Κείμενο που μοιράζεται στα σχολεία της Θεσσαλονίκης

Ποιος από εμάς δεν χάρηκε στην παιδική του ηλικία όταν δεν έπρεπε να πάει σχολείο. Όταν άκουγε πως σήμερα θα πάμε εκδρομή ή πως θα σχολάσουμε πιο νωρίς επειδή η καθηγήτρια είναι άρρωστη. Ποιός δεν χάρηκε όταν άκουσε στις ειδήσεις πως “…αύριο λόγω του χιονιού τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά” και έτρεξε να παίξει. Ποιός δεν έτρεξε πρώτος να κάνει κατάληψη για να χάσει μάθημα λέγοντας πως “…η τυρόπιτα είναι στρόγγυλη και δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε κυρία”. Ποιός δεν λάτρεψε τις κοπάνες, τα σκασιαρχία, το κάθε λόγο να χάσει μάθημα, τα πειράγματα, τις φάρσες στους καθηγητές ακόμα και τις ωριαίες και μη αποβολές σαν τιμωρία. Ποιος άλλος; Ο φασίστας συμμαθητής μας, ο φύτουκλας που για να πάρει καλό βαθμό μας ρουφιάνευε στους καθηγητές, αυτός που μετέπειτα πήγε και έγινε μπάτσος.

***

Ας μιλήσουμε λοιπόν για δυο ασύμβατες έννοιες μεταξύ τους που μέσα στο μυαλό μας έχουν ταυτιστεί σαν όμοιες-την εκπαίδευση και την παιδεία.

Η κυρίαρχη εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του κράτους, μέσα από το θεσμό του σχολείου, να δημιουργήσει τον τέλειο υπήκοο. Το σχολείο έχει δομηθεί με τόσο μελετημένο τρόπο ώστε να διαμορφώσει τη συνείδηση ενός παιδιού καθ’ εικόνα και ομοίωση του τέλειου ευυπόληπτου έλληνα πολίτη. Κάθε ερέθισμα, κάθε βίωμα ακόμα και έξω από την διδακτική ώρα, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια καταστολής της ελεύθερης σκέψης και της κριτικής ικανότητας του παιδιού.  Το σχολείο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εικόνα από το μέλλον που υπόσχεται το κράτος και ο καπιταλισμός.

Με λίγη θέληση και σκέψη θα δούμε εν τέλει πως στο σχολείο δε διδάσκονται τόσο τα μαθήματα όσο τα βιώματα.

Ανταγωνισμός

Οι βαθμοί, οι έπαινοι, οι εξετάσεις, ο θεσμός του καλύτερου μαθητή ως απουσιολόγου, το άγχος, όλα αυτά δημιουργούν μια συνθήκη ανταγωνισμού που δε στοχεύει στην εξελικτική διαδικασίας της μάθησης. Το παιδί προετοιμάζεται για την αυριανή μέρα όπου πρέπει να είναι ανταγωνιστικός και παραγωγικός μέσα στην καπιταλιστική εργασία. Θα πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων, πάση θυσία για την οικονομική και κοινωνική του ανέλιξη.

Ιεραρχία και υποταγή

Η παραδοχή πως ο δάσκαλος είναι η αυθεντία και όλοι μαθαίνουμε από αυτόν είναι το σκαλοπάτι για την μάθηση της υποταγής. Ο αυριανός έντιμος πολίτης θα έχει τυφλή υποταγή στους ανωτέρους του χωρίς να επεξεργάζεται και να κρίνει τις πληροφορίες που δέχεται. Τυφλή υποταγή στους ανωτέρους μας λοιπόν: στο αφεντικό, στους μπάτσους που επιβάλλουν την τάξη και την ασφάλεια του κράτους, στα λαμόγια που κυβερνούν τις ζωές μας.

Ρατσισμός και διακρίσεις

Εδώ είναι ίσως και η μεγαλύτερη κουβέντα. Η προσευχή, οι παρελάσεις, ο εκκλησιασμός είναι εικόνες ενός σκοτεινού παρελθόντος, που υπόσχονται ένα ακόμα πιο σκοτεινό μέλλον βασισμένο στο ρητό της χούντας «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Η ελλάδα είναι η μόνη χώρα, μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, που έχει διατηρήσει τη ναζιστική συνήθεια των μαθητικών παρελάσεων. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη θα διακριθούν οι καλοί και ικανοί μέσα από τους κοινωνικά άχρηστους. Ο καλύτερος μαθητής θα πάρει τη σημαία αρκεί να μην είναι μετανάστης, ο ψηλός θα πάει μπροστά, όλοι θα γυρίσουν το κεφάλι τους να τιμήσουν τους επιφανείς καλεσμένους στην εξέδρα και με στρατιωτικό βήμα θα τιμήσουν τα εγκλήματα του πολέμου που δε διδάχθηκαν ποτέ.

Από το μίσος για τον μετανάστη και την άρνηση να δεχτούμε πρόσφυγες στις τάξεις μας μέχρι το καθημερινό bulling για τον χοντρό συμμαθητή, την άσχημη, τον φλώρο, την τσούλα συμμαθήτρια που …έχει πάρει όλο το σχολείο, το σχολείο διδάσκει το ρατσισμό και την ξενοφοβία, την αποδοχή της κοινωνίας διακρίσεων, την πατριαρχεία και τον σεξισμό.

