Τα ξημερώματα της Τετάρτης 12/09/2012 μπάτσοι εισβάλουν στην κατάληψη Δέλτα. Καταστρέφουν υποδομές, κατάσχουν τα μηχανήματα του Radio Revolt, συλλαμβάνουν 10 άτομα και σφραγίζουν το κτίριο.

Ακολουθεί επικοινωνιακή επίθεση από τους μπάτσους, τους ρουφιάνους των media και τον τότε υπουργό κρατικής καταστολής Δένδια. Ένα βίντεο παρωδία, εμπνευσμένο από video game, με τα κομάντο της αστυνομίας να ερευνούν το άδειο κτίριο διοχετεύεται, ώστε να εξοικειώσει την «κοινή γνώμη» με την συστημική βία και να τονίσει την επικινδυνότητα των καταληψιών.

Η επίθεση στις καταλήψεις ως ζωντανές εστίες διαρκούς αντίστασης και αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, είναι κομμάτι ενός συνολικότερου σχεδίου της εξουσίας να ελέγξει τις αναμενόμενες κοινωνικές εκρήξεις.

Οι καταλήψεις είναι ακόμη ένα μέσο όξυνσης του πολέμου ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας, ένα ακόμη πεδίο σύγκρουσης με τον εχθρό. Ένας σταθμός στον τελικό προορισμό του αγώνα για ελευθερία, μέχρι την Αναρχία.

Ως αναρχικοί προτάσσουμε την αλληλεγγύη στις καταλήψεις ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικότερης δράσης μας. Η υπεράσπισή τους είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην επέλαση του νέου ολοκληρωτισμού.

Δυόμιση χρόνια μετά στις 12 Μαρτίου, κι ενώ ακόμη το κτίριο της κατάληψης Δέλτα παραμένει εγκαταλελειμμένο από τον ιδιοκτήτη του, δικάζονται σε δεύτερο βαθμό 8 εκ των συλληφθέντων.

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους της κατάληψης Δέλτα

Ή με τον διαρκή αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση ή με την καταστολή και την αντεπανάσταση.

Συγκέντρωση : Πέμπτη 12/3 στις 9:00, δικαστήρια Θεσ/νίκης

Στις 10 Φεβρουαρίου ο Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί Αφγανός πρόσφυγας ,πεθαίνει στο νοσοκομείο ‘Σωτηρία’ ,έπειτα από λοίμωξη στο αναπνευστικό. Ο Σαγιέντ ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Την επόμενη μέρα βρίσκεται απαγχονισμένος ο Abdul Fata, μετανάστης από την Υεμένη ,στο κελί του στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Θεσσαλονίκη. Στις 13 Φεβρουαρίου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας βρίσκεται ακόμα ένας μετανάστης απαγχονισμένος στο κελί του. Κι αυτές είναι οι τελευταίες σε σειρά θεσμικές δολοφονίες μεταναστών από το κράτος.

Καινοτόμοι της στρατηγικής των στρατοπέδων συγκέντρωσης υπήρξαν οι ναζί στην Γερμανία. Τα κέντρα κράτησης των μεταναστών αποτελούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου ανθρώπινες ψυχές στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, με έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ,υπερπληθυσμό των κελιών, με τους ανθρώπους να στοιβάζονται στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλoν, δυσκολία στην επικοινωνία με τους εκτός των τειχών λόγω των μειωμένων έως ανύπαρκτων επισκεπτηρίων και πολλές φορές δυσκολία επικοινωνίας και εντός του στρατοπέδου λόγω πολλών διαφορετικών γλωσσών και κουλτούρων. Όλα αυτά με μόνο “αδίκημα” την αναζήτηση από πλευρά τους καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργούν ως μέσο ,από πλευράς του κράτους, διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Η αστική δημοκρατία ακολουθεί κατά κόρον την λογική του εγκλεισμού είτε πρόκειται για το πλεονάζων εργατικό δυναμικό στη συνθήκη του καπιταλισμού, φτιάχνοντας φυλακές, είτε για τους πολιτικούς της αντιπάλους αναβαθμίζοντάς τες σε τύπου ΄Γ. Ο εγκλεισμός άλλωστε αποτελούσε πάντα το όπλο των εξουσιαστών απέναντι σε καθετί που υπερβαίνει την κυρίαρχη ή αφομοιώσιμη νόρμα με τη βίαιη επιβολή της κανονικότητας (φυλακές, ψυχιατρεία κτλ.)
Μπορεί όμως η ίδια η ιδιότητα του μετανάστη να αρκεί για να αποτελεί πλέον ποινικό αδίκημα, για μας δεν αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αλληλεγγύη στο πρόσωπό τους, ως επαναστατικά υποκείμενα.

