνικής οργάνωσης.

Από την πρώτη μέρα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης με αφορμή τη διασπορά της πανδημίας και την κοινωνική κρίση που βρίσκεται προ των πυλών, οι εργαζόμενες-οι της ΒΙΟΜΕ πήραν θέση απέναντι στην κρατική κα καπιταλιστική τακτική δαχείριση, που οδηγεί στον αποκλεισμό χιλιάδες ανθρώπους. Μέσα από την υλική στήριξη όλων των αυτοοργανωμένων δομών αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, που έχουν συσταθεί το τελευταίο διάστημα, αλλά και την αποστολή υλικού ατομικής προστασίας σε κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, όπως το κολαστήριο της Μόριας, η ΒΙΟΜΕ συμβάλλει στον αγώνα που δίνεται αυτές τις μέρες έτσι ώστε να υπάρχει ισότητα στην πρόσβαση σε παροχές ατομικής φροντίδας.

Αυτά που για τους περισσότερους από εμάς είναι αυτονόητα, για κάποιους που στέκονται αόρατοι απέναντι στην κρατική διαχείριση αποτελούν προνόμια. Αυτή η συνθήκη πρέπει να σπάσει εδώ και τώρα. Αυτές τις μέρες ο καθένας μας πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μετατρέψει τα ατομικά του εργαλεία, σε συλλογικά όπλα κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Και ειδικά αυτές τις μέρες, η ΒΙΟΜΕ είναι ένα τέτοιο όπλο στα χέρια της κοινωνικής βάσης.

Μέσα από τις δομές και διαδικασίες κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στέλνουμε την αλληλεγγύη μας απέναντι στις εργαζόμενες-ους της ΒΙΟΜΕ

 Σε ένα σύστημα που κάνει διαλογή, δεν έχουμε να διαλέξουμε τίποτα λιγότερο από τον αγώνα ενάντια του

Οι μέρες περνάνε και η κρατική διαχείριση της κατάστασης αφήνει πίσω της όλο και περισσότερα κενά. Η κρίση βαθαίνει και πλάϊ της μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πραγματική πρόσβαση στις κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας κα σε αυτούς για τους οποίους εντείνεται ο αποκλεισμός. Την ίδια στιγμή το κράτος επιλέγει να στοχοποιήσει τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης από τη βάση (με χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόψιμο ηλεκτροδότησης της ΒΙΟΜΕ). Στόχος για την επομενη μέρα δεν είναι να βγούμε όλοι μαζί δυνατοί όπως λένε οι κυβερνητικοί, αλλά να επικρατήσει πανηγυρικά ο κρατισμός, απευθυνόμενος σε ακόμα πιο λίγους.

Τη στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός αυτοπαρουσιάζεται στη διεθνή κοινότητα ως άρτιος διαχειριστής της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που έχει προκύψει, εκατοντάδες είναι αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα βασικά αγαθά επιβίωσης όπως η σίτιση, η στέγαση, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ακόμα και η ατομική καθαριότητα. Για όλους αυτούς που πραγματικά βάλονται αποτελώντας τις κατεξοχήν ευπαθείς ομάδες, το κράτος σφυράει αδιάφορα. Γιατί όλοι αυτοί για το κράτος είναι αόρατοιή με άλλα λόγια θα ήθελε πάρα πολύ να τους εξαφανίσει με μια κίνηση. Ένα ασφαλές συμπέρασμα για τις διαθέσεις του αύριο μπορεί κανείς να ανάγει και από τα μέτρα πρόνοιας και τις ήδη ανακοινωνμένες παροχές: οικονομικά επιδόματα, εξυπηρετήσεις κτλ (ψίχουλα μεν αλλά υπαρκτά) για το «παραγωγικό σύνολo» και μαζικές εκκαθαρίσεις για τους μη παραγωγικούς (μαζικοποίηση του εγκλεισμού για τους μετανάστες, μαζικοί εκτοπισμοί από πλατείες για άστεγους και τοξικοεξαρτημένους).

Δεν υπάρχει πιο ποταπή συνθήκη από το να ασκείς πολιτική στις πλάτες των εξαθλιωμένων. Απέναντι σε μια συνθήκη πρωτόγνωρη για όλους μας και κρίνοντας την ως κομμάτι της κοινωνικής βάσης που πλήττεται άμεσα, ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στις ανάγκες που να αφορούν το σύνολο της κοινωνίας και όχι κάποια προνομιακή τάξη ή μειοψηφία. Η σίτιση για παράδειγμα είναι και οφείλει να παραμείνει βασική ανάγκη και όχι προνόμιο. Και ενώ ήδη υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθώπων που δε μπορούν να καλύψουν αυτή τη βασική ανάγκη, ο κρατικός μηχανισμός αδιαφορεί πλήρως-γνωρίζοντας πως υπάρχουν κρατικές λύσεις. Το επόμενο διάστημα οπου θα αυξάνεται το επίπεδο φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης, θα αυξάνεται γραμμικά και το ποσοστό της πείνας. Δεκάδες ήταν όσοι το προηγούμενο διάστημα κατέφευγαν στη φοιτητική λέσχη του ΑΠΘ για να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Γεγονός που, παρά τις αντιρρήσεις της διοίκησης του ΑΠΘ, είχε κερδιθεί με τους αγώνες για την υπεράσπιση της κοινωνικής σίτισης αλλά και τις καθημερινές αντιστάσεις ενάντια σε περιστατικά αποκλεισμών.

Τις τελευταίες βδομάδες το κλείσιμο των σχολών και η απαγόρευση κυκλοφορίας αποτέλεσαν δομικούς συσχετισμούς για την αδρανοποίηση κοινοτήτων αγώνα στα πανεπιστήμα κα την φυσική απουσία όσων υπερασπίζονταν στην πράξη το δικαίωμα στην σίτιση χωρίς αποκλεισμούς. Και ενώ η εξαθλίωση εντείνεται, αυξάνονται τα περιστατικά όπου φύλακες της λέσχης απαγορεύουν (εκ του ασφαλούς και δίχως αντίλογο) την είσοδο σε εξωπανεπιστημιακούς. Τη Πέμπτη 2 Απρίλη το πρωί, κατά το άνοιγμα της πρωϊνής ζώνης σίτισης πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στα είσοδο της λέσχης όπου βρίσκονται τα φυλάκια και στον όροφο όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, τη στιγμή μάλιστα που ήταν η βάρδια γνωστού, για τα face control, φύλακα. Ας γίνει λοιπόν ξεκαθαρο τόσο προς τη διοίκηση του ΑΠΘ όσο και προς τον τελευταίο θιασώτη της νομμότητας το εξής: όσο η κρίση βαθαίνει θα βρούμε όλους εκείνους τους τρόπους με τους οποίους θα επιβιώσουμε συλλογικά. Η λέσχη αν έπρεπε να είναι ανοιχτή όλο το προηγούμενο διάστημα για όλους, τώρα περισσότερο από ποτέ οφείλει να κοινωνικοποιηθεί. Να μετατραπεί σε χώρο μαζικής δωρεάν σίτισης όπου θα παρέχονται τα είδη ατομικής προστασίας τόσο για όσους πηγαίνουν να φάνε όσο και για τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να τηρούνται όλα τα μέτρα πρόληψης και για όλους. Χωρίς ελέγχους, μπραβιλίκια και αποκλεισμούς.Ας σκεφτεί λοπόν ο καθένας την ατομική του ευθύνη απέναντι στις συλλογικές ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Και ας πράξει συνειδητά, αναλαμβάνοντας και το κόστος.

