9:00 προσυγκέντρωση πολυτεχνείο, Θεσσαλονίκη
12:00 πλατεία ταχυδομείου, Λάρισα

Την Κυριακή 8 Δεκέμβρη, στην Κατάληψη Terra Incognita, θα λειτουργήσει καφενείο από τις 19:00, και θα προβληθούν οι ταινίες “Ελεύθερη Ζωή Χωρίς Εξορύξεις” και “Burning Rage” από την συλλογικότητα Μαύρο\Πράσινο. Θα υπάρχουν πάγκοι με έντυπα σχετικά με την Ολική Απελευθέρωση – Γης, Ζώων, Ανθρώπων – και τον Αναρχικό αγώνα.

[Omadazwa] eisighsh

και το μπλογκ της ομάδας http://mavroprasino.espivblogs.net/

H ψήφιση του πρώτου μνημονίου στον ελλαδικό χώρο πραγματοποιήθηκε την 6η Μαΐου 2010. Η 5η Μάη, έχει καταγραφεί με τον πιο έντονο τρόπο στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Την ημέρα αυτή υπήρχε προγραμματισμένο κάλεσμα των συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) καθώς και όλων των τοπικών οργανώσεων, πρωτοβάθμιων σωματείων κλπ. για γενική απεργία και διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Την ίδια μέρα ήταν προγραμματισμένες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, Βαρκελώνη, Λονδίνο, Παρίσι, Βουδαπέστη. Παρά τον παρωχημένο χαρακτήρα του επίσημου συνδικαλισμού, οι εξαγγελίες για προσφυγή στο ΔΝΤ κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, που ανταποκρίθηκαν με πρωτοφανή μαζικότητα στην απεργία. Έτσι, η πορεία αυτή κατέληξε να είναι η μεγαλύτερη «μεταπολιτευτική» πορεία που έχει πραγματοποιηθεί, συντηρητικές εκτιμήσεις μιλούν για 250.00 διαδηλωτές. Συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα και η γενική διάθεση οδηγούσε στην πολιορκία της βουλής, για να διακόψει τη λειτουργία της. Η διαδήλωση δέχτηκε άγρια καταστολή και χτυπήθηκε ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά σημεία. Το καταλυτικό όμως στοιχείο που την διέλυσε παντελώς, ήταν η είδηση του θανάτου τριών εργαζομένων από εμπρησμό, της τράπεζας Μarfin στην οδό Σταδίου. Εργαζομένων υποχρεωμένων από την ασύδοτη εργοδοσία Βγενόπουλου να δουλεύουν κλειδωμένοι σε μέρα γενικής απεργίας. Κλειδωμένοι στο κάτεργο μέχρι θανάτου.
Οι μέρες και οι μήνες που ακολούθησαν, χαρακτηρίστηκαν από έντονο μούδιασμα και παγωμάρα. Συλλογικότητες και πολιτικές ομάδες τοποθετήθηκαν πάνω στο γεγονός κριτικάροντας στο σύνολό τους, σε οξείς τόνους. Θα λέγαμε συνοπτικά, ότι διαβλέπουμε δύο τάσεις πάνω στις θέσεις.
Η μία είναι η οξεία κριτική και αποδοκιμασία όπως προείπαμε και η άλλη είναι η οξεία κριτική με δόση όμως ενοχισμού. Μια τάση δηλαδή που αποποιείται και καταδικάζει στο σύνολό της την κοινωνική αντιβία και την συγκρουσιακή διάθεση.
Σ΄ αυτό το σημείο, δημιουργήθηκε ένα κινηματικό κενό. Χαρακτηριστικό είναι ότι παρά τις ραγδαίες εξελίξεις στα εργασιακά, η επόμενη γενική απεργία από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κηρύχτηκε επτά μήνες αργότερα! Αυτό το κενό λοιπόν, ήρθε να το καλύψει ένα κίνημα που είχε περισσότερο χαρακτηριστικά παθητικής αντίστασης και ήταν αυτό των αγανακτισμένων που καταλάμβαναν τις πλατείες. Κίνημα πολυποίκιλο, που επεδίωκε να λειτουργήσει αμεσοδημοκρατικά, και που όμως στο εσωτερικό του αναπτύχθηκαν πολλές και αντιθετικές τάσεις. Πάνω σ΄ αυτή τη βάση, υπήρξε και ο απολίτικος κόσμος που συμμετείχε θέλοντας να εκφράσει το θυμό του, και που τελικά εύκολα πείστηκε από την εθνικιστική προπαγάνδα που μιλούσε για «αλήτες πολιτικούς που ξεπουλούν τη χώρα».
Η κυρίαρχη προπαγάνδα, χρησιμοποίησε το τραγικό αυτό γεγονός της Μarfin για να δημιουργήσει την περιβόητη πλέον θεωρία των δύο άκρων. Με την πάροδο του χρόνου η Μarfin ξεχάστηκε και η καταδίκη των τριών διευθυντικών στελεχών του καταστήματος για βαριές πράξεις και παραλείψεις που συνέβαλαν στο θάνατο των τριών εργαζομένων, πέρασε στα ψιλά γράμματα. Το θέμα ήρθε ξανά στο προσκήνιο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις χρυσαυγιτών που ακολούθησαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φάηλος Κρανιδιώτης έγραψε «μετά την ΧΑ, τώρα ήρθε η ώρα της Μarfin», επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι η Marfin χρησιμοποιείται από το κράτος κατά το δοκούν, για να πολεμήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Σκυλεύοντας τα θύματα, με τον πιο στυγνό τρόπο (και θα συνεχίσει να το κάνει) αποδεικνύοντας ότι είναι ικανό για όλα. Μιλάμε για την κατασκευή ενός ιδεολογήματος που βάζει στη θέση εκφραστών αδικαιολόγητης και απάνθρωπης βίας αγωνιστές, πόλους ενός άκρου για να δικαιολογήσει τα δικά του τα εγκλήματα. Το αφοριστικό δίπολο που χρησιμοποιεί, επιδιώκει να από-κοινωνικοποιήσει και να κατακερματίσει τόσο τους αγωνιστές, όσο και τους ίδιους τους αγώνες.

