Στις 16-1 μπάτσοι της ασφάλειας Θεσσαλονίκης προσάγουν τον σύντροφο Β. Β. καθώς και διενεργούν έρευνα στο σπίτι του στη Βέροια. Του ανακοινώνεται οτι κατηγορείται για τις συγκρούσεις της πορείας της 6ης Δεκέμβρη 2014 στη Θεσσαλονίκη.

Ο σύντροφος καλείται απο τον ανακριτή στις 5-2. Να είμαστε όλοι εκεί.

Να μην αφήσουμε καμία κατασταλτική μεθόδευση αναπάντητη.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Στις 10 Δεκέμβρη έληξε η απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού καθώς και των συντρόφων που επέλεξαν το ίδιο μέσο για να σταθούν αλληλέγγυα δίπλα του. Επιλέγουμε να τοποθετηθούμε μετά από τόσο καιρό διότι παρότι κρίνουμε απαραίτητη τη θέση και αυτό-κριτική του καθενός στη δημόσια σφαίρα, περιμέναμε πρώτα από τα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα να τοποθετηθούν.

Θα αποφύγουμε να μιλήσουμε με όρους νίκης και ήττας, ή ακόμα και να επαναλάβουμε πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί. Αναγνωρίζουμε πάντως πως αναμειχθήκαμε σε έναν αγώνα που -για ακόμη μια φορά- οι διαστάσεις του μας ξεπέρασαν, ως άτομα, χώρο και ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα.

Λυπηρό και ταυτόχρονα πολιτικά ανυπόστατο ήταν το γεγονός της μεγάλης συσπείρωσης του κόσμου, τη στιγμή που ο σύντροφος μπήκε στο νοσοκομείο. Και αυτό εγείρει το ερώτημα “τι άλλαξε από τότε”, μιας και η αλληλεγγύη που αντιλαμβανόμαστε και στηρίζουμε δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς και φιλανθρωπία, παρά με πολιτικές συμφωνίες. Γι’ αυτό και εμείς επιλέξαμε εξ’ αρχής να τοποθετηθούμε δημόσια σχετικά με τη θέση μας δίπλα στο σύντροφο, διατηρώντας τις πολιτικές μας διαφωνίες.

Κατά τη διάρκεια της απεργίας παρατηρήσαμε πως το ίδιο το υποκείμενο έγινε βορά στα θηρία. Τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας που διαδραματίστηκαν μετέφεραν το ζητούμενο του αγώνα από της αδιαμεσολάβητες συνελεύσεις και τους δρόμους, στα μιντιακά πάνελ και το κοινοβούλιο.

Και ποιος βγαίνει εν τέλει ευνοημένος…

Ίσως η κυβέρνηση που επέβαλε καθόλη τη διάρκεια του αγώνα τα χαρακτηριστικά της μηδενικής ανοχής, της άρνησης συμβιβασμού, της ακροδεξιάς ρητορικής. Ίσως η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάστηκε ως ο κοινοβουλευτικός αντίλογος στο καθεστώς τάξης και ασφάλειας της Ν.Δ., απολαμβάνοντας πλέον τα προεκλογικά κέρδη, καθώς ετοιμάζεται να παραλάβει τη διαχείριση της εξουσίας. Ίσως ακόμα και το -για κάποιους ασήμαντο- ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε το ρόλο του ρυθμιστή ανάμεσα στις δυο πλευρές καθώς τα στελέχη του έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη μιντιακή προπαγάνδα με τις δηλώσεις τους (Κακλαμάνης, Λοβέρδος, Βενιζέλος).

Και κάτω από αυτή τη συνθήκη βρισκόμαστε εμείς, που συνεχίζουμε τους αγώνες μας κάτω από νέα μέτρα, νέες ρυθμίσεις και θεσμοθετήματα που ξεκινάν από έναν και μας αγγίζουν όλους (π.χ. βραχιολάκι).