Όσο το σχολείο δε νοιάζεται για σένα, εσύ γιατί να νοιαστείς γι’ αυτό;

Απέναντι στην εκπαίδευση όμως στέκεται η παιδεία. Η δημιουργία μια συνθήκης που δε θα βασίζεται στο άγχος αλλά στη θέληση.  Εκεί όπου στόχος δεν είναι να διδαχθούμε αλλά να μάθουμε.

Θέλουμε μια διαδικασία όπου ο καθένας μας ταυτόχρονα να δίνει και να παίρνει. Μια διαδικασία που οξύνει την κριτική σκέψη και την ικανότητα του καθενός να επιλέξει αυτό που πραγματικά θέλει και τον ενδιαφέρει και όχι αυτό που τίθεται ως κοινωνικά σωστό και αναγκαίο.

Η παιδεία καθρεφτίζει την κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε, όπως και η κοινωνία στην οποία ζούμε καθρεφτίζει την ανύπαρκτη παιδεία των μελών της. Αγωνιζόμαστε για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης. Χωρίς διακρίσεις και προνόμια, χωρίς ηγέτες και ηγεμονευόμενους. Μια κοινωνία που βασίζεται στις πραγματικές ανάγκες του καθενός και αλληλέγγυα αγωνίζεται για την κάλυψή τους. Μια κοινωνία αυτοδιάθεσης που λειτουργεί με την οριζόντια συμμετοχή όλων μας.

Σε σχολεία και σχολές, χώρους εργασίας και όλες τις γειτονιές να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας

Όσο η εκπαιδευτική διαδικασία εκπορεύεται από το κράτος, υπηρετεί τις ανάγκες του. Να οργανώσουμε την δική μας αντιεκπαιδευτική διαδικασία μέσα από αυτοοργανωμένα μαθήματα, κύκλους αυτομόρφωσης σπάζοντας την αυθεντία του δασκάλου. Χωρίς λογοκρισία στην πληροφόρηση, χωρίς όρια στην μόρφωση, χωρίς αξιολογήσεις στην ικανότητα και την απόδοση.

Δεν θέλουμε επιστήμονες, μεγαλογιατρούς, εργολάβους και καταξιωμένους καριερίστες σε μια ζωή γεμάτη συμβάσεις και πρέπει. Θέλουμε σκεπτόμενους ανθρώπους σε μια ασυμβίβαστη ζωή γεμάτη θέλω.

Μέχρι τότε όμως συνεχίζουμε με καταλήψεις και κοπάνες, γιατί είναι προτιμότερες οι απουσίες σε  μια σχολική χρονιά, παρά μια ολόκληρη  ζωή γεμάτη με απουσίες.

Στηρίζοντας την πρωτοβουλία των συντρόφων από τα Ραδιοφράγματα, ενημερώνουμε πως για το επόμενο διάστημα η κατάληψη Terra Incognita θα αποτελεί σημείο συλλογής παιχνιδιών κάθε Πέμπτη μετά τις 21:00 στο αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ της κατάληψης.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

mail επικοινωνίας: terra.squat@gmail.com

Παραθέτουμε το κείμενο των συντρόφων για τη καμπάνια:

Ένα παιχνίδι για κάθε παιδί.

Ενάντια στην απάθεια, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, με δύναμη την αναρχία και την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων συγκροτούμε μια ακόμα πρωτοβουλία αλληλεγγύης.

Ως αναρχικό αντιεξουσιαστικό ράδιο καλούμε όλες/ους ,συντρόφους/ισσες συλλογικότητες, στέκια και καταλήψεις να συμμετέχουν είτε προσφέροντας παιχνίδια είτε πραγματοποιώντας ανάλογες δράσεις στις πόλεις και στις γειτονιές μας. Κάθε πόλη και γειτονιά να γίνει ένα σημείο αγώνα και αλληλεγγύης.

Στο πλαίσιο της καμπάνιας συλλέγουμε παιχνίδια σε καλή κατάσταση , όχι σπασμένα η βρώμικα. Από σήμερα μέχρι και την πρωτοχρονιά, μοιράζουμε παιχνίδια στα παιδιά του πολέμου και της προσφυγιάς που διαμένουν στα camp του ελλαδικού χώρου και σε όσα παιδιά έχουν ανάγκη. Αν θέλετε να προσφέρετε καινούργια προτιμήστε καταστήματα που δεν είναι εργασιακά κάτεργα ή μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Ενάντια στον καταναλωτισμό των χριστουγέννων προτάσσουμε την αδιαμεσολάβητη δράση ,την αλληλεγγύη και το πρόταγμα της αναρχίας για την καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους που γεννά τον φασισμό και τον πόλεμο.

Επικοινωνία με τον σταθμό : radiofragmata@espiv.net

Ελεύθερες φωνές γκρεμισμένες φυλακές
Ραδιοφράγματα

Στις 27 Σεπτέμβρη, οι νηπιαγωγοί του παιδικού σταθμού Κοπερτί παρακίνησαν τους μικρούς μαθητές τους να ζωγραφίσουν πάνω στα σώματα ζωντανών αλόγων. Η ίδια η διεύθυνση του παιδικού σταθμού σε ανακοίνωσή της, μετά από πληθώρα αντιδράσεων που προκάλεσε η αποτρόπαια πράξη τους, ανέφερε μεταξύ άλλων πως πρόκειται για “…ακόμη ένα χάδι με το πινέλο που καλλιεργεί με μοναδικότητα τη σχέση μεταξύ παιδιού και ζώου. Το αν το απολαμβάνουν τα άλογα, φυσικά μόνο μέσω της γαλήνιας στάσης τους μπορεί να αξιολογηθεί ή και από την γνώμη των ειδικών που ασχολούνται με τα άλογα…”.

Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος

Το σχολείο είναι ένας από τους κατεξοχήν δομικούς θεσμούς του εξουσιαστικού οικοδομήματος. Χτισμένο πάνω στα κρατικά και καπιταλιστικά πρότυπα της εποχής έχει αποκλειστικό λειτουργικό σκοπό τη διαμόρφωση συνειδήσεων καθ’ υπακοή στην κυρίαρχη κανονικότητα. Ο θεσμός του σχολείου είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα της εξουσίας καθώς αναλαμβάνει μικρά παιδιά που είναι αρκετά εύπλαστα σε τέτοιες ηλικίες. Έτσι ο κάθε μαθητής δομεί την προσωπικότητά του με βάση τις πληροφορίες που δέχεται. Το αποτέλεσμα της κυρίαρχης εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι πως αν η ροή πληροφοριών είναι ελεγχόμενη, ο εκπαιδευόμενος αντί να αναπτύξει την όξυνση της κριτικής σκέψης, λοβοτομείται και εξελίσσεται σε υπάκουο πολίτη (η πλύση εγκεφάλου είναι μια διαρκή διαδικασία καθώς ακολουθούν οι υπόλοιποι χειραγωγοί: πανεπιστήμιο-οικογένεια-στρατός-εκκλησία-μμε).

Την εκμετάλλευση δεν τη διδάσκεις, την πολεμάς

Η αντίληψη πως τα ζώα αποτελούν υποδεέστερα όντα και αντικείμενα αξιοποίησης και εκμετάλλευσης για τις κυρίαρχες καπιταλιστικές “ανάγκες” προέκυψε από την αποξένωση του ανθρώπου από το φυσικό κόσμο. Ο άνθρωπος πλέον παύει να νιώθει το φυσικό κόσμο σαν ζωτικό του κομμάτι και αντιμετωπίζει τη φύση και τα ζώα ως εκμεταλλεύσιμη ύλη. Απότοκο αυτής τη συνθήκης είναι ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται σαν οικεία εικόνα και να δένεται συναισθηματικά με ένα ζώο περιφραγμένο μέσα σε έναν ζωολογικό κήπο, κλεισμένο μέσα σε ένα κλουβί ενός petshop που για να το αποκτήσει πρέπει να πληρώσει για την ελευθερία του, μέσα σε ένα τσίρκο, μέσα, μέσα…

Ας σκεφτεί όμως ο καθένας από εμάς κάποιες εικόνες από το παρελθόν και το πώς θα αντιδρούσε σήμερα. Πως θα μας φαινόταν να υπήρχαν ακόμη ανθρωπολογικoί κήποι με μειονότητες και περιθωριοποιημένους κλεισμένους σε κλουβιά για να τους θαυμάζει η ελίτ της κοινωνίας; Πως θα νιώθαμε αν ήταν  νόμιμη η διακίνηση βρεφών και τα πουλούσαν σε βιτρίνες καταστημάτων στην Τσιμισκή; Πόσο “πολιτισμένοι” θα νιώθαμε αν υπήρχαν ακόμα αρένες θεάματος σαν το Κολοσσαίο  με σύγχρονους σκλάβους να προσφέρουν θέαμα στο διψασμένο για αίμα κοινό;

Η ήττα του σύγχρονου πολιτισμού και το τέλος των αξιών αποτυπώνεται τη στιγμή που σύγχρονοι “παιδαγωγοί” υπερασπίζονται συνειδητά μια πράξη εκμετάλλευσης καθώς αντιλαμβάνονται τον εξευτελισμό ενός ζώου σαν χάδι και τον ταυτίζουν με το άγγιγμα και την ανάγκη για επαφή. Οι ηθικές αξίες αυτής της κοινωνίας καταρρέουν από τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι που ενοχλούνται από τη θέα συνθημάτων στους τοίχους και αφισών σε κάδους σκουπιδιών γιατί βρωμίζουν μια άψυχη πόλη, προτρέπουν, συναινούν, αδιαφορούν ή διαφωνούν σιωπηλά για την παρακίνηση μικρών παιδιών να ζωγραφίσουν πάνω στα ζώα.

 Να “διδαχθούμε” τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και όχι την ίδια την εκμετάλλευση.

εισήγηση της κατάληψης Terra Incognita στην εκδήλωση-ενημέρωση:

Οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις απέναντι στην κατάληψη Τερμίτα και η στρατηγική υπεράσπισης της κοινότητας αγώνα.

Ένα σπίτι άδειο και νεκρό. Ένα ακόμα σπίτι ανάμεσα σε τόσα που ρημάζουν μέσα στις μητροπόλεις. Ένα σπίτι που στεγάζει την ανυπαρξία. Άδειο και κενό σαν τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. Και ξαφνικά το λουκέτο σπάει και η πόρτα ανοίγει. Και μαζί της ανοίγει και ένας καινούριος κόσμος. Ακόμη μια ανεξερεύνητη γή.

