Ποια αυταπάτη μπορεί να θρέψει την ελπίδα πως στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε, το κοινωνικό και ταξικό δίκαιο βρίσκει χώρο στα ανάκτορα της αστικής δικαιοσύνης. Ποια ανάσα για δικαίωση μπορούμε να βρούμε πλάι σε αυτούς που ξεπλένουν μαχαιροβγάλτες νεοναζί, μπάτσους δολοφόνους, συγκροτημένα κυκλώματα παιδοβιαστών που δραστηριοποιούνται υπό την κάλυψη της πολιτικής και επιχειρηματικής μαφίας. Η δικαστική αγέλη είναι το πλυντήριο της πολιτικής ηθικής και αξιακής λέρας με την οποία ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι.

Για την αστική δικαιοσύνη ο δικός της ποινικός κώδικας είναι μία πλαστελίνη που πλάθεται κατά παραγγελία. Την ίδια στιγμή που φυλακίζει φτωχοδιάβολους για μικροκλοπές, αθωώνει στελέχη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που κατηγορούνται για χρηματοπιστωτικά σκάνδαλα, αδειάζοντας κρατικά και ιδιωτικά ταμεία. Αιχμαλωτίζει αγωνιστές για την πολιτική τους δράση, απελευθερώνοντας επιφανείς βιαστές, μαστροπούς κτλ. Θάβει στο μπετό επαναστάτες για την αμετανόητη στάση τους, αποφυλακίζοντας παρακρατικούς δολοφόνους που κάνουν τη βρώμικη δουλειά της κυβέρνησης. Αυτό το ανεξάρτητο σύστημα καλείται να κρίνει τους 3 βασανιστές του συντρόφου μας Βασίλη Μάγγου που έξω από το δικαστικό μέγαρο τον τσάκισαν, τον κακοποίησαν, τον οδήγησαν στη ψυχολογική κατάρρευση, γεγονότα που συνέθεσαν το θάνατό του καταγράφοντας ακόμα μία κρατική δολοφονία. Τότε όμως η δικαιοσύνη δεν ήταν τυφλή, έκανε απλά τα στραβά μάτια.

Η πόλη του Βόλου γνωρίζει πολύ καλά, όταν και όποτε χρειάστηκε, πού βρήκε στέγη το δικό μας δίκαιο. Απέναντι στις κρατικές αυθαιρεσίες, στο φασιστικό εσμό, στις εργοδοτικές δολοφονίες, στην κατασταλτική βαρβαρότητα οπλίστηκαν συνειδήσεις, γέμισαν δρόμοι με οργή, τσακίστηκε η ανάθεση. Οι δικές μας στιγμές δικαίωσης ήταν τα σημεία αναφοράς στον πολιτικό χρόνο που επιστράφηκε η βία που δεχόμασταν από την τυραννία. Ήταν τα μαχητικά αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στις επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, με βάση το δόγμα ενάντια στην τρομοκρατία, με τις εμπρηστικές επιθέσεις στα Mc Donald’s στην Ιάσονος. Ήταν οι κεντρικές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις στις πορείες ενάντια στην Ολυμπιάδα του 2004. Ήταν τα μαχητικά συλλαλητήρια ενάντια στις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις από τον Αρσένη μέχρι τη Γιαννάκου. Ήταν η ισοπέδωση της πρώτης φασιστοφωλιάς των νεοναζί στην Γκλαβάνη. Ήταν η διάλυση του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών στη Βιομηχανική Ζώνη. Ήταν το πέσιμο στο τμήμα της Ροζού ως απάντηση στο βασανισμό νεαρού που δεν σταμάτησε σε μπλόκο της ΟΠΚΕ στην Αργαλαστή. Ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη και η πολιορκία του τμήματος στον Άγ. Νικόλαο όπου οι δήμιοι τρέμαν κλειδωμένοι μέσα. Ήταν το σπάσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής όταν ο νεοναζί Ηλιόπουλος επιδείκνυε το όπλο του σε ομάδα συντρόφων. Ήταν οι συγκρούσεις αγωνιστών από τις Σταγιάτες με τους μπράβους του μαφιόζου της αυτοδιοίκησης στο δημοτικό συμβούλιο. Ήταν η πολιορκία της ΑΓΕΤ από χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές. Η κάθε βαριοπούλα που θρυμμάτιζε τη βιτρίνα του απυρόβλητου, η κάθε μολότοφ, η κάθε εμπρηστική επίθεση ενάντια στα σύμβολα της τυραννίας και της εκμετάλλευσης.

Να πληρώσουν όλοι τους ακριβά. Να πληρώσουν για όλα.

Στις 21 Οκτώβρη οι 3 βασανιστές του συντρόφου μας Βασίλη Μάγγου θα οδηγηθούν στο ανάκτορο της Θέμιδος. Για εμάς καμία αστική τιμωρία δεν θα δικαιώσει ούτε το χαμό ούτε τους αγώνες που έδωσε και άφησε πίσω του τόσο νωρίς ο σύντροφός μας. Οι 3 βασανιστές του που υπηρετούν το έργο της τοπικής μαφίας, πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους εκεί που αρμόζει στο επαναστατικό κίνημα. Να τσακιστούν χωρίς οίκτο ακόμα και αν ζητήσουν γονατιστοί μετάνοια. Γιατί αντίθετα με εμάς που υπερασπιζόμαστε τις διαδρομές μας με ψηλά το κεφάλι, οι δούλοι θα παραμένουν δούλοι μία ζωή με το κεφάλι σκυμμένο. Το επαναστατικό δίκαιο είναι η Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια των βασανιστών μας και γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει…

Καμία Ειρήνη-Έχουμε Πόλεμο
Οι κεφαλές τους επί πίνακι

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
14/10/2022

Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της οργάνωσης Αναρχική Δράση για την αναγκαιότητα οικοδόμησης ενός επαναστατικού φραγμού ενάντια στις ιμπεριαλιστικές κινήσεις των πολεμοκάπηλων διακρατικών σχηματισμών.

Στην πολιτική οι αλήθειες είναι τόσες όσες και τα ψέμματα. Θέσεις και αναλύσεις οικοδομημένες με θεμέλιο λίθο την υποκειμενικότητα των συμφερόντων που προασπίζονται. Από την πρώτη στιγμή που οι δυνάμεις του ρωσικού επεκτατισμού εισέβαλαν στα εδάφη που μέχρι πρότινος βρίσκονταν υπό το ζυγό της ουκρανικής επικυριαρχίας, έχουν αποτυπωθεί αμέτρητες αναλύσεις για τα αίτια και τις συνθήκες της στρατιωτικής επέμβασης. Γεωστρατηγικές αναλύσεις, άρθρα σε πολιτικές και οικονομικές στήλες, ακόμα και φιλοσοφικά κείμενα καταγράφουν το αφήγημα του παρόντος κατά παραγγελία του εκάστοτε αφηγητή. Η δική μας αλήθεια δραπετεύει από τα στόματα των θυμάτων αυτής της σύγκρουσης: αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι πολιτική (δήλωση Ρώσου αρνητή επιστράτευσης από στρατολογικό γραφείο).

Η εισβολή της Ρωσίας στην ουκρανική επικράτεια είναι μία σύγκρουση με εθνικά και ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, απουσίας οποιουδήποτε ταξικού προσανατολισμού. Ένας πόλεμος που, ασχέτως του νικητή, θα βρει για ακόμη μια φορά στην ιστορία ηττημένο το παγκόσμιο προλεταριάτο, ανεξάρτητα από τις εθνικιστικές κορώνες που υπηρετεί η εκάστοτε τυραννία του. Η Ρωσία οικοδομεί το αντίπαλο δέος προς την Ευρωατλαντική Συμμαχία, η παγκόσμια κοινότητα καταδικάζει τον πόλεμο εφαρμόζοντας εμπορικές κυρώσεις, την ίδια στιγμή που εξοπλίζει τόσο υλικοτεχνικά όσο και με ανθρώπινο δυναμικό τα ουκρανικά στρατεύματα.