Την ώρα που εμείς μιλάμε για ζωές εσείς μετράτε (και θα μετράτε αν συνεχίσετε) κόστος και ζημιές

Στηρίζουμε στην πράξη τις αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες

Οι τελευταίες δύο βδομάδες είναι πολύ διαφορετικές για όλους μας ανάλογα με τη θέση από την οποία βιώνουμε τις μέρες που περνάνε. Η κρατική προσταγή για οικειοθελή εγκλεισμό δεν αφορά όλο τον κόσμο. Εκατοντάδες εργαζόμενες-οι αυτές τις μέρες έρχονται αντιμέτωποι με την εντατικοποίηση της ταξικής εκμετάλλευσης και της ελαστικοποίησης της εργασίας. Εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας, της καθαριότητας, του επισιτισμού, των διανομών και του εμπορίου τροφίμων που όλο αυτό το διάστημα εκτίθενται σε συνεχή υγειονομικό κίνδυνο, πολλές φορές χωρίς την παροχή και των στοιχειωδών μέτρων ατομικής προστασίας.

Όλη η κοινωνία οφείλει να καταλάβει πως υπάρχουν κλάδοι εργαζομένων που μέσα από τη θέση τους συμβάλλουν πραγματικά στην αντιμετώπιση της πανδημίας και τη στήριξη και βοήθεια ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Αυτές τις μέρες πραγματοποιούνται παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης με τρικάκια και αφίσες σε νοσοκομεία, φαρμακεία και σούπερ μάρκετ τοσο για να αναδειχθεί η προσπάθεια του κράτους να μετατοπίσει τις ευθύνες προς το κοινωνικό σώμα όσο και για να αναδειχθεί η μεθοδευμένη εξόντωση των εργαζομένων.

Απέναντι στην ατομική ευθύνη αντιτάσσουμε την κοινωνική συνείδηση και την ταξική αλληλεγγύη

• Στηρίζουμε όλους τους εργαζόμενους που μέσα από τις θέσεις εργασίας τους, συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Αυτό στην πράξη σημαίνει πως στηρίζουμε τους εργαζόμενους στον χώρο της υγείας, του delivery, των super market, της καθαριότητας και κάθε άλλου τομέα, χωρίς να τους εκθέτουμε σε περιττό κίνδυνο. Κοινωνική αλληλεγγύη σημαίνει πως αντιμετωπίζουμε ο ένας την άλλη ισότιμα και όχι εργαλειακά για τις δικές μας αποκλειστικές ανάγκες. Δεν παραγγέλνουμε delivery, αν δεν ανήκουμε σε ευπαθή ομάδα.
• Αντιστεκόμαστε απέναντι στα νέα εργασιακά μέτρα εξόντωσης.  Δε δουλεύουμε τις Κυριακές ούτε τις εκτεταμένες υπερωρίες.
• Στηρίζουμε στην πράξη τις ευπαθείς και αποκλεισμένες ομάδες. Τους φυλακισμένους, τους μετανάστες, τους τοξικοεξαρτημένους, τους άστεγους φροντίζοντας να είναι σε θέση να έχουν την ίδια δυνατότητα εφαρμογής ατομικών μέτρων πρόληψης και προστασίας. Σπάμε τους φραγμούς και τους αποκλεισμούς που χτίζει η κρατική διαχείριση. Οργανώνουμε δομές και διαδικασίες έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
• Δεν κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλον στα super market. Οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε και να πράττουμε με βάση τη συλλογική αναγκαιότητα. Ένα σπίτι γεμάτο μακαρόνια, χαρτιά υγείας και αντισηπτικά δε θα μας θωρακίσει από τον ιό. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τα στερήσουμε από κάποιον άλλον (που μπορεί να είναι και πιο ευπαθής από εμάς).
• Αναζητούμε και χαρτογραφούμε όσους αντιμετωπίζουν την κοινωνική κρίση ως οικονομική ευκαιρία είτε σε βάρος των εργαζομένων είτε των καταναλωτών. Κανένας μαυραγορίτης δε θα μείνει στο απυρόβλητο.
• Οργανώνουμε από τώρα τα επόμενα βήματα. Η κρίση θα βαθαίνει, αποκτώντας κοινωνικά χαρακτηριστικά. Τα χρέη θα συσσωρεύονται ενώ οι ανάγκες θα τρέχουν, λεφτά θα υπάρχουν όμως όχι στα χέρια μας. Οργανώνουμε από τώρα συλλογικές απαλλοτριώσεις τροφίμων και χρημάτων. Παγώνουμε τις πληρωμές σε ενοίκια και καταλαμβάνουμε άδεια σπίτια για τις στεγαστικές, κοινωνικές και ταξικές μας ανάγκες.

Η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες εφαρμόζει ένα σύνολο κατασταλτικών μέτρων με πρόσχημα την υγειονομική πρόληψη. Η κρατική πρόνοια κα μέριμνα του κράτους αυτή τη στιγμή περιθωριοποιεί ολοένα και περισσότερες ήδη αποκλεισμένες κοινωνικές και αρκετά ευπαθείς ομάδες. Απέναντι στα μέτρα προστασίας που επιτάσσει η κυβέρνηση, ολοένα και περισσότεροι μετανάστες που βρίσκονται κλεισμένοι σε κλειστά κέντρα κράτησης, φυλακισμένοι που βρίσκονται έγκλειστοι σε σωφρονιστικά κολαστήρια, άστεγοι και τοξικοεξαρτημένοι εκτίθενται σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να τηρήσουν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ατομικής υγιεινής και προστασίας.
Έχοντας κοινωνική ενσυναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης και λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα αποφυγής περαιτέρω έκθεσης των ευπαθών αυτών ομάδων, δεν εγκαταλείπουμε τους αόρατους για το κράτος και τον καπιταλισμό. Για το επόμενο διάστημα κάθε Τρίτη και Παρασκευή, από τις 18:00 μέχρι τις 19:00 η κατάληψη Terra Incognita θα είναι ανοιχτή για να συγκεντρωθούν χρήματα (για την αγορά ειδών ατομική προστασίας από τη ΒΙΟΜΕ και τη στήριξη του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών), προϊόντα ατομικής προστασίας και υγειονομικής περίθαλψης (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά gel και μαντιλάκια, αλκοολούχες λοσιόν, βιταμίνες), φρούτα και αν είναι εφικτό μεριδοποιημένα φαγητά πχ σάντουιτς σε σακούλες polybag, με σκοπό την παροχή τους στις αντίστοιχες ευπαθείς ομάδες.
Επίσης υπάρχει αναγκαιότητα σε φάρμακα απο το καμπ στο Βαγιοχώρι. Πρόκειται για ανοικτό καμπ με 700 περίπου άτομα, περισσότερα από τα οποία είναι παιδιά. Η λίστα με τα φάρμακα (κάποια απο τα οποιά είναι συνταγογραφούμενα) είναι η εξής:
Paracetamol σε χάπια και παιδικά σιρόπια, augmentin και παιδικά, xozal, fucidin, zinadol, hansplast,και κανέναν επίδεσμο, Calcium, gynotardiferon ή tardiferon, canesten , Oxytocin και mitrotan ενέσιμα, ζιρτεκ, stedon ,hydrocortisone ενδοφλέβια…Τηρούμε τους κανόνες ατομικής προστασίας και υγιεινής ενάντια στον φόβο και την ενοχοποίηση της αλληλεγγύης.