Οι καταλήψεις τόσο ως στεγαστική λύση χωρίς εξωστρεφή πολιτικά χαρακτηριστικά όσο και ως κέντρα αγώνα στις μέρες μας είναι κάτι δεδομένο. Είναι μια συνθήκη που έχει κερδηθεί με πείσμα, συνέπεια και αδιαλλαξία όλα αυτά τα χρόνια που το κράτος έβαζε στο στόχαστρο την πρακτική αυτή. Γι’ αυτό και η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που διατηρούν ακόμη ισχυρό καταληψιακό κίνημα. Οι καταλήψεις  είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του αγώνα για την ατομική κ συλλογική απελευθέρωση.

Μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο κανόνες και συμβάσεις, εκεί όπου τα θέλω πνίγονται στα πρέπει, οι καταλήψεις έρχονται να απαλλοτριώσουν τον κλεμμένο  χώρο και  χρόνο. Έρχονται να δώσουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε όλα όσα φαντάζουν αδύνατα. Οι καταλήψεις δεν είναι ο αυτοσκοπός, είναι η ευκαιρία. Η ευκαιρία να στεγάσεις ότι πιο κρυφό έχεις. Εδάφη απελευθερωμένα από τα δεσμά της εξουσίας, χωρίς κανόνες και νόμους, χωρίς τα κυρίαρχα πρότυπα και την αλλοτρίωση. Χωρίς την εξουσιαστική επιβολή και τις επιτελέσεις της.

Οι καταλήψεις δεν είναι νεκρά ντουβάρια. Είναι η έμπρακτη δυνατότητα του καθενός από εμάς να εκφραστεί ελεύθερα, να δημιουργήσει, να διαμορφώσει την προσωπικότητά του, να διασκεδάσει, να αισθανθεί, να ζήσει έξω και ενάντια στη κυρίαρχη κανονικότητα που έχει επιβληθεί από την εξουσία.

Δημιουργούμε χώρους όπου συλλογικοποιούμε τόσο τις ανάγκες μας όσο και τις επιθυμίες μας αμφισβητώντας στην πράξη την ιδιότητα τα ιδιοκτησίας. Μέσα στη καπιταλιστική συνθήκη, όλα είναι κλεμμένα και όλα μας ανήκουν. Μαθαίνουμε να ζούμε μέσα σε κοινότητες μακριά και απέναντι στο αδιέξοδο της εξατομίκευσης. Βρίσκουμε συλλογικές λύσεις στα υπαρκτά ατομικά προβλήματα ενώ αμφισβητούμε στην πράξη τα επίπλαστα αδιέξοδα που τεχνηέντως δημιουργεί η εξουσία για να εισάγει υποσυνείδητα εξαρτήσεις.

Μας δίνεται η δυνατότητα να αποτυπώσουμε τη δημιουργικότητά μας και να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας χωρίς αυτές να φιλτράρονται μέσα από το πρίσμα της κερδοσκοπικής αξιοποίησης και των καινοτόμων δυνατοτήτων  που μπορεί να γεννήσουν. Το κίνητρο είναι αποκλειστικά και μόνο η εκπλήρωση της επιθυμίας και όχι η κριτική επεξεργασία των δυνατοτήτων και η χρησιμότητα που εμπεριέχει.

Οργανώνουμε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας από την κάλυψη των βασικών αναγκών μέχρι την διασκέδαση με βάση πολιτικά κριτήρια και όχι κριτήρια μαζικής αποχαύνωσης. Με βάση την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση πολεμάμε στην πράξη κάθε μορφή ιεραρχίας. Οι καταλήψεις δεν είναι η χαβούζα μέσα στην οποία χωράνε όλοι. Εξουσιαστικές συμπεριφορές και επιτελέσεις, ματσο κουλτούρα και σεξιστικές λογικές, είναι εχθρικές και ως τέτοιες οφείλουν να αντιμετωπίζονται. Η προσπάθεια να οικοδομήσουμε ένα νέο κόσμο ισότητας, αυτοδιάθεσης και αλληλεγγύης  απαιτεί αδιάλλακτη θέση και έμπρακτη άρνηση κάθε συμπεριφορικού καρκινώματος που κυοφορείται μέσα στη μικροαστική κουλτούρα που αντιπαλεύουμε.

Οι καταλήψεις είναι η στέγη των επιλογών αγώνα που έχει κάνει ο καθένας από εμάς και τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό και οφείλουν να ξεπερνούν το ρόλο της νησίδας ελευθερίας και να αποτελούν ορμητήριο ενάντια στο υπάρχον. Και η υπεράσπισή τους δεν είναι κάτι άλλο από την υπεράσπιση του ίδιου του αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, για την Επανάσταση και την Αναρχία.