Την πρώτη επέτειο από τον εμπρησμό της τράπεζας Μarfin και την επίθεση στο κατάστημα Ιανός, δηλαδή τον Μάιο του 2011, τα μίντια δημιούργησαν έντονο κλίμα τρομοϋστερίας και απαιτούσαν συλλήψεις στο σορό. Έτσι, με προλειασμένο το έδαφος από το μιντιακό παιχνίδι, ένα ανώνυμο και ασύντακτο σημείωμα που στέλνεται στην ασφάλεια, ήταν αρκετό ώστε να κληθούν για κατάθεση 3 σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο. Ενώ, οι δύο σύντροφοι απαλλάσσονται, ο σύντροφος Θοδωρής Σίψας παραπέμπεται για την υπόθεση Μarfin.

Από την 5η Μάη, πέρασαν ήδη τρεισήμισι χρόνια, και υπήρξαν χιλιάδες νεκροί από τότε. Νεκροί από αυτοκτονίες, νεκροί σε εργοτάξια, νεκροί στην ψάθα, νεκροί σε ναυάγια των σύγχρονων δρόμων της δουλείας. Μόνο που αυτοί οι νεκροί είναι απλώς αριθμοί και στατιστική.

Η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καθημερινά. Καταστέλλοντας διαδηλώσεις, επιστρατεύοντας απεργίες, εισβάλοντας σε αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα ελεύθερης σκέψης και δράσης, εκκενώνοντας καταλήψεις , κάνοντας συλλήψεις και βασανισμούς σε συντρόφους, φυλακίζοντας αγωνιστές. Η αναβάθμιση της καταστολής τα τελευταία χρόνια επιστεγάζεται από την προσπάθεια δημιουργίας τράπεζας δεδομένων βιομετρικών στοιχείων, κάτι το οποίο ξεκίνησε από παλιά, όμως τώρα εφαρμόζεται ευρέως και με τη σφραγίδα πλέον του νόμου, (υπόθεση Άρη Σειρηνίδη, Τάσου Θεοφίλου κ.α). Τελευταία και στη Θεσσαλονίκη, έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα όπως η ΔΕΘ 2013, η περίπτωση Σκουριών, οι συλληφθέντες της ανακατάληψης του ορφανοτροφείου.