Να σημειώσουμε όμως και κάποια πράγματα που θα θέλαμε να μείνουνε ως παρακαταθήκες για το μέλλον.

Είναι λοιπόν δυνατή η ενότητα σε έναν αγώνα αρκεί ο καθένας να σέβεται τη στρατηγική του άλλου. Και αυτό γιατί συμμετείχαμε σε ένα κίνημα αλληλεγγύης που περιείχε συντρόφους με διαφορετικές αντιλήψεις, σχεδιασμούς και στρατηγικές που κάθε άλλο παρά αποτρεπτικές, ως προς αυτό, ήταν. Κύριο στοίχημα ήταν και παραμένει ο μέγιστος δυνατός συντονισμός. Εξαιρούνται φυσικά όσοι προσπάθησαν να παίξουν μικροπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του συντρόφου και του αγώνα του.

Είναι επίσης δυνατό να στέκεσαι δίπλα σε ένα σύντροφο, παρά τις διαφωνίες σου, όταν βέβαια αυτές δεν μετατρέπονται σε πολεμική ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Χαρακτηριστική είναι η θέση μας για την αλληλεγγύη που δεν αφορίζει τις διαφορετικές στρατηγικές, στοχεύοντας όμως πάντα στον ίδιο αγώνα. Και όλα αυτά ανοιχτά και δημόσια και όχι πίσω από την πλάτη κανενός, ειδικά όταν αυτός είναι απεργός πείνας.

Είναι δυνατό να επιφέρουμε τριγμούς στο πεδίο της εξουσίας. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τους αδιάλλακτους αγώνες. Εδώ είναι και η κύρια διαφωνίας μας στη στρατηγική που ακολούθησε ο σύντροφος, καθώς απέμπλεξε τους υπεύθυνους από το αδιέξοδο που ο ίδιος με τόσο αγώνα τους έθεσε. Μιλάμε φυσικά για τη διέξοδο που προτάθηκε με την αποδοχή του μέτρου του γεωεντοπισμού, ως λύση για τη λήξη της απεργίας.

Κλείνοντας θέτουμε τον εξής προβληματισμό, κατά πόσο το ίδιο το ανταγωνιστικό κίνημα θα στεκόταν αδύναμο να διαχειριστεί την υπόθεση του ίδιου του αγώνα σκεπτόμενοι μια δυσμενή εξέλιξη της απεργίας πείνας και τη θέση στην οποία θα βρισκόμασταν.

Την απάντηση θα τη βρούμε στις ίδιες τις διεργασίες για την οργάνωση του επαναστατικού κινήματος.

Σχετικά με τα γεγονότα στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη.

Ήταν η στιγμή που χιλιάδες κόσμος αψηφώντας την καταστολή και τα έκτακτα μέτρα τάξης συμμετείχε στη διαδήλωση μνήμης, για το θάνατο του Αλ. Γρηγορόπουλου και αγώνα, για τον σύντροφο Νίκο Ρωμανό που διένυε την 26η μέρα απεργίας πείνας.

Μια μέρα δίχως τέλος με επαναλαμβανόμενες επιθέσεις και συλλήψεις στις τάξεις των διαδηλωτών που συγκρούονταν ολομέτωπα σε όλη τη χώρα. Οδομαχίες, συγκρούσεις, εμπρησμοί συνέθεταν το μήνυμα στο σύντροφο πως ο αγώνας συνεχίζεται με όλα τα μέσα.

Στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της πρωινής πορείας δέχεται επίθεση το κατάστημα Zara εν ώρα λειτουργίας. Ακολουθεί απόπειρα εμπρησμού, η οποία αποσοβείται από τους διαδηλωτές.

Δεν είμαστε αυτοί που θα μιλήσουν για τα κίνητρα της επίθεσης. Θα μιλήσουμε όμως για την επαναστατική βία και τις στοχεύσεις της ως εργαλείο για την ανατροπή.