Οι μετανάστες αποτελούν ένα από τα πιο εκμεταλλευόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας παρέχοντας το εργατικό τους δυναμικό σε συνθήκες έννομης ή παράνομης δουλείας. Ζώντας διαρκώς σε ένα καθεστώς φόβου λόγω των πογκρόμ που εξαπολύουν εναντίον τους κράτος και παρακράτος, αλλά και της ίδιας της κοινωνικής τους περιθωριοποίησης. Η αλληλεγγύη μας προς τους εξεγερμένους μετανάστες ,εντός και εκτός των τειχών δεν γίνεται με όρους φιλανθρωπίας, αλλά βλέποντας στα πρόσωπά τους εν δυνάμει κοινωνικούς-ταξικούς συμμάχους. Μέσω της αλληλεγγύης στοχεύουμε να χτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας με την προοπτική κοινών αγώνων ενάντια σε κράτος ,αφεντικά ,φασίστες και κάθε είδους εξουσία.

Το μεταναστατευτικό ζήτημα δεν είναι πεδίο άσκησης των διαφορετικών πολιτικών της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι πεδίο σύγκρουσης μεταξύ διαφορετικών αντιλήψεων. Τα σύγχρονα κολαστήρια δεν εξανθρωπίζονται, μετατρέποντάς τα σε “ξενώνες φιλοξενίας και ιατρικής περίθαλψης” αλλά καταστρέφονται.

κατάληψη Terra Incognita

Φεβρουάριος 2015

   Στις 16-1 μπάτσοι της ασφάλειας Θεσσαλονίκης προσάγουν τον σύντροφο Β. Β. καθώς και διενεργούν έρευνα στο σπίτι του στη Βέροια. Του ανακοινώνεται οτι κατηγορείται για τις συγκρούσεις της πορείας της 6ης Δεκέμβρη 2014 στη Θεσσαλονίκη, με την κατηγορία της “διατάραξης κοινής ειρήνης με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου” (κουκουλονόμος).

Ο σύντροφος πέρασε απο τον ανακριτή στις 5-2, όπου στο κατηγορητήριο προστέθηκαν άλλες 2 κατηγορίες, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών και έκρηξη με σκοπό να δημιουργηθεί κίνδυνος σε ξένα πράγματα και πρόσωπα.

Αλληλεγγύη στον σύντροφο Β.Β.

Να μην αφήσουμε καμία κατασταλτική μεθόδευση αναπάντητη

Τις τελευταίες δεκαετίες ο στρατός προσπαθεί συνεχώς να ισχυροποιηθεί, να διατηρήσει και να αυξήσει όχι μόνο την ισχύ του αλλά και την αποδοχή του ως “αναγκαίο καλό” για την κοινωνία, παρισφρύωντας σε πολλές μορφές του κοινωνικου βίου, άλλοτε φανερα και άλλοτε συγκεκαλυμμένα.

Παράλληλα όμως, και απέναντι σε αυτή την λειτουργία και προσπάθεια του στρατού, δημιουργήθηκαν αντιστάσεις οι οποίες μέσα στα χρόνια άλλαξαν μορφή. Μία από τις πιο αιχμηρές παραμένει η άρνηση στράτευσης. Τα τελευταία χρόνια οι αρνήσεις στράτευσεις εξελίχθηκαν απο μία προσωπική άποψη σε συλλογικές πολιτικές θέσεις, επικοινώνησαν και συνδέθηκαν εντονότερα με πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες, ανιχνεύσαν τις προεκτάσεις του μιλιταρισμού και αντιτάχθηκαν επί του πρακτέου σε αυτόν.

Είναι σαφές ότι το “ιστορικό πλαίσιο”, ο χώρος και ο χρόνος, που διαμορφώνεται και εκδηλώνεται μια άρνηση στράτευσης μπολιάζει την ίδια την άρνηση. Το χαρακτηριστικό όμως μιας άρνησης είναι ότι δεν αφορά μια στιγμή και δεν παύει να ισχύει σε ένα νέο πλάισιο, αλλά φέρει ενεργά και επίκαιρα μηνύματα, θίγει θέματα για προβληματισμό και εντοπίζει προεκτάσεις του μιλιταρισμού. Είναι δηλάδή μία στάση-θέση που απλώνεται στο χρόνο.

Αυτά τα περιεχόμενα λοιπόν, αρνήσεων που γίναν σε διαφορετικό πλαίσιο, είχαν διαφορετική αφετηρία και αφορμή, θέλουμε να τα επικαιροποιήσουμε και να τα αναδείξουμε εκ νέου.