Δεν είναι λίγα και τα παραδείγματα που δείχνουν το εκδικητικό πρόσωπο της δημοκρατίας του εγκλεισμού, που άλλοτε κατασκευάζει ενόχους άλλοτε αναβαθμίζει κατηγορητήρια προς συμμόρφωση κάθε ανατρεπτικής πρόθεσης. Η περίπτωση του συντρόφου Σπύρου Στρατούλη είναι χαρακτηριστική. Όντας φυλακισμένος για πλέον από δύο δεκαετίες και αρνούμενος να υποταχτεί στον εγκλεισμό και την υποτέλεια που αυτός επιβάλλει, συνδέθηκε με αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές. Η τιμωρία του παραδειγματική. Νέες διώξεις, στέρηση των αδειών του, στοχοποίηση προσωπικών και συντροφικών του σχέσεων.

Οι σύντροφοί μας δεν είναι όμως μόνοι τους. Γιατί ο αντικαθεστωτικός αγώνας μέσα από διαφορετικές επιλογές και κοινές συμφωνίες προϋποθέτει την αλληλεγγύη στις τάξεις των καταπιεσμένων. Πάνω σε αυτές τις βάσεις, ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας ολόκληρου του κινήματος. Έτσι και οι απαντήσεις μας μπροστά στη καταστολή πρέπει να είναι συνολικές.
Να εντείνουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξαναγκασμού μέχρι να ξαναβαδίσουμε μαζί με τους φυλακισμένους μας συντρόφους στους δρόμους. Να σπάσουμε να δεσμά και να πάρουμε πίσω όσα μας στερεί η εξουσία. Κρατώντας ξεκάθαρη θέση μάχης ενάντια στο φόβο που μας επιβάλλουν, επιδιώκοντας την καταστροφή του καπιταλισμού δεν αφήνουμε κανέναν αγωνιστή μόνο του στα χέρια του κράτους.

Να συνεχίσουμε τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και αφεντικά, μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Νοέμβριος 2013, κατάληψη Terra Incognita

Την Παρασκευή 22/11 στις 18:00, στον χώρο της Κατάληψης Terra Incognita, θα γίνει παρουσίαση της μπροσούρας “Οικοφασισμός” από την ομάδα ‘Αλογόμυγες’ από την Κρήτη, και θα ακολουθήσει συζήτηση – εκδήλωση πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Σε σχέση και σε συνέχεια όσων γνωστοποίησα με προηγούμενη επιστολή μου, δηλώνω πώς, σήμερα, Δευτέρα, 11η Νοεμβρίου, ξεκίνησα απεργία πείνας καταγγέλλοντας την ποινική μεταχείριση μου από τις Αρχές, σχετικά με την εμπλοκή μου με βάση κατασκευασμένες κατηγορίες, που αφορούν την ένταξη μου σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και τη μη χορήγηση των αδειών εξόδου μου από τη φυλακή, ως επακόλουθο της δίωξης που μου ασκήθηκε.

Επιλέγω το έσχατο αυτό μέσο αγώνα για να διεκδικήσω την έκδοση απαλλακτικού βουλεύματος και την εκ νέου χορήγηση των αδειών μου, καλώντας τις Αρχές να λάβουν θέση άμεσα.

Η σχετική δικογραφία που υποβλήθηκε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, τον Ιούλιο του έτους 2012, εκκρεμεί τώρα, στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το οποίο θα αποφασίσει σχετικά με την παραπομπή μου ή μη, σε δημόσια δίκη.