Την ίδια στιγμή που το χέρι των ισχυρών φλερτάρει όλο και περισσότερο με ένα νέο πυρηνικό όλεθρο. Παράλληλα η άνοδος της ακροδεξιάς στις χώρες του δημοκρατικού τόξου δημιουργεί τριγμούς στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εκλογή του φασιστικού συνασπισμού Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι για πρώτη φορά στην Ιταλία μετά την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ένα σχήμα με ανοιχτά φιλοπόλεμη ρητορική μίσους.

Για τη διεθνή κοινότητα οι συνέπειες αυτού του πολέμου, που γενικεύεται μέρα με τη μέρα, είναι η ενεργειακή ανισορροπία στις θέσεις ισχύος και εξουσίας και οι γεωστρατηγικές μεταβολές με τις προσαρτήσεις νέων εδαφών στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, τη στιγμή που η Ουκρανία ενσωματώνεται και επίσημα στο ΝΑΤΟ. Για μας το πρόσωπο του πολέμου βρίσκεται στους χιλιάδες μαζικούς τάφους αμάχων, στους λαούς που βρίσκονται βίαια εκτοπισμένοι από τον τόπο τους, στις εκατοντάδες διαλυμένες οικογένειες, στην καμμένη γη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί – αυτό που η αφήγηση των ιστοριών θα καταγράψει ως νέες ειρηνευτικές αποστολές, στις περιοχές που αποτελούν εμπόλεμη ζώνη και μετατρέπουν σε γενικευμένα στρατόπεδα, καθώς τα σύνορα σφραγίζονται εκατέρωθεν για όσους αρνούνται το θάνατο ως όρο ζωής.

Στον πόλεμο απαντάμε με πόλεμο

Και αν η σκέψη μας βρίσκεται στο πλευρό των θυμάτων αυτού του πολέμου, η καρδιά μας πάλεται αταλάντευτα στο πλευρό του μαχόμενου αντιπολεμικού κινήματος που αποτυπώνει στην πράξη την κοινωνική απονομιμοποίηση των πολεμοκάπηλων δογμάτων. Μακριά και ενάντια σε θέσεις φίλα προσκείμενες στις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών κέντρων, μία ελπίδα γεννιέται μέσα από όσους απαξιώνουν στην πράξη τη συμμετοχή στις εθνοαναφορικές εχθροπραξίες και σαμποτάρουν το μιλιταριστικό ιστό μέσα από διαδηλώσεις, αρνήσεις επιστράτευσης και επιθέσεις σε στρατολογικούς και διοικητικούς στόχους.

Ρωσία και Ουκρανία σφραγίζουν τα σύνορά τους υπό τον κίνδυνο λιποταξίας την ίδια στιγμή που οι κυρώσεις της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας εφαρμόζονται άκριτα σε Ρώσους υπηκόους ανεξάρτητα από τη θέση τους για τον πόλεμο. Και όμως μέσα στη μιλιταριστική δυστοπία από την αρχή του πολέμου ξεσπάει ένα αντιπολεμικό κίνημα με μαχητικά χαρακτηριστικά, που δείχνει πως ό,τι διχάζει τους στρατούς, ενώνει τους λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας. Από την αρχή του πολέμου έχουν πραγματοποιηθεί επιθέσεις σε πάνω απο 54 στρατολογικά γραφεία – σε μία από τις οποίες συνελήφθη ο αγωνιστής Aleksey Rozhkov για εμπρηστική επίθεση σε κέντρο επιστράτευσης σε προάστιο του Γιεκατίρνμπουργκ. Εκατοντάδες διαδηλώσεις απέκτησαν συγκρουσιακά χαρακτηριστικά οδηγώντας σε χιλιάδες συλλήψεις και φυλακίσεις διαδηλωτών όπως οι: Anastasiya Levashova, Vladimir Sergeev, Anton Zhuchkov, Zakhar Tatuyko, Valeriy Valerevich Dubenyuk, Igor Aleksandrovich Maltsev και Vitali Koltsov που κατηγορούνται για συγκρούσεις και επιθέσεις σε δυνάμεις των ΜΑΤ με μολότοφ. Δεκάδες άμεσες δράσεις στοχεύουν τις υποδομές του στρατιωτικού και κατασταλτικού μηχανισμού της Ρωσίας, όπως το σαμποτάζ σε σιδηρογραμμική γραμμή του οπλοστασίου της Κεντρικής Διεύθυνσης Πυραύλων και Πυροβολικού του Υπουργείου Άμυνας της Ρωσίας στο Kirzhach, από τον πυρήνα BOAK – Vladimir και η επίθεση με φλεγόμενο όχημα σε φραγμό της αστυνομίας – ενέργεια για την οποία βρίσκεται φυλακισμένος ο αγωνιστής Aleksey Nechushkin.

Η αντεπίθεση των ουκρανικών και συμμαχικών δυνάμεων με την ανακατάληψη εδαφών όπως η Λιμάν και η οπισθοχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων οδηγούν τον Πούτιν σε κήρυξη επιστράτευσης, μία συνθήκη που τροφοδότησε νέο κύκλο βίαιων αντιπαραθέσεων στα μητροπολιτικά κέντρα της Ρωσίας. Δεκάδες μαχητικές διαδηλώσεις σε περιοχές όπως το Νταγκεστάν και η Γιακουτία (καθώς η κυβέρνηση στέλνει δυσανάλογα περισσότερες προσκλήσεις επιστράτευσης σε εθνικές μειονοτικές, φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές) συγκρούονται με τις κατασταλτικές δυνάμεις που έχουν προχωρήσει σε πάνω από 2300 συλλήψεις, ενώ έχουν καταγραφεί 11 αυτοπυρπολήσεις νέων ενάντια στο καθεστώς επιστράτευσης. Οι βίαιες αντιστάσεις είναι μία νέα πραγματικότητα με τις αρχές να χάνουν τον έλεγχο. Στις 26 Σεπτέμβρη ο 25χρονος Ρουσλάν Ζίνιν εισβάλει στο στρατολογικό γραφείο Ιρκουτσκ και πυροβολεί το διοικητή Αλεξάντρ Ελισέγεφ φωνάζοντας πως κανείς δεν θα πάει στον πόλεμο. Ο διοικητής νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση, όμως τα αντίποινα πλέον χτυπούν την καρδιά των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Οι δυνάμεις του μαχόμενου επαναστατικού τόξου δεν μπορούν να συνταχθούν ούτε με το πλευρό του Πούτιν στο όνομα ενός τυφλού πολέμου ενάντια στο φασισμό, ούτε με το πλευρό του Ζελένσκι συμμαχώντας για τη “λαϊκή απελευθέρωση” με δυνάμεις όπως το τάγμα του Αζόφ. Οι επαναστάτες οφείλουν να πάρουν θέση ενάντια σε αυτόν (και κάθε τέτοιο) πόλεμο. Να δομήσουν την πολεμική προπαγάνδα μέσα από την πράξη, στρέφοντας τα όπλα της λαϊκής βάσης στον εχθρό που μιλάει την ίδια γλώσσα με αυτούς. Βαδίζοντας στα χνάρια των πολιτικών μας προγόνων, που μετέφεραν τον πόλεμο του Βιετνάμ στα ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κέντρα να οικοδομήσουμε ένα διεθνές επαναστατικό μέτωπο που θα στρέψει τις εθνοκεντρικές και ιμπεριαλιστικές εντάσεις σε εμφυλιοπολεμικές προλεταριακές εχθροπραξίες.