Η επαναστατική βία είναι το εργαλείο των καταπιεσμένων που επιστρέφει ένα μερίδιο από την κρατική βία που δεχόμαστε. Η κοινωνική αντιβία δεν εξισώνεται με την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα και την επέλαση του ολοκληρωτισμού. Έχει ξεκάθαρη στόχευση. Εφαρμόζεται στους πυλώνες και εκφραστές του κράτους και του κεφαλαίου, σε όλους τους φορείς της καταπίεσης και του ολοκληρωτισμού. Καθετί διαφορετικό όχι μόνο δε περιέχει καμία επαναστατική προοπτική αλλά είναι εχθρικό προς την απελευθερωτική δράση.

Στο κατάστημα Zara μπορεί να αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, το ερώτημα όμως παραμένει. Ως πότε η αφέλεια και η απερισκεψία θα ανακόπτουν τις απελευθερωτικές διεργασίες.

Ο αδιάκοπος αγώνας για την κοινωνική επανάσταση δεν είναι ηθικολογία. Δεν περιέχει δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Δεν στέκεται απολογητικά σε κανέναν. Είναι η συνειδητή επιλογή και βαθιά πίστη πως η ολομέτωπη και αδιάλλακτη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο αποτελεί μονόδρομο για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ο αγώνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού και η έκταση που πήρε, έθεσε κεντρικά ζητήματα τόσο στις ίδιες τις διαδικασίες μας όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Η πορεία μας, οι επιλογές και η στάση μας σε αυτόν, είναι ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν, και μέσα από το πεδίο της αμφίδρομης αυτό-κριτικής να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την δόμηση ενός ισχυρού επαναστατικού κινήματος.

Να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά.

Να ενισχύσουμε τις επαναστατικές διεργασίες.

Να συνεχίσουμε τον αδιάλλακτο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Κατάληψη Terra Incognita

Ιανουάριος 2015

Το καλοκαίρι του 2013 μετά από αλλεπάλληλες εξαγγελίες της κυβέρνησης για την πάταξη του εσωτερικού εχθρού και τη μηδενική ανοχή στις «εστίες ανομίας», ξεσπάει ένα κύμα καταστολής ενάντια σε στέκια, καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους. Πιο συγκεκριμένα, στις 5/8, ΜΑΤ εισβάλλουν ταυτόχρονα σε 3 καταλήψεις στην Πάτρα (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, Στέκι ΤΕΙ-Ν.Γύζη) και τις εκκενώνουν. Στις 21/8 γίνεται εισβολή στο Πολυτεχνείο Αθηνών και συγκεκριμένα στο στέκι Carthago και στο στέκι Αρχιτεκτονικής. Λίγες μέρες μετά εκκενώνεται η κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα. Η επιχείρηση ολοκληρώνεται, προς το παρόν, με την εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη.

Αυτή η επίδειξη δύναμης από πλευράς του κράτους απέναντι στους αναρχικούς και τις δομές τους όμως, δε στάθηκε ικανή να ανακόψει ούτε στο ελάχιστο την πορεία του αγώνα μας αλλά ούτε και να κάμψει τις αντιστάσεις μας. Κι αυτό γιατί ξέρουμε ότι θα είναι για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν.