Οι κατηγορίες που με αφορούν είναι αστήριχτες και οι ενδείξεις ανύπαρκτες. Τηλεφωνικές συνομιλίες είναι το μοναδικό μέσο που χρησιμοποιεί η αστυνομία σε βάρος μου και ειδικότερα, οι ευφάνταστες αξιολογήσεις που προσδίδουν στα λόγια τα δικά μου και τρίτων… Καταγγέλλω την στοχοποίηση των προσωπικών μου σχέσεων και συντροφικών. Οι αγώνες στις φυλακές δεν ποινικοποιούνται, δεν καταστέλλονται. Παρ΄όλα αυτά, κάποιοι σχεδιάζουν, βασιζόμενοι στη σχέση αλληλεγγύης που έχει εκφραστεί από πολιτικές συλλογικότητες στις μάχες εντός των τειχών, να αναβαθμίσουν, ποινικά, την συγκεκριμένη υπόθεση.

Επιπλέον, διαμαρτύρομαι για τη εφαρμογή από τις Αρχές, του άρθρου 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα κατά τρόπο που απαγορεύει, στην περίπτωση μου, τη χορήγηση των αδειών που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια και ενώ έχω αφεθεί “ελεύθερος” από τον Ανακριτή, εξαιτίας των παραπάνω. Οι Αρχές ερμηνεύουν το νόμο έτσι ούτως ώστε, να αρνούνται τη χορήγηση αδειών σε κρατούμενους που εκκρεμεί σε βάρος τους κακούργημα ακόμη και στην περίπτωση που δεν τους έχει επιβληθεί προσωρινή κράτηση ή περιοριστικοί όροι, προκαλώντας έτσι, την πολυετή ομηρία τους, μέχρι την έκβαση της δίκης.

Θα απαντήσω δραστικά ενάντια στην εκδικητικότητα του κράτους που προσπαθεί να λυγίσει όσους αντιστέκονται∙ ενάντια στο μονοπώλιο του να αποφασίζει και να λεηλατεί τις ζωές μας και στην αδιαφορία του κάθε λογής ανδρείκελου απέναντι στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Σπύρος Στρατούλης

κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας

Είμαι ήδη 21 χρόνια και 6 μήνες στη φυλακή και οι γνωστοί κάποιοι ορέγονται να με κρατήσουν και άλλο εδώ, ξεπερνώντας τη κοινή λογική και κάθε όριο φαντασίας γύρω από την υποτιθέμενη συμμετοχή τη δική μου και άλλων συγκατηγορούμενων μου, σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και σωματική βλάβη τρίτων, στη Θεσσαλονίκη, το έτος 2012. Μετά από τηλεφωνικές υποκλοπές, στοχοποιήθηκαν συλλογικότητες του αναρχικού χώρου και μεταξύ άλλων αξιοποιήθηκε « ποινικά » προς δημιουργία εντυπώσεων, η επικοινωνία μου με συντρόφους και πρόσωπα που έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους στους αγώνες των φυλακισμένων.

Παρ΄όλο που αφέθηκα « ελεύθερος » – χωρίς περιοριστικούς όρους ή προφυλάκιση – σχετικά με τις παραπάνω κατηγορίες μετά την εμφάνιση μου στον Ανακριτή Θεσσαλονίκης, στις 10 Απριλίου του 2013 και ενώ κλήθηκα μετά από 8 μήνες από την αυτόφωρη διαδικασία που προηγήθηκε, προκειμένου να απολογηθώ μ΄ έρεισμα κάποιες τηλεφωνικές συνομιλίες και τηλεκοτσομπολιά τρίτων που αφορούν την προσωπική μου ζωή και δεν διέθεταν, όπως πίστευα, κανένα « ποινικό » ενδιαφέρον, δεν είχα προφανώς να εισφέρω τίποτε στο ευφάνταστο μυθιστόρημα της κρατικής ασφάλειας…

Καμία αξία στο περιεχόμενο αυτής της δικογραφίας δε θα δώσω, αναφερόμενος σ΄αυτό. Δε θα προσφέρω καμία λαβή σχολιασμού στο φιάσκο της αστυνομίας.

Το παραπάνω κακοστημένο σενάριο, δε σταμάτησε μέχρι τα όσα προανέφερα. Ευθυνόφοβοι δικαστές και εισαγγελείς ζήτησαν και δρομολόγησαν την παραπομπή μου σε δίκη, επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους, ως εργαλείων του αστυνομικού κράτους. Το Δικαστικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης καλείται σύντομα, από σήμερα, να επικυρώσει ή όχι τα παραπάνω.