Στο σύγχρονο υπαρκτό παραλόγισμα που υφαίνουν οι διαρκείς διακρατικές εντάσεις το ελληνικό κράτος δεν αποτελεί εξαίρεση. Από την αναγγελία του δόγματος Τρούμαν το 1947 και τη συνακόλουθη ενσωμάτωση στην Ευρωατλαντική Συμμαχία, αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, υποταγμένο στις υπηρεσίες και τις αναγκαιότητες των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Οποτεδήποτε “η ανάγκη τα φερε έτσι” παραχώρησε γη και ύδωρ για να στηθούν από “ειρηνευτικές αποστολές” στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και μέχρι οργανωμένες συνομωσίες τύπου Gladio. Σήμερα εξαργυρώνει τα διαπιστευτήρια του όχι μόνο τροφοδοτώντας τον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας. Στρατιωτικοποιώντας το χερσαίο, υδάτινο και εναέριο χώρο με εξοπλιστικά προγράμματα και συμφωνίες “Αμυντικής” συνεργασίας ρίχνει λάδι στη φωτιά της έντασης με τη γείτονα χώρα. Σε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι εντυπώσεων Μητσοτάκης και Ερντογάν ισορροπούν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε μία κλωστή έτοιμη να σπάσει. Η Ελλάδα μετατρέπεται στη μεγαλύτερη ΝΑΤΟϊκή βάση της Μεσογείου εξυπηρετώντας τα σχέδια της Συμμαχίας προς την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.

Si vis pacem para bellum

Και αν οι πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας αποτελούν προεικόνισμα των εντάσεων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η αναγκαιότητα για να συγκροτηθεί ένα διεθνές αντιπολεμικό ανάχωμα με επαναστατικό προσανατολισμό και μαχητικότητα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Από τη μαζικοποίηση των ολικών αρνήσεων στράτευσης που θέτουν το ζήτημα στην αιχμή του δόρατος της αντιπαράθεσης μέχρι τη συγκρότηση πυρήνων άμεσης δράσης οργανώνουμε τα κοινωνικά αντίποινα στις δομές και την υπόσταση της στρατοκρατίας.

Οι εμπρηστικές παρεμβάσεις της Αναρχικής Δράσης στις διοικητικές δομές και τα πρόσωπα του εγχώριου και διεθνούς μιλιταρισμού έχουν αυτόν ακριβώς τον προσανατολισμό. Να χτυπηθούν άμεσα πρόσωπα και δομές του κράτους και του καπιταλισμού, της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας που στρατοπεδεύει στα εδάφη που ζούμε και αγωνιζόμαστε, του έθνους και της εκκλησίας για να στραφεί η επιθετική συγκρότηση της προλεταριακής σφαίρας προς την εμφυλιοκεντρική αντιπαράθεση. Να χτυπηθούν άμεσα ιμπεριαλιστικοί και διπλωματικοί στόχοι, ώστε να αποτελέσει ο ελλαδικός χώρος αφιλόξενο και εχθρικό έδαφος για ασφάλεια, σταθερότητα και επενδύσεις στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα αντίστασης και διεθνιστικής αλληλεγγύης στους αδερφούς και τις αδερφές μας έξω από τα σύνορα. Να ενοποιηθούν οι δυνάμεις των πυρήνων επαναστατικής βίας του μητροπολιτικού αντάρτικου από την Ελλάδα, την Τουρκία μέχρι τη Ρωσία, τη Χιλή και τα πέρατα του κόσμου. Να θρυμματιστεί η βιτρίνα του απυρόβλητου της τυραννίας πριν το μεγαλείο του πατριωτισμού γεμίσει φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες.

Το ζήτημα του επαναστατικού πολέμου είναι πρώτα και πάντα πολιτικό. Όπως σημείωνε ο Στρατηγός Γκιαπ “…εκείνο που χρειάζεται είναι να ανακαλύψουμε την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης. Τα όπλα βρίσκονται πάντα”. Την αναγκαιότητα βίαιης και αμετανόητης αντιπαράθεσης με την τυραννία. Την αναγκαιότητα κήρυξης ενός αμείλικτου κύκλου νέων εχθροπραξιών, όπου νέοι πυρήνες άμεσης δράσης θα βγουν στο προσκήνιο του ανταρτοπόλεμου για να φθείρουν τις υποδομές και τη στελέχωση του εχθρού. Η επαναστατική βία είναι το καταφύγιο της προλεταριακής βάσης για την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τη λαϊκή αυτοάμυνα. Και είμαστε εδώ χωρίς ίχνος μεταμέλειας να την υπερασπιστούμε από “φίλους” και εχθρούς που οραματίζονται τις αντιστάσεις αφοπλισμένες και παραδομένες στην ιστορία της πάλης των τάξεων.

Δύναμη στο μαχόμενο αντιπολεμικό κίνημα
Αμετανόητη αλληλεγγύη στους αιχμαλώτους του
Από την ολική άρνηση στράτευσης στην ειλικρινή στράτευση κάθε άρνησης
Για την Επανάσταση πρώτα και πάντα

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
7/10/22

In politics there are so many truths as there are lies. Statements and analyses built on the foundations of the subjectivity of the interests they defend. Since the very first moment of the powers of russian expansionism invading the territories that previously belonged to the Ukrainian sovereignty, countless analyses of the causes and conditions of the military intervention have been recorded. Geostrategic analyses, articles in political and financial columns, and even philosophical texts record the narrative of what is happening in the present time at the behest of each narrator. Our truth espaces from the mouth of the victims of this conflict: this is not war, this is politics (statement of a Russian refuser of conscription in a conscription office).

Russia invading Ukranian territory is a conflict with national and imperialist characteristics without any class orientation. A war that, no matter the winner, will once again find the internation proletariat defeated in history, regardless of the nationalistic heads that its tyranny serves. Russia is building up a rival awe towards the Euro-Atlantic Alliance, the world community condemns the war by applying trade sanctions, white at the same time it supports with material equipemnts and regarding manpower the ukranian troops.

At the same time that the hands of those in power flirts more and more with a nuclear catastrophe. Simultaneously, the rising of far-right of the countries of the democratic arc causes tremors inside NATO and the European Union. A typical example is the election of the fascist Meloni-Salvini-Berlusconi coalition for the first time in Italy after Mussolini’s goverment, a formation with openly pro-war rhetorics of hate.

For the international community, the consequences of this war, which is becoming more general day by day, are the energy imbalance in the positions of those in power and authority and the geostrategic changes with the annexations of new territories to Russia’s sphere of influence, while Ukraine is officially integrating into the NATO. For us the face of this war lies in the thousands of mass graves of civilians, in the people who are forced to leave their land, in the hundreds of broken families, in the scorched earth left behind by the bombings – what the narratives will record as new peaceful missions, in the areas that are now a war zone and turn are into camps as the borders are sealed on both sides for those who refuse death as a condition of life.

To war we respond with war

And if our thoughts are on the side of the victims of this war, our hearts fight without a doubt on the side of the struggling anti-war movement that captures in action the social delegitimization of warmonger dogmas. Far away from and against those who are close to the needs of the imperialist centers, a hope is born through those who devalue participation in ethno-referential hostilities in practice and sabotage the militarist net through demonstrations, refusals of conscription and attacks on military and administrative targets.

Russia and Ukraine are sealing their borders under the threat of military refusal while at the same time NATO’s sanctions are applied Russian citizents indiscriminately regardless of their position concerning the war. And yet, in the midst of the militaristic dystopia, since the beginning of the war, an anti-war movement with militant characteristics is breaking out, showing that what divides the armies, unites the people of Russia and Ukraine. Since the beginning of the war, over 54 recruitment offices have been attacked – in one of which activist Aleksey Rozhkov was arrested for an arson attack on a recruitment center in a suburb of Yekaterinburg. Hundreds of demonstrations led to conflicts and riots which lead to thousands of arrests and imprisonment of protesters such as: Anastasiya Levashova, Vladimir Sergeev, Anton Zhuchkov, Zakhar Tatuyko, Valeriy Valerevich Dubenyuk, Igor Aleksandrovich Maltsev and Vitali Koltsov who are accused of clashes and attacks on SWAT units (the greek term of SWAT is MAT) with molotov cocktails. Dozens of direct actions took place targeting the infrastructure of Russia’s military and repressive apparatus, such as the sabotage on a railway line of the arsenal of the Central Directorate of Missiles and Artillery of the Ministry of Defense of Russia in Kirzhach, by the BOAK – Vladimir cell and the attack using a burning vehicle on a barrier of the police – an action for which activist Aleksey Nechushkin is imprisoned.