Έτσι το απόγευμα της 15^ης Γενάρη του ’13 σύντροφοι ανακαταλαμβάνουν το κτίριο της Λέλας Καραγιάννη 37 έπειτα από εισβολή των ΕΚΑΜ το πρωί της ίδιας μέρας. Ακολούθως στις 4/12/14, περίπου ενάμιση χρόνο μετά από την εκκένωσή του και εν μέσω της απεργίας πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, σύντροφοι από την Πάτρα απελευθερώνουν το Παράρτημα που από εκείνη τη στιγμή ξαναρχίζει τη λειτουργία του σαν κέντρο αγώνα. Αυτή η δυναμική κίνηση, μέσα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι τίποτα δεν τελείωσε και ότι όλα συνεχίζονται. Μία ακόμα ανακατάληψη έρχεται να το επιβεβαιώσει. Τα ξημερώματα της 18ης Ιανουαρίου του ’15, περίπου 70 σύντροφοι και συντρόφισσες «επανοικειοποιούνται τον χαμένο χώρο και χρόνο που αγωνίστηκαν για να κερδίσουν», παίρνοντας πίσω την κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα. Δεν ξεχνάμε και κάποιες ανακαταλήψεις που δέχτηκαν την καταστολή από τους ένστολους φασίστες , όπως της Villa Amalias (στις 9/1/13) και της Σκαραμαγκά (στις 15/2/13) στην Αθήνα αλλά και του Ορφανοτροφείου (στις 2/9/13) αντίστοιχα στην Θεσσαλονίκη. Παρ’ όλα αυτά όμως οι όποιες επιθέσεις από την πλευρά του κράτους δεν κάμπτουν το ηθικό μας και συνεχίζουμε έμπρακτα στον καθημερινό μας αγώνα να δείχνουμε ότι δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν. Η υπεράσπισή των δομών μας είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην επέλαση του νέου ολοκληρωτισμού.

Ως αναρχικοί αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως ζωντανές εστίες διαρκούς αντίστασης και αγώνα μέσα στην πόλη-φυλακή. Σαν ένα ακόμη μέσο όξυνσης του πολέμου ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, ένα ακόμη πεδίο σύγκρουσης με τον εχθρό. Σαν ένα σταθμό στον τελικό προορισμό του αγώνα για ελευθερία, μέχρι την Αναρχία.

Γι’ αυτό, όσο γερούς τοίχους και να χτίζουνε πάντα θα έχουμε αξίνες για να τους γκρεμίζουμε, γιατί οι ιδέες μας ούτε καταστέλλονται, ούτε εκκενώνονται.

10, 100, 1000δες ανακαταλήψεις

Κατάληψη Terra incognita

Ιανουάριος ’15

terra.squat@gmail.com

Κοινή συνέλευση

με τη συμμετοχή φυλακισμένων συντρόφων σχετικά με

Τα τελευταία χρόνια το κράτος έρχεται αντιμέτωπο με ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας, που συγκροτούνται με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και αγωνίζονται καθημερινά. Οι αγώνες όμως δεν σταματούν παρά την ολοένα και αυξανόμενη καταστολή, τα δικαστήρια και τις φυλακίσεις. Εντός των τειχών οι φυλακισμένοι αγωνιστές συνεχίζουν τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς του εγκλεισμού, έναν αγώνα που οι ρίζες του κρατούν χρόνια πριν.

Οι συντονισμένες κινήσεις (μεταξύ των κρατουμένων και σε αλληλεπίδραση με τα κινήματα αλληλεγγύης εκτός των τειχών), οι μαζικές αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας, ακόμη και η συλλογικοποίηση της δράσης τους είναι συνεχείς ρωγμές στη βιτρίνα της δημοκρατίας, που στέκεται ανίκανη να ελέγξει τους αγωνιστές ακόμα και μέσα από το καθεστώς του εγκλεισμού.

Έτσι, λοιπόν, το κράτος ως ένας πολυσύνθετος εξουσιαστικός μηχανισμός, όταν αποτυγχάνει να επιβάλλει την τάξη, αναδιαρθρώνεται, οχυρώνεται και επιτίθεται.

Εν μέσω προεκλογικής περιόδου λοιπόν, η επίσπευση της λειτουργίας των φυλακων τύπου Γ’ αποτελεί το πεδίο πάνω στο οποίο, από την μια η κυβέρνηση προμηνύει το καθεστώς τάξης, ασφάλειας και μηδενικής ανοχής στην αντίσταση ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα με την εξαγγελία για κατάργηση τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση παίζει το τελευταίο της χαρτί διακηρύττοντας για μια ακόμη φορά τον πόλεμο κατά τρομοκρατίας και την ασφάλεια του πολίτη(σύλληψη Χρ. Ξηρού). Ξεκινούν οι πρώτες μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων, και κάποιων βαρυποινιτών στις δύο πτέρυγες του Δομοκού που θα λειτουργούν ως τύπου Γ’.