Η χρησιμότητα των καταλήψεων ως επαναστατικής συνθήκης αυτοοργάνωσης της δράσης μας κρύβεται στην παρακάτω ερώτηση: μπορεί να φανταστεί κάποιος σήμερα πως θα ήταν τα επαναστατικά κινήματα αν δεν υπήρχε καταληψιακή κίνηση. Ας φανταστεί ο καθένας από εμάς με βάση την αντίστοιχη εμπειρία που διαθέτει πως θα ήταν η Θεσσαλονίκη χωρίς τις καταλήψεις. Πόσο δύσκολο είναι να κινείσαι μέσα σε ένα χώρο χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς τη δυνατότητα να έρθεις σε άμεση επαφή με συντρόφους. Πόσο δύσκολο θα ήταν να οργανωθούν οι νευραλγικές διαδικασίες του κινήματος: συνελεύσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις. Ακόμα και η κουλτούρα της συλλογικοποίησης  από τη πολιτική δράση μέχρι τη διαβίωση θα ήταν κάτι που με δυσκολία θα ήταν εφικτό.

 Όπως είπαμε και παραπάνω οι καταλήψεις είναι η ευκαιρία, είναι η αρχή. Είναι η δυνατότητα να στεγάσουμε την εικόνα του νέου κόσμου που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε. Είναι η απόδειξη πως μέσα στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης υπάρχει λύση για το ξεπέρασμά της. Λύση ριζική που τίθεται απέναντι στους θεσμούς του κράτους και του κεφαλαίου. Αν όμως οι καταλήψεις δεν είναι ορμητήριο σύγκρουσης με τον κόσμο του καπιταλισμού δεν απέχουν καθόλου από αυτόν. Αν ο καθένας βολευτεί στην ασφάλεια και τον εγωκεντρισμό του εναλλακτικού τρόπου ζωής μέσα  στη συνθήκη της κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και δεν κοινωνικοποιήσει την ανατρεπτική δράση  ενάντια σε αυτή τότε ή αφομοιώνεται ή βρίσκεται ασυνείδητα σε καθεστώς πλήρους ελέγχου καθώς εγκλωβίζει την επαναστατικότητά του σε 4 τοίχους.

Ζώντας μέσα σε μια κοινωνία βουτηγμένη στην απάθεια και την εξατομίκευση, ζώντας μέσα στη δίνη του καπιταλισμού και της κοινωνικοπολιτικής κρίσης, αντιλαμβανόμαστε όλοι πως τίποτα δεν είναι ιδανικό και τέλειο. Ο καθένας μας μαθαίνει να ζει με τις αντιφάσεις του και οφείλει να κινείται ενάντια σε αυτές. Όμως οι καταλήψεις αποτελούν μια έμπρακτη προσπάθεια αποτύπωσης της λειτουργικής οργάνωσης μιας επαναστατημένης αναρχικής κοινωνίας-αυτής που προτάσσουμε και για την οποία αγωνιζόμαστε.

Να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο με αμείωτη ένταση.

10, 100, χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης.

Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και προσκυνημένοι

Με αφορμή τα 4 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το παρακράτος της χρυσής αυγής, πραγματοποιήθηκαν αντιφασιστικές πορείες σχεδόν σε όλες τις πόλεις. Αρκετές από αυτές ήταν συγκρουσιακές με τις δυνάμεις καταστολής και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, στις 16/9, όταν προσεγγίστηκαν τα γραφεία της χρυσής αυγής. Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν στη γειτονιά των Εξαρχείων με αποτέλεσμα πολλές προσαγωγές και συλλήψεις, με χαρακτηριστική την σύλληψη του 16χρονου Κώστα Μπ, ο οποίος ήταν ένας από αυτούς που δέχτηκε όλο το μένος και την βαρβαρότητα των μπάτσων. Κατα τη μεταγωγή του στη ΓΑΔΑ ξυλοκοπείται, βασανίζεται και πάνω στη προσπάθειά του να διαφύγει,τραυματίζεται βαριά από διερχόμενο όχημα. Παρέμεινε δεμένος με χειροπέδες ακόμη κι όταν μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ ενώ ήδη είχε υποστεί επιληπτικό σοκ από τα χτυπήματα. Αλλά η αστυνομική τρομοκράτηση δεν σταματάει εκεί. Ενώ βρισκόταν σε κώμα, διασωληνομένος στην εντατική, φρουρούταν από άνδρες της ασφάλειας γιατί θεωρήθηκε επικίνδυνος!

Από την αρχή αλληλέγγυοι βρέθηκαν στο πλευρό του 16χρονου για να αποτρέψουν τον περαιτέρω βασανισμό του, παρεμποδίζοντας την προσπάθεια ανάκρισής του και την πρόθεση των μπάτσων, εκμεταλλευόμενοι την κατάστασή του, να του πάρουν DNA. Όλο αυτό το γεγονός συγκαλήφθηκε από τα ΜΜΕ παρουσιάζοντας μία δικογραφία εναντίον του Κώστα Μπ., χωρίς κανένα στοιχείο.

Φυσικά και δε μας σοκάρει το γεγονός ως τέτοιο και η εξέλιξή του. Χρόνια τώρα το μονοπώλιο της «νόμιμης» βίας το κατέχει το κράτος και το ασκεί πάνω στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε κάθε περίπτωση και με οποιαδήποτε αφορμή. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η κρίση και η καταπίεση έχουν επιφέρει πολλές έκρυθμες καταστάσεις, το κράτος και οι μηχανισμοί του φροντίζουν με κάθε τρόπο να μην διαταράσσεται η συστιμική ομαλότητα και η κοινωνική ειρήνη.