The counterattack of ukrainian forces joined by allied forces with the reclaim of territories such as Liman and the retreat of Russian troops lead Putin to call for arms and coscriptions, a condition that led to a new round of violent conflicts in the metropolitan centers of Russia. Dozens of militant protests in regions such as Dagestan and Yakutia (as the government sends disproportionately more conscription calls to poor, deprived areas and areas of ethnic minorities) clash with repressive forces that have made over 2,300 arrests, while 11 self-immolation actions of young people against the conscription regime have been noted.Violent resistance is a new reality with the authorities losing control. On September 26, the 25-year-old Ruslan Zhinin broke into the Irkutsk conscription office and shot commander Alexander Elisheev, shouting that no one shall go to war. The commander is hospitalized in critical condition, but the firebacks are now striking at the heart of the warmongering imperialist centers.

The forces of the fighting revolutionary arc can neither join Putin’s side, in the name of a blind war against fascism, nor Zelensky’s side in alliance for “people’s liberation” with forces like the Order of Azov. Revolutionaries must take a stand against this (and any such) war. They have to construct the war propaganda through action, aiming the weapons of people against the enemy that speaks the same language as they do. Following the steps of our political forefathers who took the Vietman war in the European metropolitan areas we have to build an international revolutionary front that will turn the ethnocentric and imperialist tensions into civil-war proletarian hostile actions.

The Greek state is not an exception in the modern discourse woven by the constant interstate tensions. Since the announcement of the Truman Dogma in 1947 and the subsequent integration into the Euro-Atlantic Alliance, it has been an advanced NATO outpost, subordinating the services and needs of the American secret services. Whenever “necessity called for it” it granted land and water to set up everything from “peacekeeping missions” to Yugoslavia, Afghanistan, Iraq and even organized Gladio-style conspiracies. Today the greek state redeems its credentials not only by fueling the war on the side of Ukraine but also by militarizing the land, water and air space with armament programs and “Defense” cooperation agreements adding more fuel to the fire of tension with the neighboring country. In a very dangerous game of making impressions, Mitsotakis and Erdogan balance the lives of millions of people on a thread ready to break.Greece is turning into the largest NATO base in the Mediterranean serving the Alliance’s plans for Europe and the Middle East.

Si vis pacem para bellum

And if the political-military developmets between Russia and Ukraine are a foreshadow of the tensions in the Aegean and the Eastern Mediterranean, the necessity to build an international anti-war dyke with a revolutionary orientation and militancy makes it a matter of life and death. From the massification of conscription refusals that put the issue at the forefront of the confrontation until the formation of direct action nuclei, we are organizing social retaliation on the structures and existence of military rule.

The incendiary interventions of the Anarchist Action in administrative structures and the people of local and international militarism have exactly this orientation: to directly attack the faces and structures of the state and capitalism, the NATO alliance that camps in the lands where we live and fight, the nation and the church in order to turn the aggressive formation of the proletarian sphere towards the civil-centered confrontation.It is to immediately strike imperialist and diplomatic targets in order to make the greek space an inhospitable and hostile territory for security, stability and investments while sending a message of resistance and international solidarity to our brothers and sisters outside the borders. To unite the forces of the cells of revolutionary violence of the metropolitan guerilla from Greece, Turkey to Russia, Chile and the ends of the world. Shatter the invulnerable showcase of tyranny before the majesty of patriotism fills flag-draped coffins.

The question of revolutionary war is firstly and always political. As General Giap noted “…what is needed is to discover the necessity of armed struggle. Weapons are always to be found”. The necessity of violent and unrepentant confrontation with tyranny. The necessity of declaring a relentless cycle of new hostile actions, where new direct action nuclei will come to the forefront of guerrilla warfare to wear down enemy infrastructure and personnel. Revolutionary violence is the refuge of the proletarian base for the sharpening of social and class conflicts and the self-defense of the people. And we are here without a trace of remorse to defend it from “friends” and enemies who envision the resistance as disarmed and surrendered to the history of class struggle.

Strength to the struggling anti-war movement
Unrepentant solidarity with its captives
From the total refusal of conscription to the sincere conscription of every refusal
For the Revolution, first and always

Thanos Chatziangelou, captive member of the organisation Anarchist Action
D’ wing, Korydallos’ prison
7/10/22

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου, μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, Θ.Χατζηαγγέλου για την απεργία πείνας μέχρι θανάτου των Τούρκων συντρόφων-ισσών

“Ο θάνατος αντέχεται με την τρελή ακλόνητη ελπίδα. Γιατί ζήτημα χρόνου είναι η πτώση του”.

Με αυτά τα λόγια ο Αισχύλος υμνεί την ωδή της ανυποταγής ενάντια στην τιμωρητική λύσσα της τυραννίας. Η εικόνα του Προμηθέα Δεσμώτη που στέκει αμετανόητος μπροστά στην εκδικητικότητα των θεών, είναι ο διαχρονικός φόβος των βαρβάρων που βλέπουν την αιχμαλωσία να στέκει αδύναμη μπροστά στο δίκιο της αυτοδιάθεσης και της αυταπάρνησης. Ο Προμηθέας στέκει μετέωρος και ασάλευτος ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή, αλυσοδεμένος και καρφωμένος με μία σιδερένια σφήνα στο στέρνο ενώ ένα όρνιο κατατρώει κάθε μέρα τα σπλάχνα του. Στέκει αλύγιστος βιώνοντας το ίδιο ανεκπλήρωτο μαρτύριο προξενώντας το φόβο στον δεσμοφύλακά του, που μαρτυρά πως ο ίδιος είναι ικανός να δραπετεύσει ακόμα και από το ίδιο του το σώμα.

Αν ο Αισχύλος σήμερα αναζητούσε σύγχρονες απεικονίσεις του έργου του, θα έγραφε για τους Τούρκους συντρόφους και συντρόφισσές μας. Για εκείνα τα αλύγιστα αστέρια του λαϊκού επαναστατικού κινήματος της γειτονικής χώρας, που δεκαετίες τώρα έχουν κάνει τέχνη τη ζωή υπερνικώντας το θάνατο του φασισμού και του ιμπεριαλισμού της δικτατορικής κατοχής. Προσωπικότητες ανυπότακτες που υφαίνουν, με το κόκκινο νήμα, το πέπλο της αντίστασης που θα καλύψει μια για πάντα τη δυστυχία και την εκμετάλλευση του λαού τους.

Μέσα στα κάτεργα του φασισμού το νήμα της αντίστασης κρατούν αυτή τη στιγμή οι επαναστάτες κρατούμενοι Sibel Balac, Gokhan Yildirim και Ileri Kizilaltun που πραγματοποιούν απεργία πείνας μέχρι θανάτου ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και τις πειθαρχικές διώξεις των πολιτικών κρατουμένων, τις απαγορεύσεις και τον περιορισμό της επικοινωνίας, τις στημένες δίκες με τη χρήση μυστικών μαρτύρων και πρακτόρων, καθώς και την αποφυλάκιση αρρώστων κρατουμένων, όπως ο καρκινοπαθής αγωνιστής Ali Osman Kose που παραμένει αιχμάλωτος εδώ και 34 χρόνια.

Η επαναστάτρια Sibel Balac είναι δασκάλα που απολύθηκε από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν με τη χρήση των διαταγμάτων έκτακτης ανάγκης. Συνελήφθη στις 10 Δεκέμβρη του 2018 και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια και 1,5 μήνα για συμμετοχή σε διαδηλώσεις ενώ η φυλάκισή της στηρίχθηκε σε πλαστά έγγραφα και μυστικούς μάρτυρες λόγω της αδιάλλακτης στάσης της μπροστά στο 28ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο Άγκυρας.