Στις 30/12/2014 γίνεται η πρώτη μεταγωγή του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, και ακολουθούν οι μεταγωγές των συντρόφων Κώστα Γουρνά (Ε.Α.), Κουφοντίνα (17Ν), Ναξάκη και Σαραφούδη, καθώς και των καταδικασμένων για συμμετοχή στην 17Ν Τζωρτζάτου και Γιωτόπουλου. Οι μεταγωγές είναι κυρίως αιφνιδιαστικές και αποτελούν την αρχή της απομονωτικής διαδικασίας που ξεκινά το κράτος απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους, καταδικασμένους για ένοπλη επαναστατική δράση, αποκόπτοντας τους από το ευρύτερο σώμα των κρατουμένων.

Η εξουσία επιδιώκει τη διακοπή επιρροής των πολιτικών της αντιπάλων πάνω στους υπόλοιπους κρατούμενος με στόχο την αποφυγή αγώνων, στάσεων και εξεγέρσεων για την αξιοπρεπή επιβίωση απέναντι στην εξαθλίωση της φυλακής. Στόχος δε μπορεί παρά να είναι η κάμψη του ηθικού, ο φυσικός και ψυχολογικός εξευτελισμός των κρατουμένων. Πέραν της απομόνωσης, επιχειρείται η αποπολιτικοποίηση της επανασταστατικής δράσης στα μάτια της κοινωνίας, διαμηνύοντας πως οι φυλακές τύπου Γ΄ αφορούν “τρομοκράτες και βαρυποινίτες”.

Η δική μας αντεπίθεση εμπεριέχει την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων, ως αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης μας, μέσα από την καθημερινή εναντίωση σε όλες τις μορφές εγκλεισμού, επιτήρησης και ελέγχου.

Θα μαχόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων γιατί εκεί είναι η θέση μας…

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής.

Μέχρι την καταστροφή του κόσμου της κυριαρχίας.

κατάληψη Terra Incognita

terra.squat@gmail.com

Προσυγκέντρωση στην Καμάρα στις 23:00 για αναχώρηση με λεωφορείο και οχήματα για τις φυλακές Διαβατών.

Αλλαγή του χρόνου δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές…

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

κατάληψη Terra Incognita

Την Τρίτη 2 Δεκέμβρη στα δικαστήρια της Λάρισας εξετάζεται για τρίτη φορά το αίτημα αναστολής της ποινής του συντρόφου Σπύρου Στρατούλη. Ο σύντροφος ένα χρόνο πριν, πραγματοποιώντας απεργία πείνας, κέρδισε το δικαίωμα επαναφοράς στο καθεστώς αδειών, προνόμιο το οποίο δεν εφαρμόστηκε. Η εκδικητικότητα όμως δε σταματάει καθώς στην απαγόρευση λήψης το δικαιούμενων αδειών έρχεται να προστεθεί και η απαγόρευση διακοπής της ποινής, παρότι έχει συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο εγκλεισμού.

Ο Σπύρος όμως δεν είναι θύμα της καταστολής. Είναι κομμάτι των ανθρώπων που συνειδητά εναντιώνονται στην εξουσία και την καθημερινή επιβολή της στις ζωές μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας. Είναι κομμάτι ενός κινήματος που αντιστέκεται στην καταστολή, και προτάσσει την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Με αποτέλεσμα να είναι και κομμάτι των ανθρώπων που αποτελούν πρωταρχικό στόχο των κατασταλτικών μηχανισμών.

Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχτεί πως όσο παραμένει κάποιος αδιάλλακτος μπροστά στην εξουσία, θα βιώσει την εκδικητικότητα της στον απόλυτο βαθμό. Η δημοκρατία εκδικείται τους πολιτικούς της αντιπάλους εξαπολύοντας έναν ανορθόδοξο πόλεμο. Θα εκδικηθεί τους αγωνιστές με συνεχείς διώξεις και φυλακίσεις. Θα τους στερήσει την πολιτική τους παρέμβαση ακόμα και όταν τους φυλακίσει. Θα τους στερήσει και την ελευθερία όταν θα “εκτίσουν και την ποινή τους”. Αποκορύφωμα αποτελεί το “κόσμημα” της δημοκρατίας που ακούει στο όνομα-φυλακές τύπου Γ’.

Τα παραδείγματα πολλά: η ευφυής εμπλοκή του συντρόφου Θ. Σίψα στην υπόθεση της Marfin, oι τελευταίες διώξεις των συντρόφων Π. Γεωργιάδη και Στ. Αντωνίου, η σύλληψη και η εκδικητική μεταχείριση του συντρόφου Α. Σταμπούλου, η φίμωση και αποτροπή παρέμβασης του συντρόφου Ν. Μαζιώτη σε πολιτική εκδήλωση είναι λίγες στιγμές δόξας και μεγαλείου του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ένα μεγαλείο που το συμπληρώνουν οι πολυετής ποινές των τελευταίων πολιτικών δικών(υποθέσεις Βελβεντού, Φιλώτα και σε λίγες μέρες υπόθεση της Νεας Σμύρνης). Και όλα αυτά με φινάλε την εξέλιξη στην υπόθεση της απεργίας πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού, όπου μπροστά στην απειλή της ζωής του αντιτάσσονται δηλώσεις αναγκαστικής σίτισης μπροστά σε έναν εμπαιγμό άρνησης λήψης απόφασης.

Η δημοκρατία διακηρύσσει προνόμια για τους δηλωσίες και τους υποτακτικούς της και πόλεμο για τους αντιρρησίες και τους αγωνιστές. Και εμείς από την πλευρά μας συνεχίζουμε τον αδιάλλακτο πόλεμο.

Τον αδιάκοπο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Και όταν δε συναντώνται τα βλέμματά μας, συναντώνται οι αγώνες μας. Γιατί για το κράτος 23 αιχμάλωτα χρόνια δεν είναι αρκετά για να τιμωρήσει την αδιαλλαξία.

Αλληλεγγύη στο σύντροφο Σπύρο Στρατούλη.

Άμεση διακοπή της ποινής του.

κατάληψη Terra Incognita

(Πρωθ)υπουργοί και τραπεζίτες, δικαστές και εισαγγελείς, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι,

αν ψάχνετε για ανθρωποκτόνους…

…κοιταχτείτε στον καθρέφτη.