Στηρίζουμε τους αποκλεισμένους-ες και τους αόρατους-ες
Χτίζουμε δομές και διαδικασίες κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης

«…Βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό» δηλώνει ο πρωθυπουργός της χώρας Κ. Μητσοτάκης, στο δεύτερο έκτακτο διάγγελμά του για τα εντεινόμενα μέτρα έκτακτης ανάγκης που εφαρμόζει η κυβέρνηση απέναντι στην εξάπλωση του ιού Covid-19. Βρισκόμαστε σε πόλεμο, θα απαντήσουμε εμείς και ο εχθρός είναι πιο ορατός από ποτέ. Βρισκόμαστε σε πόλεμο καθώς μια νέα κοινωνική πραγματικότητα ανατέλλει, με αφορμή την κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση, λόγω  της έξαρσης και αδυναμίας αντιμετώπισης της πανδημίας.

Πολλές εκτιμήσεις έχουν κατατεθεί για την πηγή γένεσης αλλά και την ταχύτητα μετάδοσης του ιού. Από τα συνομωσιολογικά  σενάρια περί ιού-όπλου βιοχημικού πολέμου που απελευθερώθηκε έπειτα από τεχνικό λάθος του εργαστηρίου μέχρι και το επικρατέστερο σενάριο της προσβολής ανθρώπινου οργανισμού έπειτα από βρώση προσβεβλημένου άλλου ζώου που ανήκει στην άγρια ζωή στην Γούχαν της Κίνας. Σενάρια καθόλου απίθανα που γεννούν ερωτήματα όχι για τον ιό αυτό καθ’ αυτό, αλλά για τις συνθήκες και την ποιότητα ζωής μέσα στον καπιταλισμό καθώς και την διακρατική στρατηγική διαχείρισης της πανδημίας τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο.

• Εδώ και εκατομμύρια χρόνια η μεγαλύτερη πανδημία που έχει γεννήσει η ανθρώπινη ιστορία, είναι αυτή του καπιταλισμού απέναντι στην η ίδια τη φύση. Η φύση απέναντι σε ένα ενεργοβόρο και ιογενές ανθρωποκεντρικό σύστημα, κατέχει τους μηχανισμούς άμυνας, επιβίωσης και αναπαραγωγής. Απέναντι σε ένα σύστημα που καθημερινά δολοφονεί δισεκατομμύρια από τα άλλα ζώα για ανάγκες σίτισης, ενδυμασίας ακόμα και διασκέδασης, που καταστρέφει και λεηλατεί τεράστιες εκτάσεις μέσα από εξορύξεις, εξευγενισμό και αναπλάσεις, αστικοποίηση και βιομηχανική εκμετάλλευση. Αναφερόμαστε στον παράγοντα φύση γιατί εδώ και εκατομμύρια χρόνια τα έμβια όντα που ζούνε σε αρμονία με αυτήν έχουν τους τρόπους, τα αντίδοτα και τις οργανικές λειτουργίες για να επιβιώνουν απέναντι σε ιογενή περιστατικά. Έτσι και ο άνθρωπος που ανά τα χρόνια αστικοποιούταν όλο και περισσότερο σε συνδιασμό με την άκριτη κατανάλωση φαρμάκων και αντιβιοτικών, απέκτησε πιο ευάλωτη και παθογενή ποιότητα ζωής και μαζί με αυτόν υπέστησαν το ίδιο και όσα ζώα εξημέρωσε και ενσωμάτωσε στο δικό του «περιβάλλον» με βάση τις δικές του ανάγκες. Οι καπιταλιστικές ανάγκες της βιομηχανοποιημένης κοινωνίας, ο υπερπληθυσμός στις πόλεις, οι καθημερινές μεταφορές για τις αστικές και εμπορικές ανάγκες και η γενικευμένη εκμεταλλευτική επέμβαση του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον και τα άλλα ζώα αποτελούν δομικά στοιχεία της ραγδαίας εξάπλωσης ιών που χαρακτηρίζονται ως πανδημίες. Σύγχρονα παραδείγματα που αποτέλεσαν αποτέλεσμα της ανθρωποκεντρικής επέμβασης των σύγχρονων κοινωνιών αποτελούν ιοί που γεννήθηκαν σε μονάδες μαζικής αναπαραγωγής και σφαγής ζώων για τις διατροφικές ανάγκες όπως η νόσος των τρελών αγελάδων, των πτηνών, των χοίρων κτλ.