Ο επαναστάτης Gokhan Yildirim βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την προστασία και την περιφρούρηση των κόκκινων συνοικιών της Κωνσταντινούπολης από τις ναρκομαφίες και τη διαφθορά. Οι Τούρκοι σύντροφοι και συντρόφισσες δίνουν για δεκαετίες έναν αιματηρό ριζοσπαστικό αγώνα ενάντια στους ναρκοδιακινητές που συνεργάζονται επίσημα με τους φασίστες του ΑΚΡ για να σπείρουν την παρακμή και τη διαφθορά μέσα στις αγωνιζόμενες κοινότητες των τουρκικών μητροπόλεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του συντρόφου Gokhan, που ο ίδιος καταδικάστηκε σε 46 χρόνια φυλάκιση με βάση τους νόμους περί “τρομοκρατίας”, την ίδια στιγμή που οι ναρκομαφιόζοι που εμπλέκονται στην υπόθεση αφέθηκαν ελεύθεροι δύο μήνες μετά. Η σύμφυση της νόμιμης καπιταλιστικής διάρθρωσης με τη συγκροτημένη μαύρη παραοικονομία είναι δεδομένη και αναπόσπαστη και εξυπηρετεί όχι μόνο οικονομικές τρύπες αλλά κυρίως πολιτικές. Οι φυλακισμένοι επαναστάτες συνεχίζουν τον επιτακτικό αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά με ένα από τα κεντρικά αιτήματα των απεργών να είναι η παύση των διώξεων όσων αγωνίζονται ενάντια στις ναρκομαφίες και η διακοπή της συνεργασίας του κράτους με τους βαρόνους των ναρκωτικών. Οι επαναστάτες αγωνίζονται ενάντια στη μεθοδευμένη διακίνηση του θανάτου για να υπερασπιστου΄ν στην πράξη τους νεκρούς αυτού του πολέμου, όπως ο 25χρονος αγωνιστής του Λαϊκού Μετώπου Hasan Ferit Gedik που εκτελέστηκε το 2013 από ναρκομαφιόζους στο μέτωπο αντίστασης ενάντια στη διαφθορά και την παρακμή.

Στη μάχη για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μπαίνει πλέον και ο επαναστάτης Ileri Kizilaltun που βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και 10 μήνες με βάση τις καταθέσεις ενός ψευδομάρτυρα.

Το μόνο που έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή ο φασισμός του Ερντογάν είναι η συστηματική τρομοκρατία μέσω της μηδενικής ανοχής και η κλιμακούμενη γεωπολιτική ένταση. Η ενίσχυση της εξοπλιστικής δραστηριότητας, ο διάλογος για τα πυρηνικά με τη Ρωσία, η από κοινού με το ελληνικό κράτος προσυμφωνημένη αντιμεταναστευτική πολιτική, οι προκλήσεις στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο έχουν διττό χαρακτήρα: η Τουρκία αποζητά ισορροπίες με τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία και τις δυνάμεις του αντίπαλου δέους, εμφανιζόμενη ωε ρυθμιστής συσχετισμών ισχύος στη σφαίρα του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, την ίδια στιγμή που σπέρνει το φόβο και την τρομοκρατία στον εσωτερικό εχθρό.

Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει το λαϊκό επαναστασικό κίνημα στη γειτονική χώρα, είναι η πολιτική και τακτική συνέπεια στον ταξικό πόλεμο. Και οι φυλακισμένοι επαναστάτες δεν θυμίζουν σε τίποτα αφοπλισμένες δυνάμεις. Παρά τα δεσμά της αιχμαλωσίας βρίσκονται αλύγιστοι, στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στην αυταρχικότητα του φασισμού και του ιμπεριαλισμού. Το απολυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν υπογράφει τη θανατική ποινή των απεργών πείνας Sibel Balac και Gokhan Yildirim, αρνούμενο να δικαιώσει τον αγώνα τους. Όμως στο δικό μας δρόμο, ο θάνατος δεν έχει πλέον εξουσία. Με λέξεις όπως ο σεβασμός και η εκτίμηση να στέκουν φτωχές για να περιγράψουν το μεγαλείο της αντίστασης των συντρόφων και των συντροφισσών μας, κρατάμε σαν αντίποινα τα τελευταία λόγια πριν την πτώση της τυραννίας.

“Εδώ τελειώνει ο Λόγος
κι αρχίζει η βία.
Τρέμει η γη
πονούν τα σπλάχνα της.
Βογκάει βαθιά και σκοτεινά.
Πύρινη λαίλαπα ξεχύνεται στη γη
μάστιγα η σκόνη,
λύσσα εμφύλια τρελαίνει τους ανέμους
κι η θάλασσα ζητάει ν’ αφανίσει τον ουρανό”.

Μαζί μέχρι το τέλος.

Νίκη στην απεργία πείνας των επαναστατών συντρόφων Sibel Balac, Gokhan Yildirim, Ileri Kizilaltan. Άμεση απελευθέρωση του Ali Osman Kose.

Δεν ξεχνάμε τους μάρτυρες της κόκκινης αντίστασης που πότισαν με το αίμα τους τον ανθό της ελευθερίας.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
24/8/2022

Γράμμα του αναρχικού αιχμαλώτου, μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, Θάνου Χατζηαγγέλου προς τους αναρχικούς αιχμαλώτους Monica Caballero και Francisco Solar, με αφορμή τη διεθνή εβδομάδα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς.

Σύντροφοι Monica και Francisco,

Αυτές οι λέξεις ταξιδεύουν στο πλευρό σας από ένα κελί πολύ μακριά από τα δικά σας. Κουβαλούν μαζί τους τις ίδιες συνένοχες σκέψεις που συνθλίβουν σύνορα και τείχη. Την ίδια επιμονή και ανυπομονησία για την επιστροφή στα μονοπάτια της φωτιάς. Οι σκέψεις αυτές δεν πεθαίνουν καθημερινά στα κάγκελα και τις ένστολες φιγούρες που μας χωρίζουν. Παραμένουν ζωντανές συντροφεύοντας την ίδια αναγκαιότητα για ακόμη ένα συνεκτικό σχέδιο που θα παραδώσει στη φωτιά και το μπαρούτι την τάξη και την ασφάλεια αυτού του γερασμένου κόσμου.

Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα κομμάτια του ουρανού χαρίζονται στο ατσάλινο πλέγμα. Και ένα ερώτημα βασανίζει το κεφάλι μου όλο και πιο πολύ: είναι το μπετό που ψηλώνει ή μήπως σκύβει το κεφάλι ολοένα και πιο χαμηλά; Έρχεται όμως η ίδια η ζωή να απαντήσει. Η φυλακή δεν θα μας νικήσει σύντροφοι. Γιατί παραμένουμε με την ίδια περηφάνια ταγμένοι ολόψυχα στον ορίζοντα της ανατροπής.

Νέοι σχηματισμοί άμεσης δράσης συγκροτούνται στα εδάφη που μέχρι πρότινος δηλώναμε αμετάκλητα παρόντες. Νέα σχέδια επίθεσης παίρνουν σάρκα και οστά, ταξιδεύοντας σε όλα τα μητροπολιτικά κέντρα την εκκωφαντική αναγκαιότητα της επίθεσης στους εκφραστές της βίας και της εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων.

Ταξιδεύοντας στο σήμερα, τα λόγια των Ιταλών ανταρτών της ένοπλης αυτονομίας είναι αναγκαίο να θυμίσουμε στους τυράννους μας πως η αβεβαιότητα είναι το πιο δυσβάσταχτο πράγμα. Όσα χρόνια αιχμαλωσίας και αν περάσουν θα παραμείνουμε αμετάκλητα ταγμένοι στη φλέβα της αποτύπωσης της θεωρίας μέσα από την πράξη, περήφανα υπερασπιζόμενοι τον αναρχικό ανταρτοπόλεμο. Είμαστε οι κρίκοι στη συνοχή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της ανυποταξίας, της ρήξης και της ανατροπής. Δεν θα μας λυγίσει ο εγκλεισμός ούτε στιγμή. Γιατί η θέληση και η αναγκαιότητα μπροστά στην αιχμαλωσία είναι σαν τους δείκτες του ρολογιού: όσο ο χρόνος προσπαθεί μάταια να τις διαιρέσει, αυτές διανύουν τις ατομικές επαναστατικές διαδρομές αρχίζοντας και τελειώνοντας πάντα στο ίδιο σημείο.