H ψήφιση του πρώτου μνημονίου στον ελλαδικό χώρο πραγματοποιήθηκε την 6η Μαΐου 2010. Η 5η Μάη, έχει καταγραφεί με τον πιο έντονο τρόπο στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Την ημέρα αυτή υπήρχε προγραμματισμένο κάλεσμα των συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) καθώς και όλων των τοπικών οργανώσεων, πρωτοβάθμιων σωματείων κλπ. για γενική απεργία και διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Παρά τον παρωχημένο χαρακτήρα του επίσημου συνδικαλισμού, οι εξαγγελίες για προσφυγή στο ΔΝΤ κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, που ανταποκρίθηκαν με πρωτοφανή μαζικότητα στην απεργία. Συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα και η γενική διάθεση οδηγούσε στην πολιορκία της βουλής, για να διακόψει τη λειτουργία της. Η διαδήλωση δέχτηκε άγρια καταστολή και χτυπήθηκε ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά σημεία. Το καταλυτικό όμως στοιχείο που την διέλυσε παντελώς, ήταν η είδηση του θανάτου τριών εργαζομένων από εμπρησμό, της τράπεζας Μarfin στην οδό Σταδίου. Εργαζομένων υποχρεωμένων από την ασύδοτη εργοδοσία Βγενόπουλου να δουλεύουν κλειδωμένοι σε μέρα γενικής απεργίας. Κλειδωμένοι στο κάτεργο μέχρι θανάτου.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα, χρησιμοποίησε το τραγικό αυτό γεγονός της Μarfin για να δημιουργήσει την περιβόητη πλέον θεωρία των δύο άκρων. Με την πάροδο του χρόνου η Μarfin ξεχάστηκε και η καταδίκη των τριών διευθυντικών στελεχών του καταστήματος για βαριές πράξεις και παραλείψεις που συνέβαλαν στο θάνατο των τριών εργαζομένων, πέρασε στα ψιλά γράμματα. Το θέμα ήρθε ξανά στο προσκήνιο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις χρυσαυγιτών που ακολούθησαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φάηλος Κρανιδιώτης έγραψε «μετά την ΧΑ, τώρα ήρθε η ώρα της Μarfin», επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι η Marfin χρησιμοποιείται από το κράτος κατά το δοκούν, για να πολεμήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Σκυλεύοντας τα θύματα, με τον πιο στυγνό τρόπο (και θα συνεχίσει να το κάνει) αποδεικνύοντας ότι είναι ικανό για όλα. Μιλάμε για την κατασκευή ενός ιδεολογήματος που βάζει στη θέση εκφραστών αδικαιολόγητης και απάνθρωπης βίας αγωνιστές, πόλους ενός άκρου για να δικαιολογήσει τα δικά του εγκλήματα. Το αφοριστικό δίπολο που χρησιμοποιεί, επιδιώκει να από-κοινωνικοποιήσει και να κατακερματίσει τόσο τους αγωνιστές, όσο και τους ίδιους τους αγώνες.

Την πρώτη επέτειο από τον εμπρησμό της τράπεζας Μarfin και την επίθεση στο κατάστημα Ιανός, δηλαδή τον Μάιο του 2011, τα μίντια δημιούργησαν έντονο κλίμα τρομοϋστερίας και απαιτούσαν συλλήψεις στο σορό. Έτσι, με προλειασμένο το έδαφος από το μιντιακό παιχνίδι, ένα ανώνυμο και ασύντακτο σημείωμα που στέλνεται στην ασφάλεια, ήταν αρκετό ώστε να κληθούν για κατάθεση 3 σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο. Ενώ, οι δύο σύντροφοι απαλλάσσονται, ο σύντροφος Θοδωρής Σίψας παραπέμπεται για την υπόθεση Μarfin.

Από την 5η Μάη, πέρασαν ήδη 4,5 χρόνια, και υπήρξαν χιλιάδες νεκροί από τότε. Νεκροί από αυτοκτονίες, νεκροί σε εργοτάξια, νεκροί στην ψάθα, νεκροί σε ναυάγια των σύγχρονων δρόμων της δουλείας. Μόνο που αυτοί οι νεκροί είναι απλώς αριθμοί και στατιστική.

Η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καθημερινά. Καταστέλλοντας διαδηλώσεις, επιστρατεύοντας απεργίες, εισβάλοντας σε αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα ελεύθερης σκέψης και δράσης, εκκενώνοντας καταλήψεις , κάνοντας συλλήψεις και βασανισμούς σε συντρόφους, φυλακίζοντας αγωνιστές. Η αναβάθμιση της καταστολής τα τελευταία χρόνια επιστεγάζεται από την προσπάθεια δημιουργίας τράπεζας δεδομένων βιομετρικών στοιχείων, κάτι το οποίο ξεκίνησε από παλιά, όμως τώρα εφαρμόζεται ευρέως και με τη σφραγίδα πλέον του νόμου, (υπόθεση Άρη Σειρηνίδη, Τάσου Θεοφίλου, Στέλλας Αντωνίου κ.α). Τελευταία και στη Θεσσαλονίκη, έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα όπως η ΔΕΘ 2013, η περίπτωση Σκουριών, οι συλληφθέντες της ανακατάληψης του ορφανοτροφείου.