• Κεντρικό διακρατικό διακύβευμα απέναντι στην ήδη υπάρχουσα παγκόσμια κοινωνική κρίση αποτέλεσε, από την πρώτη στιγμή, η διαχείριση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Τα κράτη σπέρνουν τον φόβο, με όπλο την απειλή της παγκόσμιας υγείας προτρέποντας τις κοινωνίες να συμμαχήσουν με τους κρατιστές για την δημιουργία κοινού μετώπου απέναντι στην ιογενή απειλή. Ο γενικευμένος κοινωνικός έλεγχος αποτελεί γεγονός, καταπνίγοντας τις παγκόσμιες εστίες εξέγερσης σε όλον τον πλανήτη. Η κοινωνική ειρήνη βασιλεύει απέναντι στον κοινό εχθρό κράτους-κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο που το ζήτημα της υγείας (και όχι οι πόλεμοι, η παγκόσμια οικονομική κρίση, η κλιματική απορρύθμιση και η λεηλασία της φύσης κ.α.) αυτή τη στιγμή αποτελεί απειλή που ενσωματώνει ταχύτατα τον φόβο και την απελπισία στο σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας καθώς έρχεται άμεσα αντιμέτωπη με τον θάνατο.
• Ιδιαίτερη αξία κρύβει το πατριωτικό ιδεώδες και η ανδρεία του ελληνισμού. Η μάζα κουνάει το δάκτυλο στους μετανάστες που εκτοπίστηκαν βίαια από τους τόπους τους και δεν πολέμησαν, παράλληλα ετοιμάζεται να πολεμήσει πλάι στους ένστολους δολοφόνους για τη διαφύλαξη των ελληνικών συνόρων, αλλά τώρα αδειάζει ράφια στα μάρκετ και φεύγει γοργά στα χωριά μετά τον πρώτο νεκρό από τον ιό. Λιντσάρει μετανάστες που φτάνουν κυνηγημένοι στα νησιά αλλά στο πρώτο κρούσμα μπαίνει οικειοθελώς σε καραντίνα και κατ’ οίκον εγκλεισμό. Κοινώς έχει κριτική άποψη επί παντός επιστητού, αρκεί το πρόβλημα να μην είναι και δικό του.
• Εδώ και μέρες μονοπωλεί το ζήτημα της ατομικής ευθύνης που προάγει το μονοπώλιο της κρατικής και καπιταλιστικής διαχείρισης. Απουσία κοινωνικοποίησης, μαζικοί αποκλεισμοί κοινωνιών, απαγόρευση συναθροίσεων και γενικής κυκλοφορίας. Έλεγχος και αιτιολόγηση των μετακινήσεων, σε μια καθημερινότητα όπου ανατέλλει ο μεγάλος αδερφός. Η απειλή παύει να είναι ο ιός αλλά το κοινωνικό σώμα που μπορεί να είναι εν γένει φορέας-μεθοδικά ο υπεύθυνος παύει να είναι το κράτος που διαλύει κάθε δομή κοινωνικής και υγειονομικής πρόνοιας, αλλά ο καθένας από εμάς που δεν αυτοπεριορίζεται για να μην μεταδώσει τον ιό. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια στρατηγική όχι πρόληψης αλλά διαχείρισης και εφαρμογής της νέας κανονικότητας, αξιοποιώντας την παρούσα έκτακτη συγκυρία. Μια πρόβα για τον νέο κόσμο του αύριο.
• Ο ιός δεν έχει ταξικό πρόσημο-προσβάλλει τους πάντες. Ταξικό πρόσημο του προσδίδει η κρατική και καπιταλιστική εξουσία. Ελλειπής ιατρική περίθαλψη στα δημόσια νοσοκομεία για όσους οικονομικά δε μπορούν να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο, παραπάνω οικονομική επιφόρτωση σε αυτούς που δουλεύουν delivery και αναγκάζονται να αγοράζουν μόνοι τους τα είδη για την αυτοπροστασία τους, ενώ θα έπρεπε να τους παρέχονται δωρεάν. Ελαστικά και εξαντλητικά ωράρια στους ήδη χαμηλόμισθους εργαζόμενους των super market με τη διεύρυνση της λειτουργίας τους προς όφελος μόνο των αφεντικών. Αυξανόμενη έκθεση σε κίνδυνο εργαζομένων όπως αυτοί που δουλεύουν σε αλυσίδες καφέ-take away, παρόλο που ο καφές δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης.Έτσι απέναντι στην απειλή της πανδημίας έχουμε μια συντεταγμένη στρατηγική διαμοιρασμού καθηκόντων. Παρόλα αυτά το κράτος είναι αυτό που εμφανίζεται ως εγγυητής και απόλυτος διαχειριστής της κατάστασης. Μέσα από συνεχή διαγγέλματα ορίζει τους κανόνες ασφάλειας και συμπεριφοράς και ανακοινώνει μέτρα αντιμετώπισης με παράλληλες παροχές κρατικής πρόνοιας και μέριμνας. Γνωρίζοντας ή προβλέποντας μια επικείμενη κοινωνική κρίση, το κράτος διεκδικεί εκ των προτέρων την απολυτότητα του εγγυητή σταθερότητας. Από την άλλη η προσταγή προς την κοινωνία είναι να έχει τον παθητικό ρόλο του θεατή. Μένουμε σπίτι, δεν βγαίνουμε έξω, δεν αγγίζουμε ο ένας την άλλη, δεν συναθροιζόμαστε, δεν κυκλοφορούμε, δεν, δεν… Η νίκη και επικράτηση του κρατισμού έναντι μιας διαφαινόμενης κοινωνικής εξέγερσης, έρχεται μέσα από την προβολή ενός κράτους- απόλυτου αρμόδιου να κάνει κάτι για την υπάρχουσα κατάσταση και μια κοινωνία που πρέπει να μείνει απραγής.

• Ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, όχι όμως και το κράτος. Έτσι η πρόνοια, η φροντίδα και η στήριξη δεν αφορά όλους παρά μόνο το παραγωγικό σύνολο. Μένουμε σπίτι, προϋποθέτει το να έχουμε σπίτι. Δε συνωστιζόμαστε προϋποθέτει πως έχουμε το χώρο να κινηθούμε και να απομακρυνθούμε ο ένας από την άλλη. Το κράτος διαγράφει όλες τις πραγματικά ευπαθείς ομάδες. Αφήνει στοιβαγμένους χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες σε κλειστά κέντρα κράτησης με ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη αλλά και είδη πρώτης ανάγκης. Κρατά κλειδωμένους χιλιάδες κρατούμενους στα σωφρονιστικά κολαστήρια και τα ψυχιατρεία. Αφήνει χιλιάδες άστεγους και τοξικοεξαρτημένους στους δρόμους που αποτελούν στόχο ως υγειονομική βόμβα και καταστέλλονται-ένοχοι δίχως έγκλημα. Εκεί όπου οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός, η τήρηση έκτακτων μέτρων υγειονομικής προστασίας ενάντια στην εξάπλωση του ιού αποτελεί κακεντρεχές αστείο. Και όταν ακόμα και οι άνθρωποι αποτελούν αόρατες ζωές σε ένα ανθρωποκεντρικό σύστημα, μπορούμε όλοι μας να φανταστούμε την αντιξοότητα στην οποία βρίσκονται τα αδέσποτα ζώα όλο αυτό το διάστημα.
• #Μένουμε σπίτι για κάποιες από εμάς σημαίνει νέα κύματα κακοποίησης και παραβιαστικών συμπεριφορών. Είναι χαρακτηριστική η αύξηση των καταγγελιών στα νοσοκομεία για κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας ή παραβιαστικών συμπεριφορών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό στην Ισπανία: λόγω του ιού, τα θύματα έμφυλης βίας αδυνατούν να μιλήσουν και να καταγγείλουν τις επιθέσεις καθώς βρίσκονται σχεδόν συνέχεια με το θύτη.  Έτσι έχει δημιουργηθεί μια πρωτοβουλία απο φαρμακευτικές σχολές και κρατικούς φορείς των Καναρίων Νήσων, όπου το θύμα όταν πάει στο φαρμακείο ζητάει μια “μάσκα 19” με αποτέλεσμα ο φαρμακοποιός να αντιληφθεί πως πρόκειται για κρούσμα έμφυλης βίας και να ειδοποιήσει για το περιστατικό τις αρμόδιες αρχές.
• Μένουμε σπίτι-ένας συντεταγμένος καταιγισμός προσταγών μέσα από μίντια, φυλλάδες, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αστυνομικά drone, οχήματα κτλ σπέρνει και εσωτερικεύει τον φόβο και την παραίτηση, την ενοχή μέσα από την λεγόμενη ατομική ευθύνη. Η ελεγχόμενη διαχείριση της πληροφόρησης κατευθύνει τη σκέψη στο επίδικο της εξουσίας. Μέσα από τον ετσιθελικό εγκλεισμό η κοινωνικοποίηση ψηφιοποιείται, με αποτέλεσμα να νεκρώνεται κάθε ανθρώπινος παράγοντας και αναγκαιότητα συλλογικής συνεύρεσης και επαφής. Παράλληλα οι απαγορεύσεις συνεύρεσης και κυκλοφορίας, οι εικόνες στρατιωτικών αντίσκηνων και η παρουσία στρατευμάτων στα νοσοκομεία σε παραλληλία με την εντεινόμενη αστυνόμευση, τους ελέγχους και την καταστολή προ των πυλών έρχονται για να προβάρουν την νέα μιλιταριστική κοινωνία ελέγχου. Ο ιός κάποια στιγμή θα εξαλειφθεί, το στοίχημα όμως είναι το αν θα εξαλειφθεί η Οργουελική κοινωνία που διαμορφώνεται αυτές τις μέρες με τον αυξημένο έλεγχο και τη καταστολή. Θα επικρατήσει η εξατομίκευση, η ανάθεση και ο έλεγχος;
• Το μεγαλείο του παραλογισμού αποτελεί η παράλληλη πραγματικότητα που επιχειρεί να ενστερνιστεί η πλειοψηφία της κοινωνίας. Μέσα από την αποξένωση και τον εγκλεισμό, τα παλαμάκια στα μπαλκόνια και την διαταξική ενότητα απέναντι στον εχθρό-ιό ευθύνη δεν έχει το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας (τη στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός θα μπορούσε από την αρχή να έχει επιτάξει κάθε ιδιωτική κλινική για τις δημόσιες κοινωνικές ανάγκες) αλλά ο καθένας μας ξεχωριστά. Ο συνωστισμός αποτελεί παράγοντα μεταδοτικότητας όμως 20 μιάσματα μέσα σε μια αστυνομική κλούβα να συνεχίζουν εκκενώσεις και κατασταλτικές επιχειρήσεις είναι μέτρο πρόληψης. Η ανθρώπινη επαφή και η συλλογικοποίηση απαγορεύονται δια ροπάλου, όμως ο εκκλησιασμός και η κοινωνία είναι θεϊκή πρόνοια.