Τετάρτη 11 Φλεβάρη 21:00 στο Άνευ Αρχών, Χατζηανδρέου 5

Στις 16-1 μπάτσοι της ασφάλειας Θεσσαλονίκης προσάγουν τον σύντροφο Β. Β. καθώς και διενεργούν έρευνα στο σπίτι του στη Βέροια. Του ανακοινώνεται οτι κατηγορείται για τις συγκρούσεις της πορείας της 6ης Δεκέμβρη 2014 στη Θεσσαλονίκη.

Ο σύντροφος καλείται απο τον ανακριτή στις 5-2. Να είμαστε όλοι εκεί.

Να μην αφήσουμε καμία κατασταλτική μεθόδευση αναπάντητη.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Στις 10 Δεκέμβρη έληξε η απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού καθώς και των συντρόφων που επέλεξαν το ίδιο μέσο για να σταθούν αλληλέγγυα δίπλα του. Επιλέγουμε να τοποθετηθούμε μετά από τόσο καιρό διότι παρότι κρίνουμε απαραίτητη τη θέση και αυτό-κριτική του καθενός στη δημόσια σφαίρα, περιμέναμε πρώτα από τα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα να τοποθετηθούν.

Θα αποφύγουμε να μιλήσουμε με όρους νίκης και ήττας, ή ακόμα και να επαναλάβουμε πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί. Αναγνωρίζουμε πάντως πως αναμειχθήκαμε σε έναν αγώνα που -για ακόμη μια φορά- οι διαστάσεις του μας ξεπέρασαν, ως άτομα, χώρο και ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα.

Λυπηρό και ταυτόχρονα πολιτικά ανυπόστατο ήταν το γεγονός της μεγάλης συσπείρωσης του κόσμου, τη στιγμή που ο σύντροφος μπήκε στο νοσοκομείο. Και αυτό εγείρει το ερώτημα “τι άλλαξε από τότε”, μιας και η αλληλεγγύη που αντιλαμβανόμαστε και στηρίζουμε δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς και φιλανθρωπία, παρά με πολιτικές συμφωνίες. Γι’ αυτό και εμείς επιλέξαμε εξ’ αρχής να τοποθετηθούμε δημόσια σχετικά με τη θέση μας δίπλα στο σύντροφο, διατηρώντας τις πολιτικές μας διαφωνίες.

Κατά τη διάρκεια της απεργίας παρατηρήσαμε πως το ίδιο το υποκείμενο έγινε βορά στα θηρία. Τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας που διαδραματίστηκαν μετέφεραν το ζητούμενο του αγώνα από της αδιαμεσολάβητες συνελεύσεις και τους δρόμους, στα μιντιακά πάνελ και το κοινοβούλιο.

Και ποιος βγαίνει εν τέλει ευνοημένος…

Ίσως η κυβέρνηση που επέβαλε καθόλη τη διάρκεια του αγώνα τα χαρακτηριστικά της μηδενικής ανοχής, της άρνησης συμβιβασμού, της ακροδεξιάς ρητορικής. Ίσως η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάστηκε ως ο κοινοβουλευτικός αντίλογος στο καθεστώς τάξης και ασφάλειας της Ν.Δ., απολαμβάνοντας πλέον τα προεκλογικά κέρδη, καθώς ετοιμάζεται να παραλάβει τη διαχείριση της εξουσίας. Ίσως ακόμα και το -για κάποιους ασήμαντο- ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε το ρόλο του ρυθμιστή ανάμεσα στις δυο πλευρές καθώς τα στελέχη του έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη μιντιακή προπαγάνδα με τις δηλώσεις τους (Κακλαμάνης, Λοβέρδος, Βενιζέλος).

Και κάτω από αυτή τη συνθήκη βρισκόμαστε εμείς, που συνεχίζουμε τους αγώνες μας κάτω από νέα μέτρα, νέες ρυθμίσεις και θεσμοθετήματα που ξεκινάν από έναν και μας αγγίζουν όλους (π.χ. βραχιολάκι).

Να σημειώσουμε όμως και κάποια πράγματα που θα θέλαμε να μείνουνε ως παρακαταθήκες για το μέλλον.

Είναι λοιπόν δυνατή η ενότητα σε έναν αγώνα αρκεί ο καθένας να σέβεται τη στρατηγική του άλλου. Και αυτό γιατί συμμετείχαμε σε ένα κίνημα αλληλεγγύης που περιείχε συντρόφους με διαφορετικές αντιλήψεις, σχεδιασμούς και στρατηγικές που κάθε άλλο παρά αποτρεπτικές, ως προς αυτό, ήταν. Κύριο στοίχημα ήταν και παραμένει ο μέγιστος δυνατός συντονισμός. Εξαιρούνται φυσικά όσοι προσπάθησαν να παίξουν μικροπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του συντρόφου και του αγώνα του.