Η κρατική και δικαστική εκδικητικότητα εφαρμόζεται σε όποιον αντιστέκεται και μάχεται ενάντια στην εξουσία, για την συνολική απελευθέρωση. Από την συνεχή τρομοκράτηση των κρατουμένων με πειθαρχικά και νομοσχέδια για την περαιτέρω κράτησή τους στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, στις κατασκευασμένες, στημένες, συνεχείς νέες διώξεις πολιτικών κρατουμένων για τη συμμετοχή τους σε επαναστατικές οργανώσεις χωρίς στοιχεία. Από τις βαριές διώξεις των κατοίκων στις Σκουριές γιατί αντιστάθηκαν στην καπιταλιστική επέλαση, που έχει ως αποτέλεσμα τη λεηλασία της φύσης, στην καταδίκη της 22χρονης από την Κόρινθο σε 15 χρόνια και 4 μήνες γιατί αμύνθηκε απέναντι στον επίδοξο βιαστή της, τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Από τα ρατσιστικά πογκρόμ απέναντι σε όποιον/α δε συνάδει με τις προσταγές τουκράτους, σε όποιον διαφέρει απ’τα κοινωνικά πρότυπα και σε όσους σηκώνουν το κεφάλι σε ότι τους καταπιέζει.

Η αντίσταση και η εξέγερση είναι ανγκαία και απαραίτητη σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Είναι χρέος απέναντι στους αγώνες μας, απέναντι στην ίδια την πολιτική μας ύπαρξη να στήνουμε κάθε φορά τα απαραίτητα αναχώματα που θα αναστέλλουν την ανεξέλεγκτη κατασταλτική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Ας επιστρέψουμε τη βία στους κυρίαρχους και στους εξουσιαστές.

Συνειδητή ρήξη με το υπάρχον και τους θεσμούς του.

Αδιάλλακτοι αγώνες χωρίς καμία ανακωχή, χωρίς καμία συνθηκολόγηση, για την αναρχία.

Αλληλεγγύη στον Κώστα Μπ. και σε όσους εξεγείρονται ενάντια στην κατασταλτική βαρβαρότητα.

Στις 22 Ιουνίου 2016 δύο γυναίκες 17 και 22 χρονών κάθονται σε ένα παγκάκι στο κέντρο της Κορίνθου. Ένας 46χρονος άντρας τις πλησιάζει και αρχικά τους επιτίθεται φραστικά με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς. Όταν του ζητήθηκε να φύγει, αυτός παραβίασε σωματικά την 17χρονη πιάνοντας της το στήθος και παρά τις προσπάθειες των γυναικών να διαφύγουν εκείνος συνέχισε την επίθεσή του. Τότε η 22χρονη τραυμάτισε θανάσιμα τον άντρα στο στήθος με ένα μαχαίρι που κουβαλούσε. Και οι 2 γυναίκες συνελήφθησαν. Η 22χρονη προφυλακίστηκε κατηγορούμενη για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και παράβαση της νομοθεσίας περί οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, ενώ η 17χρονη (που προφυλακίστηκε για 3 μήνες) βρίσκεται προσωρινά ελεύθερη κατηγορούμενη για συνέργεια. Η δίκη της 22χρονης πραγματοποιήθηκε στις 27 Σεπτέμβρη 2017 στο Ναύπλιο όπου η 22χρονη καταδικάστηκε σε 15 χρόνια και 4 μήνες κάθειρξη χωρίς να αναγνωρισθεί η συνθήκη αυτοάμυνας στην οποία βρίσκονταν και οι 2 κοπέλες κατά την απόπειρα βιασμού.   

Στις 22 Ιουνίου 2016 ένας άντρας έπραξε αυτό που έχει επιβληθεί κοινωνικά ως δεδομένο και αυτονόητο. Αποφάσισε να ικανοποιήσει τις ορέξεις τους παραβιάζοντας σεξουαλικά ακόμα μια γυναίκα. Ακόμα ένα περιστατικό σεξιστικής βίας μέσα στα τόσα που ακούμε καθημερινά και σε ακόμα περισσότερα που δε θα μάθουμε ποτέ (χαρακτηριστική είναι η συνθήκη κατά την οποία τα τελευταία χρόνια μονοπωλούν στα καθεστωτικά και μη μέσα τα περιστατικά βιασμών ή αποπειρών). Ακόμα ένα περιστατικό που έρχεται ως επακόλουθο των βρώμικων ματιών και σφυριγμάτων στο δρόμο, των πικρόχολων μάτσο σχολίων για όποια περνάει, της ίδιας της κουλτούρας του βιασμού που αναπαράγει (και η ελληνική) η κοινωνία.