Για να κάνουμε κάτι ξεκάθαρο. Αποκλειστικός υπεύθυνος για την γένεση και εξάπλωση του ιού αυτή τη στιγμή είναι ο καπιταλισμός και οι διαχειριστές του. Για την παντελή έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, για την προβλεπόμενη ανικανότητα διαχείρισης της κατάστασης, για τον διαμοιρασμό και τη διαίρεση των ανθρώπων σε κατηγορίες προτεραιότητας, για τον κοινωνικό κανιβαλισμό που επικρατεί αυτή τη στιγμή και τον διάχυτο φόβο στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων. Και απέναντι σε αυτόν τον υπεύθυνο που αποτελεί ορατό εχθρό οφείλουμε να στρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις. Με όπλο τη θέληση, την συλλογική συνείδηση και την ταξική αναγκαιότητα.

Απέναντι στην ατομική ευθύνη αντιτάσσουμε την κοινωνική συνείδηση με βάση την οποία πρέπει να οργανώσουμε εκείνες τις διαδικασίες αγώνα που θα στηρίξουν τις ευπαθείς και απομονωμένες ομάδες χωρίς να τις θέτουν σε παραπάνω κίνδυνο από αυτόν που ήδη υφίστανται. Συγκεκριμενοποιώντας τις προτάσεις μας οφείλουμε:

• Να στηρίξουμε όλους τους εργαζόμενους που μέσα από τις θέσεις εργασίας τους, συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Αυτό στην πράξη σημαίνει πως στηρίζουμε τους εργαζόμενους στον χώρο της υγείας, του delivery, των super market, της καθαριότητας και κάθε άλλου τομέα, χωρίς να τους εκθέτουμε σε περιττό κίνδυνο. Κοινωνική αλληλεγγύη σημαίνει πως αντιμετωπίζουμε ο ένας την άλλη ισότιμα και όχι εργαλειακά για τις δικές μας αποκλειστικές ανάγκες.
• Αντιστεκόμαστε απέναντι στα νέα εργασιακά μέτρα εξόντωσης. Δε δουλεύουμε τις Κυριακές ούτε τις εκτεταμένες υπερωρίες.
• Στηρίζουμε στην πράξη τις ευπαθείς και αποκλεισμένες ομάδες. Τους φυλακισμένους, τους μετανάστες, τους τοξικοεξαρτημένους, τους άστεγους φροντίζοντας να είναι σε θέση να έχουν την ίδια δυνατότητα εφαρμογής ατομικών μέτρων πρόληψης και προστασίας. Σπάμε τους φραγμούς και τους αποκλεισμούς που χτίζει η κρατική διαχείριση. Οργανώνουμε δομές και διαδικασίες έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
• Δεν κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλον στα super market. Οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε και να πράττουμε με βάση τη συλλογική αναγκαιότητα. Ένα σπίτι γεμάτο μακαρόνια, χαρτιά υγείας και αντισηπτικά δε θα μας θωρακίσει από τον ιό. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τα στερήσουμε από κάποιον άλλον (που μπορεί να είναι και πιο ευπαθής από εμάς).
• Αναζητούμε και χαρτογραφούμε όσους αντιμετωπίζουν την κοινωνική κρίση ως οικονομική ευκαιρία είτε σε βάρος των εργαζομένων είτε των καταναλωτών. Κανένας μαυραγορίτης δε θα μείνει στο απυρόβλητο.
• Οργανώνουμε από τώρα τα επόμενα βήματα. Η κρίση θα βαθαίνει, αποκτώντας κοινωνικά χαρακτηριστικά. Τα χρέη θα συσσωρεύονται ενώ οι ανάγκες θα τρέχουν, λεφτά θα υπάρχουν όμως όχι στα χέρια μας. Οργανώνουμε από τώρα συλλογικές απαλλοτριώσεις τροφίμων και χρημάτων. Παγώνουμε τις πληρωμές σε ενοίκια και καταλαμβάνουμε άδεια σπίτια για τις στεγαστικές, κοινωνικές και ταξικές μας ανάγκες.
• Αμφισβητούμε στην πράξη τα κατασταλτικά μέτρα «πρόληψης», συνεχίζοντας τους αγώνες που δίνουμε. Δεν εγκαταλείπουμε τα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα που δημιουργούν ρωγμές στην κρατική και καπιταλιστική σταθερότητα. Αναπροσαρμόζουμε τα μέσα και τα εργαλεία αγώνα όπου αυτό κριθεί κοινωνικά αναγκαίο και εντείνουμε τον αντικρατικό αγώνα.
• Απέναντι στην αποξένωση, τον εγκλεισμό και τον κοινωνικό έλεγχο οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας. Συναντιόμαστε, συζητάμε, επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε τους φόβους μας, οργανώνουμε την αυτοάμυνά μας. Η κρίση αυτή ή θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την αναγέννηση του ολοκληρωτισμού ή το βήμα για μια νέα κοινωνική εξέγερση που θα αμφισβητήσει στην πράξη το μονοπώλιο του κρατισμού.

Κάποτε λέγαμε καμιά επιστροφή στην κανονικότητα. Τώρα οφείλουμε να φωνάξουμε καμιά παραμονή στην κανονικότητα. Γιατί η κρίση θα αφήσει πίσω της, την βαρβαρότητα της διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Δε διαμαρτυρόμαστε απέναντι στον νέο ολοκλωτισμό, αντστεκόμαστε στην πράξη με όλα τα μέσα.

Ο εχθρός για μας δεν είναι ο κοροναϊός, είναι το κράτος και ο καπιταλισμός

Οι μετανάστ(ρι)ες δεν είναι μόνες!

Να υψώσουμε γέφυρες αλληλεγγύης γκρεμίζοντας κέντρα κράτησης, σύνορα και φράχτες

Από τα τέλη Φλεβάρη,  ένα νέο κεφάλαιο γράφεται στο μεταναστευτικό. Η απόφαση του Ερντογάν να ανοίξει τα κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα της Τουρκίας υπόσχοντας ασφαλές πέρασμα  στην Ευρώπη οδήγησε χιλιάδες μετανάστες στα χερσαία σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας. Μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας το Μάρτιο του 2016 η «απειλή» του ανοίγματος των συνόρων αποτελούσε πάντοτε ένα διαπραγματευτικό χαρτί της Τουρκίας προς την ΕΕ για την στήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία και των οικονομικών της διεκδικήσεων στη ΝΑ Μεσόγειο.