Είναι επίσης δυνατό να στέκεσαι δίπλα σε ένα σύντροφο, παρά τις διαφωνίες σου, όταν βέβαια αυτές δεν μετατρέπονται σε πολεμική ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Χαρακτηριστική είναι η θέση μας για την αλληλεγγύη που δεν αφορίζει τις διαφορετικές στρατηγικές, στοχεύοντας όμως πάντα στον ίδιο αγώνα. Και όλα αυτά ανοιχτά και δημόσια και όχι πίσω από την πλάτη κανενός, ειδικά όταν αυτός είναι απεργός πείνας.

Είναι δυνατό να επιφέρουμε τριγμούς στο πεδίο της εξουσίας. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τους αδιάλλακτους αγώνες. Εδώ είναι και η κύρια διαφωνίας μας στη στρατηγική που ακολούθησε ο σύντροφος, καθώς απέμπλεξε τους υπεύθυνους από το αδιέξοδο που ο ίδιος με τόσο αγώνα τους έθεσε. Μιλάμε φυσικά για τη διέξοδο που προτάθηκε με την αποδοχή του μέτρου του γεωεντοπισμού, ως λύση για τη λήξη της απεργίας.

Κλείνοντας θέτουμε τον εξής προβληματισμό, κατά πόσο το ίδιο το ανταγωνιστικό κίνημα θα στεκόταν αδύναμο να διαχειριστεί την υπόθεση του ίδιου του αγώνα σκεπτόμενοι μια δυσμενή εξέλιξη της απεργίας πείνας και τη θέση στην οποία θα βρισκόμασταν.

Την απάντηση θα τη βρούμε στις ίδιες τις διεργασίες για την οργάνωση του επαναστατικού κινήματος.

Σχετικά με τα γεγονότα στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη.

Ήταν η στιγμή που χιλιάδες κόσμος αψηφώντας την καταστολή και τα έκτακτα μέτρα τάξης συμμετείχε στη διαδήλωση μνήμης, για το θάνατο του Αλ. Γρηγορόπουλου και αγώνα, για τον σύντροφο Νίκο Ρωμανό που διένυε την 26η μέρα απεργίας πείνας.

Μια μέρα δίχως τέλος με επαναλαμβανόμενες επιθέσεις και συλλήψεις στις τάξεις των διαδηλωτών που συγκρούονταν ολομέτωπα σε όλη τη χώρα. Οδομαχίες, συγκρούσεις, εμπρησμοί συνέθεταν το μήνυμα στο σύντροφο πως ο αγώνας συνεχίζεται με όλα τα μέσα.

Στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της πρωινής πορείας δέχεται επίθεση το κατάστημα Zara εν ώρα λειτουργίας. Ακολουθεί απόπειρα εμπρησμού, η οποία αποσοβείται από τους διαδηλωτές.

Δεν είμαστε αυτοί που θα μιλήσουν για τα κίνητρα της επίθεσης. Θα μιλήσουμε όμως για την επαναστατική βία και τις στοχεύσεις της ως εργαλείο για την ανατροπή.

Η επαναστατική βία είναι το εργαλείο των καταπιεσμένων που επιστρέφει ένα μερίδιο από την κρατική βία που δεχόμαστε. Η κοινωνική αντιβία δεν εξισώνεται με την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα και την επέλαση του ολοκληρωτισμού. Έχει ξεκάθαρη στόχευση. Εφαρμόζεται στους πυλώνες και εκφραστές του κράτους και του κεφαλαίου, σε όλους τους φορείς της καταπίεσης και του ολοκληρωτισμού. Καθετί διαφορετικό όχι μόνο δε περιέχει καμία επαναστατική προοπτική αλλά είναι εχθρικό προς την απελευθερωτική δράση.

Στο κατάστημα Zara μπορεί να αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, το ερώτημα όμως παραμένει. Ως πότε η αφέλεια και η απερισκεψία θα ανακόπτουν τις απελευθερωτικές διεργασίες.

Ο αδιάκοπος αγώνας για την κοινωνική επανάσταση δεν είναι ηθικολογία. Δεν περιέχει δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Δεν στέκεται απολογητικά σε κανέναν. Είναι η συνειδητή επιλογή και βαθιά πίστη πως η ολομέτωπη και αδιάλλακτη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο αποτελεί μονόδρομο για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ο αγώνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού και η έκταση που πήρε, έθεσε κεντρικά ζητήματα τόσο στις ίδιες τις διαδικασίες μας όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Η πορεία μας, οι επιλογές και η στάση μας σε αυτόν, είναι ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν, και μέσα από το πεδίο της αμφίδρομης αυτό-κριτικής να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την δόμηση ενός ισχυρού επαναστατικού κινήματος.