Εκείνη τη νύχτα όμως μια γυναίκα έπραξε το αυτονόητο. Έσπασε το καθεστώς ανοχής στα περιστατικά σεξιστικών επιθέσεων. Αρνήθηκε να παραδώσει το σώμα και την ψυχή της αμαχητί. Αντιστάθηκε με σκοπό την αυτοδιάθεση του σώματός της. Σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της. Και η γυναίκα αυτή που θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση για την πράξη αντίστασης μέσα στην συνθήκη της πατριαρχίας, βρίσκεται αυτή τη στιγμή καταδικασμένη σε 15 χρόνια κάθειρξη. Γιατί είναι ρομά που σκότωσε έναν έλληνα και όχι ελληνίδα που βιάστηκε από έναν αλβανό, πακιστανό, σύριο... Γιατί όπως είπε και η εισαγγελέας πρόκειται για ένα άτομο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που δεν αξιολογεί όπως εμείς την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Όμως η αστική δικαιοσύνη είναι αυτή που σε αμέτρητα δικαστήρια βιασμών γυναικών αθωώνει τους βιαστές λόγω αμφιβολιών (με πρόσφατο παράδειγμα την αθώωση θυτών που κατηγορούνταν για μαζικό βιασμό γυναίκας στην Καβάλα). Είναι αυτή που τη στιγμή που καταδικάζει σε 15 χρόνια κάθειρξη την 22χρονη κοπέλα από την Κόρινθο, αφήνει ελεύθερο (με αναστέλλουσα ποινή 12 χρόνια) έναν στρατιωτικό στη Λάρισα που επί σειρά ετών βίαζε την κόρη του. Και η πατριαρχική κοινωνία είναι αυτή που άλλοτε σιωπηλά και άλλοτε ολοφάνερα νομιμοποιεί την σεξιστική βία απέναντι στις γυναίκες, αλλά και σε όσους δεν ακολουθούν τις επιταγές της επιβεβλημένης σεξουαλικής κανονικότητας, ως κατώτερα υποκείμενα μπροστά στον ισχυρό και πολλά βαρύ άντρα. Και ο καθένας από εμάς έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης στην αναπαραγωγή και  διαιώνιση των ανισοτήτων με βάση το φύλο.

Αν ενοχή σημαίνει να αντιστέκεσαι με κάθε μέσο στη σεξουαλική παρενόχληση και την παραβίαση της αυτοδιάθεσης του σώματός σου, τότε είμαστε όλοι ένοχοι.

Καμία εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη που προασπίζεται ένα κόσμο δίχως αρχές, αξίες και ιδανικά-ένα κόσμο που το μόνο που του αξίζει είναι να πεθάνει.  Καμία γυναίκα μόνη της απέναντι στο φόβο της σεξιστικής βίας. Κανένας βιαστής, ζωντανός. Η αντίσταση της καθεμιάς και του καθενός σε κινήσεις και πράξεις παραβίασης οφείλει να είναι μια πράξη κοινωνικά νομιμοποιημένη.

Αλληλεγγύη στις γυναίκες που αγωνίζονται απέναντι στη σεξιστική βία.

Άμεση απελευθέρωση της 22χρονης που έπραξε το αυτονόητο: σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της.

Στις 7-8 Ιούλη έλαβε χώρα στο Αμβούργο της Γερμανίας η διεθνή σύνοδος των 19 οικονομικά ισχυρότερων κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (G20) -μια σταθερή σύσκεψη ηγετών που καθορίζει τις οικονομικοπολιτικές συμμαχίες ανά την υφήλιο.  Με σύνθημα «Αμβούργο G20: καλωσήρθατε στην κόλαση» για 4 μέρες η πόλη παραδόθηκε στα χέρια των αγωνιστών. Δεκάδες κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν με την οικονομική ζημία να ανέρχεται σε εξωφρενικά ποσά ενώ χιλιάδες κόσμος συγκρούστηκε με τους μπάτσους στις γειτονιές της St Pauli. 

Ο πρώτος κατασταλτικός απολογισμός των γεγονότων της συνόδου  κατέγραψε 265 προσαγωγές και 144 συλλήψεις από την έναρξή της. 3 μήνες μετά 27 αγωνιστές βρίσκονται ακόμα φυλακισμένοι με κάποιους από αυτούς να περιμένουν τις δίκες τους και άλλους να εκτίουν ήδη τις ποινές τους. Ταυτόχρονα η καταστολή του γερμανικού κράτους συνεχίζεται με εξωφρενική άνοδο καθώς έχουν ανοίξει πάνω από 200 δικογραφίες που  σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με τα γεγονότα της συνόδου.

Οι φυλακισμένοι αγωνιστές έχουν την ανάγκη της πολιτικής, ηθικής και οικονομικής μας στήριξης περισσότερο από ποτέ. Από τις μέρες  του selanik tattoo circus μέχρι και τη διεθνή συνάντηση αλληλεγγύης στους διωκόμενους συντρόφους στις 3-5 Νοέμβρη στη Rote Flora (Αμβούργο) θα διατίθενται μπλουζάκια και card postal για την αλληλεγγύη και την οικονομική στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστών του noG20 στο Αμβούργο.

Να μην αφήσουμε κανέναν όμηρο στα χέρια του κράτους.

κατάληψη Terra Incognita

Στηρίζουμε και υπερασπιζόμαστε τις δομές του αγώνα γιατί στην ύπαρξή τους βλέπουμε τη θέση μας στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο.

Ενάντια στην αλλοτρίωση, την εξατομίκευση και την ματαιοδοξία προτάσσουμε την αλληλεγγύη, την συλλογικοποίηση και την αντίσταση.

Ενάντια στην καπιταλιστική δίνη εντείνουμε την αναρχική δράση.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της κατάληψης Δέλτα.

Συγκέντρωση Δευτέρα 2 Οκτώβρη, στις 10:00, δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Στην καταστροφή του φυσικού κόσμου απαντάμε συλλογικά και επιθετικά απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο.