Θα είναι έκπληξη μου μεγάλη εάν οι επόμενοι δικαστές δεν αντιγράψουν και αυτοί ολόκληρο το αστυνομικό κατασκεύασμα και αφιερώσουν έστω και λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους, για να διαβάσουν τις σελίδες του φακέλου, χωρίς να αρκεστούν στις υπαγορεύσεις των ανωτέρων ή των υφισταμένων…

Μετά από όλα τα παραπάνω, το τέρας της γραφειοκρατίας οδήγησε στο να στερηθώ τις άδειες εξόδου μου από τη φυλακή που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια. Η διοίκηση απαντά πως δεν μπορεί να δώσει την επόμενη άδεια μου επειδή « εκκρεμεί αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος » όπως δηλαδή ερμηνεύεται, η ύπουλη διάταξη του άρθρου 55 του σωφρονιστικού κώδικα.

Δεν είναι μονάχα η δική μου περίπτωση. Με αυτό τον πονηρό τρόπο, τόσοι συγκρατούμενοι μου στερούνται τις άδειες τους εδώ και χρόνια, διότι για παράδειγμα ένα δικαστήριο παίρνει πέντε και δέκα αναβολές « λόγω πέρατος ωραρίου ». Η τυφλή δικαιοσύνη ψάχνει να βρει το φως της και να ξεστραβωθεί μετά από χρόνια ταλαιπωρίας όσων βρίσκονται στις φυλακές, καθιστώντας τους τελευταίους ομήρους της δικαστικής αδιαφορίας.

Μίας αδιαφορίας όμως στη ζωή και την ελευθερία μου, είναι η προσπάθεια όσων θέλουν να με εκδικηθούν σπρώχνοντας με στη γωνιά ενός κελιού φυλακής. Το κράτος θέλει όσους βγαίνουν από αυτή, είτε φοβισμένους πολίτες του περιθωρίου, είτε αόρατους στις σκοτεινές πλατείες των τοξικοεξαρτημένων…Έτσι ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ….

Εγώ όμως δε θα τους κάνω το χατίρι αυτό, ούτε θα τους δώσω εξηγήσεις για την πολιτική μου στάση και τις σχέσεις μου, προσωπικές, φιλικές ή συντροφικές. Το νέο κατασταλτικό δόγμα ξεπερνά τα όρια των κλασσικών αντεγκληματικών επιχειρήσεων και προχωρά στο μοντέλο του συνεχούς ελέγχου της ιδιωτικότητας και ριζοσπαστικής δράσης. Ολόκληρα κινήματα και αγώνες βαφτίζονται εγκληματικές οργανώσεις και άνθρωποι τιμωρούνται με βάση τις σκέψεις τους και τις πεποιθήσεις, έτσι επιχειρείται να γίνει και στις Σκουριές. Καμία ανοχή στην παραβίαση της αξιοπρέπειας μας πρέπει να είναι η απάντηση μας.

Δε θα επιτρέψω σε κανέναν εντολοδόχο της αστυνομίας και ρουφιάνο – καλοθελητή να γίνει ρυθμιστής της ζωής μου και της αξιοπρέπειας μου σύμφωνα με τα φασιστικά του σχέδια.

Απαιτώ να σταματήσει άμεσα κάθε δίωξη μου σχετικά με τις παραπάνω κατηγορίες και να απαλλαγούν όσοι εμπλέκονται με αυτό το γελοίο κατηγορητήριο.

Θα διεκδικήσω την ελευθερία μου μέχρι τέλους.

Σε περίπτωση που αναγκαστώ να κλιμακώσω τον αγώνα μου με σκληρότερα μέσα και με αξίωση την πλήρη απεμπλοκή μου από τις δικαστικές εκκρεμότητες, θα το κάνω γνωστό με επόμενο γράμμα.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Σπύρος Στρατούλης

κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας

Για την εκδικητική αντιμετώπιση μπάτσων και δικαστών απέναντι στον Σ. Στρατούλη

Πριν από ενάμιση χρόνο από τον Φλεβάρη ως τον Ιούλη του 2012 βρεθήκαμε μαζί με συντρόφους από πολλές ακόμα συλλογικότητες της Θεσσαλονίκης καθώς και με ανένταχτους σε αυτές συντρόφους να υπερασπιζόμαστε δομές, υποδομές, συντροφικές σχέσεις, αξίες και γενικά αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο στη Θεσσαλονίκη από μια επίθεση για την οποία πολλά μπορούν να γραφτούν αλλά λίγα να την αποτυπώσουν στην πλήρη της μορφή.