Σας στέλνω την ολόφωτη συνενοχή μου κρατώντας την ανάσα μου για τις εχθροπραξίες που έπονται. Όλη μας η δύναμη στην έγκλειστη διεθνή κοινότητα του αναρχικού ανταρτοπόλεμου και μια υψωμένη γροθιά σε κάθε μαχόμενη πρωτοβουλία που επιμένει να συγκρούεται ολομέτωπα με την τάξη αυτού του κόσμου.

Άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Marcelo Vilarroel Sepulveda
Δεν ξεχνάμε τους απανταχού επαναστάτες που τίμησαν με τη ζωή τους τα αναχώματα της προλεταριακής βίας

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
18/8/2022

T.Chatziaggelou|A message of resistance to comrades Monica Caballero and Francisco Solar

Letter of the anarchist prisoner Thanos Chatziaggelou to the anarchist prisoner Monica Caballero and Francisco Solar, regarding the international week of solidarity to anarchist prisoners.

These words travelled by your side from a cell very far from yours. They carry with them, the identically guilty thoughts that crush borders and walls. They carry the same persistence and impatience for the return to the paths of fire. Those thoughts don’t die daily on the iron bars and uninformed figures that separate us. They remain alive accompanying the same necessity for one more consensual plan that will surrender to the fire and gunpower the order and safety of this old world.

Day by day more and more parts of the sky are given away to the iron bars. And there is one question torturing my head more and more: is it the concrete that grows higher or is it maybe the head lowering? However, life itself answers this question. Prisons will not crush us comrades. Because we remain with the same pride wholeheartedly fighting to overcome power.

New formulations of direct action are coming together in territories where until recently we were stating irrevocably present. New plans of attack are being realised, travelling to all metropolitan centres and spreading the necessity to attack the carriers of violence and the exploration of the oppression (ones).

Travelling into the present, the words of the Italian autonomous guerillas offer it is of great importance to remind our tyrants that uncertainty is the most unbearable state. No matter how many years of captivity go by we will wholeheartedly remain faithful to the nucleus of turning theory into action proudly defending the anarchist guerilla warfare. We are the parts currently connecting the past, the present and the future of insubordination, rupture and subversion. Inprisonment will not bend us even for a moment. Because willingness and the necessity against captivity are like the pointers of clock: while time is pointlessly trying to divide them, they cross their revolutionary paths by starting and ending at the exact same point.

I am sending you my bright guilt holding my breath for the next acts against the people of power. All of our strength to the international imprisoned community of anarchist guerilla warfare and a raised fist to every struggling initiative that insists on against the order of this world.

Direct liberation of the comrade Marcelo Villarroel Sepulveda
We don’t forget the omnipresent revolutionaries that honoured with their lives the barracks of proletarian violence

Thanos Chatziaggelou, captive member of the Organization Anarchist Action
D’ Wing, Korydallos Prison
18/8/22

Πολιτική τοποθέτηση του αναρχικού αιχμαλώτου Θ. Χατζηαγγέλου για τα 2 χρόνια από τα γεγονότα που σημάδεψαν την κρατική δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου.

Υπάρχουν μέρες που μυρίζουν θάνατο. Σημεία αναφοράς μέσα στο χρόνο που έχουν αποτυπωθεί με κηλίδες αίματος για να μνημονεύουν τη θλίψη και την απώλεια, μα πάνω απ’όλα το ιστορικό χρέος που επιφορτίζει τον καθένα και την καθεμία για να δικαιώσει το χαμό. Οι μικρές και μεγάλες διαδρομές ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο από τα λόγια και τα έργα της συλλογικής κοινότητας αντίστασης. Βρίσκουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στην αντρεπτική μνήμη και μέσα από τα μονοπάτια του επαναστατικού αγώνα περνούν στην αθανασία.

2 χρόνια πριν, ο σύντροφος Βασίλης Μάγγος έχασε τη μάχη με τη ζωή. Την τελευταία μάχη στην οποία δήλωσε παρών. Έχασε, όμως δεν νικήθηκε, γιατί ταξιδεύει κάθε στγμή σαν ιαχή πολέμου σε κάθε εχθροπραξία. Με τις ιδιαιτερότητες και τις αντιφάσεις που κουβαλάει ο καθένας μας, ο Βασίλης ήταν μία αμόλυντη καρδιά ταγμένη από νωρίς στα μέτωπα αντίστασης. Ο βασανισμός του στις 14 Ιούνη του 2020 από την ένστολη μαφία του Μπέου έξω από τα δικαστήρια του Βόλου ήταν κάτι που σημάδεψε ανεξίτηλα τη ψυχολογία του, οδηγώντας τον στην κατάρρευση και το θάνατο ένα μήνα μετά. Ένας θάνατος που από μόνος του δεν στάθηκε αρκετός, με τους έμμισθους δολοφόνους του Χρυσοχοίδη να απαγάγουν το νεκρό σώμα του συντρόφου βεβηλώνοντάς το από την Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λάρισας στη Θεσσαλονίκη για να διενεργηθεί κρυφή νεκροτομή ερήμην του συγγενικού του περιβάλλοντος.

Για όποιον επέλεξε έστω και λιγοστές φορές τα μονοπάτια της τοπικής αντίστασης στην πόλη του Βόλου, ο σύντροφος Βασίλης ήταν μία εκρηκτική φυσιογνωμία που σίγουρα στάθηκε στο πλάι του. Παρών σε μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες, στα αντιφασιστικά αναχώματα, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, στο κίνημα υπεράσπισης των καταλήψεων, στις πορείες αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές, στους αγώνες ενάντια στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις, στο τοπικό κίνημα αυτοδιάθεσης των Σταγιατών, σε κάθε κοινωνικό και ταξικό φραγμό μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει καθημερινά από τον βραχνά της τοπικής μαφίας που παρασιτεί στη δημοτική αυτοδιοίκηση. Για τον Βασίλη ακατόρθωτο και αδιανόητο δεν ήταν ο αγώνας ενάντια στην τυραννία αλλά η αδιαφορία και η παραίτηση. Ακατόρθωτο ήταν να βλέπει σβάστικες και σύμβολα μίσους στους τοίχους και να μην κάνει τίποτα. Ακατόρθωτο ήταν να διαπραγματεύεται επί χρήμασι ακόμα και τον αέρα που αναπνέει, επειδή οι μεγαλοπαράγοντες αυτής της πόλης αποφασίζουν να θάψουν μια ολόκληρη κοινωνία κάτω από την τέφρα του προσωπικού τους κέρδους.

Δύο χρόνια πίσω με τον σύντροφο Βασίλη βρεθήκαμε ακόμη μία φορά να μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες. Δίπλα δίπλα στη μεγάλη πορεία ενάντια στη δημιουργία μονάδας παραγωγής και καύσης SRF-RDF, που οδήγησε στην πολιορκία του κάτεργου της ΑΓΕΤ-La Farge από εκατοντάδες οργισμένους διαδηλωτές. Δίπλα δίπλα στον πετροπόλεμο και τις συγκρούσεις σώμα με σώμα, στο λυσσαλέο κυνηγητό από τους ένστολους μπράβους του Μπέου, στις αλλεπάλληλες επιθέσεις μέσα στην πόλη, στην αστυνομική διεύθυνση, στα δικαστήρια την επόμενη μέρα όπου και η στοχοποίησή του οδήγησε στο βασανισμό και την κακοποίησή του. Ένα μήνα μετά, η είδηση του θανάτου του με βρήκε στην Αθήνα, όπου τα βήματα οδηγούσαν μηχανικά στην ΑΣΟΕΕ και την αντανακλαστική συνέλευση που είχε καλεστεί. Συναντώντας βλέμματα συντρόφων και συντροφισσών που με την πάροδο των χρόνων είχαμε χαθεί, αδυνατούσαμε να πιστέψουμε πως αυτή η έντονη προσωπικότητα δεν είναι πια κοντά μας. Πως θα πάμε σε μια συναυλία και ο Έβαμερ δεν θα είναι εκεί, κλέβοντας την παράσταση.