Οι σύντροφοί μας δεν είναι όμως μόνοι τους. Γιατί ο αντικαθεστωτικός αγώνας μέσα από διαφορετικές επιλογές και κοινές συμφωνίες προϋποθέτει την αλληλεγγύη στις τάξεις των καταπιεσμένων. Πάνω σε αυτές τις βάσεις, ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας ολόκληρου του κινήματος. Έτσι και οι απαντήσεις μας μπροστά στη καταστολή πρέπει να είναι συνολικές.
Να εντείνουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξαναγκασμού μέχρι να ξαναβαδίσουμε μαζί με τους φυλακισμένους μας συντρόφους στους δρόμους. Να σπάσουμε να δεσμά και να πάρουμε πίσω όσα μας στερεί η εξουσία. Κρατώντας ξεκάθαρη θέση μάχης ενάντια στο φόβο που μας επιβάλλουν, επιδιώκοντας την καταστροφή του καπιταλισμού δεν αφήνουμε κανέναν αγωνιστή μόνο του στα χέρια του κράτους.

Να συνεχίσουμε τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και αφεντικά, μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Να μην αφήσουμε κανέναν σύντροφο μόνο του στα δόντια της εξουσίας.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα

κατάληψη Terra Incognita

Νοέμβρης ’14

Σήμερα 27 Νοέμβρη διανύουμε την 17η μέρα απεργίας πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού. Ο ίδιος επέλεξε το έσχατο αυτό μέσο αγώνα για να διεκδικήσει τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, μέτρο που προβλέπουν οι ίδιοι νόμοι που εχθρευόμαστε. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ομαλή εξέλιξη αυτού του αγώνα, αν η ίδια η κατάσταση υγείας του συντρόφου δεν άλλαζε τα δεδομένα.

Από πολύ νωρίς (σχετικά με τα γνωστά χρονικά πλαίσια παλαιότερων απεργιών) ήδη έχει επιδεινωθεί, με το σύντροφο όχι απλά να εισάγεται στο νοσοκομείο αλλά να εμφανίζει και κίνδυνο άμεσων επιπλοκών (ανακοπή, κώμα). Επιπροσθέτως το γεγονός ότι έχει αναιμία δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, μειώνοντας τους χρόνους αντοχής του οργανισμού του. Η πληροφόρηση αυτή δεν γίνεται για να επικαλεστούμε το συναίσθημα των υπόλοιπων . Η αλληλεγγύη για μας δεν είναι μια στείρα φιλανθρωπική πρακτική, αλλά μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ των αγωνιζόμενων. Τοποθετούμαστε δημόσια για να αντιληφθεί ο καθένας την κρισιμότητα της κατάστασης του συντρόφου, και την ευθύνη που κατέχει από τη θέση που βρίσκεται.

Από 17 Νοέμβρη οι συγκατηγορούμενοι σύντροφοι του εντός των τειχών, με πρώτο το Γιάννη Μιχαηλίδη αυτή τη στιγμή πραγματοποιούν κυλιόμενη απεργία πείνας σε αλληλεγγύη στο Νίκο. Εμείς από τη θέση μας στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα τους χωρίς να προσπερνάμε τις διαφωνίες μας, αλλά αντιλαμβανόμενοι τον αγώνα ενός συντρόφου, αγώνα ενός ολόκληρου κινήματος.

Καλούμε τις συλλογικότητες, τις ομάδες και τους συντρόφους του ενεργού ανταγωνιστικού κινήματος να σταθούν στο απαιτούμενο ύψος των περιστάσεων. Να μην αφήσουμε κανένα σύντροφο έκθετο στα δόντια της καταστολής.

Για την αλληλεγγύη στην πράξη…

Αδιάκοπος αγώνας για την κοινωνική επανάσταση.

Κατάληψη Terra Incognita

Θεσσαλονίκη 26-11-2014