Να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά.

Να ενισχύσουμε τις επαναστατικές διεργασίες.

Να συνεχίσουμε τον αδιάλλακτο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Κατάληψη Terra Incognita

Ιανουάριος 2015

Το καλοκαίρι του 2013 μετά από αλλεπάλληλες εξαγγελίες της κυβέρνησης για την πάταξη του εσωτερικού εχθρού και τη μηδενική ανοχή στις «εστίες ανομίας», ξεσπάει ένα κύμα καταστολής ενάντια σε στέκια, καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους. Πιο συγκεκριμένα, στις 5/8, ΜΑΤ εισβάλλουν ταυτόχρονα σε 3 καταλήψεις στην Πάτρα (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, Στέκι ΤΕΙ-Ν.Γύζη) και τις εκκενώνουν. Στις 21/8 γίνεται εισβολή στο Πολυτεχνείο Αθηνών και συγκεκριμένα στο στέκι Carthago και στο στέκι Αρχιτεκτονικής. Λίγες μέρες μετά εκκενώνεται η κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα. Η επιχείρηση ολοκληρώνεται, προς το παρόν, με την εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη.

Αυτή η επίδειξη δύναμης από πλευράς του κράτους απέναντι στους αναρχικούς και τις δομές τους όμως, δε στάθηκε ικανή να ανακόψει ούτε στο ελάχιστο την πορεία του αγώνα μας αλλά ούτε και να κάμψει τις αντιστάσεις μας. Κι αυτό γιατί ξέρουμε ότι θα είναι για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν.

Έτσι το απόγευμα της 15^ης Γενάρη του ’13 σύντροφοι ανακαταλαμβάνουν το κτίριο της Λέλας Καραγιάννη 37 έπειτα από εισβολή των ΕΚΑΜ το πρωί της ίδιας μέρας. Ακολούθως στις 4/12/14, περίπου ενάμιση χρόνο μετά από την εκκένωσή του και εν μέσω της απεργίας πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, σύντροφοι από την Πάτρα απελευθερώνουν το Παράρτημα που από εκείνη τη στιγμή ξαναρχίζει τη λειτουργία του σαν κέντρο αγώνα. Αυτή η δυναμική κίνηση, μέσα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι τίποτα δεν τελείωσε και ότι όλα συνεχίζονται. Μία ακόμα ανακατάληψη έρχεται να το επιβεβαιώσει. Τα ξημερώματα της 18ης Ιανουαρίου του ’15, περίπου 70 σύντροφοι και συντρόφισσες «επανοικειοποιούνται τον χαμένο χώρο και χρόνο που αγωνίστηκαν για να κερδίσουν», παίρνοντας πίσω την κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα. Δεν ξεχνάμε και κάποιες ανακαταλήψεις που δέχτηκαν την καταστολή από τους ένστολους φασίστες , όπως της Villa Amalias (στις 9/1/13) και της Σκαραμαγκά (στις 15/2/13) στην Αθήνα αλλά και του Ορφανοτροφείου (στις 2/9/13) αντίστοιχα στην Θεσσαλονίκη. Παρ’ όλα αυτά όμως οι όποιες επιθέσεις από την πλευρά του κράτους δεν κάμπτουν το ηθικό μας και συνεχίζουμε έμπρακτα στον καθημερινό μας αγώνα να δείχνουμε ότι δεν μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν. Η υπεράσπισή των δομών μας είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην επέλαση του νέου ολοκληρωτισμού.

Ως αναρχικοί αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως ζωντανές εστίες διαρκούς αντίστασης και αγώνα μέσα στην πόλη-φυλακή. Σαν ένα ακόμη μέσο όξυνσης του πολέμου ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, ένα ακόμη πεδίο σύγκρουσης με τον εχθρό. Σαν ένα σταθμό στον τελικό προορισμό του αγώνα για ελευθερία, μέχρι την Αναρχία.

Γι’ αυτό, όσο γερούς τοίχους και να χτίζουνε πάντα θα έχουμε αξίνες για να τους γκρεμίζουμε, γιατί οι ιδέες μας ούτε καταστέλλονται, ούτε εκκενώνονται.

10, 100, 1000δες ανακαταλήψεις

Κατάληψη Terra incognita

Ιανουάριος ’15

terra.squat@gmail.com