Στο φραχτη του Εβρου οι μετανάστες βρέθηκαν αντιμέτωποι με την «ελληνική φιλοξενία». Κλειστά σύνορα, συρματοπλέγματα, πάνοπλοι στρατιωτικοί και αστυνομικοί που παρατάχθηκαν απέναντι τους και επιχειρούν εως και σήμερα να τους ανακόψουν, με κάθε μέσο (χημικά, ξυλοδαρμοί, πυροβολισμούς, δολοφονίες). Σε αγαστή συνεργασία με τους «φιλήσυχους» πατριώτες και παρακρατικούς που αναλαμβάνουν να καλύψουν τα κρατικά «κενά» είτε περιπολώντας κατά μήκους των συνόρων, είτε πραγματοποιώντας πογκρόμ στους επαρχιακούς δρόμους σταματώντας όποιον δε τους μοιάζει για Έλληνα.

Όσοι καταφέρουν να περάσουν καταδιώκονται με μένος. Συλλαμβάνονται, αντιμετωπίζουν την απαγόρευση να καταθέσουν αίτηση ασύλου (αφού από τις 1/3/2020 αποφασίστηκε η προσωρινή αναστολή, για ένα μήνα της υποβολής αιτήσεων ασύλου όσων εισέρχονται στη χώρα παράνομα), με διαδικασίες fast track καταδικάζονται σε εξοντωτικές ποινές και πρόστιμα και φυλακίζονται σε προαναχωρησιακά κέντρα.

Την ίδια στιγμή το λιμενικό ετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο εισόδου μεταναστών μέσω των θαλάσσιων συνόρων με εφαρμογή του δόγματος επιθετικής επιτήρησης. Εμποδίζει με κάθε μέσο την είσοδο πλωτών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα επιχειρώντας ακόμα και σε διεθνή ύδατα, έως ότου αναγκαστούν οι Τούρκοι λιμενικοί να προχωρήσουν σε επιχειρήσεις «έρευνας και διάσωσης». Με απλά λόγια επιχειρεί να βουλιάζει τις βάρκες των μεταναστών όπως είδαμε στα  βίντεο, ήδη από τις πρώτες μέρες, αδιαφορώντας πλήρως για την ασφάλεια των επιβατών. Το ίδιο που βλέπαμε και στην Εθνική όδο Καβάλας-Θεσσαλονίκης πριν μερικούς μήνες με τις δεκάδες καταδιώξεις, ακόμα και μέσα σε αστικά κέντρα, που οδηγούσαν σε καθημερινούς θανάτους μεταναστών.

Η όλη πολιτική διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών από το 2015 και μετά στράφηκε στην διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, μετατρέποντας τις χώρες της ΝΑ Μεσογείου σε τεράστια κέντρα κράτησης (με αντάλλαγμα οικονομικά οφέλη προς τις κυβερνήσεις των εκεί χωρών),  δίνοντας έτσι στους πολίτες της ΕΕ την αίσθηση της ασφάλειας απέναντι στον «εχθρό».  Αυτός ο «εχθρός» δε θα μπορούσε να δημιουργηθεί χωρίς τη βοήθεια των ΜΜΕ που προχώρησαν σε ένα ενορχηστρωμένο σχέδιο διασποράς του πανικού, αφού από
την πρώτη στιγμή μιλούσαν για οργανωμένη εισβολή και ασύμμετρη απειλή για τη δημόσια ασφάλεια.

Παράλληλα, όσες μετανάστριες/ες βρίσκονται στα κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια συγκυρία όπου πέραν του καθεστώτος εγκλεισμού που βιώνουν καιρό τώρα, πρέπει να ανταπεξέλθουν και στο νέο ξέσπασμα του ιού COVID-19. Την ίδια στιγμή που ανακοινώνονται έκτακτα μέτρα υγειονομικής πρόληψης (απαγόρευση συνάθροισης άνω των δέκα ατόμων) το κρατος για μια ακόμη φορά επιλέγει να εθελοτυφλεί και να αγνοεί επιδεκτικά πως χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες στα κέντρα κράτησης. Έτσι οι 1200, αόρατοι για τον κρατικό μηχανισμό, μετανάστ(ρι)ες του στρατόπεδου συγκέντρωσης στην Κόρινθο απο τις 19/3 επιλέγουν να προχωρήσουν σε απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωσή τους. Την Κυριακή 22 Μάρτη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές στα γραφεία του Λιμενικού Σώματος στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως στην ανατολική Θεσσαλονίκη, στέλνοντας την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους απεργούς μετανάστ(ρι)ες. Οι λιμενόμπατσοι ανήκουν στην ίδια συνομοταξία μιασμάτων, όπου μαζί με τους καραβανάδες και του μπάτσους δολοφονούν καθημερινά μετανάστ(ρι)ες στον φράχτη του Έβρου, στους δρόμους της Εγνατίας, στο υγρό νεκροταφείο του Αιγαίου, στα κλειστά κέντρα κράτησης για την ασφάλεια της ΕΕ.

Εδώ και μέρες χιλιάδες ζωές, αποτελούν ανοιχτό πεδίο διαπραγμάτευσης για τους Ευρωπαίους εταίρους και τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία. Ο ίδιος ο Ερντογάν για μήνες πριν την σύνοδο ασφαλείας του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο, με αφορμή την εισβολή στα συριακά εδάφη, απειλούσε τους συμμάχους του πως «θα πνίξει την Ευρώπη στους μετανάστες», αν δε δεχθεί άμεση στήριξη στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, όπως ο ίδιος θέλει να αποκαλεί την εισβολή στα συριακά εδάφη. Έτσι και έγινε λοιπόν. Το πρωί της 19ης Μάρτη κατά τη διάρκεια επιχείρησης της αντιΤρομοκρατικής και της ΕΥΠ σε οίκημα στα Σεπόλια καθώς και στα γραφεία του Λαϊκού Μετώπου- Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν στα Εξάρχεια, προσαγάγονται πάνω από 25 αγωνιστές και αγωνίστριες καθώς και αλληλέγγυοι που συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία για να σταθούν δίπλα τους. Οι προσαγωγές από το οίκημα στα Σεπόλια μετατρέπονται σε συλλήψεις. Άλλες δύο συλλήψεις αγωνιστών προκύπτουν και από την επιχείρηση στα Εξάρχεια. Το ελληνικό κράτος καταθέτει τα πρώτα αντιτρομοκρατικά διαπιστευτήρια στην Τουρκία, περιμένοντας έτσι με τη σειρά του ανακωχή στον Έβρο.

Στο πρόσωπο των μεταναστών/τριών εμείς δε βλέπουμε εχθρούς. Βλέπουμε τη φρίκη και τη βιαιότητα του πολέμου και της οικονομικής εξαθλίωσης. Τη βαρβαρότητα της εξουσίας και τη δίψα των ισχυρών για το αίμα των εκμεταλλευόμενων. Στον αγώνα των μεταναστριών για ζωή και αξιοπρέπεια καμιά δεν είναι μόνη. Σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής (στο σχολείο, στη δουλειά, στην γειτονιά μας) οφείλουμε να αναδείξουμε τον
πραγματικό εχθρό που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο και την καταπίεση των ζωών μας και να έρθουμε σε σύγκρουση μαζί του. Για εμάς εχθρός είναι το κράτος και ο καπιταλισμός που επιβάλλουν διαχωρισμούς στους ανθρώπους, διαιρώντας τους ανάλογα με την χώρα προέλευσής τους. Οι μπάτσοι, οι καραβανάδες και οι λιμενικοί που δολοφονούν ανθρώπους στα σύνορα, στους δρόμους και στις θάλασσες. Είναι το ΝΑΤΟ και η FRONTEX που περιπολούν και δολοφονούν στο Αιγαίο για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Είναι οι φράχτες και τα τεχνολογικά μέσα επιτήρησης, οι  θερμικές κάμερες και τα drones. Τη στιγμή που η καταστολή απέναντι σε όσους αγωνίζονται αυξάνεται, ντόπιοι και ξένοι χτίζουμε από κοινού αυτοοργανωμένες κοινότητες αλληλεγγύης και αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκμετάλλευση και την εξαθλίωση που επιβάλλουν οι κρατιστές.