Τα τελευταία χρόνια οι Σκουριές αποτελούν το πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και έμπρακτης σύγκρουσης δύο κόσμων. Ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της βίαιης κοινωνικής και ταξικής αναδιάρθρωσης με την τοπική κοινωνία και τα αλληλέγγυα κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στις εξορύξεις.

Η δημιουργία μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική (αλλά και οπουδήποτε αλλού) είναι ένα έργο που πριν ακόμα ξεκινήσει να λειτουργεί έχει αφήσει πίσω του καμένη γη. Η εγκατάσταση των μηχανημάτων και όλων των απαραίτητων εγκαταστάσεων για την εκκίνηση των εξορύξεων έχει ήδη καταστρέψει τον φυσικό κόσμο και έχει θανατώσει την άγρια ζωή. Πόσο μάλλον όταν θα ξεκινήσει και το έργο τον εξορύξεων όπου τα καταστροφικά αποτελέσματα θα είναι ορατά πλέον και εκτός της Χαλκιδικής.  

Κράτος και κεφάλαιο διεξάγουν αυτή τη στιγμή ακόμα ένα μικροπολιτικό πόλεμο εντυπώσεων και οικονομικής διαπραγμάτευσης καθώς η el dorado gold απειλεί πως θα αποχωρήσει. Κάτι τέτοιο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι μια πλάνη καθώς όλο το επενδυτικό κεφάλαιο που έχει δοθεί για τις μέχρι τώρα ανάγκες του έργου αποτελεί απαγορευτικό παράγοντα για να κάνει κάποιος πίσω.

Όλο αυτό το διάστημα έχουν δοθεί πολυμέτωπες μάχες ενάντια στο κράτος και τον στρατό κατοχής της  δημοκρατίας, ενάντια στο ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο και το μισθοφορικό στρατό που έχει δημιουργήσει ο Μπόμπολας από τους εργαζόμενους στα μεταλλεία. Μάχες που έχουν προκαλέσει ένα από τα μεγαλύτερα κύματα καταστολής της κοινωνικής βάσης. Αμέτρητες συλλήψεις και τραυματισμοί σε διαδηλώσεις, εισβολές κουκουλοφόρων των ΕΚΑΜ στα χωριά της Χαλκιδικής και απαγωγές κατοίκων, βίαιη λήψη DNA και δημιουργία τράπεζας γενετικού υλικού με αποτέλεσμα πάνω από 450 αγωνιστές σε δικαστική ομηρία (με κάποιους από αυτούς να έχουν προφυλακιστεί στο παρελθόν για κάποιο διάστημα). Τους επόμενους μήνες διεξάγονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα μαζικές δίκες για διάφορες υποθέσεις που αφορούν στιγμές αγώνα ενάντια στις εξορύξεις.

Το επόμενο χρονικό διάστημα ακόμα μια επένδυση ετοιμάζεται να λάβει χώρα, αυτή τη φορά στο όρος Σάος της Σαμοθράκης. Το επιχειρηματικό πρότζεκτ αφορά την κατασκευή αιολικού πάρκου με πρόσχημα την εναλλακτική τροφοδότηση στη βάση της πράσινης ανάπτυξης και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ακόμη μπίζνα στην οποία πρωτοστατεί ο Μπόμπολας. Η όλη επένδυση με λίγα λόγια αφορά την αρπαγή επιχορηγήσεων και την τήρηση του ισοζυγίου που αφορά την παραγωγή ρύπων σε σχέση με την «πράσινη αναπτυξιακή λογική» που ακολουθούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι (κάθε επιχειρηματικός όμιλος οφείλει να τηρεί ένα ισοζύγιο σε σχέση με την παραγωγή ρύπων και την «οικολογική δραστηριότητα» πχ. αιολικά πάρκα, πράγμα που σημαίνει πως αυξάνοντας την κατασκευή αιολικών πάρκων επί της ουσίας αυξάνεται και η δυνατότητα παραγωγής ρύπων των εργοστασίων). Το μόνο σίγουρο προς στιγμήν είναι πως τόσο η ιστορία των αιολικών πάρκων που έχουν εγκατασταθεί σε άλλες περιοχές  όσο και γενικότερα η καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνουν ληστρική λεηλασία της φύσης για τις υπηρεσίες του κεφαλαίου και όχι τις πραγματικές ανάγκες των κοινωνιών.

Οι θύλακες του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου κινούνται με βάση μια ενιαία και κεντρική στρατηγική που στο όνομα του ακατάσχετου κέρδους θέτει σε ομηρία τις κοινωνίες. Οι αντιστάσεις δε μπορεί να είναι μεμονωμένες και περιορισμένες σε τοπικιστικές λογικές. Οφείλουν να σπάνε τις συντεχνιακές λογικές και τα ατομικιστικά κίνητρα. Να οξύνουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις μέσα από τη συμμετοχή στις κοινωνικές διεργασίες και τη σύνδεση των επιμέρους αγώνων πάνω σε μια αντικρατική και αντιθεσμική στρατηγική που θα εναντιωθεί έμπρακτα στα εγκληματικά σχέδια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Καμία δίωξη σε όσους αγωνίζονται ενάντια στις εξορύξεις.

Αλληλεγγύη στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που εναντιώνονται έμπρακτα στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου.

Άμεση δράση ενάντια στα εγκληματικά σχέδια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.