Ένα χρόνο μετά στη διαδήλωση μνήμης και αγώνα για το χαμό του Βασίλη, θυμάμαι ακόμα πως στο άκουσμα των συνθημάτων που δήλωναν την εκκωφαντική παρουσία του συντρόφου, έσκυβα το κεφάλι για να κρύβω τα δάκρυα μπροστά στους εχθρούς της ελευθερίας. Γιατί οι χαμένοι μας σύντροφοι βασιλεύουν στο οξύ μας βλέμμα και το χαμόγελο μπροστά στα μάτια του εχθρού. Σήμερα που η σιδηρόφραχτη αιχμαλωσία μου στερεί σωματικά και μόνο τη δυνατότητα να είμαι παρών σε κάθε ανάχωμα αντίστασης, η σκέψη μου επαναλαμβάνει εμμονικά κάθε ξεχωριστό βήμα πλάι στον σύντροφο Βασίλη.

Ηθικός αυτουργός στη δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου είναι το ίδιο το κράτος μέσα από τους ένστολους βασανιστές του. Είναι ο ίδιος δεξιός εσμός που την ίδια στιγμή που αρνείται να δημοσιοποίησει τα στοιχεία των ένστολων μαφιόζων που βασάνισαν τον Βασίλη, αποφυλακίζει το δολοφόνο του αναρχικού συντρόφου Α. Γρηγορόπουλου, Ε. Κορκονέα. Η δική μας θέση είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες, στους οποίους δόθηκαν ολόψυχα οι νεκροί μας σύντροφοι για να δικαιώσουμε το χαμό τους. Να ταξιδέψουμε τις διαδρομές τους στο διάβα της ιστορικής μνήμης. Να πολεμάμε για πάντα, και ας μην νικήσουμε ποτέ.

Κύριε Γιάννη, με την ίδια ταπεινότητα και σεβασμό θα σας θυμίσω τα ίδια λόγια που είχαμε πει ένα χρόνο πριν, όταν σας κράτησα για πρώτη φορά ατο χέρι, στέλνοντάς σας ένα μικρό μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης: την ίδια στιγμή που εσείς χάνατε ένα γιο, εμείς κερδίζαμε έναν πατέρα. Μια υψωμένη γροθιά στις οργισμένες μειοψηφίες που παρέδωσαν στις φλόγες της αντεκδίκησης το Αστυνομικό Τμήμα Ανακασιάς, κάνοντας το φόβο να αλλάξει στρατόπεδο. Αυτός ο κόσμος θα ανασάνει μόνο μέσα από τις στάχτες του.

Καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Βασίλης Μάγγος αδιάλειπτα παρών

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
13/7/2022

Κλήση για συμπληρωματική ανάκριση στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σχετικά με την υπόθεση της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Χθες εκτάκτως ενημερώθηκα από την υπηρεσία των φυλακών πως υπάρχει κλήση από την 5η ανακρίτρια Θεσσαλονίκης για συμπληρωματική απολογία το πρωί της Παρασκευής 24 Ιούνη. Ήδη από το κλητήριο θέσπισμα διαφαίνονται νέες κατηγορίες προς το πρόσωπό μου.

Από τις πρώτες στιγμές της τωρινής αιχμαλωσίας μου, οι διωκτικοί μηχανισμοί γνωρίζουν πολύ καλά τη θέση και την αντίληψή μου για το σύνολο των ανακριτικών διαδικασιών. Η άρνησή μου να συμμετέχω, μία θέση δημόσια και ανοιχτά κατατεθημένη, είναι μία επιλογή συνειδητή που προσπαθώ να τηρώ με συνέπεια. Δεν αντιλαμβάνομαι καν τη στάση μου ως απολογητική απέναντι στην αστική δικαιοσύνη. Υπερασπίζομαι δημόσια τις επιλογές μου, έκνομες ή μη, μα πάντα αναγκαίες με βάση την προσήλωση στο επαναστατικό καθήκον.

Η αφοσίωσή μου στο πρόγραμμα της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν είναι ένα προϊόν ποινικής διαπραγμάτευσης, ούτε ένα πολιτικό αλισβερίσι πίσω από ανακριτικά γραφεία. Είναι αυτό που μπορεί να αποτυπωθεί με τα πιο απλά λόγια: η ζωή μου ολόκληρη. Για το διάχυτο ταξικό έγκλημα που επικρατεί γύρω μας, για τις αιματηρές πολιτικές που οδηγούν την προλεταριακή βάση στην κοινωνική γενοκτονία, για την εκμετάλλευση και τον κανιβαλισμό, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, για όλα αυτά που πρεσβεύει η δικτατορία της Δημοκρατίας, δεν είμαι εγώ αυτός που οφείλει να απολογηθεί.

Η συγκεκριμένη Ανακρίτρια γνωρίζει πολύ καλά πως δεν έχω σκοπό να “απολογηθώ”, πόσο μάλλον να αποσπάσει κάποια πληροφορία για την υπόθεση. Δεν θα είχα έτσι κι αλλιώς σκοπό να συμμετέχω σε άλλο ένα θέατρο όπως η προανακριτική διαδικασία, όπου ενώ όλα τα στοιχεία μαρτυρούσαν την αθωότητα του συντρόφου Π. Καλαϊτζή, η Ανακρίτρια σε διατεταγμένη υπηρεσία με την Αντιτρομοκρατική, διέταξε την προφυλάκισή του. Αυτή είναι η ανεξάρτητη δικαιοσύνη-το τιμωρό χέρι της Τυραννίας, που φυλακίζει αθώους, που θάβει στο μπετό τους πολιτικούς της αντιπάλους, που σήμερα οδηγεί στο θάνατο επαναστάτες απεργούς πείνας, όπως τον σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη.

Στο αίτημά μου για αναστολή της μεταγωγής η πρώτη αντανακλαστική απάντηση της υπηρεσίας ήταν το ενδεχόμενο της βίαιης προασαγωγής μου για κατάθεση, με αιτιολόγηση την έλλειψη σεβασμού προς την ανακριτική αρχή. Εγώ το μόνο που έχω να δηλώσω είναι πως ακόμα και ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους που βρίσκονται μόνιμα σε τροχιά σύγκρουσης, ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Η υποταγή είναι αρετή μόνο για τους προσκυνημένους. Εμείς ακόμα και από το πιο βαθύ σκοτάδι, θα κρατάμε ψηλά το κεφάλι για μια αχτίδα ήλιου.

Κανένας συμβιβασμός με τα ασυμβίβαστα
Καμία υποχώρηση

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
22/6/2022

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου αναρχικού Θάνου Χατζηαγγέλου με αφορμή το νέο κύκλο εμπρησμών σε δασικές εκτάσεις το τελευταίο διάστημα.

Κλείνουμε ένα χρόνο από το κρατικό έγκλημα που οδήγησε στην καταστροφή χιλιάδων εκτάσεων του φυσικού κόσμου. Καμμένα δάση και ποτάμια που στέρεψαν, δολοφονημένα ζώα από τις φλόγες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όλα μία θυσία στο βωμό της πράσινης επένδυσης. Τα πρώτα σημάδια του φετινού καλοκαιριού προμηνύουν την επανάληψη του ίδιου έργου. Και αν πέρσι η θέληση συναντούσε την άγνοια στην ουσιαστική συνδρομή, είναι σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ να χρησιμοποιήσουμε τη συλλογική εμπειρία για να ξεπεράσουμε τυχόν λάθη, αστοχίες, ακόμα και αδυναμίες.

Οι πρώτες εικόνες του πύρινου ολέθρου μας βρήκαν όλους θεατές με το συναίσθημα της οργής να κατακλύζει το συλλογικό σώμα. Και ήταν εκείνη η στιγμή που έπρεπε κανείς να επιλέξει πού πραγματικά ανήκει: στο πλευρό όσων κινδυνεύουν άμεσα ή στη ζεστή αγκαλιά του καναπέ του με το τηλεκοντρόλ να έχει γίνει προέκταση του χεριού του. Από την πρώτη στιγμή εκατοντάδες αλληλέγγυοι/ες από πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, συλλόγους και φορείς, παρέες, ακόμα όμως και μεμονωμένα άτομα σπεύσαμε να συνδράμουμε στο επιχειρησιακό και κοινωνικό πεδίο, όπου εκατοντάδες εστίες φωτιάς ξεπηδούσαν μαγικά συντονισμένα.

Στην Βαρυπόμπη, στην Εύβοια, στην Ηλεία, στα Βίλια και όπου αλλού χρειάστηκε γίναμε ένα με τους κατοίκους αλλά και ένα σημαντικό μέρος του πυροσβεστικού σώματος και των διεθνών δυνάμεων συνδρομητικής βοήθειας που αδιαφορούσαν για τις κεντρικές εντολές των Υπουργείων και της διοίκησης της ΕΜΑΚ. Εντολές που εμμέσως πλην σαφώς δήλωναν: καμιά συνδρομή-καμιά εμπλοκή, αφήστε τον τόπο να καεί ολοσχερώς. Ένα πρωτοφανές κύμα ενεργητικής αλληλεγγύης κόντρα στο διάχυτο μαρασμό της συλλογικής αντίληψης, την παραίτηση και την εξατομίκευση δήλωσε παρόν στις κατασβέσεις εστιών, στην αναζήτηση, τη διάσωση και την περίθαλψη τραυματισμένων ζώων, στις αποστολές πακέτων στήριξης και την οικοδόμηση δομών αλληλοβοήθειας για τους πληγέντες.

Στους τόπους όπου οι ώρες μοιάζαν αιώνας, γίναμε μάρτυρες ακραίων εικόνων και συναισθημάτων. Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τι σημαίνει μαζικός χαμός και μαρτυρικός θάνατος καθώς στο διάβα μας συναντούσαμε εκατοντάδες νεκρά ζώα από εγκαύματα ή ασφυξία. Είδαμε ανθρώπους απεγνωσμένους να χάνουν τα αυτονόητα μέσα σε μια νύχτα. Είδαμε την ευκολία με την οποία οι κυβερνητικοί κύκλοι αποχαρακτηρίζαν ολόκληρες περιοχές που μέχρι πρότινος ήταν προστατευόμενες, συνεπώς παραγωγικά μη αξιοποιήσιμες. Δεκάδες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και πυροσβεστών φτάναν στα αυτιά μας για την εσκεμμένη ολιγωρία των επιχειρησιακών μηχανισμών του Πυροσβεστικού Σώματος, την ίδια στιγμή που το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έστελνε κατασταλτικές μονάδες για να εκκενώσουν ολόκληρα χωριά-για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Είδαμε όμως και χαμόγελα γεμάτα αισιοδοξία, που σκεπάζαν τη δυστοπική θλίψη, από τις τοπικές κοινωνίες προς κάθε αλληλέγγυο/α, χαμόγελα από κόσμο που δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του ότι υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται δίπλα του με ανιδιοτέλεια. Άνθρωποι ξένοι προς αυτόν, ντόπιοι και μετανάστες μαζί που δεν μπορούσαν απλά να βλέπουν το θάνατο σαν εικόνα στις ειδήσεις.

Οι προκατακλυσμιαίες εικόνες του σήμερα δείχνουν πως και αυτό το καλοκαίρι ετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε τον ίδιο εφιάλτη. Και ακριβώς επειδή η σωτηρία της κοινωνικής βάσης βρίσκεται στα ίδια της τα χέρια οφείλουμε να κάνουμε την πρότερη εμπειρία, όπλο για τις μάχες του σήμερα. Τόσο σαν κίνημα όσο και σαν κοινωνία εν γένει να μάθουμε από τα λάθη μας για να μην τα ξαναζήσουμε.

Σήμερα πιο πολύ από ποτέ οφείλουμε να προετοιμαστούμε για όσα μαίνονται. Οι πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες οφείλουν να δίνουν δυναμικό παρόν στις τοπικές κοινωνίες που θα βρεθούν στο στόχαστρο της καπιταλιστικής λαίλαπας για να διασπείρουν τους οργανωτικούς αυτοματισμούς με βάση την αυτοοργάνωση, μακριά και ενάντια σε κάθε θεσμικό και κομματικό καλοθελητή που εργαλειοποιεί προς όφελος της προβολής του την κοινωνική αλληλεγγύη. Η στάση μας πρέπει να είναι ενιαία και αδιαίρετη καλλιεργώντας τη συλλογική συνείδηση που λέει “μένω, προστατεύω και υπερασπίζομαι τον τόπο μου”, στρέφοντας τα βέλη προς τους κυρίαρχους και όχι προς τις ενδοκοινωνικές διαμάχες και τον κανιβαλισμό. Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε και να οργανώσουμε λαϊκές πολιτοφυλακές για την περιπολία και την περιφρούρηση των δασών μας, ομάδες πρόληψης και επιχειρησιακής επέμβασης για να συνδράμουμε άμεσα και ουσιαστικά στις κατασβέσεις, στις διασώσεις ζώων, στη δημιουργία δομών στήριξης, στέγασης και φροντίδας των πληγέντων με βάση τις ανάγκες που θα προκύψουν.

Σε αυτήν τη βαρβαρότητα που χαρακτηρίζεται από το θράσος και την ανήθικη λαιμαργία του κράτους και των αφεντικών, οφείλουμε να πάρουμε θέση για να μετατοπίσουμε το φόβο προς τα ανάκτορα της τυραννίας. Αυτοί που σήμερα με κρατάνε αιχμάλωτο, προφασιζόμενοι πως οι επιθέσεις της Αναρχικής Δράσης θέταν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, είναι οι άμεσα και απόλυτα υπεύθυνοι για το θάνατο εκατοντάδων συνανθρώπων μας από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και κάθε φυσική καταστροφή, η υπαιτιότητα της οποίας βρίσκεται στην ανθρωποκεντρική επέμβαση στο φυσικό κόσμο και την επενδυτική δραστηριότητα των καπιταλιστικών μονοπωλιών. Έχουν καλύψει τα εγκλήματά τους με το σάβανο της πράσινης ανάπτυξης, σε διατεταγμένη υπηρεσία προς τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το κυνήγι του ενεργειακού ιμπεριαλισμού. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι για το μαζικό χαμό χιλιάδων ζώων, για την καταστροφή δασών, οικοσυστημάτων, βιοτόπων κτλ. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι και πρέπει να πληρώσουν για όλα, για το αίμα που χύνεται αδιάκοπα για να γεμίζει τις τσέπες τους. Έχουν περιουσίες, έχουν επενδύσεις, έχουν ολική εξουσία παντού γύρω μας, όμως εμείς έχουμε το δίκαιο και το δίκαιο πάντα νικάει το φόβο.

Το επόμενο διάστημα πρέπει να μας βρει ενωμένους, οργισμένους και αποφασισμένους να βρεθούμε στο επίκεντρο των περιστάσεων και των κοινωνικών και ταξικών αναγκαιοτήτων. Γιατί απέναντί μας στέκει ένα οργανωμένο σχέδιο που θέτει στο στόχαστρο τις ζωές μας και τη φύση ολόκληρη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ συνανθρώπους μας σαν τον 38χρονο εθελοντή πυροσβέστη Βασίλη Φιλώρα που κατέληξε με σοβαρά τραύματα στις 5 Αυγούστου του 2021, χάνοντας τη μάχη με τη ζωή στο επιχειρησιακό μέτωπο της Ιπποκράτειου Πολιτείας. Έναν άνθρωπο που έδωσε τη δική του ζωή για να σωθούν εκατοντάδες άλλες. Σε αυτήν την σκοτεινή εποχή, η μόνη φλόγα που αξίζει να ανάψει είναι η φλόγα της εξέγερσης. Για να καθαρίσει αυτός ο τόπος από την αδικία και την εκμετάλλευση.

“Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής και δεν μπορείς να μας λυγίσεις…”
Φωτιά στις κάλπες, όχι στα δάση

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
20/6/2022