Αλληλεγγύη στους μετανάστ(ρι)ες απεργούς πείνας στην Κόρινθο

Καμία κρατική δολοφονία δε θα μείνει αναπάντητη

Ελεύθερες μετακινήσεις για όλους/ες

Όταν η μαφία θεσμοθετείται, ο αγώνας ενάντια στην πολιτική τρομοκρατία είναι επιτακτική ανάγκη

Ίσως το πιο βάρβαρο δείγμα εκφυλισμού των ηθικών αξιών στη σημερινή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, είναι μια τοπική κοινωνία να έχει εναποθέσει τις ανάγκες της σε μια δράκα παρακρατικών μαφιόζων, θεσμοθετώντας τους ως πολιτικό προσωπικό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο λόγος για τον γνωστό και μη εξαιρετέο τοπικό άρχοντα του Βόλου, Αχιλλέα Μπέο και για μερίδα της τοπικής κοινωνίας που νομιμοποιεί κοινωνικά την εδαφικοποίηση της θεσμικής τρομοκρατίας, με την επαν-εκλογή του.

Η παρουσία του Μπέου στην ζωή της κοινωνίας του Βόλου είναι συνιφασμένη με τη λαμογιά, τα σκάνδαλα και την τρομοκρατία, καθώς κατάφερε να φέρει ακόμα και το πολιτικό αξίωμα της τοπικής αυτοδιοίκησης στα μέτρα του, μετατρέποντας τον δήμο σε συμμορία και παραμάγαζο. Ο ίδιος αυτοσυστήνεται ως αύθαρτος τοπικός παράγοντας, αναπαράγοντας πως δεν είναι πολιτικός ανάμεσα σε ένα διεφθαρμένο σύστημα πολιτικής διαχείρισης. Έτσι κατάφερε, πιστός στο επιχειρηματικό του παρελθόν, να μετατρέψει τον δήμο σε μαγαζί της νύχτας, μοιράζοντας μεροκάματα για προστασίες και εργολαβίες.

Να θυμηθούμε την εμπλοκή του στα αθλητικά δρώμενα; Απειλές, εκβιασμοί, στημμένα παιχνίδια με όποιον ήρθε σε ρήξη με τη στρατηγική να θάβεται στη σιωπή. Ο ίδιος ακόμα και με ισόβια ποινή απαγόρευσης ενασχόλησης με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, δημιούργησε δική του ομάδα (χωρίς να φαίνεται επίσημα αυτός αλλά όλοι οι συνεργάτες του). Και έπειτα ήρθε μια νέα μεγαλύτερη επένδυση για τα εκλεκτά γούστα του επιχειρηματία Μπέου-η τοπική αυτοδιοίκηση του Βόλου. Και ακολούθησε η συντεταγμένη νόμιμη και παρακρατική τρομοκρατία απέναντι στην αγωνιζόμενη κοινωνία: με βιτρίνα την ανάπλαση της πόλης και τα έργα εξωραϊσμού ξεπλένονται οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι ξυλοδαρμοί πολιτών που αντιδρούσαν στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΥΑΜΒ (και το πρότερο σκάνδαλο της ΕΡΓΙΛ), οι απειλές και οι τραμπουκισμοί αγωνιστών από τις Σταγιάτες, οι απειλές για σύσταση «ομάδων αγανακτισμένων πολιτών» που θα περιφρουρούν τη δημόσια περιουσία και δε θα κάθονται όπως η αστυνομία (με τον Μπέο να δηλώνει χαρακτηριστικά πως …έχει καιρό να δώσει κανα χαστούκι), η πολιτική του πεζοδρομίου με «περιπολίες για άδειες» σε λαϊκές αγορές στα πρότυπα της Χρυσής Αυγής και άλλα πόσα αίσχη.

Φάκελος ΑΓΕΤ

Μέσα σε όλα μονοπωλεί εδώ και καιρό η υπόθεση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης λόγω της καύσης σκουπιδιών για παραγωγή ενέργειας από την μονάδα της ΑΓΕΤ. Το ζήτημα της ΑΓΕΤ έχει συσπειρώσει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ενάντια στην χρόνια τώρα ενεργοβόρο λειτουργία του εργοστασίου. Η στάση του Δήμου που προεκλογικά συντασσόταν με την γραμμή εναντίωσης του μαζικού κινήματος αντίστασης συνοψίζεται στα λόγια του ίδιου του Μπέου, σε συνέντευξη σε τοπικό κανάλι πως …η ΑΓΕΤ θα καίει ότι γουστάρει. Η δημοτική αρχή έχει επιστρατεύσει κάθε νόμιμο αλλά και υπόγειο μέσο ενάντια στον αγώνα των κατοίκων. Πρόσληψη εταιρειών για μεθοδευμένες μετρήσεις ρύπανσης του αέρα (Envirometrics ΕΠΕ) ενάντια στα συντριπτικά ποσοστά εμφάνισης αρσενικού και άλλων βαρέων μετάλλων, μηνύσεις σε ενεργούς πολίτες της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών, ξυλοδαρμοί αγωνιστών από μπράβους κάτω από την υπόνοια οτι θα έγραφαν συνθήματα ενάντια στην ΑΓΕΤ είναι λίγα από τα τελευταία συμβάντα.

Ο Μπέος μπορεί να εκλέχτηκε «νόμιμα και πανηγυρικά» στις τελευταίες εκλογές όπως υποστηρίζει, αξίζει παρόλα αυτά να αντιληφθούμε πως με βάση τα ποσοστά αποχής (40%), ο Μπέος «εκπροσωπεί» το 33% των κατοίκων. Από αυτό ο καθένας μπορεί να κατανοήσει ξεκάθαρα πόσοι από αυτούς αποτελούν επιχειρηματίες, επιφανείς πολίτες ή απλά μεροκάματα στις υπηρεσίες του. Κοινώς μειοψηφίες αποτελούν αυτοί και τα σχέδιά τους απεναντι στη μαζική εναντίωση της αγωνιζόμενης κοινωνίας του Βόλου, στη λειτουργία της ΑΓΕΤ.

Με αφορμή την συνεχιζόμενη απόπειρα εκβιασμού και τρομοκρατίας όσων αντιστέκονται στην θεσμοθέτηση των μαφιόζικων πρακτικών της τοπικής αυτοδιοίκησης, την Παρασκευή 11 Μάρτη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές και τρικάκια, στο σπίτι του μαφιόζου Δήμαρχου Αχιλλέα Μπέου. Η αγωνιζόμενη κοινωνία του Βόλου δεν είναι μόνη. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο όλων μας.