Ήταν δεδομένο πως αργά η γρήγορα το κράτος θα έκανε και φανερά μέσω της καταστολής την εμφάνισή του στο σκηνικό αρπάζοντας από τα μαλλιά μια χρυσή ευκαιρία. Ήδη το “βαλιτσάκι της ΕΥΠ” άρχισε την καταγραφή εκατοντάδων συνομιλιών από τον Μάρτιο του 2012 στην προσπάθεια να δέσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του α/α χώρου της Θεσσαλονίκης με την κατηγορία της “εγκληματικής οργάνωσης”. Με μια επιχείρηση τα ξημερώματα της 2ης Ιουλίου συνελήφθησαν από τα σπίτια τους, εργασιακούς χώρους καθώς και την κατάληψη ορφανοτροφείου 13 σύντροφοι ενώ στη δικογραφία συμπεριλήφθηκαν άλλοι 17. Προσωπικές συνομιλίες καθημερινού περιεχομένου βαφτίστηκαν “κωδικοποιημένες” με αποτέλεσμα μέχρι και άνθρωποι οι οποίοι πήραν τηλέφωνο φίλους τους για να βρεθούν για καφέ ή να πάνε για αφισοκόλληση βρίσκονται να καλούνται να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, φορτωμένοι με την μισή ποινική δικονομία.

Μια από τις τραγικότερες μέσα σε αυτή τη γελοιότητα περιπτώσεις της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης. Όντας φυλακισμένος και έχοντας πάρει 2 μόνο άδειες όλο αυτό το διάστημα βρέθηκε τυλιγμένος σε μια κόλλα χαρτί ως μέλος της περιβόητης “εγκληματικής οργάνωσης ”. Θεωρούμε πως η εμπλοκή του από τη μεριά του κράτους δεν είναι τυχαία. Αν και είναι προφανές πως δε θα μπορούσε να έχει ενεργό συμμετοχή σε οποιαδήποτε από τις υποτιθέμενες φαιδρότητες που αποτελούν το κατηγορητήριο ήταν μια ευκαιρία να δείξουν το ποιο εκδικητικό πρόσωπο της εξουσίας τους σε έναν αγωνιζόμενο έγκλειστο των κολαστηρίων τους. Με την συμπερίληψη και μόνο του ονόματος του στην λίστα των κατηγορουμένων αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα για άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης.

Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου. Ενδεικτικό της αξίας που δίνουνε στις ανθρώπινες ζωές οι “λειτουργοί της Θέμιδος” είναι πως η πρόταση είναι copy paste του διαβιβαστικού των μπάτσων.

Το ελάχιστο που απαιτούμε είναι την απεμπλοκή του Σπύρου από αυτή την γελοιότητα. Αν για κάποιους από εμάς η αθλιότητα μπάτσων και δικαστών έχει προσφέρει ταλαιπωρία, έξοδα και περιοριστικούς όρους, για τον Στρατούλη ενδεχόμενη παραπομπή σε δίκη σημαίνει περεταίρω εγκλεισμό στις αποθήκες ανθρώπων τους χωρίς καν την δυνατότητα άδειας. Είναι σαν ο σύντροφος να καταδικάζεται χωρίς να έχει καν δικαστεί ακόμα και αν εκ των υστέρων (όπως είναι το φυσιολογικό) αθωωθεί. Δεν έχουμε συνηθίσει να αφήνουμε συντρόφους μόνους στα χέρια της κρατικής τρομοκρατίας και δεν σκοπεύουμε να το κάνουμε ούτε τώρα.

Καμία δίωξη στον σύντροφο Σπύρο Στρατούλη

Πίσω ρουφιάνοι

Κατάληψη Terra Incognita