Η εμπιστοσύνη στου Μπέου τη μαφία, είναι η βαρβαρότητα σε αυτή την κοινωνία

Θα μπλοκάρουμε το κοινωνικό και καπιταλιστικό έγκλημα της ΑΓΕΤ που υποβαθμίζει τις ζωές μας και καταστρέφει το περιβάλλον

Τον Ιούλιο του 2019 ο αναρχικός σύντροφος Ίρντι Κ. πήγε για μία ακόμη φορά να ανανεώσει την άδεια παραμονής του στη χώρα, κάτι που είναι υποχρεωμένος να κάνει κάθε πέντε χρόνια, αφού κατάγεται από την Αλβανία. Μόνο που αυτή τη φορά η αίτηση απορρίφθηκε από τις δικαστικές αρχές, λόγω της σύλληψης-καταδίκης του κατά τη διάρκεια της πορείας μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 2014, με το πρόσχημα ότι αποτελεί “δημόσιο κίνδυνο”. Μετά τη πρώτη απόρριψη ανανέωσης της άδειας παραμονής του, ακολουθούν και άλλες απορριπτικές αποφάσεις, που δείχνουν ξεκάθαρα, για μία ακόμη φορά,  την εκδικητικότητα του κράτους στο πρόσωπο του συντρόφου για την πολιτική του ταυτότητα και μόνο. 

Το κράτος χρησιμοποιεί ως χαρτί, γι αυτή τη παράλογη δίωξη, νέους μεταναστευτικούς νόμους και πολιτικές αλλά πίσω από αυτό το παιχνίδι βλέπουμε πως χρησιμοποιεί κάθε τρόπο για να καταστείλει όποιον αγωνίζεται ενάντια στη κυριαρχία του. Μπάτσοι, δικαστές και εισαγγελείς, για μία ακόμη φορα με πρωτάκουστο τέχνασμα, τιμωρούν παραδειγματικά κάποιον για την πολιτική του δράση και ταυτότητα.

Η συνεχόμενη θρασύς  επιβολή  από το κράτος και τις αρχές αγγίζει πλέον τον απόλυτο παραλογισμό, μέσω της καταστολής με αυτοσχέδιους νόμους, με τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, σεξιστικές παρενοχλήσεις, διώξεις βγαλμένες μέσα απο σενάριο sci. fi., επιθέσεις και κακοποίηση σε όλα τα αγωνιζόμενα και περιθωριοποιημένα  κομμάτια της κοινωνίας.

Εν όψει της δίκης του συντρόφου, το πρωί της Τετάρτης 11 Μάρτη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση αντιπληροφόρησης με πανό και τρικάκια έξω από τη Νομική Υπηρεσία της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στην οδό 26^ης Οκτωβρίου. Όσο η κρατική εξουσία παίζει έτσι με τις ζωές συντρόφων-ισσών μας, άλλο τόσο κι εμείς θα εντείνουμε τον πόλεμο απέναντι τους.Δεν θα αφεθεί κανένας-μία μόνη της στα βρωμερά χέρια των μπάτσων και των δικαστών. Η αλληλεγγύη μας, η πολιτική δράση και η διάχυση των δικών μας όρων στο κοινωνικό σύνολο θα συνεχίζει να είναι όπλο ενάντια τους.

Μέχρι τη καταστροφή και του τελευταίου κελιού/κλουβιού, κανείς/καμία δεν θα είναι ελεύθερος/η. Καταστροφή των συνόρων σε ολόκληρη τη γη.

Αλληλεγγύη στον σύντροφο Irdi K. που απειλείται με απέλαση

Συγκέντρωση: Πέμπτη 12/3, 09:00-Διοικητικά Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Στις 10 Μάρτη του 2010, κατά τη διάρκεια απαλλοτρίωσης οχήματος που θα χρησιμοποιούνταν για ενέργεια της επαναστατικής οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας», εκτελείται από τα πύρα των ένστολων δολοφόνων ο επαναστάτης Λάμπρος Φούντας.

Μέσα από τις γραμμές τόσο του μαζικού κοινωνικού και αναρχικού κινήματος όσο και πίσω από τα όπλα της οργάνωσης ως μέλος του ΕΑ, ο σύντροφος Λάμπρος αγωνίστηκε με πείσμα, συνέπεια και ανιδιοτέλεια ενάντια στην ντόπια και υπερεθνική οικονομική ελίτ, ενάντια στην κοινωνική ανισότητα και τις μνημονιακές πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας. Μέσα από τις κινηματικές διεργασίες, τις εκδηλώσεις, τις πορείες, τα οδοφράγματα, τις σφαίρες και τα εκρηκτικά έδωσε τις δικές του μάχες για την οικοδόμηση ενός μαχόμενου επαναστατικού πόλου ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Και πέθανε όπως έζησε όλη του τη ζωή: μαχητής της ελευθερίας με το όπλο στο χέρι.

10 χρόνια μετά τα όνειρα και οι αγώνες του Λάμπρου και του καθενός και καθεμιάς από εμάς παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. 10 χρόνια μετά δε θα αφήσουμε παραδομένη στη λήθη, την απώλεια ενός επαναστάτη. Ο Λάμπρος έδωσε τη ζωή του για την επανάσταση. Και όσοι δίνουν και τη ζωή τους για τους αγώνες, δεν πεθαίνουν ποτέ. Μένουν ζωντανοί στους ίδιους τους αγώνες, στις μάχες του σήμερα και του αύριο, στα οδοφράγματα και τις συγκρούσεις. Ζωντανοί και παρόντες μέσα στις επαναστατικές διεργασίες, στα επιχειρησιακά σχέδια, στις μεγάλες αποφάσεις. Ο Λάμπρος έχει εδώ και χρόνια μια περίοπτη θέση δίπλα στους αιώνιους επαναστάτες. Και εμείς είμαστε εδώ σε πείσμα των καιρών να συνεχίζουμε τους αγώνες, που δώσαμε μέχρι πρότινος όλοι μας μαζί.

Στις 10 Μάρτη κανείς δε πεθαίνει-η 10^η Μάρτη αντάρτες γεννά

Δε λέμε αντίο

Την Κυριακή 8 Μαρτίου σε συνέχεια της εθνικιστικής και σεξιστικής εκδήλωσης που έλαβε χώρα στην πόλη μας από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, οργανώνεται φασιστική συγκέντρωση ενάντια στους μετανάστες καλεσμένη στην Πλατεία Αριστοτέλους. Αυτό είναι κάτι που αποτελεί από μόνο του μια πρόκληση τη στιγμή που ο αριθμός των μεταναστών που έχουν βρει τραγικό θάνατο ολοένα και αυξάνεται, τη στιγμή που προαναγγέλονται απελάσεις και οι μπάτσοι σε ένα κρεσέντο καταστολής δέρνουν ολόκληρα χωριά προκειμένου να χτιστούν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η πρόκληση όμως αυτή παίρνει άλλες διαστάσεις όταν η εν λόγω συγκέντρωση καλείται από αυτούς που ξέρουμε πολύ καλά τις θέσεις τους για τις έμφυλες διακρίσεις και τις αμβλώσεις τη συγκεκριμένη μέρα που αποτελεί παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Η μέρα αυτή αποτελεί επέτειο μνήμης της πρώτης απεργίας γυναικών το 1857 οπότε συμβολίζει τους γυναικείους αγώνες για χειραφέτηση απέναντι στο κράτος, το αφεντικό, το σύζυγο.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 8/3 ΣΤΙΣ 12.00 ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΓ. ΣΟΦΙΑΣ

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Σχολείο, Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση, Ελευθεριακή πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, κατάληψη Terra Incognita, Ανοιχτή συνέλευση δυτικών συνοικιών, Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά